16/11/2023
Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 αποτελεί ορόσημο στη συλλογική μας μνήμη ως κορυφαία στιγμή του αγώνα για τη Δημοκρατία στη χώρα μας.
Το Πολυτεχνείο Ζει και επιβεβαιώνει ότι ο αγώνας των φοιτητών και των πολιτών για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, απέναντι στη χούντα των συνταγματαρχών, ήταν επιτυχής.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, τα διδάγματα και οι διεκδικήσεις του Πολυτεχνείου όχι μόνο παραμένουν επίκαιρα και αναλλοίωτα, αλλά εμπνέουν και καθοδηγούν κάθε δημοκράτη πολίτη.
Η ανάγκη και η διεκδίκηση για κράτος δικαίου και ισχυρή δημοκρατία επιβεβαιώνει την ανάγκη για μια σύγχρονη και δυνατή αριστερά.
Με παρακαταθήκη το ζωντανό μήνυμα του Νοέμβρη του 73 είναι χρέος και ευθύνη όλων μας να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια δίκαιη κοινωνία.
Τιμή και δόξα σε όσους θυσιάστηκαν για την Ελληνική Δημοκρατία.
Για όλους εκείνους που κράτησαν ζωντανή τη φλόγα της αντίστασης μέσα στο πυκνό σκοτάδι της χούντας και την έκαναν λάμψη ελευθερίας και δικαιοσύνης πάνω από όλη την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Για όλους εκείνους που απέδειξαν ότι τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά με πίστη στις ιδέες και στη δύναμη της συλλογικής δράσης.
Για όλους εκείνους, 50 χρόνια μετά, επιμένουμε να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Για όλους εμάς σήμερα. Επιμένουμε να αντιστεκόμαστε στη λήθη, γιατί ξέρουμε ότι η μνήμη είναι έμπνευση.
Τιμούμε με σεβασμό και δέος την 50η επέτειο του Πολυτεχνείου.
Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που λίγοι φοιτητές μέσα στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου και χιλιάδες λαού έξω στους γύρω δρόμους, έστειλαν μήνυμα ανατροπής της δικτατορίας.
Πέρασαν 50 χρόνια από τότε που η μαχόμενη νεολαία νίκησε. Αυτές τις ημέρες τους θυμόμαστε. Είναι οι ημέρες μνήμης των δικών τους αγώνων και υπενθύμισης των αγώνων που έχουμε να δώσουμε εμείς.
Το πείσμα της εξέγερσης απέναντι στη Χούντα των Συνταγματαρχών, η πυγμή και η αποφασιστικότητα των φοιτητών του Πολυτεχνείου διατρέχουν με ένταση αμείωτη την σύγχρονη ελληνική ιστορία και αποτελούν διαχρονικό και αλάθητο οδηγό για την υπεράσπιση των υψηλών ιδανικών και των δημοκρατικών κεκτημένων.
Οι μέρες αυτές γράφτηκαν μια για πάντα στη συλλογική μας μνήμη. Τίποτα δεν παραγράφεται και δεν αλλάζει, όσο κι αν το θέλουν οι νοσταλγοί της Χούντας.
Ο αγώνας για τη δημοκρατία και την εμβάθυνσή της είναι και πρέπει να παραμένει ασίγαστος.
Αυτή η συγκυρία που μας κλονίζει, μας βρίσκει αποφασισμένους να βγούμε από το τέλμα, και να φτιάξουμε μια καλύτερη χώρα για εμάς και τα παιδιά μας· με τα δημοκρατικά κεκτημένα χρυσή παρακαταθήκη και το βλέμμα μας στραμμένο στο μέλλον και στις σύγχρονες προκλήσεις για μια πιο δίκαιη, πιο ελεύθερη κοινωνία.
Δόξα και τιμή στους γενναίους!
Ζήτω το Πολυτεχνείο!
