«Η όποια πολιτική ηγεσία είτε δημοκρατική είτε όχι, πρέπει να προβλέπει τις επόμενες κινήσεις τις δικές της και των αντιπάλων της», δήλωσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, Στέλιος Κούλογλου, μιλώντας στο Δέλτα TV και στην Μαρία-Χρύσα Σταμπουλίδου, για το βιβλίο του “Μαρτυρίες από τη Δικτατορία και την Αντίσταση” με αφορμή την 47η επέτειο του Πολυτεχνείου.

«Το 1972 η Χούντα υποχώρησε στο αίτημα για ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους, θεωρώντας ότι θα μπορέσει να τις νοθεύσει και να βάλει ξανά τους διορισμένους δικούς της, που δεν είχαν καμία σχέση με τους φοιτητές. Κάποιοι ήταν κανονικοί συνεργάτες της Ασφάλειας. Δεν είχε προβλέψει ότι η νοθεία θα γίνει αμέσως αντιληπτή και ότι θα εξοργίσει τον κόσμο, θίγοντας και το δημοκρατικό αίσθημα και στο φιλότιμο.

Η νοθεία δυνάμωσε το φοιτητικό κίνημα και τον Φεβρουάριο του 1973 οι δικτάτορες πήγαν μια ακόμη απόφαση για την οποία δεν είχαν μετρήσει τις συνέπειες. Έστειλαν στο στρατό 51 φοιτητές συνδικαλιστές. Ανάμεσα σε αυτούς ήμουν και εγώ. Δεν περίμεναν ότι αυτή η κίνηση, που σκοπό είχε σκοπό να αποκεφαλίσει το φοιτητικό κίνημα και να φοβίσει τους υπόλοιπους, θα συναντούσε τέτοια αντίσταση. Μέσα σε λίγες μέρες έγινε η κατάληψη της Νομικής, με βασικό αίτημα να γυρίσουμε εμείς από το στρατό. Ήταν η πρώτη μαζική αντίδραση στην δικτατορία. Έτσι ξεκινούν μια σειρά από εξελίξεις, μεσολαβεί η ανταρσία στο Ναυτικό, η Χούντα να αρχίζει να χάνει τα ερείσματά της και μέσα στο στρατό. Προχωρά λοιπόν, σε μερική φιλελευθεροποίηση, με την κυβέρνηση Μαρκεζίνη, και έτσι φτάσαμε στην έκρηξη της οργής, στο Πολυτεχνείο», συμπλήρωσε.

Κληθείς να σχολιάσει εάν θα μπορούσε το φοιτητικό κίνημα σήμερα να έχει την ίδια ισχύ, ο Στέλιος Κούλογλου, δήλωσε πως «η κάθε στιγμή στην ιστορία είναι μοναδική. Τότε ήταν αποπνικτική η κατάσταση. Όλες οι μνήμες που έχω, είναι γκρίζες. Δεν θυμάμαι έγχρωμες εικόνες. Δεν μπορούσες να μιλήσεις. Δεν μπορούσες να έχεις μακριά μαλλιά αν ήσουν αγόρι ή να φοράς κοντές φούστες αν ήσουν κορίτσι. Δε μπορούσες να τραγουδήσεις. Κάποια στιγμή, υπό συγκεκριμένες συνθήκες, φτάνουν οι άνθρωποι να πουν ότι υπάρχουν ιδανικά που για τα οποία αξίζει να χάσω και τη ζωή μου. Αυτό συνέβη στο Πολυτεχνείο. Οι άνθρωποι υπερέβησαν τον εαυτό τους.

Υπάρχει μια μαρτυρία στο βιβλίο μου “Μαρτυρίες από την Δικτατορία και την Αντίσταση”, όπου μιλά για έναν ακροβολιστή της αστυνομίας σε μια ταράτσα, που κάθε φορά που χτυπούσε το πλήθος που ήταν μαζεμένο σε μια γωνία, έπεφτε ο ένας, οι άλλοι διασκορπίζονταν για λίγο και μετά γυρνούσαν στο ίδιο σημείο αψηφώντας το θάνατο. Αυτό είναι κάτι μοναδικό. Σήμερα, γίνεται από άλλους ανθρώπους, σε άλλες συνθήκες. Είναι οι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος, είναι ο Ασάνζ, είναι αυτοί που στο όνομα της αλήθειας, είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την καριέρα τους, την ελευθερία τους ή ακόμη και τη ζωή τους. Είναι έτοιμοι να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Αλλά πρέπει η ιστορία να έρθει και να σε ρωτήσει. Δεν έχουμε τέτοια διακυβεύματα σήμερα ευτυχώς και δυστυχώς. Δυστυχώς γιατί δεν έχουμε ήρωες, ευτυχώς γιατί δεν έχουμε χούντες».