ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ
ΙΓ΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΣΥΝΟΔΟΣ Β΄
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΝΓ΄
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΞΗ

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Συνέχιση της συζήτησης επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου της πρότασης νόμου της ΝΔ αρμοδιότητας του Υπουργείου Οικονομικών, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας: «Ανάπτυξη Επιχειρηματικών Πάρκων».

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Ευάγγελος Αργύρης): Το λόγο έχει η Κοινοβουλευτική Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αμμανατίδου- Πασχαλίδου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΑΜΜΑΝΑΤΙΔΟΥ-ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Συζητούμε σήμερα την πρόταση νόμου της Νέας Δημοκρατίας για την ίδρυση επιχειρηματικών πάρκων. Να θυμηθούμε ότι είχε αναρτηθεί και ένα σχέδιο νόμου της Κυβέρνησης για την ίδρυση επιχειρηματικών πάρκων. Το περιμένουμε και αυτό. Στο τέλος όμως, θα πρέπει να κάνουμε μια κριτική.

Το να έρχονται σχέδια νόμου, προτάσεις νόμου είναι καλό, αλλά σε ποια κατεύθυνση; Η ίδρυση επιχειρηματικών πάρκων είναι θετική εφόσον σχετίζεται με τομείς, όπως η ορθολογική χωροταξία, η προστασία του περιβάλλοντος, η μείωση της ανεργίας και η προώθηση της απασχόλησης, η ανάπτυξη τοπικών κοινωνιών, η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος ειδικά για τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, οι οποίες είναι το 99,5% των επιχειρήσεων στη χώρα μας.

Στην πορεία των χρόνων η ελεύθερη εγκατάσταση, η ανάμειξη των χρήσεων γης και η υπερσυγκέντρωση δραστηριοτήτων στον οικιστικό ιστό έχουν προκαλέσει περιβαλλοντική και κοινωνική επιβάρυνση, ειδικά σε βιομηχανικές περιοχές. Προφανώς η συγκέντρωση επιχειρηματικών μονάδων σε ένα χώρο που διαθέτει τις απαραίτητες υποδομές προάγει την ανάπτυξη των καταλληλότερων συνθηκών για την απρόσκοπτη ανάπτυξή τους, περιορίζουν την άναρχη χωροθέτηση δραστηριοτήτων που οδηγούν στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των πολιτών, επιτρέπουν την αποτελεσματικότερη προστασία του περιβάλλοντος μέσω της δημιουργίας και λειτουργίας κοινών υποδομών, κοινών συστημάτων περιβαλλοντικής διαχείρισης με χαμηλότερο κόστος, ενώ και η χωρική εγγύτητα των επιχειρήσεων αποβαίνει θετική για την οικονομική τους συνεργασία ή την ενδεχόμενη συγκέντρωση στην περιοχή του πάρκου υπηρεσιών.

Συνεπώς, τα επιχειρηματικά πάρκα δεν αφορούν τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος αποκλειστικά. Άρα, ένα σχετικό νομοσχέδιο θα έπρεπε να βλέπει τη δημιουργία οργανωμένων χώρων με επίκεντρο την αειφορία και την άρση των κοινωνικών επιπτώσεων της ανοργάνωτης και άναρχης επιχειρηματικής πρωτοβουλίας.

Θα ήθελα να πω ότι βρισκόμαστε ακριβώς στην καμπή όλης της παραγωγικής διαδικασίας στη χώρα μας. Υπάρχουν σήμερα επιχειρήσεις που κλείνουν. Θα έπρεπε να δούμε σε αυτήν την κατεύθυνση, πώς θα στηριχτούν αυτές οι οικονομίες για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση.

