Άρθρο της Αναπληρώτριας Εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στην εφημερίδα Documento (27/03/2022)

Τρανή απόδειξη της κυβερνητικής ανεπάρκειας οι αντεργατικές και αντιασφαλιστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες, οι συνεχείς αστοχίες και τα «επιτελικά φιάσκα»

Ήδη από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και νωρίτερα, σε εισηγητικές εκθέσεις ευρωπαϊκών νομοθετικών κειμένων κι άλλα κείμενα, η κοινωνική ασφάλιση αντιμετωπίζεται ως η εγγύηση για κάθε πολίτη ότι σε όλες τις καταστάσεις θα διαθέτει τα αναγκαία μέσα για να διασφαλίσει την ύπαρξή του και της οικογένειάς του. Η αιτιολογική βάση βρίσκεται στη στοιχειώδη φροντίδα της κοινωνικής δικαιοσύνης ανάμεσα σε εκείνους που έχουν και είναι σίγουροι για το μέλλον τους και εκείνους πάνω στους οποίους βαραίνει κάθε στιγμή η απειλή της εξαθλίωσης.

Αυτήν ακριβώς την κεντρική ιδέα της κοινωνικής ασφάλισης είναι που αποστρέφεται κάθε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση στον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να ανατρέψει προς όφελος λίγων, ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, αφενός εμπαίζοντας την κοινωνία ότι δήθεν οι εφαρμοζόμενες μεταρρυθμίσεις γίνονται προς όφελός της, αφετέρου υπονομεύοντας συστηματικά το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα και τη λειτουργία του.

Τόσο οι αντεργατικές και αντιασφαλιστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες, όσο και οι συνεχείς «αστοχίες» και τα «επιτελικά φιάσκα» είναι η πιο τρανή απόδειξη της ταυτόχρονης διαχειριστικής ανεπάρκειας, κοινωνικής αναλγησίας και ιδεοληψίας αυτής της Κυβέρνησης.

Πρόσφατο παράδειγμα, η διαδικασία ανάθεσης έκδοσης κύριας σύνταξης σε ιδιώτες. Με μια λέξη, φιάσκο. Την ώρα που ο Κ. Χατζηδάκης, πραγματοποιούσε τηλε-«φιέστα» με «πιστοποιημένους» λογιστές και δικηγόρους, για να διακηρύξει μέσω των ΜΜΕ ότι η νέα αυτή διαδικασία συνιστά την «πιο γρήγορη», «φιλική» και «χωρίς λάθη» διαδικασία έκδοσης σύνταξης, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στον ΕΦΚΑ αποκάλυπταν ότι το διάστημα Νοέμβριος 2021-Ιανουάριος 2022, ο αριθμός των συνταξιοδοτικών αποφάσεων που εκδόθηκαν από τους υπαλλήλους του Φορέα, ανέρχονται σε 105.000, ενώ οι ιδιώτες εξέδωσαν λιγότερα από 50 προσχέδια συνταξιοδοτικών αποφάσεων, εκ των οποίων τα περισσότερα λάθος!». Όμως, ο υπουργός επέμεινε ότι «το μέτρο αποτελεί θεσμό που θα μείνει», επιλέγοντας έτσι για μία ακόμα φορά τον δρόμο της φθηνής κυβερνητικής προπαγάνδας, της (έμμεσης) ιδιωτικοποίησης και υπονόμευσης του ΕΦΚΑ, αντί της ενίσχυσής του με μόνιμο προσωπικό και τα απαραίτητα ψηφιακά εργαλεία. Αποτέλεσμα; Ταλαιπωρία για όλους και εκκρεμότητες που φτάνουν σήμερα τις 340.000 από 107.000 το 2019.

Μερικές μέρες αργότερα ένα ακόμα παράδειγμα «επιτελικής ανικανότητας» ήρθε να προσθέσει ταλαιπωρία στους ασφαλισμένους, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι το 2022 ακόμα δεν επικοινωνούν τα πληροφοριακά συστήματα ΚΕΑΟ και ΕΦΚΑ, με αποτέλεσμα, χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες, ενώ έχουν πληρώσει ή ρυθμίσει τις εισφορές τους, να εμφανίζονται ως ανασφάλιστοι. Η υπόθεση αυτή πέραν της αυτονόητης ταλαιπωρίας των ίδιων των ασφαλισμένων, φανέρωσε ξανά τη γύμνια του πολυδιαφημισμένου «επιτελικού κράτους» της ΝΔ.

Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Σειρά νομοθετικών πρωτοβουλιών της Κυβέρνησης καταδεικνύουν εκτός της διαχειριστικής της ανεπάρκειας, την κοινωνική της αναλγησία. Από την κατάργηση της 13ης σύνταξης που θέσπισε το 2019 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έως την στέρηση του κοινωνικού μερίσματος από τους χαμηλοσυνταξιούχους για να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό από την εφαρμογή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος στην επικουρική που θεσμοθέτησε η σημερινή Κυβέρνηση. Και από την περικοπή μέσω της υπερφορολόγησης των ήδη κουτσουρεμένων αναδρομικών των συνταξιούχων μέχρι την απαράδεκτη διάταξη του νόμου Πλεύρη που υποχρεώνει από 15/3/22 τους ανασφάλιστους να συνταγογραφούν εξετάσεις, θεραπείες και φάρμακα αποκλειστικά σε δημόσιες δομές υγείας, επιβαρύνοντας και το ΕΣΥ εν μέσω πανδημικής κρίσης.

Όμως, σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο, παρατεταμένης και πολύμορφης κρίσης -υγειονομικής, ακρίβειας, επαπειλούμενης επισιτιστικής κρίσης- με τεράστιες επιπτώσεις για την κοινωνική πλειοψηφία, αυτή η πολιτική είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης. Η ανάγκη για μια άλλη διακυβέρνηση, σε προοδευτική κατεύθυνση, με το βλέμμα στραμμένο στην προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών και στη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, είναι πιο επείγουσα από ποτέ.