Στα διαχρονικά μηνύματα της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου αναφέρθηκε ο Βουλευτής Φθιώτιδας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Προοδευτική-Συμμαχία και Τομεάρχης Δικαιοσύνης Γιάννης Σαρακιώτης, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από τις 17 Νοεμβρίου 1973 και τους αγώνες των φοιτητών και των δημοκρατικών πολιτών, οι οποίοι κλόνισαν τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Όπως επισημαίνει ο κ. Σαρακιώτης:
«Έτος ορόσημο το φετινό, με τη συμπλήρωση μισού αιώνα από τα γεγονότα, τα οποία κλόνισαν το οικοδόμημα της Χούντας και αποτέλεσαν το πλέον αποφασιστικό βήμα προς την έξοδο των απριλιανών πραξικοπηματιών. Η Δημοκρατία, η Εθνική Ανεξαρτησία και η Λαϊκή Κυριαρχία συνιστούν τα διαχρονικά διακυβεύματα, τα οποία διατρανώθηκαν από χιλιάδες αγωνιστές του αντιδικτατορικού κινήματος και πληρώθηκαν με ποταμούς αίματος και θυσιών, με αποκορύφωμα την Εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Τα μηνύματα της Εξέγερσης εξακολουθούν να είναι επίκαιρα καλώντας τον δημοκρατικό και προοδευτικό κόσμο σε διαρκή εγρήγορση, καθώς αποτελεί καθήκον όλων μας ο άνισος αγώνας των φοιτητών για Δικαιοσύνη, Αλληλεγγύη και Ελευθερία να μην αποδειχθεί μάταιος αλλά, αντιθέτως, να εξακολουθήσει να συνιστά διαχρονικό φάρο ελπίδας, μια υπενθύμιση του φόρου αίματος τον οποίο κατέβαλε το φοιτητικό κίνημα πριν 50 χρόνια».
Πενήντα χρόνια από την ευγενέστερη εκδήλωση των νέων του λαού μας στον αγώνα για Ελευθερία και Δημοκρατία. Τα νιάτα της πατρίδας μας απέναντι στην ξενοκίνητη δικτατορία έδωσαν και τη ζωή τους για να μπει τέλος σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, σε ένα εξάμβλωμα πολιτικής οργάνωσης, που εξυπηρετούσε τα σχέδια της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας μέσα και έξω από τη χώρα μας. Μέσα από το σύνθημα «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία» συμπυκνώνονταν η πολλαπλή καταπίεση που βίωνε ο ελληνικός λαός και με αυτό το σύνθημα βρήκε τη δύναμη από τις νέες και τους νέους, τους εργάτες, τους οικοδόμους, τους φοιτητές, να αντισταθεί. Αγωνίστηκαν, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για πράγματα βασικά, αλλά ανεκπλήρωτα.
Ο σεβασμός στην μνήμη των νεκρών και στα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκαν επιβάλει να είμαστε μετρημένοι για όσα καταφέραμε ως κοινωνία. Ένα σημαντικό μέρος των αιτημάτων της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει ανεκπλήρωτο και βρίσκουν ευκαιρία υμνητές φασιστικών αντιλήψεων και ανελεύθερων καθεστώτων, στο όνομα μιας δήθεν αντισυστημικής εναλλακτικής, να επιδιώκουν την επιβολή κάθε λογής περιορισμών.
Το Πολυτεχνείο εμπνέει και σήμερα, γιατί παραμένουν επίκαιρα τα αιτήματα για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, δωρεάν παιδεία και υγεία, για εργασία και αξιοπρέπεια, για ισότητα και αλληλεγγύη.
Γιατί οι υπάρχουσες ανισότητες δημιουργούν επιπλέον ανισότητες σε μια σειρά νέων προκλήσεων, που καλείται να αντιμετωπίσει η κοινωνία, όπως η κλιματική κρίση, οι μεταναστευτικές ροές, η ψηφιακή εποχή.
Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο.
50 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου τότε που η νεολαία βγήκε μπροστά για να αντιταχθεί με θάρρος στο καθεστώς καταπίεσης και ανελευθερίας. Παρά την χρονική απόσταση από εκείνες τις ημέρες, οι πράξεις των ανθρώπων που συμμετείχαν στην εξέγερση από κάθε μετερίζι αλλά και ο ίδιος ο συμβολισμός της , επεκτείνονται στο διηνεκές και μας αγγίζουν άμεσα μέχρι και σήμερα. Τα δίκαια και ηχηρά αιτήματα για ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη και παιδεία είναι αιτήματα διαχρονικά που ενέπνευσαν, εμπνέουν και θα εμπνέουν πάντα κάθε προοδευτικό άνθρωπο, κάθε δημοκράτη πολίτη. Παρά τα ταραγμένα χρόνια, παρά τα όσα υπέστη ο ελληνικός λαός από τo καθεστώς της 21ης Απριλίου, με τους αγώνες του Λαού η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε κατά τη Μεταπολίτευση. Είναι λοιπόν διαχρονικό το χρέος όλων μας να υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά κεκτημένα που διασφαλίζουν πανανθρώπινες αξίες και δικαιώματα και να επαγρυπνούμε έναντι κάθε μορφής απολυταρχισμού με όποιο τρόπο και αν εμφανίζεται. Όπως τότε η νεολαία άνοιξε το δρόμο για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, έτσι και σήμερα η νεολαία μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους που θα οδηγήσουν την κοινωνία και τη χώρα μπροστά.
