Ομιλία της Σίας Αναγνωστοπούλου στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση νομοσχεδίου του υπουργείου Παιδείας: «Εθνικό Σύστημα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, Κατάρτισης και Δια Βίου Μάθησης, ενσωμάτωση στην ελληνική νομοθεσία της Οδηγίας (ΕΕ) 2018/958 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 28ης Ιουνίου 2018 σχετικά με τον έλεγχο αναλογικότητας πριν από τη θέσπιση νέας νομοθετικής κατοχύρωσης των επαγγελμάτων (ΕΕ L 173), κύρωση της Συμφωνίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας για το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας και άλλες διατάξεις»

.

Αναλυτικά η ομιλία:

Θέλω να ξεκινήσω με το ότι αυτό το νομοσχέδιο είναι σε συνέχεια άλλων νομοσχεδίων που έχει φέρει το Υπουργείο Παιδείας. Θαυμάζω την Υπουργό Παιδείας, την κυρία Κεραμέως. Είναι η επιτομή και η συμπύκνωση αυτού που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει αποκαλέσει τεχνολαϊκισμός: Μισή πραγματικότητα, μισοκαλυμμένη πραγματικότητα και ένα ύφος ειδήμονα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση.
Άκουσα σήμερα την Υπουργό να λέει στον κ. Φίλη: «Κύριε Φίλη, δεν θέλετε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για τους μαθητές αυτούς που θα δώσει το Υπουργείο;» Βεβαίως, όλοι τους θέλουμε. Δεν ξέρουμε όμωςπότε θα δοθούν. Και κυρίως δεν απαντάει η Υπουργός γιατί δεν δόθηκαν πριν.
Πραγματικότητα δεύτερη, μισοκαλυμμένη: Τα παιδιά μας, η νεολαία μαστίζεται από την ανεργία. Άρα, τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα άλλο κοινωνικό «ασανσέρ» για να αντιμετωπιστεί η ανεργία.
Ακούμε τους Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να λένε για τη μία εκλογική περιφέρεια, για την άλλη εκλογική περιφέρεια, γιατί πρέπει να κλείσουμε το μάτι εκεί που είναι αυτό και θα μπορούσε να υπήρχε το άλλο κ.λπ.. Και καλύπτεται μία μεγάλη πραγματικότητα, ότι σε αυτή τη χώρα απέτυχε παταγωδώς το παραγωγικό μοντέλοαυτή η ‘’ανάπτυξη’’ η οποία είχε ακολουθηθεί επί χρόνια και που οδήγησε στη χρεοκοπία.
Για παράδειγμα, ακούω για την Αχαΐα, στα Καλάβρυτα αυτό και στο Αίγιο εκείνο και παραπέρα το άλλο και δεν ακούω μία λέξη για το γιατί κλείσαμε τόσες βιομηχανίες, γιατί έπεσε τόσο έξω η οικονομία της περιοχής, γιατί δεν έχουμε παραγωγή, γιατί κλείνουν τα σχολεία στα χωριά και αναγκάζεται ο κόσμος και φεύγει; Εκεί κουβέντα. Άρα, ποια είναι η λύση;
Εδώ έρχεται το σχέδιο των αρίστων, που λέει ότιαυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κατευθύνουμε αλλού τη νεολαία. Πού να την κατευθύνουμε; Φέρνουμε ένα νομοσχέδιο ως επόμενο βήμα στα νομοσχέδια που έχει ήδη φέρει το Υπουργείο -θυμίζω και να το κρατήσουμε- ότι γίνεται πολύ λόγος για τα πανεπιστήμια, δηλαδή ότιπολύς κόσμος μπαίνει στα πανεπιστήμια.
