Ομιλία του βουλευτή Β1 Βόρειου Τομέα και υποψήφιου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία στο Διαρκές Συνέδριο του κόμματος

Είναι μεγάλη χαρά που είμαστε όλοι εδώ, δια ζώσης. Να σας βλέπουμε, να συζητάμε, μακριά από τη βαρβαρότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Η Αριστερά ξέρει να μιλάει. Ξέρουμε να βλεπόμαστε, να ακούμε επιχειρήματα.
Και γι’ αυτό σύντροφοι και συντρόφισσες θέλω να εξηγήσω και τη θέση μου για το debate. Ξέρω ότι οι έξυπνοι άνθρωποι μπορούν να έχουν διαφορετική άποψη. Η δική μου άποψη είναι ότι κανένας από τους 4 συνυποψηφίους δεν είναι αντίπαλος. Δεν θέλω να φέρω κανέναν σε δύσκολη θέση. Δουλέψαμε μαζί, θα δουλέψουμε μαζί ξανά. Ενωτικά.
Η Αριστερά συζητάει μέσα στους δικούς της, στους δικούς μας χώρους.

Σύντροφοι και συντρόφισσες, αυτό σημαίνει ότι δεν μας αφορά η κοινωνία; Κάθε άλλο. Πρέπει να βγούμε από αυτή την εκλογική διαδικασία, και ακόμα περισσότερο από το Συνέδριο, με ένα σχέδιο για το 2026. Για την ταυτότητά μας, για τις κοινωνικές μας αναφορές, για το ανανεωμένο πρόγραμμά μας. Και λέω το 2026, γιατί εγώ δεν πιστεύω ότι θα ανακάμψουμε με μια-δυο εντυπωσιακές κινήσεις. Θέλει δουλειά, θέλει σχέδιο και πρέπει να το υπηρετήσουμε αυτό το σχέδιο. Γιατί αν ξέρεις πού θέλεις να είσαι το 2026, μπορείς να ελέγξεις πού είσαι το 2025, το 2024 και από πού αρχίζεις.

Και τι θα πούμε στις εκλογές; Σύντροφοι και συντρόφισσες, θα πούμε ότι έχουμε ένα σχέδιο για την Ελλάδα; Ένα σχέδιο για την Ελλάδα, για τις εργασιακές σχέσεις και πώς θα είναι ο κόσμος της εργασίας. Ένα σχέδιο για το πώς θα είναι το κοινωνικό κράτος, πώς θα είναι η παραγωγική δομή αυτή της χώρας. Τη θέση μας για τον πολιτισμό. Όλα αυτά θα τα έχουμε. Και θα πούμε όμως σε αυτό τον κόσμο, ότι είναι μέσα στο πρόγραμμά μας πολλά πράγματα που θα σας αρέσουν. Θα είναι όμως και μερικά πράγματα που δεν θα σας αρέσουν. Γιατί εμείς δεν μπορούμε να λέμε σε όλους όλα. Γιατί εμείς πρέπει να ξανακερδίσουμε την αξιοπιστία μας, και αξιοπιστία είναι να λέμε αυτά που εννοούμε και να εννοούμε αυτά που λέμε. Δεν λέμε ναι σε όλους.

Ωραία τα είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας. Που είπε «και ριζοσπαστικά και ρεαλιστικά».
Γιατί ρεαλιστικά; Γιατί πρέπει να είμαστε πιστευτοί. Γιατί ξέρουμε ότι οι αντίπαλοί μας, και η εκλογική βάση των αντιπάλων, δεν είναι μόνο κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις, δεν είναι μόνο κάποιοι τραπεζίτες. Είναι πολλοί οι νικητές της αγοράς. Και επειδή έχουν ένα ισχυρό κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων, πρέπει να φτιάξουμε και εμείς το δικό μας το μπλοκ.
Αλλά με προτεραιότητες. Δεν μπορούμε να τους πούμε ναι σε όλα. Σε κάποιους δεν μπορούμε ποτέ να πούμε ναι. Σε κάποιους δεν μπορούμε να πούμε ναι τον πρώτο χρόνο της νέας κυβέρνησής μας γιατί έχουμε προτεραιότητες. Και τι σημαίνει προτεραιότητα; Όπως έλεγα στους φοιτητές μου, όποιος έχει πολλές προτεραιότητες δεν έχει καμία προτεραιότητα. Αυτό σημαίνει προτεραιότητες.