Χιλιάδες άνθρωποι, νέοι, νέες, φοιτητές, φοιτήτριες, υψώνουν ανάστημα απέναντι στη Χούντα των συνταγματαρχών για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρεπή διαβίωση. Αντιστέκονται σε συνθήκες ασφυκτικές, με φυλακίσεις, διώξεις, εξορία, βασανιστήρια.
Οργανώνονται, αγωνίζονται και με πίστη, αυταπάρνηση και αλληλεγγύη μπαίνουν μπροστά και διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για όλους.
Το Πολυτεχνείο είναι ζώσα μνήμη.
Στους ίδιους αγώνες, στους ίδιους δρόμους καλούμαστε να περπατήσουμε και σήμερα για εργασιακά δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς, για ισχυρή δημόσια παιδεία και υγεία, για ισχυρή δημοκρατία και κράτος δικαίου.
Το κυρίαρχο σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» παραμένει επίκαιρο και είναι ζητούμενο.
Κάθε Νοέμβρη η καρδιά και η μνήμη μας είναι στο Πολυτεχνείο και τους αγωνιστές του.
Τιμούμε όσες και όσους δεν συμβιβάστηκαν με το σκοτάδι, τη φοβέρα και τον θάνατο και πάλεψαν για μια καλύτερη ζωή.
Μισός αιώνας συμπληρώνεται φέτος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που άλλαξε τον ρου της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας.
Αποτέλεσε κορυφαία στιγμή του αγώνα κατά της χούντας των συνταγματαρχών με τους φοιτητές και τη νεολαία να σηκώνουν στην πλάτη τους την αντίσταση και να διεκδικούν μια καλύτερη κοινωνία, ένα καλύτερο μέλλον για όλους.
Το Πολυτεχνείο είναι το επιστέγασμα πολύχρονων αγώνων, συλλήψεων, βασανιστηρίων εκτοπίσεων και το «ως εδώ» της δημοκρατικής κοινωνίας απέναντι στην καταπίεση και των αυταρχισμό.
Θέλει τόλμη να αψηφάς τον φόβο. Θέλει αρετή να προτάσσεις το συλλογικό καλό πάνω το ατομικό συμφέρον και στην ερώτηση «ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα;», να βαδίζεις μπροστά.
Το Πολυτεχνείο τιμήθηκε, αλλά και λοιδορήθηκε ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες, γιατί το μήνυμά του παραμένει επίκαιρο και εμπνέει. Υπενθυμίζει ότι ακόμα και οι δυσκολότεροι αγώνες κερδίζονται και η αλλαγή δεν έρχεται από τους επαναπαυμένους και τους απόντες.
Έτσι ζει το Πολυτεχνείο, καμωμένο από τα υλικά της συλλογικής μνήμης, κάλεσμα σε κάθε ανοιχτό νου, σε κάθε νέο άνθρωπο, για διεκδίκηση της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας.
Πενήντα χρόνια πέρασαν από εκείνη την ημέρα που οι φοιτητές, οι μαθητές και οι εργάτες, εκφράζοντας το λαϊκό αίσθημα, βρέθηκαν στο μεγάλο δημοκρατικό ραντεβού με την ιστορία στον χώρο του Πολυτεχνείου, σηματοδοτώντας με την ηρωική στάση τους και τον αγώνα τους την αρχή του τέλους της αυταρχικής δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Το εμβληματικό σύνθημά τους «Ψωμί – Παιδεία -Ελευθερία» παραμένει δραματικά επίκαιρο σε μια εποχή που οι οικονομικές – κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται, το δημόσιο αγαθό της Παιδείας υποβαθμίζεται και ιδιωτικοποιείται και τα δημοκρατικά δικαιώματα καταστρατηγούνται με παραθεσμικούς χειρισμούς.