Σε αυτήν την κατεύθυνση ούτε ο αναπτυξιακός νόμος που θα έρθει από βδομάδα στην Ολομέλεια ούτε τα υποστηρικτικά, όπως είναι το ΕΤΕΑΝ που αυτή τη στιγμή συζητείται στην αρμόδια Επιτροπή θα δώσουν μία πραγματική ανάσα στις  μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Αντίθετα, εδώ και ενάμισι χρόνο ακούμε ότι ο αναπτυξιακός-επενδυτικός νόμος θα μπορέσει να βοηθήσει στην ανάπτυξη και στην ανάκαμψη της οικονομίας της χώρας. Δυστυχώς, τίποτε από όλα αυτά δεν βλέπουμε να γίνεται. Αυτό όμως, που διαφαίνεται είναι ότι ξένες και εγχώριες, μεγάλες επενδύσεις, οι οποίες θα καταστρέψουν και το περιβάλλον και θα λειτουργήσουν με αθέμιτο ανταγωνισμό, αφανίζοντας τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος.

Η παρούσα πρόταση νόμου πρόκειται για μία αναθεώρηση και μία συμπλήρωση του ν. 2545/1997 για τις βιομηχανικές και επιχειρηματικές περιοχές. Επί της ουσίας αντικαθίσταται η ορολογία «βιομηχανική περιοχή», ΒΙΠΕ, και «βιοτεχνική περιοχή» με τον όρο «επιχειρηματικό πάρκο», δίνοντας έμφαση στις δραστηριότητες του τριτογενούς τομέα. Με το νομοσχέδιο διευρύνεται το φάσμα των επιχειρήσεων που επιτρέπεται να εγκατασταθούν εντός των επιχειρηματικών πάρκων, εκτός των μεταποιητικών επιχειρήσεων και επιχειρήσεις του τριτογενούς τομέα, όπως τα logistics, οι ερευνητικές δραστηριότητες «technopolis» και το εμπόριο, γεγονός θετικό για τον τριτογενή τομέα που έχει αυτή τη στιγμή τη μερίδα του λέοντος στη χώρα μας.

Φθάνει όμως αυτό; Θα μπορούσε να υπάρχει μία αναλογική ανάπτυξη μεταξύ του πρωτογενούς, του δευτερογενούς και του τριτογενούς τομέα. Ο πρωτογενής όμως, τομέας βρίσκεται στη δύση του. Και αυτό, κύριε Υπουργέ, δεν είναι τίποτε άλλο από χρόνιες πολιτικές επιλογές. Είμαστε μία χώρα που σε λίγο δεν θα παράγει τίποτα. Θα έρχονται, όμως οι ξένοι επενδυτές και με βάση αυτά που νομοθετείτε θα τους χαρίζουμε τα πάντα. Η παραγωγική βάση της χώρας στο τέλος θα γίνει απλά ένας κακοπληρωμένος υπάλληλος χωρίς δικαιώματα στον κάθε ξένο επενδυτή. Αυτό, όμως, νομίζω δεν τιμάει κανέναν από εμάς.

Ωστόσο, επανέρχομαι. Μία επιχειρηματική περιοχή δεν ιδρύεται πλέον ως μοχλός ανάπτυξη μιας περιοχής, αλλά πολύ περισσότερο είναι τα αναπτυξιακά δεδομένα μιας περιοχής που προσδιορίζουν τη βιωσιμότητα της βιομηχανικής περιοχής που θα ωθούν την επιχειρηματική πρωτοβουλία. Ήδη από το ν. 2545/1997 το δικαίωμα δημιουργίας βιομηχανικών και επιχειρηματικών περιοχών περιήλθε σε ιδιωτικούς ή μικτούς φορείς που μπορούν να συστήνουν για το σκοπό αυτό στο πλαίσιο των προβλέψεων του νόμου ανώνυμες εταιρείες. Επιπλέον, η ΕΤΒΑ με την ιδιωτικοποίησή της περιήλθε πλήρως στον έλεγχο της Τράπεζας Πειραιώς, μεταβλήθηκαν οι όροι ίδρυσης βιομηχανικών περιοχών από τη στιγμή που προέχουν τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Μπορούμε να κάνουμε κριτική και να επισημάνουμε ότι πρέπει να υπάρξει ενεργότερη συμμετοχή του δημοσίου στις διαδικασίες της διοίκησης και της διαχείρισης, κίνητρα για τη συμμετοχή των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης στην όλη διαδικασία, στα επιχειρηματικά πάρκα θα πρέπει να υπάρχει μέριμνα, ώστε να εξυπηρετούνται με όσο το δυνατόν αυτοτελείς εγκαταστάσεις και να συνδέονται με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς -ιδίως Μέσα Σταθερής Τροχιάς, παραδείγματος χάρη Προαστιακός- γιατί έχει μεγάλη σημασία ο συγκοινωνιακός και ο μεταφορικός σχεδιασμός στη λειτουργική και αειφορική οργάνωση του συγκροτήματος. Και στις χωροθετήσεις αυτό είναι καθοριστικό.