Και να είμαι λίγο πιο συγκεκριμένος και να μην λέω γενικότητες και να αποφύγω σημαντικές διαφορές που πρέπει να λύσουμε στο Συνέδριο.
Για παράδειγμα, για τα μεσαία στρώματα. Έχει δίκιο ο προηγούμενος ομιλητής που είπε ότι το σχέδιο Πισσαρίδη αφορά τη διάλυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Μπορούμε να κάνουμε μια συμμαχία, πάνω σε τραπεζικό σύστημα που θα τους ευνοεί, και να φτιάξουμε περιφερειακές τράπεζες; Να ανακατευθύνουμε για παράδειγμα τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας προς τα εκεί; Να χρησιμοποιήσουμε το ΕΣΠΑ, την Αναπτυξιακή Τράπεζα για να τους βοηθήσει; Εγώ λέω μπορούμε. Και πάνω σε αυτή τη βάση μπορούμε να κάνουμε συμμαχίες.

Μπορούμε όμως να κάνουμε συμμαχίες με αυτούς που θα λένε «η Νέα Δημοκρατία θα μειώσει τους φόρους», απαντώντας τους «εμείς θα τους μειώσουμε περισσότερο;».
Το πιστεύετε αυτό; Θα είναι πιστευτό από την κοινωνία αν λέμε ότι εμείς θα μειώσουμε τους φόρους περισσότερο από τη Νέα Δημοκρατία; Για τα τελευταία 30-40 χρόνια, η κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή Αριστεράς και Δεξιάς ήταν η φορολογία. Οι δεξιοί λέγανε πάντα ότι πρέπει να μειώσουμε τους φόρους, και δεν πειράζει αν έχουμε μια κρίση, μετά θα μειώσουμε τις κοινωνικές δαπάνες. Και η Αριστερά λέει ότι θέλουμε και νοσοκομεία, θέλουμε και παιδεία, θέλουμε και ένα αναπτυξιακό κράτος. Και αυτά θέλουν φορολογία. Θα την κάνουμε αυτή τη συζήτηση ή θα την αναβάλουμε γιατί είμαστε κυβερνώσα αριστερά και δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε πιστευτοί;

Δεύτερον, για τον ριζοσπαστισμό. Δεν μου λέτε σύντροφοι και συντρόφισσες, αν την ημέρα που περάσαμε το σύμφωνο συμβίωσης από τη Βουλή αντί να κάνουμε αυτό, είχαμε κάνει ένα δημοψήφισμα, θα το κερδίζαμε; Θα το χάναμε. Αν το κάναμε τώρα θα κερδίζαμε.
Γιατί έτσι χτίζεται η ηγεμονία. Χτίζεται όταν λες και πράγματα που δεν είναι ηγεμονικά. Δεν κάνεις έκπτωση για να κερδίσεις εκλογές. Γιατί δεν είμαστε μόνο διαχειριστική δύναμη. Είμαστε μια δύναμη που θέλει να σπρώξει τα όρια του εφικτού. Αλλιώς, αν δεν σπρώχνουμε τα όρια του εφικτού, να γίνουμε μια διαχειριστική δύναμη και να το πούμε ότι αυτό είμαστε. Να μην κρυφτούμε. Άρα και για τα οικονομικά στο Συνέδριο να συζητήσουμε. Πού μπορούμε να κάνουμε ρήξεις, σε ποιους τομείς μπορούμε να σπρώξουμε τα όρια του εφικτού;

Και όταν θέλουμε να πάμε στις εκλογές, θα λέμε αυτά που πιστεύουμε για τα δικαιώματα ή θα συνεχίσουμε με ένα είδος πονηριάς; Έχουμε το Τμήμα Δικαιωμάτων, που βγάζει πολύ καλές ανακοινώσεις για τους πρόσφυγες - ξέρουμε ότι η Σύμβαση της Γενεύης δεν τηρείται - για θέματα όπως η αστυνομική βία. Και το κόμμα, και τα υιοθετεί και δεν τα υιοθετεί. Είναι μέρος των πιστεύω μας το Τμήμα Δικαιωμάτων και αυτά που λέει και αυτά που σηκώνει; Ή είναι να τα έχουμε στην μπάντα για να ακουστούν από κάποιους δικούς μας αριστερούς, αλλά δεν τα ενσωματώνουμε στον κυρίαρχό μας λόγο; Γιατί εκεί πρέπει να είμαστε πιο συμβατικοί για να κερδίσουμε τις εκλογές;
Εγώ πιστεύω σύντροφοι και συντρόφισσες ότι ο κόσμος έχει ένστικτο. Και το ένστικτο είναι ότι ξέρει να ξεχωρίζει αυτούς και αυτές που λένε κάτι γιατί το πιστεύουν και το αγαπούν, και αυτούς και αυτές που το λένε μόνο για να έχουν την εξουσία. Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε.