Το «Πολυτεχνείο Ζει», λοιπόν, παρά την προσπάθεια στρατευμένων διανοούμενων και κάποιων πολιτικών, πρώην υμνητών του απριλιανού καθεστώτος, να αναθεωρήσουν τη συνεισφορά του στον αγώνα για την πτώση της χούντας και να απαξιώσουν τη γενιά που πρωτοστάτησε στον αντιδικτακτορικό αγώνα.
Μισό αιώνα μετά αυτό το κορυφαίο ιστορικό και πολιτικό γεγονός που σημάδεψε τη νεότερη και σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, είναι βαθιά ριζωμένο και ζωντανό στη συλλογική συνείδηση του λαού μας, θυμίζοντάς μας ότι ο αγώνας για δημοκρατία και ελευθερία οφείλει να είναι συνεχής.
Πενήντα χρόνια πέρασαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών στις 17 Νοέμβρη 1973.
Όλοι μαζί φοιτητές, εργαζόμενοι, απλοί πολίτες που ασφυκτιούσαν κάτω από το καθεστώς της 7χρονης δικτατορίας, εξεγέρθηκαν χωρίς να υπολογίσουν κανένα προσωπικό κόστος, βάζοντας ασπίδα τη ζωή τους για τη δημοκρατία.
Περπατάμε στα βήματα του Νοέμβρη του `73, τιμώντας τους αγώνες του Πολυτεχνείου, κρατώντας ζωντανές τις μνήμες και την παρακαταθήκη, σε πείσμα των αναθεωρητών της ιστορίας του τόπου μας. Συνεχίζουμε να παλεύουμε για μια ανοικτή κοινωνία, για Κράτος Δικαίου κι όχι παρακράτος παρακολουθήσεων, για συλλογικότητα κι ενσυναίσθηση κι όχι αυταρχισμό, για ειρήνη και αλληλεγγύη στους λαούς που υποφέρουν. Με μπροστάρη μας και πάλι -και πάντα- τη νέα γενιά.
Νιώθουμε τις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας μας για απόδοση δικαιοσύνης, εξάλειψη της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, ανάγκες που σχετίζονται με τα αιτήματα του «Πολυτεχνείου» για ελευθερία, δημοκρατία και σεβασμό στους πολίτες.
Συνεχίζουμε γιατί ξέρουμε ότι τίποτα δεν μας έχει χαριστεί, μόνος μας δρόμος είναι αυτός της διεκδίκησης μαζί με το λαό.
Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο και στη Νομική, σηματοδότησε τον αγώνα της ελληνικής κοινωνίας ενάντια στη χούντα. Στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα ήταν η νεολαία, αλλά κι όλοι εκείνοι που στη διάρκεια της δικτατορίας φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξοντώθηκαν. Όλοι εκείνοι που υπέστησαν βαριές διώξεις, που βιώσαν τον αποκλεισμό, που αισθάνονταν καθημερινά την παρακολούθηση, που πείνασαν αυτοί κι οι οικογένειες τους εξαιτίας του αποκλεισμού τους από την εργασία, λόγω των φακέλων των κοινωνικών τους φρονημάτων. Η σπουδάζουσα νεολαία έδειξε τον δρόμο της αντίστασης και αγωνιστικής πρωτοπορίας και το πλήρωσε με το αίμα της. Το αίμα αυτό των αγωνιστών του Πολυτεχνείου κι όλων αγωνιστών της Δημοκρατίας τιμούμε σήμερα.
Στο σύνθημα της εξέγερσης του «Πολυτεχνείου», «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», εκτός του τότε βασικού αιτήματος-μηνύματος για ανατροπή της δικτατορίας, συμπυκνώνονται προτάγματα που και σήμερα ακόμη παραμένουν επίκαιρα : Η ελευθερία, η εμπέδωση και διεύρυνση της δημοκρατίας, η εξουδετέρωση του φασισμού που και πάλι «σηκώνει κεφάλι» με διάφορες μορφές, η απάλειψη του αυταρχισμού, η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση και υγεία, η οικοδόμηση κοινωνικού κράτους και η ευημερία για όλους.
Στον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα οι αγορές, οι «αριθμοί» επιβάλλονται στην πολιτική, εις βάρος της «πάσχουσας» κοινωνικής πλειοψηφίας. Κυριαρχούν ο τεχνοκρατικός δήθεν μονόδρομος, η νεοφιλελεύθερη αντίληψη, η ακραία συντήρηση, ο αυταρχισμός, ακόμη και φασιστικές πρακτικές. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει σε ένα σύστημα με τεράστιες οικονομικές, κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες.
