ΜΕΓΕΘΟΣ ΚΡΥΦΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ (Ή ΚΡΥΦΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ)
-σε εκατομμύρια ευρώ-

(Πίνακας 1)
 

1. Εκτιμήσεις από προσχέδιο προϋπολογισμού 2008

2. Προβλέψεις από προσχέδιο προϋπολογισμού 2008

3. Συναποτελείται από το άθροισμα της αύξησης του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης και των εισπράξεων από τις ιδιωτικοποιήσεις Þ  Στήλη (Β) + Στήλη (Γ)

4. Διαμορφώνεται από τη διαφορά της Συνολικής αύξησης του χρέους με το έλλειμμα της Κεντρικής Κυβέρνησης  Þ  Στήλη (Δ) - Στήλη (Α)

Ο Παν. Λαφαζάνης Ειδικός Αγορητής του ΣΥΡΙΖΑ  στη συζήτηση για το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2008, αφού στην ομιλία του κατέθεσε στα πρακτικά τον Πίνακα 1, τόνισε τα εξής:

Από τον παραπάνω πίνακα, ο οποίος συντάχθηκε με βάση τα επίσημα στοιχεία των προϋπολογισμών,  συνάγεται ότι κάθε χρόνο το χρέος της Κεντρικής κυβέρνησης αυξάνεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το σχετικό έλλειμμα της Κεντρικής κυβέρνησης.

Αυτή η διαφορά γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν λάβουμε υπόψη και τις εισπράξεις από τις ιδιωτικοποιήσεις, οι οποίες κανονικά θα έπρεπε να μειώνουν ισόποσα το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης (αφού τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις οφείλουν να διατίθενται αποκλειστικά για τη μείωση του δημόσιου χρέους).

Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει ότι πραγματοποιούνται «κρυφές» δαπάνες από τον προϋπολογισμό, οι οποίες δεν καταγράφονται στα αντίστοιχα ελλείμματα και οι οποίες αθροιστικά, από το έτος 2004 έως το 2008 ανέρχονται, τουλάχιστον, στο ύψος των 22.315 εκατομμυρίων ευρώ, το οποίο είναι δυσθεώρατο και αδικαιολόγητο.

Το αβίαστο συμπέρασμα από τα εκτεθέντα είναι ότι συνεχίζονται οι λογιστικές αλχημείες στους προϋπολογισμούς και ότι σε σημαντικό βαθμό και οι προϋπολογισμοί των κυβερνήσεων της ΝΔ, συμπεριλαμβανομένου και του προϋπολογισμού του 2008, είναι αναξιόπιστοι και επίπλαστοι, προκαλώντας μείζον πολιτικό θέμα.

(Πίνακας 2)
ΕΤΟΣ 2006:
-σε δισεκατομμύρια ευρώ-

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Παν. Λαφαζάνης, αφού κατέθεσε τον Πίνακα 2, τόνισε τα εξής: 

Από τον Πίνακα 2, του έτους 2006, συνάγεται το εξής τραγικό συμπέρασμα για το παρόν και το μέλλον της οικονομίας. Για μια ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ κατά 14,055 δις ευρώ, «απαιτούνται» να δανειστούν 16,5 δις ευρώ τα νοικοκυριά, 23 δις οι επιχειρήσεις, 10, 923 δις το δημόσιο, να εκποιηθεί δημόσιος πλούτος της τάξης των 1,63 δις και να εισρεύσουν καθαροί κοινοτικοί πόροι της τάξης των 4,218 δις ευρώ.

Με δυο λόγια, για κάθε 1 ευρώ αύξησης του ΑΕΠ, χρειάζονται 4 ευρώ  προερχόμενα από δανεισμό, του δημοσίου και των ιδιωτών, από εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και εισροή κοινοτικών πόρων.

Αυτά σημαίνουν ότι η ελληνική οικονομία δεν διαθέτει καμία, σχεδόν, ενδογενή αναπτυξιακή δυναμική, ενώ οι αναπτυξιακοί ρυθμοί των τελευταίων χρόνων οφείλονται, σχεδόν αποκλειστικά, στην κατασπατάληση υψηλότατων δανειακών πόρων, ιδιαίτερα στην υπερχρέωση των νοικοκυριών, μαζί με την εκποίηση του δημόσιου πλούτου και την εισροή κοινοτικών ενισχύσεων.

Το συμπέρασμα είναι ότι η ανάπτυξη αυτού του είδους δεν είναι διατηρήσιμη και δεν έχει κανένα μέλλον, αφού η  υπερχρέωση, ιδιαίτερα των νοικοκυριών, δεν μπορεί να συνεχισθεί, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας έχει ορατό τέλος, ενώ οι κοινοτικές εισροές βαίνουν μειούμενες και  από το 2013 τελειώνουν.

Αυτό είναι, δυστυχώς,  το σύγχρονο νεοφιλελεύθερο οικονομικό θαύμα! Πρόκειται για μια πραγματική οικονομική και κοινωνική τραγωδία!