Το σχέδιό μας πρέπει να περιέχει πράγματα και για την ταυτότητά μας, και για τις κοινωνικές μας αναφορές, και για το πρόγραμμα. Και η ταυτότητά μας έχει και αξίες, και ιδέες, και αναλύσεις. Επιτρέπεται, σύντροφοι και συντρόφισσες, να είμαι περήφανος για τις αναλύσεις της Αριστεράς; Όταν η κεντροαριστερά και η κεντροδεξιά είχαν τη μεγάλη σύγκλιση στο νεοφιλελευθερισμό, και λέγανε ότι αν μειώσουμε τους φόρους στους πλούσιους αυτό θα αυξήσει τις επενδύσεις, θα αυξήσει την ανάπτυξη και μετά θα δείτε όλοι ένα κομμάτι της πίτας, είχαν δίκιο οι αριστεροί οικονομολόγοι που λέγανε ότι το μόνο πράγμα που κάνεις αν μειώσεις τους φόρους στους πλούσιους είναι ότι κάνεις τους πλούσιους πιο πλούσιους; Μπορώ να το λέω; Μπορώ να είμαι περήφανος που το λέγαμε όλοι μαζί;

Και όταν μιλούσαμε για τις ευέλικτες αγορές εργασίας, μας λέγανε κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί ότι οι ευέλικτες αγορές εργασίας είναι κάτι καινούργιο, το θέλει ο κόσμος γιατί έχει ελεύθερο χρόνο και θέλει να δουλέψει πολύ, είναι μέρος μιας νέας δυναμικής. Και λέγαμε εμείς οι Αριστεροί ότι κάτι τέτοιο και θα οδηγήσει σε χαμηλότερους μισθούς και σε άθλιες εργασιακές σχέσεις και ούτε θα κάνει πιο δυναμική την οικονομία. Γιατί τι κάνουν οι επενδυτές και ο ιδιωτικός τομέας όταν έχουμε χαμηλούς μισθούς; Δεν επενδύουν στις νέες τεχνολογίες, στα νέα προϊόντα, σε νέες αγορές. Επενδύουν πάνω στο χαμηλό μισθό.

Μπορώ και επιτρέπεται, εσείς κι εγώ, να έχουμε αυτοπεποίθηση για τις αξίες μας; Για την αξία της συλλογικότητας, για την αξία της συνεργασίας, της ισότητας και να είμαστε περήφανοι ότι σιγά σιγά μετατρέπουμε αυτές τις ιδέες και αξίες σε πρακτικές πολιτικές; Αυτό δεν πρέπει να κάνουμε; Η πράσινη ανάπτυξη, αν δεν είναι κόκκινη, πιστεύει κανένας ότι θα είναι και πράσινη; Αν δεν αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο και το καταναλωτικό μοντέλο, αν δεν πάμε κόντρα στις μεγάλες επιχειρήσεις στην ενέργεια, αν δεν ξανασκεφτούμε με τον τρόπο που είδα ότι σκέφτονται όταν πήγα σε πάρα πολλούς φορείς της αλληλέγγυας οικονομίας, της κοινωνικής οικονομίας, του αγροτικού τομέα που σκέφτεται πώς να παράγει οικολογικά; Χωρίς αυτή την αλλαγή των προτύπων είναι κάποιος που πιστεύει ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή; Με κάποια κίνητρα στον ιδιωτικό τομέα; Ξεκινώντας με επιδοτήσεις προς τους πλούσιους, από τα πάνω προς τα κάτω, για να ανακαινίσουν τα σπίτια τους και να τα κάνουν πιο φιλικά στο περιβάλλον, και όχι ξεκινώντας από το κάτω προς τα πάνω; Χωρίς να αρχίσουμε από τους πιο φτωχούς; Είναι κάποιος που το πιστεύει εδώ μέσα;