Η πολλαπλή κρίση που ταλανίζει τη χώρα είναι απότοκος αυτών των κυρίαρχων πολιτικών. Η ακρίβεια καλπάζει, με συνέπεια να πλήττει και να οδηγεί σε ασφυξία τα λαϊκά, μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα, η ασύδοτη αγορά αισχροκερδεί ανεξέλεγκτα, τα δημόσια-κοινωνικά αγαθά καθίστανται εμπόρευμα και αντικείμενο χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας και το κοινωνικό κράτος αποδομείται.
Και σε αυτό το περιβάλλον, επιχειρείται η αλλοίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, με τη λειτουργία του «επιτελικού παρακράτους», που, με παράνομα μέσα και διασπαθίζοντας δημόσιους πόρους, παρακολουθεί και ελέγχει τα πάντα, εκτός βέβαια από την «απληστία» της αγοράς και ιδίως αυτής των τροφίμων, των ειδών πρώτης ανάγκης, της ενέργειας, της στέγης. .
Με όλα αυτά αναδεικνύεται η ανάγκη να ασκηθούν πολιτικές στον αντίποδα της εμπορευματοποίησης και της ανάθεσης λειτουργιών, που ανήκουν στο κράτος, σε μεγάλα και ισχυρά συμφέροντα. Προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην προάσπιση των δημόσιων αγαθών και στην οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, στην ανάταξη της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και του δημόσιου συστήματος υγείας για όλους.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι αναγκαία η συμπαράταξη των λαϊκών, μεσαίων και κατώτερων, κοινωνικών στρωμάτων, του κόσμου της εργασίας, της (μικρομεσαίας) παραγωγικής δημιουργίας, του πολιτισμού και της νεολαίας και η ενωτική στάση όλων των προοδευτικών δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να ανασχεθούν ο εκφασισμός και η νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα και εν τέλει να διασφαλιστεί, να εμβαθυνθεί και να επεκταθεί η δημοκρατία, να κατοχυρωθούν η ελευθερία, η αξιοπρέπεια των πολιτών και η κοινωνική ευημερία.
Το «σύστημα» και «συστημικοί» παράγοντες επιχειρούν να διαβάλουν το «Πολυτεχνείο», να θολώσουν και να απαξιώσουν το μήνυμά του, «να βάλουν στο γύψο» ελευθερίες και δικαιώματα, διαστρεβλώνοντας και φιμώνοντας τη διαφορετική άποψη-τον αντίλογο-το δημοκρατικό διάλογο και δημιουργώντας «κλίμα» και το θεσμικό πλαίσιο για τα επερχόμενα.
Όμως οι αγώνες της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν θα το επιτρέψουν.
Η φετινή επέτειος του «Πολυτεχνείο» συμπίπτει με την εκ νέου ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή. Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και τα εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων, στην ουσία η επιχείρηση γενοκτονίας των Παλαιστινίων, κυριαρχούν.
Η κατοχή της γης της Παλαιστίνης και οι εποικισμοί από το κράτος του Ισραήλ είναι η αιτία. Οι Παλαιστίνιοι προασπίζονται την ίδια τους την υπόσταση αλλά και τη διεθνή νομιμότητα που παραβιάζεται, με την ανοχή ή και τη σύμπραξη της διεθνούς κοινότητας, αφού μάλιστα οι αποφάσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, παραμένουν «στα χαρτιά».
Χρειάζονται διεθνείς συλλογικές πρωτοβουλίες, ώστε η τήρηση της διεθνούς νομιμότητας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, η ειρήνη, η δικαιοσύνη, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα «να επανακάμψουν» στην πολύπαθη γη της Παλαιστίνης.
Προς αυτή την κατεύθυνση, η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να συμβάλει, πολύ περισσότερο μάλιστα που και το Κυπριακό, ως ζήτημα εισβολής και κατοχής, προσομοιάζει πολιτικά προς την κατάσταση στην Παλαιστίνη.
Όμως (η χώρα μας) δεν μπορεί να διαδραματίσει τέτοιο ρόλο, αφού σήμερα λειτουργεί, ως «δεδομένος και πρόθυμος» υποστηρικτής συγκεκριμένων δυνάμεων και συμφερόντων.
