Μιλώντας σήμερα στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash 96 (Α. Κοκορίκος), ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Παπαδημούλης, δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (Α. Κοκορίκος): Προσπαθήσατε την τελευταία στιγμή κι εσείς και άλλα στελέχη του Συνασπισμού να εμποδίσετε αυτή τη διάσπαση, αλλά ήταν μάλλον αργά…

Δ. ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ: Η κοινή λογική, η οικονομική κρίση και τα άγρια κυβερνητικά μέτρα, επιβάλλουν αυτή τη στιγμή, όπως μας ζητάει όχι μόνο ο κόσμος του Συνασπισμού, αλλά και ο κόσμος που ποτέ δεν έχει ψηφίσει Συνασπισμό, να κρατήσουμε το κόμμα μας ενωμένο και να μπορέσουμε να σταθούμε αντίστοιχοι των περιστάσεων.

Πιστεύω ότι, ακόμη και τώρα, μετά από μια σοβαρή ρωγμή που δημιουργήθηκε στο συνέδριο, αξίζει τον κόπο να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απομακρύνουμε βιαστικές κινήσεις που θα βαθύνουν το ρήγμα και για να παραμείνουν και να λειτουργήσουν οι γέφυρες ανοικτές.

Ο Φώτης Κουβέλης, με τον οποίο με συνδέουν δεσμοί δεκαετιών, κοινές ιδέες και διαδρομή, είναι κόσμημα για την Αριστερά. Έχει να προσφέρει ακόμη πολλά στη δική μας Αριστερά, την ανανεωτική, τη δημοκρατική, τη ριζοσπαστική. Δεν πρέπει να κάνει βιαστικές κινήσεις.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος έχει ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη γιατί χθες επανεξελέγη Πρόεδρος του κόμματος, στο οποίο παραμένει ο Φ. Κουβέλης, πρέπει να πάρει ενωτικές πρωτοβουλίες, λέγοντας την απλή κουβέντα ότι το κόμμα χρειάζεται στην πρώτη γραμμή τον Φώτη Κουβέλη και ότι οι θέσεις που αντιστοιχούν στην Κεντρική Επιτροπή για το ρεύμα της Ανανεωτικής Πτέρυγας, στο οποίο κι εγώ ανήκω και είναι η Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού, υπάρχουν και περιμένουν τους συντρόφους που εκπροσωπούν αυτό το ρεύμα.

Αυτό που χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε και για το οποίο έκανα μια πρόταση που θα μπορούσε να γίνει δεκτή ομόφωνα από το συνέδριο, αλλά δυστυχώς δεν υπήρξε η τόλμη να γίνει ένα βήμα μπροστά και από τους δύο συντρόφους για να την υπερψηφίσουμε όλοι μαζί, είναι να κρατήσουμε το κόμμα μας ενωμένο και να ξεκαθαρίσουμε με βάση την κοινή λογική τα πράγματα στην πολιτική μας συμμαχία που είναι και η «πέτρα του σκανδάλου».

Δηλαδή να ξεκαθαρίσουμε με ποιους μπορούμε να είμαστε μαζί και με ποιους δεν μπορούμε. Με αυτούς που μπορούμε να έχουμε μια πολιτική συμμαχία πειστική, στερεή, που μπορούμε να λέμε πειστικά πράγματα, μπορούμε να είμαστε μαζί. Με όσους λένε «έξω από την Ευρώπη», «έξω από το ευρώ», «να μην είναι επικεφαλής ο εκάστοτε πρόεδρος του Συνασπισμού, αλλά εγώ, επειδή έτσι μʼ αρέσει» -και εννοώ τον Αλέκο Αλαβάνο, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας- και που χρησιμοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως μοχλό υπονόμευσης και διάσπασης του Συνασπισμού, δεν μπορούμε, διότι παράγουμε μια γελοία εικόνα στον κόσμο.

Βλέπω όμως ότι η έκκληση γίνεται πλέον σε πρόσωπα…

Γίνεται σε πρόσωπα, διότι, κακά τα ψέματα, τα πρόσωπα έχουν ένα ιδιαίτερο θεσμικό και πολιτικό ρόλο και ένα ιδιαίτερο πολιτικό βάρος. Ο Φώτης Κουβέλης είναι ο ιστορικός ηγέτης του ανανεωτικού ρεύματος της αριστεράς, με μια σημαντική διαδρομή πολλών δεκαετιών και ευρύτατη κοινωνική αναγνώριση. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο επανεκλεγείς πρόεδρος του κόμματος. Έχουν οπωσδήποτε μια ιδιαίτερη ευθύνη, αλλά οπωσδήποτε τη μεγαλύτερη ευθύνη έχει ο Πρόεδρος του κόμματος.