Και να κάνω την επόμενη ερώτηση. Γιατί ακούω ότι δεν πρέπει να βάλουμε ταμπέλες, πρέπει να δούμε την ουσία. Οι πολιτικές που εμείς προτείνουμε είναι χωρίς ιδεολογικό πρόσημο; Οι πολιτικές που προτείνει ο κύριος Μητσοτάκης είναι ουδέτερες; Είναι κάποιες καλές ιδέες στις οποίες εμείς θα αντιπαραθέσουμε καλύτερες ιδέες; Αυτό πιστεύουμε;
Εγώ πιστεύω ότι αν δεν δίνεις τους ιδεολογικές μάχες, δεν μπορείς να γίνεις ηγεμονικός. Πρέπει να τις δώσεις, να είσαι περήφανος για αυτό που λες, να ξέρεις γιατί το λες.
Οι κυρίαρχες ιδέες οποιασδήποτε κοινωνίας, μας λέει ο Μαρξ, είναι οι ιδέες της άρχουσας τάξης. Και αν δεν πολεμήσεις με ηγεμονία ενάντια σε αυτές τις ιδέες, αλλά με το δικό σου πρόσημο, με τις δικές σου αξίες, όλες οι πολιτικές που προτείνεις θα ενσωματώνονται στον κυρίαρχο λόγο. Αυτό πιστεύω εγώ.

Για το πρόγραμμα. Μίλησα για την πράσινη ανάπτυξη, που αν δεν είναι κόκκινη, εγώ πιστεύω, δεν θα είναι ούτε πράσινη και δεν θα την αντιμετωπίσουμε. Μίλησαν και κάποιοι πριν από μένα για την τεχνητή νοημοσύνη, όπου, να είμαστε ειλικρινείς, όχι η δική μας Αριστερά, αλλά και η παγκόσμια Αριστερά δεν λέει σχεδόν τίποτα. Είναι μια νέα τεχνολογία που αλλάζει τα πάντα: τις εργασιακές σχέσεις, ποιες εργασιακές θέσεις θα υπάρχουν, ποιες δεν θα υπάρχουν, τι είδους τεχνολογίες θα υπάρχουν στη βιοϊατρική, και τι προκλήσεις θα υπάρχουν στη βιοηθική. Αλλάζει όμως και τον τρόπο που σκέφτεται ο κόσμος. Τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο κόσμος την πραγματικότητα. Εκεί θα έχουμε θέσεις;
Θα πούμε ότι είναι μια ουδέτερη τεχνολογία και αν τη χρησιμοποιήσουμε εμείς θα είναι καλή και αν δεν τη χρησιμοποιήσουμε εμείς θα είναι κακή; Αυτή είναι η παράδοση της Αριστεράς; Η παράδοση της Αριστεράς ήταν πάντα να βάζουμε ερωτήματα.
Ποιος παράγει αυτή την τεχνολογία; Γιατί την παράγει; Για ποιον την παράγει; Αυτό είναι που πρέπει να αντιμετωπίζουμε. Χωρίς τεχνοφοβία. Να δούμε πώς μπορεί να μας βοηθήσει και η τεχνητή νοημοσύνη, πώς μπορεί να βοηθήσει στην τοπική αυτοδιοίκηση και σε πιο δημοκρατικές και άμεσες δομές δημοκρατίας. Αλλά να ξέρουμε ότι θα πρέπει να έχουμε αντισταθμίσεις στο θεσμικό πλαίσιο της δημοκρατίας μας, όταν ενσωματώνεται αυτή η τεχνολογία.

Κοινωνικές αναφορές. Ακούω, όχι πάντα μπροστά μου, ότι ο Ευκλείδης δεν είναι και πολύ της διεύρυνσης. Δεν θέλει πάρα πολύ τη διεύρυνση. Θέλει ένα κλειστό κόμμα. Εγώ να σας θυμίσω, όπως ο Νίκος, τη δική μου πρώτη παρέμβαση μετά από την ανακοίνωση του Αλέξη την ημέρα των εκλογών του 2019 που μίλησε για τη διεύρυνση.
Εγώ είπα σε εκείνη την Κεντρική Επιτροπή ότι πρέπει να γίνει η διεύρυνση. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αυτή η αναντιστοιχία ανάμεσα στον πολιτικό ΣΥΡΙΖΑ και στον κοινωνικό. Αλλά είπα ότι δεν μπορεί να γίνει μόνο από πάνω προς τα κάτω, και έκανα και συγκεκριμένες προτάσεις. Είπα να βάλουμε πόρους και ανθρώπινο δυναμικό να υλοποιήσουν τη διεύρυνση σε κάποιους εργασιακούς χώρους, όπως στους ντελιβεράδες ή στις γυναίκες που δουλεύουν στο μανικιούρ-πεντικιούρ που δεν τους έχει μιλήσει κανένας, ποτέ. Να μπορούμε να ριζωθούμε. Να ριζωθούμε στα επιμελητήρια, να βάλουμε στόχους. Να έχουμε παρουσία στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων.