Ο Υφυπουργός, ο κ. Διγαλάκης μας είπε έως και ότι φταίνε οι οικογένειες που έχουν αυτή τη νοοτροπία και υπάρχει μόνο στην Ελλάδα αυτή η νοοτροπία για να πάνε τα παιδιά στα πανεπιστήμια. Ξέχασαν να μας πουν κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί αναγνωρίστηκαν τα πτυχία των κολεγίων ως ισότιμα των πανεπιστημίων; Γιατί, από την άλλη μεριά, η νομοθέτηση που έγινε από το Υπουργείο Παιδείας ήταν για τα ιδιωτικά σχολεία; Γιατί τώρα έχουμε ΙΕΚ ιδιωτικά, τα οποία θα κατευθύνουν τους μαθητές στο πανεπιστήμιο, χωρίς μάλιστα εξετάσεις; Άρα εδώ κάτι γίνεται.
Θεωρώ ότι το νομοσχέδιο είναι βαθιά ταξικό, βαθιά αντικοινωνικό και βαθιά αντιδημοκρατικό εν τέλει. Δείγμα πρώτο ταξικού κυνισμού: Στα δεκαπέντε του χρόνια ένας μαθητής θα φεύγει από το σχολικό περιβάλλον, θα πηγαίνει στην κατάρτιση, η οποία κατάρτιση συνδέεται με την αγορά.
Και εδώ τίθεται το μεγάλο πρόβλημα. Αντί το κράτος, αντί η πολιτεία να φροντίσει για τους όρους βιώσιμης, δίκαιης ανάπτυξης που θα κατατείνει στην άμβλυνση των ανισοτήτων, εδώ έχουμε όξυνση των ανισοτήτων. Τι κάνουμε, λοιπόν; Αγοραία κατάρτιση. Τι θέλουν οι επιχειρήσεις; Φτηνό προσωπικό.
Θεωρούμε, λοιπόν, ότι η ανεργία οφείλεται σε αυτό. Η κ. Φωτίου το πρωί έδειξε με στατιστικά στοιχεία -τα είχα κι εγώ αυτά τα στοιχεία- ότι η ανεργία μαστίζει περισσότερο τους νέους οι οποίοι δεν έχουν πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Χρειάζεται μια απάντηση σε αυτό.
Βγάζουμε τα παιδιά από το σχολικό περιβάλλον και σε μία σκληρά ιεραρχημένη κοινωνία, τους βάζουμε να δουλεύουν χωρίς εργασιακά δικαιώματα και με επιδότηση του κράτους στις επιχειρήσεις, ό,τι δηλαδή οδήγησε στη χρεοκοπία. Κι αυτό εμείς το λέμε αντιμετώπιση της ανεργίας και επαγγελματική διέξοδο των νέων μας;
Εδώ είναι ο άλλος ταξικός κυνισμός της Νέας Δημοκρατίας, τον οποίο ακούσαμε από τους πάντες. Λένε: Πρέπειόλοι να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο; Πρέπει όλοι να πηγαίνουν στο λύκειο; Ακούσαμε και διάφορα που δεν θέλω ούτε να επαναλάβω, ότι υπάρχουν απόφοιτοι οι οποίοι δεν ξέρουν τον Ελύτη, τον Σεφέρη και όλα αυτά.
Θα το πούμε μια και καλή. Το μέλημα της πολιτείας -γιατί έχουμε παιδική εργασία, εργασία ανηλίκων- είναι να κατευθύνει τα παιδιά συνέχεια προς το σχολικό περιβάλλον. Ξέρετε γιατί; Ούτε για να μάθουν τον Ελύτη ούτε για να μάθουν τον Σεφέρη, αλλά γιανα τον ακούσουν, να μπορούν να έχουν και να ανακαλέσουν στη ζωή τους, όταν χρειαστεί, αυτά τα σημαντικά που μπορούν να τους καταστήσουν πολίτες.
Είναι σημαντικό να έχουν ακούσει έναν εμπνευσμένο καθηγητή στο ΕΠΑΛ που είναι, να τους λέει ότι ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος δεν έγινε κατά του λαϊκισμού, αλλά κατά του ναζισμού, ότι δεν πολέμησαν απόεθελοντισμό, αλλά πολέμησαν με ιδεολογικό πρόσημο.
