Το τελικό κείμενο της Έκθεσης Πισσαρίδη ουδεμία έκπληξη επιφύλασσε για τους πολίτες της χώρας. Η μελέτη εκπονήθηκε, κατά παραγγελία της κυβέρνησης της Ν.Δ., από καθηγητές και στελέχη ιδιωτικών επιχειρήσεων (συγκεκριμένης ιδεολογικής κατεύθυνσης) και, όπως η ενδιάμεση ‘Έκθεση, παραμένει η επιτομή ακραίων φιλελεύθερων αρχών, θέσεων και προτάσεων μνημονιακής κοπής. Εξάλλου πολλοί εκ των συντακτών τα προηγούμενα έτη, είχαν επιχειρηματολογήσει υπέρ των μνημονιακών επιλογών στη λογική «αν δεν υπήρχε μνημόνιο, θα έπρεπε να το εφεύρουμε», ενώ είναι ενδεικτική των προθέσεων, η απουσία εκπροσώπων όλων των παραγωγικών φορέων της χώρας, καθώς και των θεσμικών συμβουλευτικών φορέων της πολιτείας.

Η λογική του Σχεδίου είναι βασισμένη στη συνταγή της «άνισης ανάπτυξης», όπως τη ζήσαμε και στη χώρα μας, ειδικά το διάστημα των ετών 2009-2014. Αυτό που δεν ομολογεί το Σχέδιο Πισσαρίδη είναι ότι η συγκεκριμένη αναπτυξιακή συνταγή «δουλεύει» προς όφελος των εχόντων και του μεγάλου κεφαλαίου, περιορίζει το κοινωνικό κράτος και αυξάνει τις εισοδηματικές και κοινωνικές ανισότητες.

Για του λόγου το αληθές, παρατίθενται συγκεκριμένοι κεντρικοί άξονες πολιτικής του Σχεδίου:

1. Συνταξιοδοτικό: Το Σχέδιο προτείνει, ως βασική και άμεση ασφαλιστική μεταρρύθμιση, τη μετατροπή του δεύτερου πυλώνα κοινωνικής ασφάλισης (επικουρική ασφάλιση) σε πλήρως κεφαλαιοποιητική. Η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης αποτελούσε προεκλογική επιταγή της Ν.Δ., «δώρο» προς τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, θα επιφέρει μείωση των επικουρικών συντάξεων για τους περισσότερους σημερινούς συνταξιούχους, ενώ θέτει σε ασφαλιστικό κίνδυνο τις συντάξεις των σημερινών εργαζομένων. Το υψηλό κόστος μετάβασης από την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής σύνταξης θα κληθούν να το καλύψουν εργαζόμενοι και κρατικός προϋπολογισμός.

2. Ξένες επενδύσεις: Σε αδρές γραμμές προτείνεται η δημιουργία ενός επενδυτικού πλαισίου για την προσέλκυση «άνευ όρων» ξένων επενδύσεων. Κατατάσσει την ελληνική οικονομία στον διεθνή καταμερισμό εργασίας ως οικονομία χαμηλού εργασιακού κόστους, προτάσσοντας το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της «άνισης ανάπτυξης». Δηλαδή οι ανεπτυγμένες χώρες και οι επιχειρήσεις τους που θα επενδύσουν στην Ελλάδα, αξιοποιώντας τις υποδομές, τους ενεργειακούς, τους παραγωγικούς, τους εργασιακούς και κοινωνικούς πόρους της χώρας, θα αποκομίσουν κέρδη για τις επιχειρήσεις και στις χώρες τους από την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων εργαζομένων.

