Η προεκλογική περίοδος διεξάγεται σε ένα κλίμα γενικευμένης «απάθειας». Ο κόσμος δίνει την εντύπωση ενός θεατή μιας ταινίας που την έχει ξαναδεί και μια και δυο και τρεις φορές. Ξέρει το τέλος. Βλέπει όμως την ταινία, χωρίς να την παρακολουθεί, βυθισμένος στις δικές του σκέψεις, στα μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητάς του.

Αν το μοιραίο πρόσωπο της ταινίας είναι ο Σημίτης με τον εκσυγχρονισμό, ο Καραμανλής με τις μεταρρυθμίσεις ή ο Γ. Παπανδρέου με την πράσινη ανάπτυξη το ίδιο του κάνει. Τα δικά του προβλήματα κανείς δεν του τα έλυσε και κανείς δεν πρόκειται να τα λύσει. Δεν κρεμά την ελπίδα, την εμπιστοσύνη του ούτε σε Ν.Δ., ούτε σε ΠΑΣΟΚ. Την απόγνωσή του καταθέτει.

Ας μην μας λένε λοιπόν ότι ο δικομματισμός κερδίζει την εμπιστοσύνη του κόσμου.»