Στην ομιλία μου κατά τη χθεσινή συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Ορεινών Περιοχών υπογράμμισα ότι οποιαδήποτε κεντρική πολιτική αναγέννησης των ορεινών περιοχών, για να είναι ολοκληρωμένη, οφείλει οπωσδήποτε να συνεργαστεί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση του πρώτου και δεύτερου βαθμού και με τους επιστημονικούς φορείς.

Έφερα, μάλιστα, το παράδειγμα των χωριών του Ελικώνα, του τόπου καταγωγής μου και των δύσκολων συνθηκών ζωής των κατοίκων. Τα βουνά της Βοιωτίας, από τον Κιθαιρώνα, Ελικώνα μέχρι και τον Παρνασσό, έχουν πιεστεί από την άναρχη εγκατάσταση των ΑΠΕ, με αποτέλεσμα οι τοπικές κοινωνίες να είναι ανάστατες και να προσφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να δικαιωθούν.

Τόνισα ότι δεν υπάρχει έλλειψη διαπιστώσεων και καταγραφών των προβλημάτων. Υπάρχει, όμως, έλλειμμα στοχευμένων πολιτικών σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο. Όπως μάλιστα δήλωσε η δήμαρχος Μετσόβου, «οι μελέτες και οι προτάσεις μένουν στα συρτάρια και τα έργα στα λόγια».

Επανέλαβα την προσωπική μου διαθεσιμότητα να συνεισφέρω, είτε σε επίπεδο επεξεργασίας είτε σε επίπεδο διεκδίκησης, σε κάθε πρωτοβουλία των τοπικών κοινωνιών και της αυτοδιοίκησης των ορεινών περιοχών της Βοιωτίας και όλης της χώρας, με σκοπό την εφαρμογή ολοκληρωμένων πολιτικών με επίκεντρο τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Να σταματήσει πια η υποτίμηση και η υποβάθμιση των βουνών μας και των κατοίκων τους!

Αναλυτικά η ομιλία:

Ευχαριστώ και τους προσκεκλημένους σήμερα. Πάντα γινόμαστε σοφότεροι, όταν έρχονται εδώ - και με πρωτοβουλία σας και πρέπει να αναγνωρίσω αυτό - εξειδικευμένοι επιστήμονες, αλλά και εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που νομίζω ότι μπορούν να μεταφέρουν, ακριβώς, το κλίμα και την πραγματικότητα.

Έρχομαι εδώ για να συνεισφέρω κι εγώ σε μια συζήτηση προστασίας και αναγέννησης των ορεινών περιοχών με μοντέλα βιώσιμης ανάπτυξης, αλλά και με τη διατήρηση των ορεινών οικοσυστημάτων, για σχέδια δράσης για την διατήρηση της βιοποικιλότητας και αναδασώσεις, προστασία της άγριας ζωής, προστασία των υδάτινων πόρων, αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, ο κίνδυνος από πλημμύρες και φωτιές και για τις πολιτικές αντιμετώπισης της δημογραφικής συρρίκνωσης.
Βέβαια όλα αυτά κλείνουν ότι οποιαδήποτε κεντρική πολιτική θα πρέπει οπωσδήποτε να συνεργαστεί, να κατευθυνθεί προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση του πρώτου και δεύτερου βαθμού και σε συνεργασία με τους επιστημονικούς φορείς. Όμως ομολογώ ότι η παρέμβαση του καθηγητή του κυρίου Καλιαμπάκου μού έδωσε μια άλλη ανάταση, διότι προέρχομαι από μια ορεινή περιοχή, η γενέτειρα μου είναι ένα χωριό του Ελικώνα που είναι στα 900 μέτρα υψόμετρο και αισθάνθηκα αυτό που είπατε έτσι μια ανάταση, γιατί είναι άλλοι ποιότητας άνθρωποι που έχουν μάθει να ζουν και να αντιμετωπίζουν τις άγριες συνθήκες πολλές φορές, σκληροτράχηλοι, πολεμιστές θα πω εγώ και μάλιστα, αν θέλετε, για να μειώσω μερικές φορές την ένταση όλων αυτών των προβλημάτων, έλεγα ότι «οι άνθρωποι που γεννιούνται και ζουν στα βουνά είναι ζωντανοί, ενώ η ευθεία γραμμή σε ένα καρδιογράφημα είναι θάνατος».