Σε αυτό το Συνέδριο να το αποφασίσουμε σε ποιους χώρους θέλουμε σιγά σιγά να γειωθούμε. Να συνεχίσει η διεύρυνση από πάνω, αλλά να έχουμε και μια στρατηγική για τη διεύρυνση από κάτω. Έτσι δουλεύει αυτό. Έτσι αποκτάς την κοινωνική γείωση.

Για την τοπική αυτοδιοίκηση. Έχουμε πάρα πολλά καλά σχήματα και στις περιφέρειες και στους δήμους. Όλοι και όλες που είμαστε υποψήφιοι, όποιος και να κερδίσει, τον Κώστα (Ζαχαριάδη) θα τον στηρίξουμε, θα κάνουμε το παν για να τον στηρίξουμε.
Και σε πολλά άλλα σχήματα έχουμε και νέους και νέες, ανθρώπους που είναι εμβληματικοί. Σας λέω, μόνο από τα μέρη που πήγα εγώ για παράδειγμα, στα Χανιά και στην Καρδίτσα έχουμε εξαιρετικά σχήματα. Αλλά είναι αυτή η γενική εικόνα της τοπικής αυτοδιοίκησης; Και μάλιστα όταν λέμε ότι πρέπει να κάνουμε διεύρυνση;
Να σας πω μια ιστορία για να το ελαφρύνω το κλίμα. Σε ένα συνέδριο του Συνασπισμού ήταν υπεύθυνος της Επιτροπής Προγράμματος ο Γιάννης Δραγασάκης. Εξοντωτικό το συνέδριο. Κράτησε 5 μέρες. Ήμασταν όλοι ψόφιοι. Ήμουν και εγώ στην Επιτροπή Προγράμματος. Παίρνει το λόγο την Κυριακή ο σύντροφος Γιάννης και μας ανακοινώνει το Πρόγραμμα - ποιες τροπολογίες δεχτήκαμε, ποιες δεν δεχθήκαμε και τα λοιπά. Και μας ανακοινώνει ότι απαιτεί – έτσι μας είπε – τη Δευτέρα, μετά την Κυριακή που τελείωνε το Συνέδριο, να συγκροτηθεί η επιτροπή προγράμματος για να σχεδιάσει το πρόγραμμα του επόμενου Συνεδρίου σε 3 χρόνια. Μήπως λέω – καλά, μας κούφανε με αυτό που είπε όπως καταλαβαίνετε – μήπως λέω τη Δευτέρα μετά από τις αυτοδιοικητικές και περιφερειακές εκλογές σχεδιάσουμε την επόμενη τετραετία; Από τη Δευτέρα όμως, με δουλειά μυρμηγκιού. Έτσι δουλεύει ένα κόμμα που θέλει τη γείωση και θέλει τη διεύρυνση.

Και τι θα κάνουμε σε αυτή τη διεύρυνση και σε αυτή τη δουλειά μυρμηγκιού;
Σε πολλά μέρη θα βρούμε νέα παιδιά, που θα τους δουλέψουμε για μια τετραετία. Θα πάνε σε εργασιακούς χώρους, θα πάνε σε πολιτιστικούς χώρους, θα πάνε σε μια ΚΟΙΝΣΕΠ που κάνει μια εμβληματική κίνηση για το περιβάλλον ή για τις εναλλακτικές μορφές παραγωγής. Θα τους χτίσουμε για 4 χρόνια. Θα τους ξέρει η κοινωνία, θα τους μάθει η κοινωνία, θα έχουν αναγνώριση, θα έχουν χτίσει και μια ομάδα.
Στο τέλος της τετραετίας μπορεί να πάνε πίσω γιατί υπάρχει είτε από το κόμμα, είτε από την ίδια την κοινωνία, η ανάγκη για συμμαχίες με κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά θα πάνε πίσω σαν να είναι κάποιοι. Η κατάσταση δεν θα είναι ότι τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν κατεβαίνουμε, δεν κατεβαίνουμε, με ποιον κατεβαίνουμε. Δεν θα έχουμε το κέντρο να λέει «προχωρήστε, κάντε το σχήμα», «όχι, σταματήστε γιατί έχουμε άλλο σχήμα», «ξαναπροχωρήστε».
Αυτό σημαίνει δουλειά μυρμηγκιού και να έχεις κοινωνικές αναφορές και γείωση στην κοινωνία.

