Στην ερώτησή του ο Αλ. Αλαβάνος, μεταξύ άλλων, τόνιζε ότι «είναι αναγκαία  η ύπαρξη ψυχολόγων στα σχολεία, που να ασχολούνται με τα προβλήματα των μαθητών αλλά και των οικογενειών τους, που θα βοηθούν στην πρόληψη των ψυχολογικών προβλημάτων και την ανάπτυξη υγιών στάσεων αντιμετώπισης των διαπροσωπικών σχέσεων και των προσωπικών δυσκολιών.»

Απαντώντας η κυρία Γιαννάκου αναφέρθηκε σε όσα προγράμματα  βρίσκονται σε εξέλιξη και επισήμανε ότι το πρόβλημα είναι εξαιρετικά σημαντικό και σύνθετο και ότι χρειάζονται προσπάθειες και συστηματικές παρεμβάσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί αυτόματα.

Στη δευτερολογία του ο Αλ. Αλαβάνος τόνισε, μεταξύ άλλων: «Εκτιμούμε ως ένα εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα το να υπάρξουν, με όσο το δυνατόν μικρότερη καθυστέρηση, παρεμβάσεις σε αυτά τα φαινόμενα, τα οποία βλέπουμε στα σχολεία. Φαινόμενα, τα οποία είναι πολύ ακραία, όπως στη Βέροια ή στην Αμάρυνθο, αλλά και φαινόμενα τα οποία γίνονται μια καθημερινή και τελματωμένη κατάσταση στα σχολεία.

Υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα σχετικά με την οικογένεια, είτε τα στοιχεία διάλυσης οικογενειών, είτε μονογονεϊκές οικογένειες, είτε οικογένειες εργαζομένων, είτε οικογένειες απελπισμένων που ψάχνουν να βρουν δουλειά και που δεν μπορούν να στηρίξουν τον μαθητή στις ανάγκες που έχει να προχωρήσει και να βγει μέσα στη ζωή. Το γεγονός ότι μια επιστολή στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ενός μαθητή, μ΄ αυτό το δραματικό άρθρο και τον εύστοχο τρόπο που είχε γραφτεί, έγινε τόσο σημαντικό θέμα, δείχνει και την έκταση του προβλήματος.

Υπάρχουν δυσκολίες των εκπαιδευτικών, διότι λειτουργούν πολλές φορές με εμπειρικές μεθόδους και όχι σωστές μεθόδους.»

Και κατέληξε «Με αυτή την έννοια νομίζω ότι ναι, υπάρχουν κάποια μέτρα, αλλά δεν αρκούν. Και δεν αρκούν όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά φαίνεται από τα αποτελέσματα τα οποία έχουμε και από τα προβλήματα τα οποία υπάρχουν. Γι αυτό η πρότασή μας προς την κυρία Υπουργό είναι να προχωρήσουμε.  Κάθε μεγάλο σχολείο, κάθε συγκρότημα σχολείων να έχει τον ψυχολόγο του ή την ψυχολόγο του και, αν θέλετε, αν έχουμε σχολεία με μικρότερο μαθητικό πληθυσμό, να υπάρχει μια ομάδα 2-3 σχολείων, ώστε να υπάρξει αυτή η στήριξη η οποία είναι αναγκαία για το παιδί, για τη λειτουργία του σχολείου και για την οικογένεια.»