Θα πρέπει σε αυτά τα επιχειρηματικά πάρκα να υπάρξει μία σιδηροδρομική διασύνδεση για τη μεταφορά των εμπορευμάτων. Επειδή είμαστε ακριβώς σε εκείνο το σημείο που οι Δ.Ε.Κ.Ο. και όλοι οι Οργανισμοί Κοινής Ωφέλειας και οι συγκοινωνίες ιδιωτικοποιούνται, σκεφθείτε να είχε ο ΟΣΕ τα χρήματα που έπρεπε να του είχαν δοθεί(από το κράτος)  για την ανάπτυξή του και να μην ήταν σήμερα ο ΟΣΕ σε αυτήν την κατάσταση, στην οποία οι εργαζόμενοι καλούνται να απολογηθούν για κάτι που δεν έχει να κάνει με αυτούς, αλλά έχει να κάνει με μία διαχείριση και μία κατασυκοφάντηση των εκάστοτε κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν τον ΟΣΕ με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσε ο ΟΣΕ να είχε αναπτυχθεί και οι εμπορευματικοί σταθμοί του να είχαν λειτουργήσει θετικά στη μεταφορά των εμπορευμάτων και στην ανάπτυξη των δραστηριοτήτων των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων, αλλά και των μεγάλων.

Άρα, θα πρέπει να υπάρξει μια άμεση διασύνδεση με δημόσια μεταφορικά μέσα στα επιχειρηματικά πάρκα για να μπορέσει να λειτουργήσει όλο αυτό το πλέγμα, βάσει όμως των χαρακτηριστικών που θεωρούμε ότι θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη και στην αειφορία των επιχειρηματικών πάρκων.

Θα έπρεπε να υπάρξει ανάληψη από πάρκα υποχρεωτικά δύσκολων κοινωνικών ζητημάτων, όπως φορέων διαχείρισης επικίνδυνων αποβλήτων. Θα τα ξαναναφέρω: Νοσοκομειακά, μολυσματικά, λυματολάσπη. Αυτή η διαχείριση είναι μια δύσκολη διαχείριση. Θα έπρεπε να υπάρχουν ειδικά επιχειρηματικά πάρκα που να μπορούν να διαχειριστούν όλα τα επικίνδυνα απόβλητα. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει τίποτα. Είναι ανεξέλεγκτα και πετιούνται από εδώ και από εκεί με πολύ μεγάλα προβλήματα στην υγεία των πολιτών, πρώτα απʼ όλα βέβαια των ίδιων των εργαζομένων που καλούνται να μεταφέρουν τα απόβλητα και μετά των υπόλοιπων πολιτών και του περιβάλλοντος.

