Στο ζήτημα των τρίτεκνων οικογενειών και της σημασίας των εταιρειών στρατηγικής σημασίας όπως ο ΟΤΕ αναφέρθηκε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Άννα Φιλίνη κατά τη σημερινή συζήτηση διατάξεων που κατατέθηκαν με το νομοσχέδιο για τη «Σύσταση Εθνικού Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής».

Η Άννα Φιλίνη τόνισε ότι η Κυβέρνηση επιμένει να μην απαντά για ποιο λόγο δεν αναγνωρίζει τους τρίτεκνους ως πολύτεκνους και αρνείται να κατοχυρώσει για αυτούς τα ίδια μέτρα και τις ίδιες διευκολύνσεις. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επεσήμανε ότι η ενίσχυση των τρίτεκνων οικογενειών είναι περισσότερο από αναγκαία στη σημερινή συγκυρία όπου ήδη οι δίτεκνοι τείνουν να καταστούν πολύτεκνοι για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και όταν στην Ελλάδα ο μέσος όρος τεκνοποίησης είναι εξαιρετικά χαμηλός.

Η Άννα Φιλίνη μίλησε στη συνέχεια για την τεράστια ευθύνη που φέρουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ των τελευταίων ετών για την κατάσταση των εταιρειών στρατηγικής σημασίας στη χώρα. Ιδιαίτερα κατήγγειλε τις ευθύνες της Κυβέρνησης της ΝΔ για τη σημερινή κατάσταση του ΟΤΕ αλλά και για το τι προαλείφεται για τον ΟΣΕ, τις αστικές συγκοινωνίες, τα λεωφορεία. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε ότι η ρύθμιση που προτείνεται σήμερα από τη Νέα Δημοκρατία για τον ΟΤΕ δεν λύνει κανένα απολύτως ζήτημα, καθώς για ένα τόσο σοβαρό τομέα θα έπρεπε να εξασφαλίζεται η κατάκτηση από τη μεριά του δημοσίου του 50+1% τουλάχιστον, ως εγγύηση για το δημόσιο και τον ελληνικό λαό, αλλά και για το μέλλον τέτοιων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων.

Η Άννα Φιλίνη επανέλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταψηφίσει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τη σύσταση εθνικού ταμείου κοινωνικής συνοχής και υπενθύμισε το παλαιότερο σχέδιο νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υπογράμμισε ότι το πρόβλημα της φτώχειας δεν λύνεται με νομοσχέδια όπως το παρόν, το οποίο δίνει λευκή επιταγή στον Υπουργό Οικονομίας να αποφασίζει ποιοι είναι κάθε φορά οι δικαιούχοι και αν και πώς θα χρηματοδοτείται το Ταμείο, χωρίς τελικά να εγγυάται οποιαδήποτε λύση για τους πάνω από το 20% του πληθυσμού συνανθρώπους μας που αναγκάζονται να ζουν στο περιθώριο.