Έχουμε πάρα πολλά να πούμε. Κάνουμε τα πρότυπα και τα ΕΠΑΛ χωρίζονται σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας ΕΠΑΛ. Αντί, λοιπόν, το βάρος της επαγγελματικής εκπαίδευσης να έχει βασιστεί -αφού όλοι μιλάμε για την Δ’ Ψηφιακή Επανάσταση, στην καινοτομία και πώς θα δώσει τα εργαλεία στους νέους ανθρώπους να μπορούν να ασκήσουν ένα επάγγελμα, τα χωρίζει σε πρότυπα και κανονικά ΕΠΑΛ.
Και εδώ το ακόμα χειρότερο είναι ότι συνδέονται και οι ειδικότητες με το τι θέλει η αγορά. Δεν βρίσκεται η πολιτεία να έχει μία εθνική στρατηγική για την αγορά. Είναι η αγορά που θα καθορίζει την επαγγελματική εκπαίδευση και τα ΙΕΚ είναι το αποκορύφωμα ακριβώς αυτής της στάσης που έχει η Νέα Δημοκρατία, η Κυβέρνηση.
Τι κάνουμε; Κάνουμε ιδιωτικά ΙΕΚ, κόβουμε τα δημόσια ΙΕΚ, ανάλογα με τους μαθητές και από εκεί θα μπορούν να περνάνε στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή η αριστεία μετριέται με το χρήμα που θα έχει ο κάθε γονιός. Εδώ δεν φτιάχνουμε δύο «ασανσέρ», εδώ φτιάχνουμε δεκαπέντε «ασανσέρ», ανάλογα με τα λεφτά, ούτε καν ανάλογα με τις ικανότητες.
Θέλω να πω ένα τελευταίο πράγμα σε αυτό το επίπεδο. Λέτε συνέχεια για την ψηφιακή επανάσταση, την καινοτομία και επικαλείστε την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξέρετε ποιο είναι το μεγάλο θέμα που συζητιέται και στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως; Πώς οι πολίτες θα μπορούν να είναι εφοδιασμένοι με ικανότητες και κρίση να ξεχωρίζουν τα fakenews. Εδώ η ψηφιακή επανάσταση βάζει ένα τεράστιο ζήτημα δημοκρατίας, ισότητας, ανάπτυξης της κριτικής ικανότητας.
Είναι από τα μεγάλα διακυβεύματα των καιρών μας. Γι’ αυτό κουβέντα! Σαν να μην υπάρχει. Ενώ ζήσαμε σ’ αυτή τη Βουλή και χτες τρομακτικές καταστάσεις: κόψιμο της ελευθερίας του λόγου, εκδότες να επαναφέρουν τους Βουλευτές για να ψηφίσουν, δημοσιογράφοι που παραιτούνται, fakenews που πηγαινοέρχονται. Δεν πρέπει να έχουν οι νέοι άνθρωποι την κριτική ικανότητα. Γιατί η ψηφιακή επανάσταση επιβάλλει δημοκρατία.
Σε ό,τι αφορά τα πανεπιστήμια δεν είναι δυνατόν να αλλάξετε τώρα τον τρόπο εξέτασης μέσα σε αυτή την κρίση της πανδημίας. Δεν είναι δυνατόν να φέρετε την αστυνομία μέσα στα πανεπιστήμια. Δεν είναι δυνατόν να τα κάνετεόλα αυτά. Προσέξτε πολύ σε αυτό.
Μία τελευταία κουβέντα, για το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας.
Εγώ θα πω ότι όλη η Βουλή μαζί, υπό την προεδρία του Νίκου Βούτση, εκτός από τη Χρυσή Αυγή, ψηφίσαμε το πόρισμα. Ως κυβέρνηση τότε υποβάλαμε την ρηματική διακοίνωση. Από την απάντηση εξαρτάται και το πώς θα είναι αυτό το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα. Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Μην το παίρνετε πάνω σας. Δεν μπορεί ένα ελληνογερμανικό ίδρυμα, μετά και τη ρηματική διακοίνωση, να υπάρχει για να καλλιεργηθεί η ανάμνηση των δύο λαών από την κατοχή. Προσέξτε το!
Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.