Ο μεταπολιτευτικός κύκλος της χώρας, που σφραγίσθηκε από την εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία, ξεκίνησε πριν 36 χρόνια με το εκβιαστικό δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς» και τελειώνει  σήμερα απ΄ ότι φαίνεται με το επίσης εκβιαστικό δίλημμα: Παπανδρέου ή χρεοκοπία.

Η διαφορά είναι ότι πριν 36 χρόνια η χώρα έβγαινε από το γύψο των συνταγματαρχών, ενώ σήμερα μπαίνει σε έναν άλλο γύψο, οικονομικής εξάρτησης, στο γύψο των αγορών.

Η διαφορά είναι ότι τότε υπήρχε αντικείμενο εκβιασμού γιατί ο Κ. Καραμανλής εκβίαζε λέγοντας ή αυτός ή το χάος και υπονοούσε ότι υπάρχει κίνδυνος επιστροφής των συνταγματαρχών.

Σήμερα ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει αντικείμενο εκβιασμού και γι αυτό μπλοφάρει στο κενό. Γιατί αυτό που απειλεί ότι θα επισυμβεί, δηλαδή η χρεοκοπία, είναι ήδη μια πραγματικότητα για εκατομμύρια συμπολίτες μας, για ένα εκατομμύρια άνεργους, για πάνω από  δύο εκατομμύρια που είναι στο όριο της φτώχειας, για συνταξιούχους που βλέπουν τη δυνατότητά τους να μπορούν να ανταπεξέλθουν με τη μείωση της σύνταξης να χάνεται, με την κοινωνική ασφάλιση να διαλύεται και εκατομμύρια συμπολίτες μας να είναι στο έλεος, τα νέα παιδιά που φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό για να σπουδάσουν. Η κοινωνική χρεοκοπία έχει επέλθει.

Και το κυριότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός  δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας ότι αν αποδεχτούμε το δίλημμά του θα αποφύγουμε αυτό το γύψο της οικονομικής εξάρτησης, το γύψο των αγορών. Απεναντίας, εμφανιζόμενος χθες στον ελληνικό λαό ως εκπρόσωπος των αγορών, μιλώντας τη γλώσσα των αγορών, κινδυνολογεί και στην ουσία ζητά από τους πολίτες να υποτάξουν τη βούληση, τη σκέψη τους, την άποψή τους στις διαθέσεις των αγορών.

Ο κ. Παπανδρέου συμπεριφέρεται περισσότερο ως ετεροπροσδιοριζόμενο πρόσωπο, ως αυτό που έγραψαν οι Financial Times, ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα, παρά ως ο εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό πρωθυπουργός της χώρας.

Και ευτελίζει τη δημοκρατία αναγορεύοντας σε ύψιστο κριτή της πολιτικής του τις αγορές, υιοθετώντας το μεταλλαγμένο παλατιανό σύνδρομο του τύπου «ισχύς μου η εύνοια των αγορών». Αυτό είπε στην πραγματικότητα.

Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε το συλλογισμό που ακούσαμε χθες στην αρχή της συνέντευξής του, αν χάσω, είπε, οι ευαίσθητες αγορές θα το εκλάβουν ως πολιτική αστάθεια και θα το εκμεταλλευτούν, γιατί έχουν ποντάρει στη χρεοκοπία της χώρας. Δηλαδή ο μόνος ασφαλής τρόπος, για να μην μας εκδικηθούν οι αγορές είναι να τους τα δώσουμε όλα. Και ενδεχομένως να μην ψηφίζουμε κιόλας γιατί μπορεί να αγριέψουν αυτές οι αγορές.. Ή όταν ψηφίζουμε, να εκλέγουμε τους εκλεκτούς  του κ. Παπανδρέου.

Πέρα από το προφανές παράδοξο αυτού του επιχειρήματος υπάρχει κι ένα πολιτικό παράδοξο. Ποιο είναι το πολιτικό παράδοξο; Αν ισχύει αυτό που είπε ο κ. Παπανδρέου, δηλαδή αν οι αγορές έχουν όντως ποντάρει στη χρεοκοπία μας, είναι δηλαδή εναντίον μας και θέλουν το κακό μας, τότε γιατί εμείς κάνουμε ακριβώς αυτό που μας ζητάνε, δίχως καμία παρέκκλιση.

Δεν ξέρω ποιοι συμβουλεύουν τον κ. Παπανδρέου να κάνει τέτοιου είδους κινήσεις. Αλλά αυτές οι απόπειρες χειραγώγησης του κοινού αισθήματος, γυρίζουν τον πολιτικό μας πολιτισμό πολλά χρόνια πίσω.

Μια χώρα δεν μπορεί να κυβερνάται συνεχώς με κλιμακούμενους εκβιασμούς.

Οι πολίτες απορρίπτουν την πολιτική του μνημονίου, όχι γιατί είναι απερίσκεπτοι ή δεν καταλαβαίνουν την κρισιμότητα της στιγμής, αλλά γιατί πείθονται μέρα με τη μέρα ότι ο εκβιασμός «μνημόνιο ή χρεοκοπία» είναι ένας εκβιασμός κενός περιεχομένου.

Γιατί οι πολίτες αντιλαμβάνονται μέρα με τη μέρα ότι το μνημόνιο δεν οδηγεί σε καλύτερες μέρες αλλά αναπαράγει τα αδιέξοδα.