3. Απασχόληση/Ανεργία: H Έκθεση αποτυπώνει την αύξηση της ανεργίας ειδικά τα έτη 2009 - 2014, προτείνοντας για τη μείωση της, τις ίδιες πολιτικές που την εκτόξευσαν! Ο κεντρικός πυρήνας της προτεινόμενης πολιτικής για την απασχόληση εδράζεται στη μείωση του κόστους εργασίας και την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Με απλά λόγια, προτείνει την περαιτέρω συμπίεση του μισθολογικού κόστους, άρα και του εισοδήματος των εργαζομένων, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας κ.ο.κ.. Η λογική αυτή βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την πολιτική της προσέλκυσης επενδύσεων μέσω χαμηλών μισθών και ευέλικτων εργασιακών σχέσεων. Η κυβέρνηση ήδη ξεκίνησε την υλοποίηση των παραπάνω, μειώνοντας για ένα έτος τις ασφαλιστικές εισφορές στον ιδιωτικό τομέα και στερώντας πόρους για τα αναγκαία προγράμματα του ΟΑΕΔ για τους ανέργους...

4. Φορολογική πολιτική: Στο πεδίο της φορολογικής πολιτικής η Έκθεση μας προϊδεάζει για το τι μέλλει γενέσθαι: Οι προτάσεις της Έκθεσης που αφορούν την αλλαγή της δομής των φόρων σχετίζονται με μειώσεις της φορολογίας του κεφαλαίου και των νομικών προσώπων, και τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης με μείωση της φορολογίας των υψηλών εισοδημάτων. Ωστόσο, δεν υπάρχει αναφορά για τον αντίκτυπο που θα έχει η μείωση των φορολογικών εσόδων στις δημόσιες δαπάνες και στο κοινωνικό κράτος. Μήπως η πρόταση σας θυμίζει κάτι από την εφαρμοζόμενη φορολογική πολιτική της Ν.Δ.;

5. Επιχειρηματικότητα: Το Σχέδιο διαπερνά μια εμμονική άποψη περί του αντιπαραγωγικού χαρακτήρα των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Η λύση στο «πρόβλημα» για τους συντάκτες και παραγγελιοδόχους του Σχεδίου βρίσκεται στο κλείσιμο ή πιο ωραιοποιημένα στη «σταδιακή αύξηση του αριθμού των επιχειρήσεων μεσαίου και μεγάλου μεγέθους», φράση που διαγράφηκε από το αρχικό κείμενο (ενδιάμεση Έκθεση), λόγω των αντιδράσεων που προκάλεσε. Η ουσία ωστόσο παραμένει η ίδια!

Η άποψη αυτή δεν είναι άγνωστη στη χώρα μας, τη θυμόμαστε να “παπαγαλίζεται” και να διακινείται από τα πρώτα μνημονιακά χρόνια... Για τη δεξιά, για την κυβέρνηση της Ν.Δ., δεν χωρά στην ελληνική οικονομία ο μικρο-επιχειρηματίας. πάνω στον οποίο στηρίχθηκε και αναπτύχθηκε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Τώρα που η κρίση βαθαίνει ξανά και η πίτα της αγοράς μειώνεται ξανά, το μαγαζί της γωνίας, γίνεται εύκολη λεία και φθηνό εργατικό δυναμικό στα χέρια των μεγάλων εταιρειών όλων των κλάδων.

Συνολικά, το Σχέδιο Πισσαρίδη, πέρα από κοινότυπες διαπιστώσεις, δεν αναλύει τα διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και του παραγωγικού προτύπου, όπου μαζί με τις ιδεολογικές εμμονές και τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ αρχικά, και της ΝΔ έπειτα, βάθυναν την ύφεση της ελληνικής οικονομίας τα έτη 2009-2014. Επιπλέον, αποτελεί τη βάση των προτάσεων της Ν.Δ. στην Κομισιόν για το «Ταμείο Ανάκαμψης», δεσμεύοντας σημαντικά έσοδα της χώρας για τα επόμενα χρόνια σε δεξιές πολιτικές, στην ενίσχυση των λίγων που θέλουν πιο πολλά και όχι στην ανακούφιση των πολλών που μπορούν να ξαναστήσουν τη ζωή τους με λιγότερα.

Για άλλη μια φορά, από την πρώτη μέρα διακυβέρνησης της Ν.Δ., το κράτος υπηρετεί τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, προσφέροντας ψίχουλα στην πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Φροντίζει δε το αύριο, ακόμη και χωρίς αυτήν, να ακολουθεί την ίδια πορεία.

Θα την αφήσουμε να το πετύχει;