Συμπερασματικά, και υπό τις σημερινές συνθήκες, το μήνυμα του «Πολυτεχνείου» παραμένει ενεργό. Η υλοποίησή του παραμένει ζητούμενο.
Το «Πολυτεχνείο», εκτός από σύμβολο, συνιστά παρακαταθήκη, επιταγή και πεδίο για νέους δημοκρατικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες !!!
Το μήνυμά του παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, αφού ζει και μέσα από τους αγώνες του «σήμερα».
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/411767_minyma-toy-polytehneioy-epikairo-oso-pote
Με αφορμή την 50η επέτειο από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο Τομεάρχης Υποδομών & Μεταφορών Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, Βουλευτής Ηρακλείου, Χάρης Μαμουλάκης, προχώρησε στην ακόλουθη δήλωση:
«50 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο παραμένει σύμβολο της ελπίδας και της αναγέννησης. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα μηνύματα από την εξέγερση του Νοέμβρη του ’73 ενάντια στον φασισμό και τη χούντα των συνταγματαρχών θα παραμένουν επίκαιρα: Η ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο, για μόρφωση χωρίς διακρίσεις, για δικαιοσύνη και δημοκρατία, όλα όσα δηλαδή χώρεσαν σε μόλις τρεις λέξεις. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Κι όσο κάποιοι θα προσπαθούν να υποβαθμίσουν την ιστορική σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όσο θα προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία, τόσο η πίστη σε αυτά τα ιδανικά θα δυναμώνει.».
Μήνυμα για την 50η επέτειο του Πολυτεχνείο απηύθυνε ο Γιώργος Γαβρήλος από το βήμα της Βουλής, εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ, στην επετειακή σημερινή εκδήλωση του Κοινοβουλίου.
«Μισός αιώνας από εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη, και όμως ακόμη και σήμερα το Πολυτεχνείο συνεχίζει να αποτελεί μνημείο συλλογικής μνήμης και αντίστασης. Ορόσημο για τους αγώνες της νεολαίας, για την Δημοκρατία και την ίδια την Ιστορία μας. Ακόμη οι διηγήσεις είναι ζωντανές. Αφυπνίζουν συνειδήσεις και δείχνουν τον δρόμο για τον διαρκή αγώνα προστασίας των πολιτικών δικαιωμάτων, θωρακίζοντας την καθημερινή αντίσταση προς κάθε προσπάθεια κατάλυσής τους.
Η χώρα από το 1967 ήταν κυριολεκτικά στον γύψο. Την ώρα που η πλειονότητα της υπόλοιπης Ευρώπης βίωνε την μετάβαση προς τον φιλελευθερισμό, ο χρόνος για την ελληνική κοινωνία είχε σταματήσει. Η Ελλάδα είχε βυθιστεί στην απομόνωση, τον αυταρχισμό και την διαφθορά. Η κρατική βία, η ανενόχλητη δράση των παρακρατικών μηχανισμών, τα βασανιστήρια, ο χαφιεδισμός, η περιστολή βασικών ελευθεριών, η φίμωση κάθε δημοκρατικής έκφρασης και η τρομοκράτηση σκίαζαν και πάλι την πολιτική ζωή, μιας χώρας που είχε πρόσφατα ανακτήσει την δημοκρατική της λειτουργία και ακόμη δεν είχε κλάψει τους νεκρούς της από την Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Την μαύρη εκείνη επταετία χιλιάδες δημοκράτες πολίτες συνελήφθησαν νύχτα, σύρθηκαν στις εξορίες και στις φυλακές, μάτωσαν και πέθαναν. Η Γιάρος, η Μακρόνησος, ο Αι Στράτης, η ταράτσα στην Μπουμπουλίνας- το πιο γνωστό πλυσταριό του κόσμου που είχε πει ο Περικλής Κοροβέσης- οφείλουν να είναι χαραγμένα στην συλλογική ιστορική μας μνήμη, έτσι ώστε να μην ξεχάσει καμία γενιά ποιο είναι το πρόσωπο του φασισμού.
Να μην ξεχάσει κανείς από μας, το προσωπικό του καθήκον απέναντι στην Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Ισότητα, την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Να μην παραμελήσει την ανάγκη για επαγρύπνηση και αντίσταση, σε κάθε προσπάθεια παλινόρθωσης ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων, στην πολιτική ζωή της πατρίδας μας.
