Ο Κωστής Γκιμοσούλης έφυγε παραμένοντας νέος, κουβαλώντας στην ποίηση του, στο έργο του και στην εικόνα του, τον πειρασμό αυτής της ιδιαίτερης δεκαετίας του ’80. Μιας δεκαετίας που έμοιαζε με έναν συναρπαστικό δοκιμαστικό σωλήνα τάσεων και μεταβολών, καινούργιων πνευματικών και κοινωνικών προοπτικών ,μια δεκαετία που κυοφορούσε εν τέλει μια «άλλη», καθοριστική όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων εποχή. Όλα αυτά ο Κωστής τα μεταβόλισε και τα εξέλιξε σαν παραμύθι στα γραπτά του, δημιούργησε μυθοπλασίες πατώντας πάνω στα αρχέγονα συναισθήματα που μας συνθέτουν και εισέβαλε με την δύναμη και το βάθος τους, μοναδικά στην σύγχρονη λογοτεχνία.

Δύναμη σε όσους αγάπησαν αυτόν τον διαχρονικά νέο και ευαίσθητο άνθρωπο. «Ας μη σβήσουμε το μέσα φως (όσο κι αν πυκνώνουν τα σκοτάδια έξω)» τα λόγια του, που γίνονται το δικό μας ύστατο αντίο.