Ο Τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία Γιώργος Κατρούγκαλος μιλώντας σήμερα στην Ολομέλεια της Βουλής για την άρση της ασυλίας των βουλευτών Παύλου Πολάκη και Αγγελικής Αδαμοπούλου ανέφερε μεταξύ άλλων και τα εξής:

Οι δυο αιτήσεις για άρση της ασυλίας των βουλευτών εισάγονται αντίθετα με τον κανονισμό και το Σύνταγμα. Δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα, εντάσσονται σε μια προσπάθεια ποινικοποίησης της ζωής της χώρας.

Για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση είδαμε να κινείται διαδικασία προκαταρκτικής έρευνας κατά αρχηγών κομμάτων: του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, του ΓΓ του ΚΚΕ και του Προέδρου του Μερα25 για συμμετοχή τους στις τιμητικές εκδηλώσεις της 17ης Νοεμβρίου.

Η περίπτωση της κ. Αδαμοπούλου είναι η πιο προκλητική, διότι φαίνεται ότι η πλειοψηφία της Επιτροπής Δεοντολογίας θέλει να φιμώσει τον πολιτικό λόγο. Θυμίζω ότι δεν αποτελούν προνομίες των βουλευτών οι θεσμικές εγγυήσεις του ανεύθυνου και του ακαταδίωκτου. Έχουν τεθεί για να προστατεύσουν την ελευθερία λόγου του βουλευτή, δηλαδή, εντέλει, την ίδια την ποιότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν πρέπει καν να μπει στην ουσία της συζήτησης η Βουλή γι’ αυτήν την περίπτωση.

Η περίπτωση του κ. Πολάκη είναι διαφορετική. Δείχνει την προσωπική εκδικητικότητα μιντιαρχών, την οποία την υιοθετεί ως δική της η ΝΔ. Ζητείται να εξετάσει ξανά η Βουλή αίτημα για άρση της ασυλίας που έχει απορρίψει. Τα πραγματικά περιστατικά είναι ίδια.

Θα επιμείνω ιδιαίτερα στην περίπτωση της κ. Αδαμοπούλου, ακριβώς γιατί είναι πρωτοφανής. Θυμίζω τι αφορά το ανεύθυνο. Το ανεύθυνο προβλέπει πλήρη απαλλαγή από οποιαδήποτε ευθύνη του βουλευτή για λόγο ή ψήφο που δίνει εντός της Βουλής. Υπάρχει μια και μοναδική εξαίρεση, αυτή της συκοφαντικής δυσφήμισης. Πάλι για προφανείς λόγους, να μην αισθάνεται ελεύθερος ο βουλευτής να προσβάλει την τιμή φυσικών προσώπων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, ακόμα κι αν αποδειχτούν βάσιμα, δηλαδή αληθή, τα πραγματικά χαρακτηριστικά που επικαλούνται οι μηνυτές, δε μπορεί να στοιχειοθετηθεί η αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος της συκοφαντικής δυσφήμισης.

Τι έκανε η κα Αδαμοπούλου; Έκανε μια πολιτική κρίση. Είπε ότι σε διαδηλώσεις που εκτρέπονται του σκοπού τους βλέπουμε αστυνομικούς με πολιτικά να συμμετέχουν στα επεισόδια. Αυτό, αληθές ή μη αληθές, είναι προφανές ότι αποτελεί πολιτική κρίση και δε στρέφεται κατά της τιμής κανενός συγκεκριμένου προσώπου.

Θα καταθέσω στα πρακτικά πάγια νομολογία που λέει ότι δε στοιχειοθετείται το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης συλλογικά κατά ομάδας προσώπων. Αν πει κάποιος πως «όλοι οι δικηγόροι είναι ψεύτες» δε δικαιούται κάθε δικηγόρος να στραφεί εναντίον του για το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμισης. Επιπλέον η ταυτότητα αυτού που υποτίθεται πως είναι το θύμα της δυσφήμισης πρέπει να εξειδικεύεται προσωπικά. Τίποτα από αυτά δεν υπήρχαν στην συγκεκριμένη μήνυση. Αυτή θα έπρεπε γι’ αυτούς τους λόγους να έχει τεθεί στο αρχείο από τον εισαγγελέα. Στη συνέχεια η Επιτροπή Δεοντολογίας έπρεπε να εξετάσει στο πλαίσιο του ελέγχου της να δει το προφανές απαράδεκτο -χωρίς να προβεί σε έλεγχο των πραγματικών γεγονότων - μιας και νομικά δε στοιχειοθετείται η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Η εμμονή της ΝΔ δείχνει προφανή πολιτική σκοπιμότητα, αν συνδεθούν τα σημερινά με τα προηγούμενα που ανέφερα, για την προσπάθεια ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής σχετικά με την προκαταρκτική έρευνα για τους αρχηγούς των κομμάτων της αριστεράς.

Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να ανεχτούμε ως Βουλή την περιστολή θεμελιωδών δικαιωμάτων των βουλευτών που κατοχυρώνονται ήδη από τη Γαλλική Επανάσταση. Δεν πρέπει καν να μπούμε σε αυτή τη συζήτηση μιας και θα συγκατανεύσουμε έτσι στον ακρωτηριασμό των λειτουργιών του βουλευτή και άρα να πληγώνουμε την ίδια την καρδιά του κοινοβουλευτισμού.

Η περίπτωση του κ. Πολάκη εντάσσεται στο ίδιο πλαίσιο: προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί το ποινικό δίκαιο σε βάρος της ελευθερίας του λόγου. Έχει επίσης την ιδιομορφία ότι έχει ήδη τοποθετηθεί η Βουλή. Γίνεται προσπάθεια με νομικά τεχνάσματα να φανεί ότι είναι διαφορετική η βάση της νέας μήνυσης σε σχέση με την παλαιότερη, όσοι όμως τη διαβάσουν – και αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει και από την επιτροπή δεοντολογίας- βλέπουν ότι τα πραγματικά περιστατικά είναι εντελώς παρόμοια. Εδώ υπάρχει μια προσπάθεια που καταλήγει στην ίδια τη διακωμώδηση των θεσμών. Δε μπορούμε να ψηφίζουμε συνέχεια, μέχρις ότου περάσει αυτό που θέλουν οι μιντιάρχες. Δεν είναι αυτό το νόημα της δημοκρατίας. Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος όχι τα συμφέροντα των ΜΜΕ.

Θεωρούμε ότι πρέπει να κριθεί απαράδεκτη η συζήτηση και των δυο αιτήσεων και να γίνει δεκτό το παρεμπίπτον ζήτημα που θέσαμε.

Περιοχή συνημμένων