«Γιατί έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια διαρκούς επέκτασης του ΝΑΤΟ και μια ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία στη συνέχεια, με τεράστιες συνέπειες παγκοσμίως και πρωτίστως στην Ευρώπη, για να αναζητηθεί μετά από πόλεμο μια λύση που μπορούσε να βρεθεί με ειρηνικά πολιτικά και διπλωματικά μέσα;» - «Πρέπει να επιδιώξουμε πολιτικές, διπλωματικές λύσεις, έλεγχο των εξοπλισμών και παγκόσμια συνεργασία για την αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων. Από την κλιματική κρίση ως τις εντεινόμενες κοινωνικές ανισότητες, το προσφυγικό, την υποχώρηση της δημοκρατίας» - «Ο Πούτιν δεν είναι συνεχιστής οποιασδήποτε αριστερής παράδοσης ή της ΕΣΣΔ. Εκπροσωπεί ένα σύστημα ακραία καπιταλιστικό, κυβερνά με διαφθορά ακραίο αυταρχισμό, ωμή βία. Και οι πολιτικοί του φίλοι στην ΕΕ είναι η Λεπέν, ο Σαλβίνι, ο Όρμπαν. Με αυτούς έχει και οικονομικές συναλλαγές» - Παρέμβαση του Δημ. Παπαδημούλη στη διαδικτυακή εκδήλωση της εφημερίδας «Η Εποχή» με θέμα "Πόλεμος στην Ουκρανία: πριν, τώρα, μετά | Η ανάγκη για ένα αντιπολεμικό κίνημα"

Στη διαδικτυακή εκδήλωση που διοργάνωσε η εφημερίδα «Η Εποχή» με θέμα "Πόλεμος στην Ουκρανία: πριν, τώρα, μετά | Η ανάγκη για ένα αντιπολεμικό κίνημα" συμμετείχε ως ομιλητής ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Δημήτρης Παπαδημούλης.

Συνομιλητές του στην εκδήλωση ήταν η κα Μαριλένα Κοππά, αναπληρώτρια καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου, καθώς και οι κκ Θοδωρής Δρίτσας, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Α΄ Πειραιά, Γιάννης Αλμπάνης, δημοσιογράφος, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, δημοσιογράφος. Στην εκδήλωση συμμετείχε η Ιταλίδα πολιτικός της ΑριστεράςΛουτσιάνα Καστελίνα, ενώ τη συζήτηση συντόνισε o δημοσιογράφος Κώστας Αργυρός.

Ο Δημ. Παπαδημούλης επισήμανε τα εξής στην ομιλία του:

«Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία μόνο μία απάντηση μπορεί να έχει από την Αριστερά. Απερίφραστη καταδίκη. Τίποτα δεν τη δικαιολογεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι καθαγιάζονται και οι ευθύνες, τα λάθη, οι συνειδητά λανθασμένες επιλογές, που εμπόδισαν 30 χρόνια πριν την οικοδόμηση ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ασφάλειας. Που να συμπεριλαμβάνει και τη Ρωσία. Με σταθερότητα συνόρων, ειρήνη και έλεγχο εξοπλισμών.

Υπήρχαν επίσημες δεσμεύσεις προς τον Γκορμπατσόφ προκειμένου η Σοβιετική Ένωση να πει το "ναι" στην επανένωση της Γερμανίας περί μη διεύρυνσης του ΝΑΤΟ προς ανατολές, που αθετήθηκαν. Και αργότερα απορρίφθηκαν ακόμη και αιτήματα της Ρωσίας, το 2006, να ενταχθεί η ίδια στο ΝΑΤΟ.

Όσοι μιλούμε για τις ευθύνες των ΗΠΑ, των ηγεσιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν το κάνουμε για λόγους συμψηφισμού. Αλλά δεν γίνεται να μην βλέπουμε αυτές τις ευθύνες σειράς ηγεσιών που δεν άκουσαν στρατηγικά μυαλά δικά τους, όπως ο Κίσινγκερ.Είναι σοβαρό φαινόμενο νεομακαρθισμού το να κατηγορείται ως `φίλος του Πούτιν` όποιος τολμά να λέει αυτές τις αλήθειες.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε ωμή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και κουρέλιασμα των αρχών του ΟΗΕ. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Όλοι θυμόμαστε τί έγινε το 1974 με την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο.

Οι συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία προκαλούν μια θεαματική στροφή στη συμπεριφορά όχι μόνο των κυβερνήσεων στην Ευρώπη, αλλά και των κοινωνιών. Χώρες παραδοσιακά ουδέτερες, όπως η Φινλανδία και η Σουηδία, βιώνουν σήμερα λόγω της ρωσικής απειλής μια θεαματική αύξηση στην κοινή γνώμη του αιτήματος για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Πάνω από 62% στη Φινλανδία που κυβερνάται από μια προοδευτική κυβέρνηση, από το κέντρο ως την Αριστερά.

