Άρθρο της αναπληρώτριας εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία στη σημερινή Finance και Markets Voice

Την περίοδο 2010-2015 το φάσμα της χρεωκοπίας της χώρας λειτούργησε ως προπέτασμα καπνού για την επιβολή ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών με τέσσερις κυρίως στόχους: Τη συρρίκνωση του Κοινωνικού Κράτους, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την απομείωση των περιουσιακών στοιχείων των πολιτών και τη δημιουργία όρων καθεστώτος συσσώρευσης της ελληνικής οικονομίας εις βάρος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Εκείνη την περίοδο η επιβολή πολιτικών σκληρής λιτότητας και ολικής αποδόμησης κάθε δικαιώματος και κάθε κατάκτησης έμοιαζε να μην έχει τέλος, την ώρα που ξοδεύονταν τόνοι μελάνης και ατέλειωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου για να δικαιολογηθεί στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας η υποτιθέμενη ανάγκη επιβολής μέτρων εσωτερικής υποτίμησης.

Όσο περνούσε ο καιρός, η «κρίση χρέους» γινόταν ολοένα και ισχυρότερη σε κάθε κοινωνικό τοπίο. Όμως η έξοδος της χώρας από την οικονομική κρίση δεν ερχόταν όσο συνεχιζόταν η εφαρμογή αυτών των πολιτικών. Αντίθετα, η Οικονομία εγκλωβιζόταν σε ένα φαύλο υφεσιακό κύκλο, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις οδηγούνταν στο λουκέτο, η ανεργία διαρκώς αυξανόταν, τα δικαιώματα των εργαζόμενων και της κοινωνίας γίνονταν βορά στις ορέξεις του κεφαλαίου και των δανειστών.

Όλα αυτά θα μπορούσαν σήμερα να ανήκουν πια απλώς στην Ιστορία. Το ζήτημα όμως είναι ότι επιστρέφουν και μάλιστα με μεγαλύτερη ένταση. Στο στόχαστρο μπαίνουν ξανά τα εργασιακά δικαιώματα. Μπαίνουν ξανά τα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών. Μπαίνουν ξανά οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Μπαίνει ξανά η Υγεία και η Παιδεία. Σε λίγο καιρό η Κοινωνική Ασφάλιση.

Το μόνο που αλλάζει είναι το πρόσχημα. Αυτή τη φορά είναι η Πανδημία και οι επιπτώσεις της στην Οικονομία.

Δεν προκαλεί λοιπόν εντύπωση γιατί η Κυβέρνηση της ΝΔ εν μέσω πανδημικής κρίσης αρνήθηκε τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία για εμπροσθοβαρή στήριξη της εργασίας την ώρα που η ελληνική οικονομία έχει μπει σε φάση ύφεσης (15,2% το δεύτερο τρίμηνο του έτους), 117.000 θέσεις εργασίας είχαν ήδη χαθεί, η ανεργία πιθανόν να ξεπεράσει το 20% στο τέλος του έτους, ενώ ο μέσος μισθός έχει μειωθεί κατά 10% και το 12 % των εργαζομένων αμείβονται με μισθούς έως 200 ευρώ το μήνα!

Ούτε βεβαίως το γεγονός ότι έφερε στη Βουλή και ψήφισε ένα νέο Πτωχευτικό Κώδικα που πρακτικά οδηγεί στην υφαρπαγή των περιουσιακών στοιχείων των πολιτών μέσω της κατάργησης οποιουδήποτε πλαισίου προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Εντύπωση δεν προκαλεί ούτε το γιατί αρνείται την ουσιαστική στήριξη των πολύ μικρών, μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων ή το γιατί οδηγεί το 80% σχεδόν αυτών σε πτώχευση με τον νέο Πτωχευτικό, την ώρα που το 79% δηλώνει ότι έχει μείωση τζίρου έως και 46% κατά μέσο όρο (στοιχεία ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ – Ιούλιος 2020), 1 στις 4 ότι το δεύτερο εξάμηνο δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις, 1 στις 5 ότι δεν θα καταφέρει να αντεπεξέλθει στις ασφαλιστικές και φορολογικές της υποχρεώσεις, ενώ η επιβολή του δεύτερου lockdown και η περιρρέουσα αβεβαιότητα που δημιουργείται επιδεινώνει ακόμα περισσότερο μια ήδη ζοφερή κατάσταση.

Και φυσικά ούτε το γεγονός ότι υπονομεύει συστηματικά τη συνδικαλιστική έκφραση προσπαθώντας να κάμψει τις αντιδράσεις.

Το βέβαιο είναι ότι όσο κι αν αυτή η Κυβέρνηση επιχειρεί κρυφτεί πίσω από την παγκόσμια πανδημική κρίση ή να δικαιολογηθεί για τις δήθεν «λάθος» εκτιμήσεις της έντασης και του βάθους της, στην πραγματικότητα το πρόβλημα είναι οι επιλογές της. Συνειδητές επιλογές που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποδοθούν σε λάθος εκτιμήσεις. Αντιθέτως, φέρουν σαφές ιδεολογικό και πολιτικό φορτίο και ανατρέπονται μόνο όταν ανατραπεί ο σημερινός κοινοβουλευτικός συσχετισμός.