Σύντροφοι και συντρόφισσες δεν θέλω να σας ταλαιπωρήσω. Θέλω όμως να μιλήσω για το κόμμα. Χθες κατέθεσα σε όλες τις νομαρχιακές 10-15 σελίδες με προτάσεις για το κόμμα. Δεν είναι η τελευταία λέξη, είναι προς συζήτηση και είναι και για διαβούλευση.
Πώς πρέπει να δουλεύουν οι Ο.Μ; Πώς πρέπει να δουλεύει η Κεντρική Επιτροπή; Πώς πρέπει να δουλεύει το Συνέδριο; Είναι κάτι που θέλω να το διαβάσετε. Γιατί;
Κατεβαίνω ως υποψήφιος αυτού του κόμματος, και σε αυτό το κόμμα απευθύνομαι με τις προτάσεις μου για το κόμμα. Όπου πήγα, θα σας πω μόνο 2-3 πραγματάκια για αυτό, όπου πήγα - δεν έχει δίκιο ο Στέφανος ο Τζουμάκας - όπου πήγα μου λένε ότι η φωνή τους δεν ακούγεται. Δεν ακούγεται η φωνή προς τα πάνω. Είναι αλήθεια αυτό και άρα πρέπει να το δούμε. Βεβαίως όλη η νέα τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει. Και οι πλατφόρμες. Αλλά το να έχεις μια πλατφόρμα που στέλνεις μια ιδέα και δεν σου απαντάει ποτέ κανείς, δεν είναι πλατφόρμα αυτό. Άρα πρέπει να το δούμε πώς δουλεύουν.

Οι Ο.Μ. - και σε σχέση με αυτό που είπα για την τοπική αυτοδιοίκηση - θα έχουν κάποια αυτονομία; Θα μπορούν να παίρνουν πρωτοβουλίες ή θα πρέπει να περιμένουν την έγκριση της Κεντρικής Επιτροπής; Αν είναι κάτι καλό και έχουν μια καλή ιδέα, πρέπει να περιμένουν ένα σχέδιο; Και η Κεντρική Επιτροπή επιτέλους θα δώσει κάποιες γραμμές, κάποιες καλές πρακτικές; Πώς σηκώνεις πράγματα, τι πρέπει να σηκώσεις; Αλλά να αφήσει και ένα χώρο για τις Ο.Μ.
Εδώ έχουμε μια νεολαία, σύντροφοι και συντρόφισσες, στην οποία δεν επιτρέπουμε σχετική αυτονομία, και άρα πρωτοβουλίες. Που δεν της επιτρέψαμε να καταγγείλει τα 600 ευρώ για τους αστυνομικούς, γιατί ήταν… εκτός γραμμής. Είναι αυτό ένα κόμμα που δίνει χώρο στη νεολαία; Και μετά περιμένουμε η νεολαία να έχει γείωση στους άλλους νέους; Άρα λέω, να υπάρχει νεολαία που δεν φοβάται να πει κάτι διαφορετικό από το κόμμα, να συζητάει και να μας φέρνει καινούργια πράγματα, όπως θα μας φέρουν και καινούργια πράγματα οι Ο.Μ.