Οι τρεις εκείνες μέρες που οδήγησαν στην 17η Νοέμβρη του 1973 αποτέλεσαν την πρώτη μαζική και παλλαϊκή αντίδραση στο καθεστώς των συνταγματαρχών. Με την Νομική να έχει προηγηθεί, λίγους μήνες πριν, η Νεολαία έγινε η φωνή όλου του δημοκρατικού κόσμου. Οι νέοι και οι νέες που έγραφαν συνθήματα γύρω από τους δρόμους της Πατησίων, μοίραζαν φυλλάδια και καλούσαν μέσα από τα ερτζιανά τον κόσμο να στοιχηθεί μαζί τους, έγιναν η ελπίδα και το φως που μπήκε μέσα από την χαραμάδα της επιβαλλόμενης επταετούς σιωπής και της απολυταρχίας. Έγιναν η αρχή για την ανατροπή.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν σταματά στις 3 τα ξημερώματα εκείνο το βράδυ όταν δίνεται η εντολή για επέμβαση και η καγκελόπορτα πέφτει στο έδαφος, γεμάτη νεανικά κορμιά. Ο αγώνας τους ήταν και είναι οδηγός για όλα τα νεανικά κινήματα της Μεταπολίτευσης. Είναι ζωντανός φάρος θύμησης και διδαχής. Ώστε να μην ξεχάσουμε πως «Εδώ Πολυτεχνείο» σημαίνει διαρκής μάχη για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και πως τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά διεκδικείται από τον λαό και για τον λαό.
Ο Νοέμβρης εκείνος δεν είναι μια ακόμη σελίδα της ιστορίας που αναθυμόμαστε σε κάθε επέτειο. Είναι ακόμη ζωντανός και επίκαιρος, ειδικά σε μια εποχή που πολλές από τις διεκδικήσεις παραμένουν ανεκπλήρωτες ή τίθενται πάλι σε αμφισβήτηση.
Σε μια περίοδο που τα ζητήματα των ατομικών ελευθεριών έχουν προσβληθεί από παράκεντρα παρακολούθησης και ακόμη η αλήθεια είναι προς αναζήτηση. Σε μια εποχή που οι Ανεξάρτητες Αρχές- βασικός πυλώνας της δημοκρατικής μας λειτουργίας- έχουν αποδυναμωθεί και βάλλονται συνεχώς όταν προσπαθούν να επιτελέσουν τον συνταγματικό ρόλο τους, που είναι ο έλεγχος της κρατικής διοίκησης, η διασφάλιση της ισονομίας και της διαφάνειας και η προστασία του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών.
Όταν νομοθετούνται ρυθμίσεις που βάλλουν κατάφωρα τον κόσμο της εργασίας και στραγγαλίζουν τα εργασιακά δικαιώματα. Όταν αναγκάζονται οι πολίτες να ζουν με μισθούς εξαθλίωσης, όταν η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια τους γονατίζουν καθημερινά, την ώρα που παράλληλα κάποιοι πλουτίζουν εις βάρος τους. Όταν η Ελευθερία του Τύπου είναι ένα συνεχές ζητούμενο, προσπαθώντας να ανταπεξέλθει σκληρούς μηχανισμούς επιβολής, ισοπέδωσης και ελέγχου. Όταν το Κράτος Δικαίου υφίσταται συνεχή πλήγματα. Όταν, τέλος, ένας ακόμη πόλεμος λαμβάνει χώρα για την διεύρυνση των ζωνών ισχύος και χάνουν την ζωή τους καθημερινά άμαχοι και παιδιά, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του Πολυτεχνείου, η πάλη για την εγκαθίδρυση μιας υγιούς Δημοκρατίας και το Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία, δεν είναι νεκρές λέξεις της ιστορίας.
Είναι μια διαρκής πάλη στην οποία καλούμαστε να πάρουμε μέρος όλοι μας, υπό τους ήχους εκείνων των ηρωικών διεκδικήσεων του Νοέμβρη του ’73.»
https://www.facebook.com/georgios.gavrilos/videos/271471755418961
Η Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. Π.Ε. Κοζάνης κ. Καλλιόπη Βέττα, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου, δήλωσε:
«Η επέτειος του Πολυτεχνείου αποτελεί ευκαιρία να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας μια από τις λαμπρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Σε μια εποχή σκότους, αυταρχισμού, δολοφονιών, φυλακίσεων και εκτοπισμού, δημιουργήθηκε μια αναπάντεχη και μεγαλειώδης εξέγερση.