Το θέμα είναι ότι επί σειρά ετών, η πολιτική την οποία προσπαθούσε να προβάλλει η Ανανεωτική Πτέρυγα δεν γινόταν αποδεκτή κατά κανένα τρόπο από την ηγεσία του Συνασπισμού, αλλά και η Πτέρυγα μονίμως αισθανόταν ότι δεν υιοθετούν τις προτάσεις της.

Αυτό που λέτε είναι σωστό. Ένιωθα κι εγώ πολλές φορές αυτή την ασφυξία, πράγματα που γινόντουσαν κατανοητά από την ευρύτερη κοινωνία και τους ψηφοφόρους μας, να μην γίνονται κατανοητά από το ίδιο σου το κόμμα. Το βίωσα και με οδυνηρό προσωπικά τρόπο στις ευρωεκλογές. Αυτός όμως δεν είναι λόγος για να λέμε πως δεν μπορούμε να είμαστε μαζί και χωρίζουμε. Η διάσπαση δεν είναι τόσο απλό πράγμα. Δεν νομίζω ότι η κοινωνία και οι αριστεροί πολίτες «διψάνε» για διασπάσεις. Στην αριστερά, έχουμε αυτό το κουσούρι, πολλές φορές υπηρετώντας τις ιδέες μας με ένα βάθος, να αφήνουμε στην άκρη εύκολα τον δρόμο της σύνθεσης των απόψεων, της συσπείρωσης των δυνάμεων και της κοινής λογικής και να υιοθετούμε τη λογική της διαίρεσης στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας.

Έχουμε όμως μπροστά μας την εμπειρία της ιταλικής αριστεράς, όπου, στο όνομα της διαίρεσης, το ιστορικό αυτό ρεύμα της αριστεράς που κάποτε ήταν από τα ισχυρότερα της Ευρώπης, έχει βρεθεί έξω από τη Βουλή και την Ευρωβουλή και πολύ αδύναμο στην κοινωνία. Αντίθετα, έχουμε το δρόμο της γερμανικής και της πορτογαλικής αριστεράς, που και εκεί υπάρχουν διαφορές, αλλά καταφέρνουν με ικανούς και ώριμους ηγέτες και δημοκρατικές διαδικασίες, να τις συνθέτουν και να χτυπάνε διψήφια ποσοστά, να μην κινδυνεύουν με εξαφάνιση. Πρέπει να διαλέξει ο Συνασπισμός. Θα διαλέξει το δρόμο της γερμανικής και της πορτογαλικής αριστεράς που σκίζει, ή το δρόμο της ιταλικής αριστεράς, που έχει γονατίσει;

Σας βλέπω ακόμη αισιόδοξο ότι και στο Συνασπισμό τα πράγματα μπορούν να γυρίσουν πίσω…

Δεν είμαι αισιόδοξος, δεν είμαι χαζοχαρούμενος. Είμαι βαθύτατα ρεαλιστής και προσπαθώ να μεταφέρω στις κομματικές αίθουσες αυτό που μού λέει ο κόσμος στο δρόμο. Το αισιόδοξο στοιχείο, διότι είμαι πολύ στεναχωρημένος και προβληματισμένος, είναι ότι όσα είπαμε στο συνέδριο κι εγώ και ο Γ. Δραγασάκης και άλλα στελέχη, καταχειροκροτήθηκαν από το συνέδριο και την άλλη μέρα βομβαρδίστηκα και συνεχίζω να βομβαρδίζομαι με μηνύματα αγωνίας και ανησυχίας από όλη την Ελλάδα «όχι άλλη διάσπαση». Σε αυτό τον κόσμο λέω, βομβαρδίστε τον Αλέξη Τσίπρα και τον Φώτη Κουβέλη με αυτά τα μηνύματα, έτσι ώστε να μεταφραστούν σε πρωτοβουλίες και γέφυρες ανοιχτές. Όχι βιασύνες, όχι κινήσεις χωρίς επιστροφή.

Αν πάντως ο Συνασπισμός, όπως φαίνεται, κατάφερε να μοιραστεί στα δύο, ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει για περισσότερα κομμάτια. Δεν νομίζω ότι είναι πρωτότυπο αυτό για την Ελλάδα. Αναφερθήκατε στην Ιταλία, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, ζούμε σε μια περίοδο που έχουν χρεοκοπήσει οι νεοφιλελεύθερες ιδέες στην πράξη και παρόλα αυτά εξακολουθούν να κυβερνούν επειδή δεν υπάρχει εναλλακτική λύση προοδευτική.