Δικαιώνει το ΝΑΤΟ και τη διεύρυνση του αυτή η εισβολή και υπονομεύει το στρατηγικό αίτημα της Αριστεράς που λέει πως, μετά την κατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν έχει νόημα το ΝΑΤΟ.

Στη Γερμανία ο επανεξοπλισμός συνιστά το σπάσιμο ενός μεγάλου ταμπού. Φτάνει τα 100 δισ. ευρώ για το 2022 και τυγχάνει της λαϊκής επιδοκιμασίας. Το 80% των πολιτών είναι πλέον υπέρ. Και όλα αυτά έχουν αρνητικές επιπτώσεις και στην οικονομία.

Ναι, οι κυρώσεις είναι επιβεβλημένες προς τη Ρωσία, αλλά για να δαπανήσει μια χώρα περισσότερα για όπλα από κάπου κόβει. Από την παιδεία, την υγεία, το κοινωνικό κράτος, την πράσινη μετάβαση και τον ψηφιακό μετασχηματισμό. Η στροφή σε μια "πολεμική οικονομία" βαίνει σε βάρος δημοκρατικών επενδύσεων και κοινωνικών δαπάνών.

Το τελευταίο διάστημα και από τις δύο πλευρές αναζητείται ένας συμβιβασμός. Ο Πούτιν τα έχει βρει μπαστούνια και ο χρόνος δουλεύει σε βάρος του. Κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπος με το δικό του "ευρωπαϊκό Βιετνάμ". Επίσης η ουκρανική ηγεσία και κοινωνία διαπιστώνουν ότι στα δύσκολα δεν έχουν στο πλευρό τους τις ηγεσίες της Δύσης και του ΝΑΤΟ -που σωστά απέφυγαν έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, μια πυρηνική αναμέτρηση.

Με βάση το σχέδιο των 15 σημείων συμβιβασμού που διέρρευσε, αλλά και με βάση τις επίσημες δηλώσεις των Ζελένσκι και Πούτιν, τώρα πια η Ουκρανία δεν ενδιαφέρεται να μπει στο ΝΑΤΟ και η Ρωσία δε δηλώνει ότι είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί η κυβέρνηση Ζελένσκι. Αναζητείται ένα μοντέλο μιας ουδέτερης Ουκρανίας που δεν θα είναι μέλος του ΝΑΤΟ.

Γιατί έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια διαρκούς επέκτασης του ΝΑΤΟ και μια ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία στη συνέχεια, με τεράστιες συνέπειες παγκοσμίως και πρωτίστως στην Ευρώπη, για να αναζητηθεί μετά από πόλεμο μια λύση που μπορούσε να βρεθεί με ειρηνικά πολιτικά και διπλωματικά μέσα;

Ζούμε σε ένα πολυπολικό κόσμο. Τα συμφέροντα της ΕΕ και των ευρωπαϊκών λαών δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Η εισβολή του Πούτιν πιέζει την ΕΕ να γίνει ουραγός της στρατηγικής των ΗΠΑ και στο γεωπολιτικό πεδίο, καθώς έχουν εγκαταλειφθεί τα περί αυτόνομης ευρωπαϊκής άμυνας. Αλλά και στον ενεργειακό τομέα, η απεξάρτηση από το ρωσικό πετρέλαιο οδηγεί στο υγροποιημένο και ακριβότερο αμερικανικό φυσικό αέριο. Ή αυτό που θα έρθει από το Κατάρ.

Ένα αντιπολεμικό, φιλειρηνικό κίνημα, που θα έχει την Αριστερά πρωταγωνιστή, αλλά όχι μοναδικό παίκτη, δεν μπορεί να έχει μόνο το αίτημα περί ειρήνης. Πρέπει να υπερασπίσουμε, χωρίς συμψηφισμούς και υποκρισίες, τη δημοκρατία, το διεθνές δίκαιο και την ανάγκη να αποφύγουμε ένα νέο διπολισμό στον πλανήτη.

Πρέπει να επιδιώξουμε πολιτικές, διπλωματικές λύσεις, έλεγχο των εξοπλισμών και παγκόσμια συνεργασία για την αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων. Από την κλιματική κρίση ως τις εντεινόμενες κοινωνικές ανισότητες, το προσφυγικό, την υποχώρηση της δημοκρατίας.

Στην Ελλάδα υπάρχει φιλορωσική και ‘φιλοπουτινική’ στάση περισσότερο από ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Αυτή η ιστορία έχει ρίζες αιώνων. Όμως εμείς στην Αριστερά πρέπει να έχουμε καθαρή ματιά. Ο Πούτιν δεν είναι συνεχιστής οποιασδήποτε αριστερής παράδοσης ή της ΕΣΣΔ. Εκπροσωπεί ένα σύστημα ακραία καπιταλιστικό, κυβερνά με διαφθορά ακραίο αυταρχισμό, ωμή βία. Και οι πολιτικοί του φίλοι στην ΕΕ είναι η Λεπέν, ο Σαλβίνι, ο Όρμπαν. Με αυτούς έχει και οικονομικές συναλλαγές".