Νέες και νέοι, φοιτήτριες και φοιτητές, εργαζόμενοι, άνθρωποι του μόχθου και της επιστήμης έδωσαν το παρών στο Πολυτεχνείο, διεκδικώντας την πτώση του καθεστώτος, την επαναφορά της Δημοκρατίας αλλά και μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα που συνοψίστηκαν με το αξέχαστο σύνθημα: «Ψωμί, Παιδεία Ελευθερία»
Η συντριβή της εξέγερσης με τους νεκρούς στους δρόμους της Αθήνας, αποτέλεσε τον τραγικό επίλογο, αλλά ταυτόχρονα ήταν η θρυαλλίδα των εξελίξεων για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Σήμερα, χρειάζεται διαρκής επαγρύπνηση για τις δημοκρατικές κατακτήσεις, για ένα καλύτερο μέλλον, με δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα για όλους.
Παράλληλα, η επέτειος του Πολυτεχνείου μας υπενθυμίζει ότι ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν γίνεται και ότι τίποτε δεν χαρίζεται σε κανέναν αν δεν το διεκδικήσει ο ίδιος.
Τιμή και σεβασμός σε όσους μας το δίδαξαν με την πράξη τους, σε όσες και όσους αντιστάθηκαν και σκοτώθηκαν, μια μέρα σαν και αυτή.
Μια μέρα που έχει μείνει στην ιστορία, 17 Νοέμβρη 1973»
50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μισός αιώνας από τους αγώνες των φοιτητών, της νεολαίας και του λαού μας για Ελευθερία και Δημοκρατία. Τιμούμε όλες και όλους που πάλεψαν, που βασανίστηκαν, που έχασαν τη ζωή τους για να ανατρέψουν τη δικτατορία των συνταγματαρχών, όλες και όλους που αγωνίστηκαν για μια κοινωνία δικαιοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης.
Συνεχίζουμε πεισματικά να φωτίζουμε την Ιστορία και συμμετέχουμε ενεργά στις εκδηλώσεις μνήμης, απέναντι σε κάθε προσπάθεια αναθεωρητισμού και συσκότισης των πραγματικών γεγονότων. Παραθεωρίες που κυκλοφορούσαν παλιότερα και περιορισμένα στους κύκλους της ακροδεξιάς, αλλά πλέον αγκαλιάζονται από τη «επίσημη» Δεξιά που κανονικοποιεί τον ακροδεξιό λόγο και εντάσσει στις γραμμές τους πολιτικούς απογόνους των συνταγματαρχών.
50 χρόνια από το Νοέμβρη του 1973, μια στιγμή-τομή για την Ελλάδα και την Ευρώπη, ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας για μια καλύτερη κοινωνία. Με περισσότερα δικαιώματα και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για όλες και όλους. Με περισσότερη δημοκρατία χωρίς αποκλεισμούς. Με ειρηνική συνύπαρξη των λαών, χωρίς πολέμους και αιματοχυσίες. Με δημόσια αγαθά και ποιοτικές κοινωνικές υποδομές που εκπαιδεύουν, θεραπεύουν, προωθούν τον πολιτισμό και ενισχύουν την κοινωνική συνοχή.
Το «Πολυτεχνείο» λαμποκοπά και φωτίζει το δρόμο μας. Ο αγώνας συνεχίζεται…
Η εξέγερση των φοιτητών/τριών, όλης της νεολαίας και του λαού, κορύφωσε την αντίσταση κατά της Χούντας, απαιτώντας Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία και ήταν η απαρχή της κατάρρευσής της.
Το σύνθημα «ψωμί-παιδεία-ελευθερία», εκφράζει τα διαχρονικά αιτήματα που παραμένουν επίκαιρα στην κοινωνία, 50 χρόνια μετά, εξαιτίας των σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Ο κίνδυνος της φτώχειας, της ανεργίας, του brain-drain, ο αποκλεισμός από τη Δημόσια δωρεάν Παιδεία, ο περιορισμός των θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η έξαρση της βίας με τη γενίκευση των πολέμων στον κόσμο, είναι οι σύγχρονες απειλές που πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά.
Η σκυτάλη των αγώνων περνά από γενιά σε γενιά.
Το Πολυτεχνείο ζει, ως σύμβολο αγώνων στη συλλογική μνήμη και μας εμπνέει!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ
