Η ποίηση ορθώνεται με σθένος μπροστά στις αμείλικτες πραγματικότητες ,παίρνει στις πλάτες της την οδύνη, αλλά και τη απόλαυση του κόσμου. Είναι μέσα μας, σε μια στοχαστική σχέση με τον εαυτό μας, για να απωθήσει το απάνθρωπο. Στις πιο μύχιες εκδηλώσεις του φρικτού και του αποκρουστικού, γίνεται το μεγάλο αίτημα για Ζωή.

Γι’ αυτό και έχουμε στο σήμερα βαθιά ανάγκη, έστω και μέσα από αυτή την παγκόσμια επετειακή μέρα, για έναν στίχο, για μια λέξη που ξετυλίγει ομορφιά, για να πάρουμε δύναμη και να ξαναδώσουμε περίγραμμα στο συναίσθημα και στην κάθαρση. Γιατί η ανάγνωση της ποίησης δεν απαιτεί καμία προϋπόθεση, το λέει ο Σεφέρης τόσο απλά, όταν λέει πως: «Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα». Και είναι σα να ξαναδημιουργείται ο κόσμος.