Άρθρο της Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Α΄ Θεσσαλονίκης​ στο «Παρόν της Κυριακής» [30/07/2023]

Τις τελευταίες ημέρες, με τη χώρα μας σε πύρινο κλοιό, παρακολουθούμε με οδύνη σκηνές καταστροφής: Χιλιάδες κατοίκους που θρηνούν για τον τόπο τους και τους κόπους μιας ζωής, τρομαγμένους επισκέπτες που ζουν τον πύρινο εφιάλτη, ζώα που χάνουν με βασανιστικό τρόπο τη ζωή τους, φλόγες που καταπίνουν τα δάση, με τους πυροσβέστες, τις δυνάμεις του Στρατού και τους εθελοντές να δίνουν με αυταπάρνηση και γενναιότητα μια μεγάλη μάχη. Η τραγική είδηση του θανάτου των χειριστών του Canadair που συνετρίβη στην Κάρυστο, δύο νέων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τις ζωές των συνανθρώπων τους, μας συγκλονίζει και μας πληγώνει βαθιά.

Την ίδια στιγμή που γίνεται στάχτη το δήθεν επιτελικό κράτος, όπως και οι πρόσφατες διαβεβαιώσεις του κ. Μητσοτάκη ότι «η χώρα είναι έτοιμη για την αντιπυρική περίοδο», με έναν «πολύ μεθοδικό σχεδιασμό», η κυβέρνηση μιλά για την επιτυχία των εκκενώσεων και ο πρωθυπουργός για «πόλεμο με τις πυρκαγιές». Η κυβέρνηση επικαλείται, μάλιστα, την κλιματική κρίση, όταν μόλις πριν από λίγες ημέρες η ΝΔ και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα καταψήφισαν, μαζί με την Ακροδεξιά, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον νόμο για την αποκατάσταση της φύσης! Προφανώς και η κρισιμότητα της στιγμής απαιτεί να προχωρήσει το έργο της πυρόσβεσης, ώστε να τελειώσει το κακό το συντομότερο δυνατόν. Σε καμία περίπτωση, όμως, η χρήση του όρου «πόλεμος» και η επίκληση της κλιματικής αλλαγής δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν ένα βολικό άλλοθι, που θα ακυρώσει κάθε συζήτηση για τις κυβερνητικές επιλογές, την επιχειρησιακή ετοιμότητα, την αναζήτηση των ευθυνών όπου υπάρχουν και πρωτίστως για τις αναγκαίες ενέργειες που θα διασφαλίσουν την προστασία της χώρας μας από τις πυρκαγιές.

Πρέπει να πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Από εκεί όπου το αυτονόητο είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής και των φυσικών οικοσυστημάτων. Από εκεί όπου η πολιτική προστασία είναι ευθύνη και καθήκον του κράτους, όχι μόνο εκ των υστέρων αλλά και εκ των προτέρων. Να στρέψουμε σοβαρά το βλέμμα μας σε όλα τα στάδια του κύκλου διαχείρισης καταστροφών: την πρόληψη, την ετοιμότητα, την αντιμετώπιση, την αποκατάσταση. Να υλοποιηθεί ένας ολοκληρωμένος, μακροχρόνιος και σταθερός σχεδιασμός για την πρόληψη των δασικών πυρκαγιών. Να ενισχυθούν η Δασική Υπηρεσία, η Πυροσβεστική και οι διασώστες πρώτης γραμμής. Να διασφαλιστεί ο αποτελεσματικός συντονισμός όλων των εμπλεκόμενων φορέων και η αξιοποίηση των πορισμάτων της επιστήμης, όπως αυτό της Επιτροπής Goldammer του 2018 από διεθνείς εμπειρογνώμονες. Να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά η κλιματική κρίση, ως ένας κρίσιμος παράγοντας στη χάραξη νέων πολιτικών για ένα βιώσιμο μέλλον, για τη δημιουργία συνθηκών ανθεκτικότητας στις τοπικές κοινωνίες.

Πέρα και πάνω από όλα, όμως, δεν μπορούμε να συζητάμε για αυτά τα κρίσιμα ζητήματα με όρους «κανονικότητας». Ένα ακόμη καλοκαίρι με ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που απειλούν την ανθρώπινη ζωή, τα φυσικά οικοσυστήματα και περιουσίες, ένας «πόλεμος με τις καταστροφικές δυνάμεις της φύσης» με μόνο όπλο το «112» των εκκενώσεων και με πάνω από 3.500 οργανικά κενά στην Πυροσβεστική, δεν μπορούν να αποτελούν μέρος καμίας κανονικότητας. Σε καμία κανονικότητα δεν έχουν χώρο οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου με τις οποίες αξιοποιούνται τα μέσα της Πυροσβεστικής στον τομέα των διακομιδών του ΕΚΑΒ εν μέσω αντιπυρικής περιόδου και με τη χώρα να καίγεται. Σε καμία κανονικότητα δεν στρέφονται οι «μάνικες» κατά αυτών που μάχονται με αυτοθυσία τις φλόγες, ενθυμούμενοι τις «αύρες» των ΜΑΤ ενάντια στους εποχικούς δασοπυροσβέστες που διαμαρτύρονταν έξω από το υπουργείο Πολιτικής Προστασίας.

Μόλις σβήσουν οι φωτιές, θα πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για ό,τι έχει πληγεί. Για την καταγραφή των ζημιών και την άμεση καταβολή των αποζημιώσεων στους δικαιούχους, για το φυσικό περιβάλλον, για τις υποδομές κοινής ωφελείας. Αλλά και για να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο τους πληγέντες, να τους ακούσουμε με σεβασμό, να τους βοηθήσουμε μέσα από οργανωμένες δομές και δράσεις να διαχειριστούν το συλλογικό τραύμα, με τη μοναδικότητα που το βιώνει ο κάθε πολίτης που έχει δει τον τόπο του και τη ζωή του να αλλάζουν με τρόπο δραματικό μετά από ένα τέτοιο καταστροφικό φαινόμενο. Αυτό συνιστά μια νέα κανονικότητα.