Άρθρο του Τομεάρχη Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στην εφημερίδα «TA NEA»

Στην υπόθεση Παππά η Νέα Δημοκρατία εξαρχής προσπάθησε να στήσει μια πολιτική δίκη επί ενός υποτιθέμενου σκανδάλου, ως αντιπερισπασμό στα δικά της, πολύ πραγματικά σκάνδαλα. Έτσι, προχώρησε με την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία στην άσκηση ποινικής δίωξης με κακουργηματικές κατηγορίες, οι οποίες ήταν τόσο προσχηματικές και έωλες, που κατέπεσαν ήδη στο στάδιο της προανακριτικής. Απέμεινε η πλημμεληματική της παράβασης καθήκοντος, επί της οποίας εκδόθηκε η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 86 του Συντάγματος (όχι του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου, όπως κατά κόρον γράφεται, που έχει εντελώς άλλες αρμοδιότητες).

Χαρακτήρισα ήδη ανεξήγητη την απόφαση αυτή. Πράγματι, έρχεται σε έντονη αντίθεση με την αθωωτική απόφαση της τακτικής δικαιοσύνης επί ανάλογης κατηγορίας, με τα ίδια πραγματικά περιστατικά, του τότε ΓΓ Ψηφιακής Πολιτικής Λ. Κρέτσου, την απαλλακτική πρόταση της Εισαγγελέως της έδρας, η οποία δεν μίλησε απλώς για έλλειψη ενοχής αλλά για «κονιορτοποίηση του κατηγορητηρίου», κυρίως όμως με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, που είναι γνωστά σε όλους. Σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, παράβαση καθήκοντος διαπράττει όποιος «παραβαίνει τα καθήκοντα της υπηρεσίας του με πρόθεση ή σκοπό να προσπορίσει στον εαυτό του ή σε άλλον παράνομο όφελος ή για να βλάψει το κράτος». Το κράτος όχι μόνον δεν υπέστη βλάβη από την υπόθεση αυτή, αλλά είχε ταμειακό όφελος 250 εκατομμυρίων από το αντίτιμο των αδειών, ενώ –και κυρίως- για πρώτη φορά εφαρμόστηκε η νομιμότητα στην λειτουργία και αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών. Από την άλλη, ούτε η ΝΔ τόλμησε να ισχυριστεί ότι ο Ν. Παππάς είχε προσωπικό όφελος από την όλη ιστορία, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι ο διαγωνισμός δεν κατέληξε σε «κανάλι του ΣΥΡΙΖΑ».

Η Νέα Δημοκρατία μας κατηγορεί ότι η κριτική μας αυτή συνιστά προσβολή της Δικαιοσύνης. Άλλο όμως ο σεβασμός στον θεσμικό ρόλο της τελευταίας, άλλο η κριτική σε συγκεκριμένες αποφάσεις. Προσωπικά σέβομαι και την απόφαση και τους δικαστές που την εξέδωσαν. Γνωρίζω, άλλωστε, καλά από την άσκηση της δικηγορίας μου στο Συμβούλιο της Επικρατείας τους Αντιπροέδρους και τους Συμβούλους της σύνθεσης και τους υπολήπτομαι. Η κριτική όμως της δεξιάς είναι εντελώς υποκριτική και αντίθετη στην ιστορική εμπειρία παρόμοιων δικών με πολιτικό διακύβευμα. Δεν είναι μόνον οι τεράστιες πιέσεις που ξέρουμε, από τις αφηγήσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών, που ασκήθηκαν στη «μητέρα» των ανάλογων δικών, το 1989. Δεν είναι μόνον η πλήρης αποτυχία των τακτικών ποινικών δικαστηρίων να αποδώσουν δικαιοσύνη σε πανθομολογούμενα σκάνδαλα, όπως της Siemens, όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι αθωώθηκαν (αντίθετα με τις αποφάσεις της γερμανικής δικαιοσύνης).

Η υποκρισία έγκειται στο ότι καλά γνωρίζει η Νέα Δημοκρατία ότι κόπτεται μεν δημόσια υπέρ της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης, συστηματικά όμως προσπαθεί υπόγεια και φιλικούς θύλακες και ιμάντες διαβίβασης αποφάσεων να εγκαταστήσει στο εσωτερικό της, κατά παράβαση και του Συντάγματος και των δικών της υποκριτικών διακηρύξεων.

Ο πιο σεβαστός από τους Προέδρους του Αρείου Πάγου των τελευταίων χρόνων, ο αείμνηστος Στ. Ματθίας, περιέγραφε ως εξής, από τις στήλες μάλιστα αυτής της εφημερίδας, παρόμοιες μεθοδεύσεις:

«Η διείσδυση του κόμματος στη Δικαιοσύνη, δεν σημαίνει απλώς κάποιες διακριτικές υποδείξεις στην κορυφή και κάποιες αμφισβητήσεις του αδιάβλητου ορισμένων επιλογών, οι οποίες είναι σε κάθε περίπτωση καταδικαστέες. Σημαίνει επεμβάσεις σκοτεινών κομματικών παραγόντων, επικράτηση άδηλων παρασκηνιακών πιέσεων και συναλλαγών, παράλυση των εγγυήσεων της νομιμότητας, διάβρωση της εγγυητικής και της κυρωτικής λειτουργίας της Δικαιοσύνης, σημαίνει γενική διάβρωση των θεσμών και αξιών της ζωής.»

Ας σταματήσουν λοιπόν οι υποκρισίες και τα κροκοδείλια δάκρυα. Είναι καθήκον όλων μας να εξασφαλίσουμε στην Δικαιοσύνη στην πράξη και όχι στα λόγια τις εγγυήσεις ανεξαρτησίας που προβλέπει γι’ αυτήν το Σύνταγμα.