Η μοναδικότητα του έργου του Νίκου Παναγιωτόπουλου δεν έρχεται από ένα κενό φιλολογικό βλέμμα σε κάτι δήθεν ουσιαστικό, έρχεται από ένα «βούτηγμα» στην φιλοσοφία της ποίησης , είναι μια συνομιλία και μια ακρόαση του κόσμου. Είναι κομμάτι μιας εποχής ο Παναγιωτόπουλος που οι δρόμοι της τέχνης διασταυρώνονταν. H σύγχρονη ποίηση με το θέατρο, η σκηνοθεσία με την μετάφραση, η δημιουργία με τις λειτουργίες της γλώσσας, οι εκδοτικοί οίκοι με τους ανθρώπους.

Μα πάνω απ’ όλα ήταν το «Σύσσημον» αυτό το τεράστιο πόνημα σε πνευματική ύλη και σε έκταση –αυτή η έκπληξη- αυτή η σφραγίδα ουσίας και ενδοσκόπησης, ένα οικοδόμημα ποιημάτων που σκεπάζει με μια επίμονη βουβή δύναμη, τον θόρυβο της μετάβασης σ’ αυτό τον δύσκολο 21ο αιώνα.

Γι’ αυτό και η απώλεια του Παναγιωτόπουλου είναι συντριπτικό πλήγμα για τον λογοτεχνικό κόσμο, για όλους εμάς που έτσι κι’ αλλιώς εδώ και καιρό χάνουμε σιγά σιγά και τα τελευταία σημάδια όλων εκείνων που δημιούργησαν τον ιδιαίτερο και ενδιαφέροντα 20ο αιώνα. Ζώσα η μνήμη.