Εμείς οι παιδικές εικόνες που είχαμε ήταν αυτές οι οροσειρές που σημαίνει σε ένα καρδιογράφημα ότι αυτό ήταν ζωή. Αλήθεια όμως είναι, γιατί αναρωτηθήκατε κάποια στιγμή κύριε Καθηγητά και ποιος μεταφέρει τα προβλήματα αυτών των περιοχών. Όλοι εμείς, εγώ δεν τολμώ να εμφανιστώ στα χωριά του Ελικώνα, διότι ξέρετε όχι μόνο ο Ελικώνας, αλλά και ο Κιθαιρώνας, ακόμη και ο Παρνασσός έχουν πιεστεί πάρα πολύ από την άναρχη κατάσταση των ΑΠΕ και οι τοπικές κοινωνίες είναι ανάστατες, πολλές φορές προσφεύγουν και χωρίς να έχουν την οικονομική δυνατότητα στο Συμβούλιο της Επικρατείας και τέτοια προβλήματα ακόμα και τώρα που μιλάμε υπάρχουν απ’ άκρη σε άκρη στην Βοιωτία αλλά και σε άλλα σημεία της χώρας.

Λοιπόν, θα περιγράψω μια εικόνα ενός χωριού, κύριε Πρόεδρε, όπως ήμουν ως Δήμαρχος, γιατί πραγματικά η πιο συγκινητική στιγμή που έζησα σε αυτό το επίπεδο ως Δήμαρχος ήταν όταν σε ένα Καμποχώρι των 300 κατοίκων έκλεισαν ξαφνικά το μοναδικό καφενείο. Δεν μπορούσα πραγματικά να ζήσω αυτή την κατάσταση ότι ο παππούς και η γιαγιά δεν είχαν να βγουν να πάνε πουθενά στο χωριό. Είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα που δείχνει και τα θέματα της κοινωνικότητας και άλλα πολλά.

Όμως η πραγματικότητα, δεν θα επιμείνω εγώ τώρα να την αναφέρω για να κάνουμε και οικονομία του χρόνου, άλλωστε η κυρία Δήμαρχος εδώ αναφέρθηκε αναλυτικά, αλλά και ο κύριος Περιφερειάρχης, ότι το ζήτημα είναι οι διαπιστώσεις ότι έχουν γίνει. Κύριε Καθηγητά οι καταγραφές υπάρχουν, το θέμα είναι ποιες πολιτικές είναι αυτές που θα εφαρμοστούν; Και πράγματι μερικές φορές δεν καταλαβαίνω πού βρίσκομαι κύριε Πρόεδρε; Δηλαδή όλοι συμφωνούμε, στις διαπιστώσεις ομοφωνούμε, το δια ταύτα, τι γίνεται μετά; Διότι κράτησα την έκφραση της κυρίας Δημάρχου που λέει «μελέτες υπάρχουν, ναι, αλλά οι προτάσεις είναι στα συρτάρια και τα έργα μένουν στα λόγια». Αυτή ήταν η έκφραση σας ακριβώς κυρία Δήμαρχε.

Άρα τι κάνουμε; Ξέρετε ότι αυτή η Επιτροπή έχει γνωμοδοτικό χαρακτήρα, να πιέσουμε μόνο μπορούμε και εσείς ως βουλευτές της κυβέρνησης, της συμπολίτευσης νομίζω ότι έχετε τον πρώτο λόγο, εμείς εδώ είμαστε, όποια βοήθεια και αν θέλετε θα την έχετε είτε σε επίπεδο επεξεργασίας είτε και σε επίπεδο διεκδίκησης, αλλά στο τέλος αρχίζει και δεν καταλαβαίνουμε πια τι γίνεται. Δεν είναι αντιπολιτευτική η διάθεση μας απέναντι σε αυτά τα προβλήματα, όλοι μαζί και η ΚΕΔΕ έχει διαπιστώσει τα προβλήματα, έχει μελέτες, έχει καταγραφές, έχει πολλά. Τι γίνεται όμως; Γιατί τίποτα από όλα αυτά δεν προχωράει;

Άρα, λοιπόν, είναι πάρα πολύ χρήσιμο το ότι δημιουργήθηκε αυτή η Επιτροπή, το ζήτημα είναι όμως να έχει και έναν τέτοιο ρόλο πίεσης, αν θέλετε, απέναντι στο να εφαρμοστούν επιτέλους κεντρικές πολιτικές.