Η Κεντρική Επιτροπή, το έχω πει πολλές φορές, το ξέρουν όλοι οι παλιότεροι, ότι ο τρόπος που δουλεύει δεν έχει κανένα προηγούμενο, καμία αντιστοιχία στην Ευρώπη.
Πώς δουλεύει η Κεντρική Επιτροπή; Ώρα έναρξης 11:00, με την ευρεία έννοια…
Ομιλία του/της Προέδρου, του/της Γραμματέα, ενιαία λίστα ομιλητών που αρχίζει από τις 14:00 το Σάββατο μέχρι τις 16:00 την Κυριακή το μεσημέρι. Μιλάει για όλα τα θέματα ο καθένας. Προλαβαίνουμε περίπου 100 ομιλητές. Μία επιτροπή πολιτικής απόφασης, που πολύ συχνά είναι έξω από την αίθουσα και δεν ακούει τις ομιλίες, αλλά θα βγάλει την πολιτική απόφαση. Φτάνει 16:00. Δίνει η Επιτροπή Πολιτικής Απόφασης έναν απολογισμό. Οι θρακιώτες, οι κρητικοί, οι ηπειρώτες αρχίζουνε να διαμαρτύρονται ότι πρέπει να προλάβουν το τρένο, το λεωφορείο. Μέσα σε μισή ώρα πρέπει να αποφασίσουμε, για να τελειώσουν οι διαδικασίες.

Η πρόταση μου είναι σε αυτό που σας έχω καταθέσει. Σάββατο πρωί η ομιλία του Προέδρου / της Προέδρου, ομιλία του Γραμματέα / της Γραμματέως.
Σάββατο πρωί συζήτηση πχ για την αγροτική πολιτική. Πρόταση της Πολιτικής Γραμματείας για τις νέες εξελίξεις και τις νέες πρωτοβουλίες που θέλουμε να πάρουμε. Δεν αρέσει σε κάποια σύντροφο αυτή η πρόταση, δεν τη θεωρεί ολοκληρωμένη; Καταθέτει τροπολογία. Κάποια άλλη συντρόφισσα, δεν της αρέσει; Καταθέτει άλλη τροπολογία, από άλλη σκοπιά. Συζητάμε τις τροπολογίες, την πρόταση και αποφασίζουμε και έχουμε αποτέλεσμα: τι θα κάνουμε με τον αγροτικό τομέα, ποιες είναι καινούργιες τάσεις, ποιες καινούργιες πρωτοβουλίες.
Σάββατο απόγευμα. Εξωτερική πολιτική. Η ίδια διαδικασία. Πρόταση της Πολιτικής Γραμματείας, τροπολογίες. Τι λέμε για την ειρήνη και την Ουκρανία, για παράδειγμα, τι λέμε για τη «φιλειρηνική» πολιτική του κ. Μητσοτάκη, τι λέμε για τα ελληνοτουρκικά. Απόφαση. Αυτό βεβαίως καταλαβαίνετε θέλει δουλειά, θέλει ένα οργανωμένο κόμμα, θέλει Πολιτική Γραμματεία να κάνει δουλειά, θέλει οι άνθρωποι που δεν τους αρέσει και έχουν μια αντιπρόταση, να κάνουν δουλειά. Αλλά θα φύγουμε από την Κεντρική Επιτροπή με κάτι. Με ένα αποτέλεσμα. Όχι με μοναδικό αποτέλεσμα το τι πιστεύουμε, αλλά τι πρέπει να κάνουμε, ποιες είναι οι οδηγίες. Και την Κυριακή μπορούμε να έχουμε μια γενική πολιτική συζήτηση που πάντα είναι σημαντική. Μπορεί να δώσουμε κάποιες οδηγίες στις Ο.Μ. – από τις οποίες έχουμε πάρει τις προτάσεις τους - τι πρέπει να προχωρήσουμε και ποιες πρωτοβουλίες να παρθούν. Έτσι νομίζω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε.
Δεν μπορεί να συνεχίσουμε με ένα Συνέδριο με 5000 άτομα. Αυτό δεν είναι Συνέδριο. Το κάνεις για να φαίνεται προς τα έξω. Δεν το κάνεις για να γίνει πολιτική συζήτηση.
Ούτε πιστεύω ότι μπορεί να έχεις μια Κεντρική Επιτροπή με 300 άτομα, εκτός αν δεν θέλεις να συγκροτείται ποτέ, και να βγαίνουν πάλι κάπου αλλού οι αποφάσεις.