Γιατί καταλαβαίνουν ότι στο τέλος αυτής της περιπέτειας θα μας μείνει ένα ακόμα μεγαλύτερο δημόσιο χρέος και  μια χειρότερη Ελλάδα, με χαμηλούς μισθούς, με διαλυμένο κοινωνικό ιστό, με εκατομμύρια άνεργους, χωρίς δημόσια υγεία και παιδεία και με χιλιάδες νέους να  αναζητούν την τύχη τους έξω από τη χώρα μας.

Το καταλαβαίνει αυτό ο  κόσμος.

Και επίσης αξιολογεί ο κόσμος ότι αυτοί που παρουσιάζονται σήμερα ως  σωτήρες μας είναι οι ίδιοι οι καταστροφείς μας. Αυτοί που τα έδωσαν όλα στο μεγάλο κεφάλαιο, αυτοί που λήστεψαν τη χώρα με την Ολυμπιάδα της διαπλοκής, αυτοί που κέρδισαν πολλά από το δημόσιο πλούτο, την περίοδο της ανάπτυξης και τώρα αντιμετωπίζουν την κρίση ως ευκαιρία για να συνεχίζουν να κερδίζουν.

Το φιάσκο του Αστακού είναι χαρακτηριστικό, καθώς αποπνέει μια οσμή σκανδάλου από τη δράση «συγγενών και φίλων». Και μ΄ αυτά ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση δεν χάνουν μονάχα αυτό που ονομάζεται δημοκρατική πολιτική νομιμοποίηση, χάνει και την ηθική νομιμοποίηση.

Κι εδώ  θα ήθελα να επισημάνω. Θεωρώ αδιανόητο σε μια συνέντευξη δύο ωρών και δέκα λεπτών να μην  υπάρχει ούτε μία ερώτηση στον πρωθυπουργό γι αυτό το μεγάλο θέμα της προηγούμενης βδομάδας. Να μην υπάρχει καμία ερώτηση για το θέμα της ανεργίας. 20 δευτερόλεπτα ασχολήθηκαν με το θέμα της ανεργίας. Κι εδώ υπάρχει ένα θέμα δημοκρατίας. Διότι οι εξαίρετοι συνάδελφοί σας θα έπρεπε να μην μεταφέρουν μονάχα τα ερωτήματα και τα αιτήματα των εργοδοτών τους στον πρωθυπουργό. Επί μισή ώρα να ασχολούμαστε με το γιατί δεν πέφτει η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, λες και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας σήμερα και της ελληνικής κοινωνίας. Θα έπρεπε να μεταφέρουν και τα πραγματικά ερωτήματα, την οργή του κόσμου. Κι αυτό είναι που φοβάται ο πρωθυπουργός, την οργή του κόσμου.

Οι πολίτες, λοιπόν, καταλαβαίνουν ότι ο Πρωθυπουργός φοβάται την οργή τους και την αντίδρασή τους. Οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι ο πρωθυπουργός τους ζητά να μην αντιδράσουν γιατί δεν φοβάται μόνον αυτούς, αλλά φοβάται και τους επιτηρητές του. Φοβάται την απογοήτευσή τους όταν διαπιστώσουν ότι το πειραματόζωο αντιδρά.

Κι εμείς σ΄ ένα βαθμό αισθανόμαστε δικαιωμένοι γιατί από την πρώτη στιγμή αυτό ζητήσαμε από τους πολίτες, αυτό που σήμερα φοβάται ο κ. Παπανδρέου και οδηγείται σ΄ αυτόν τον πρωτοφανή εκβιασμό προς τους πολίτες. Από την πρώτη στιγμή ζητήσαμε οι κάλπες του Νοέμβρη να γίνου αφορμή για την έκφραση της λαϊκής οργής.

Ζητήσαμε από τους πολίτες να στείλουν στις κάλπες μήνυμα οργής και αντίστασης και όχι ψήφο εμπιστοσύνης σε μια πορεία που βυθίζει τη χώρα στην κοινωνική χρεοκοπία.

Στο δίλημμα του Πρωθυπουργού «σωτηρία ή χρεοκοπία», ζητήσαμε και ζητάμε από τους πολίτες να απαντήσουν με ένα ηχηρό όχι στο μνημόνιο, γιατί η μόνη σωτηρία για τη χώρα είναι η απεμπλοκή της χώρας από το μνημόνιο της χρεοκοπίας.

Και πιστεύουμε ότι αυτό θα πράξουν οι πολίτες στις 7 του Νοέμβρη και πιστεύουμε ότι το πιο δυνατό μήνυμα  προς την κυβέρνηση και την τρόικα και προς τους λαούς της Ευρώπης που σήμερα βρίσκονται στους δρόμους και αγωνίζονται, όπως στη Γαλλία, το πιο ισχυρό μήνυμα θα είναι ένα μήνυμα καταδίκης, αμφισβήτησης της πολιτικής του μνημονίου από τα αριστερά. Από τους υποψήφιους και τις υποψηφιότητες και τα ψηφοδέλτια της ριζοσπαστικής αριστεράς, ιδιαίτερα δε από τα ψηφοδέλτια συνάντησης της ριζοσπαστικής αριστεράς με τον κόσμο και με τις δυνάμεις του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ που αμφισβητούν και αντιπαλεύουν την κυβερνητική πολιτική.