Αυτήν ακριβώς την ώρα η αριστερά πρέπει να αντιληφθεί –και ο Συνασπισμός είναι το προνομιακό πεδίο για να ξεκινήσει αυτή η προσπάθεια- ότι χρειάζεται κάτι νέο, φρέσκο, δυναμικό, ριζοσπαστικό, ικανό να εκφράσει και απογοητευμένους πασοκτζήδες και πολίτες που συνειδητά δεν ψήφισαν τίποτε. Για να το κάνει αυτό πρέπει να μάθει την τέχνη της πρόσθεσης και όχι της διαίρεσης. Γιʼ αυτό επιμένω ότι, ακόμη κι αν δεν αποτραπεί και προχωρήσει αυτή η διαίρεση, και πάλι πρέπει να μείνουν οι γέφυρες ανοιχτές. Θα συνεχίσω να λειτουργώ, ακόμη κι αν πάψουμε να είμαστε μέλη του ίδιου πολιτικού οργανισμού, σαν να ανήκουμε στο ίδιο κόμμα. Ακόμη κι αν κάποιοι σύντροφοί μου, αδερφοί μου, φίλοι μου, ομοϊδεάτες μου βουλευτές αποφασίσουν να ανεξαρτητοποιηθούν. Μπορούμε να κρατήσουμε τις πόρτες ανοιχτές.

Εκεί που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, διότι από εκεί ξεκίνησε το πρόβλημα και επεκτάθηκε στο Συνασπισμό, είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι, στο όνομα της ενότητας, μέσα στην πολιτική συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ μετέχουν ορισμένες πολιτικές ομάδες οι οποίες έχουν ελάχιστα κοινά σε σχέση με όλο τον Συνασπισμό απʼ ότι με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα ήταν τρελό να μην μπορεί να συνεργάζεται και να ανήκει στην ίδια πολιτική συμμαχία ο Αλ. Τσίπρας με τον Φ. Κουβέλη, αλλά να είναι στην ίδια πολιτική συμμαχία με τον Ρ. Ρινάλντι που λέει, εκ μέρους της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδας, «έξω από την ΕΕ» και «ζήτω ο Στάλιν». Αν μπορέσουμε να τα λύσουμε αυτά -και νομίζω πως μπορούμε και μάλιστα γρήγορα- τότε ο Συνασπισμός θα μείνει ενωμένος.

Αν υποθέσουμε ότι η αριστερά θελήσει να κάνει κάτι ευρύτερο στο μέλλον, θα μείνει απέξω το ΚΚΕ;

Οι απόψεις του Συνασπισμού απέχουν σημαντικά. Αν η αριστερά θέλει να έχει μέλλον, δεν μπορεί να υμνεί τη δικτατορία του προλεταριάτου, το σοβιετικό μοντέλο και τον Στάλιν. Από το ΚΚΕ ζητάμε κοινή πολιτική δράση και διάλογο και πέφτουμε πάνω στην πόρτα που μας ρίχνει στα μούτρα η Αλέκα Παπαρήγα, γιατί είναι γελοίο να γίνονται χωριστές διαδηλώσεις για το ασφαλιστικό, τα αντιλαϊκά μέτρα και την Πρωτομαγιά, αλλά οι στρατηγικές, οι ιδεολογικές διαφορές και το κοινωνικό πρότυπο του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία που διεκδικούμε εμείς, με το σταλινικό πρότυπο που προβάλλει το ΚΚΕ δεν μπορούν να στεγαστούν σε μια κοινή στέγη.

Μάλλον ιστορικά στο έλλειμμα δημοκρατίας εδράζεται η δυσκολία συνεργασίας. Από τότε που η αριστερά έγινε αυταρχική και αντιδημοκρατική έπαψε να μπορεί να συνεργάζεται στα θέματα τα οποία συμφωνεί.

Αυτό που μας λείπει δεν είναι η εσωκομματική δημοκρατία, αλλά η ουσιαστική κουλτούρα της συνύπαρξης, δηλαδή να μάθουμε, αξιοποιώντας τους δημοκρατικούς θεσμούς, να μοιράζουμε δυο γαϊδουριών άχυρα. Πολλές φορές δεν τα καταφέρνουμε.