Τέλος, πριν κάνω το γενικό κλείσιμο για το κόμμα, για τις τάσεις, τα ρεύματα και για τους μηχανισμούς. Από την εμπειρία μου στη Βρετανία και σε όλα τα κόμματα που έχω συμμετάσχει, όπου, σε όποιο αριστερό κόμμα, δεν υπήρχαν ιδεολογικά ρεύματα, υπήρχε ο μηχανισμός της ηγεσίας. Αυτή είναι μια παγκόσμια εμπειρία. Άρα πρέπει να υπάρχουν ιδεολογικά ρεύματα που συζητάνε. Αλλά υπάρχουν δύο αλλά:

Το πρώτο είναι ότι πρέπει να υπάρξει σεβασμός στις ιδέες, στην αντιπαράθεση των ιδεών, στη σύνθεση που γίνεται, στη συγκρότηση των οργάνων.
Ένας σεβασμός στην τελική απόφαση.

Το δεύτερο, αλλά πιο σημαντικό από όλα. Είναι αυτό που έχω ονομάσει στο κείμενο και αλλού, η «συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ». Τι είναι η συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ που θα πρέπει να την καλλιεργήσουμε όλοι και όλες; Είναι ότι τα ιδεολογικά ρεύματα έχουν συμμετοχή στη συζήτηση, στις αποφάσεις, στις πρωτοβουλίες που πρέπει να ληφθούν. Αλλά όταν είναι για δουλειά - ποιος θα πάει στο οργανωτικό, ποιος θα μας αντιπροσωπεύσει σε ένα μέρος, ποιος θα μας αντιπροσωπεύσει αλλού – τα ρεύματα δεν έχουν καμία θέση.
Εκεί αποφασίζουμε ποιοι είναι οι καλύτεροι και οι καλύτερες να μας αντιπροσωπεύσουν. Αν μπορούμε να κάνουμε τη συνείδηση ΣΥΡΙΖΑ, αυτό θα είναι ένα μεγάλο κέρδος για εμάς.

Σύντροφοι και συντρόφισσες τελειώνω με τους λόγους για τους οποίους αποφάσισα να καταθέσω και εγώ την υποψηφιότητά μου για Πρόεδρος του κόμματος.

Ο πρώτος λόγος είναι αυτό που σας είπα στην αρχή, ότι πιστεύω ότι χρειαζόμαστε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ανάκαμψης σε όλους τους τομείς. Και στην ταυτότητα, και στις αναφορές, και στον προγραμματικό λόγο. Και νομίζω ότι έχω αποδείξει ότι μπορώ να φτιάξω ομάδες μέσα και έξω από το κόμμα που να μπορούν να υπηρετήσουν αυτό το σχέδιο.

Το δεύτερο είναι ότι θα κατέβω με την προσδοκία να είμαι ως πρόεδρος πρώτος ανάμεσα σε ίσους. Εγώ σύντροφοι δεν πιστεύω ότι μπορείς να θέλεις μια κοινωνία δημοκρατική, συμμετοχική, με άλλες δομές, και το ίδιο σου το κόμμα να είναι ιεραρχικό.
Και κάτι πιο συγκεκριμένο. Δεν επιδιώκω να έχω αδιαμεσολάβητη σχέση με το λαό γενικώς. Εγώ θα δίνω λόγο και στο Συνέδριο, θα δίνω λόγο και στην Κεντρική επιτροπή, θα δίνω λόγο και στην Πολιτική Γραμματεία. Γιατί μακριά από εμάς άνθρωποι που μιλάνε με το λαό κατευθείαν. Και δεν δίνουν λόγο πουθενά. Αυτό από μένα να μην το περιμένετε, και αν το θέλετε μη με ψηφίσετε.

Τέλος, σύντροφοι και συντρόφισσες: είτε κερδίσω, είτε δεν κερδίσω, υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να είμαι μέρος μιας συλλογικής ηγεσίας. Αλλά αν ένα πράγμα προσπαθώ στην καμπάνια, είναι να φέρω πια ένα χαμόγελο στους ανθρώπους του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια περηφάνια για αυτά που κάναμε και μια αυτοπεποίθηση για τις ιδέες μας, για τις αξίες μας, για τις προτάσεις μας. Γιατί η Αριστερά μπορεί να κερδίσει αν το πιστεύουμε.
Αν κάποιος λέει ότι αυτό οδηγεί στο 8%, δείχνει από την αρχή αμυντική στάση.
Επιθετική στάση είναι: αυτοί είμαστε, αυτό θα προσπαθήσουμε, με τις δικές μας ιδέες, αξίες και προτάσεις.

Σας ευχαριστώ.

Φωτογραφία: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ / EUROKINISSI