Επίσης, το γεγονός ότι από μόνα τους τα επιχειρηματικά πάρκα δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως μοχλός ανάπτυξης, θα πρέπει το πρόβλημα αυτό να το δούμε. Προφανώς, έχουμε μια διαδικασία, αλλά μέχρι εκεί. Ακολουθούν τους κύκλους της οικονομικής ύφεσης. Εγώ θα σας αναφέρω ότι καταθέσαμε και με συναδέλφους μια ερώτηση, όσον αφορά την «Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας» στη Θεσσαλονίκη. Τί έχει κάνει εδώ και χρόνια; Είναι μία εταιρεία, η οποία δημιουργήθηκε με το ν. 3489/2006, συστήθηκε δηλαδή αυτή η ανώνυμη εταιρεία με αρχικό μέτοχο το ελληνικό δημόσιο και δυνατότητα συμμετοχής σταδιακά μετόχων από τον ιδιωτικό τομέα και με αποστολή τη διαχείριση και ανάπτυξη της ζώνης καινοτομίας στη Θεσσαλονίκη, η οποία θα είχε μία εμβέλεια στην κεντρική Μακεδονία. Θα σας αναφέρω μόνο τις ερωτήσεις: Πόσο κόστισε μέχρι τώρα η λειτουργία της εταιρείας και ποιος είναι ο σχεδιασμός της Κυβέρνησης για το μέλλον της; Πώς σκοπεύει η Κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα συγκρότησης ενός στρατηγικού σχεδιασμού για την καινοτομία και την ανάπτυξη της περιοχής της Κεντρικής Μακεδονίας και ευρύτερα; Πώς θα αξιοποιηθούν τα τεράστια αποθέματα σοβαρού ανθρώπινου επιστημονικού δυναμικού και ερευνητικής υποδομής της περιοχής σε έναν ενιαίο σχεδιασμό; Αυτά είναι ερωτήματα, διότι δεν έχει γίνει τίποτα. Δυστυχώς, η «Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας» αυτή τη στιγμή δεν έχει κανένα αντικείμενο. Φαντάζομαι ότι το Υπουργείο θα μας απαντήσει. Δεν αρκεί, όμως, μόνο να μας απαντήσει. Το θέμα είναι να μπορέσει να λειτουργήσει σε μία βάση που θα φέρει θετικά αποτελέσματα για την Κεντρική Μακεδονία.

Το άρθρο 7 αναφέρεται στην αρχική έγκριση ανάπτυξης επιχειρηματικού πάρκου. Εάν παρέλθει άπρακτη η προθεσμία των τριάντα ημερών στις διοικητικές εργασίες για τη γνωμοδότηση, η απόφαση εγκρίνεται χωρίς γνωμοδοτήσεις. Αυτό συνιστά αποφυγή γνωμοδότησης.

Άρθρο 9: «Χρήση αιγιαλού και παραλίας στις ελεύθερες ζώνες». Όπως προβλεπόταν και στο νόμο του 1997, θεσμοθετείται η παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και εκμετάλλευσης λιμένων. Προβλέπεται παραχώρηση για πενήντα χρόνια. Γιατί χρειάζεται παραχώρηση αιγιαλού για το επιχειρηματικό πάρκο ή δικαίωμα αποκλειστικής χρήσης ή χρήση από τρίτους στην παραχωρούμενη έκταση αιγιαλού; Θα πρέπει να μας το εξηγήσουν και η Νέα Δημοκρατία που κατέθεσε την πρόταση νόμου, αλλά και το Υπουργείο και η Κυβέρνηση, διότι με την ιστορία του fast track όλα αυτά παραχωρούνται ή εκχωρούνται σε ιδιώτες επενδυτές. Και εδώ έχουμε και τα επιχειρηματικά πάρκα.

Άρθρο 11: «Γνωμοδοτική Επιτροπή». Αφορά Γνωμοδοτική Επιτροπή για έγκριση επιχορήγησης των επιχειρηματικών πάρκων, η οποία παραπέμπεται σε ΚΥΑ.

Άρθρο 18: «Εσωτερική οργάνωση των λοιπών κατηγοριών ή επιχειρηματικών πάρκων». Η ίδρυση παραμένει σε καθεστώς εκτός σχεδίου δόμησης.

Άρθρο 23: «Τα κίνητρα». Με εξαίρεση το ΦΠΑ, απαλλάσσονται από κάθε φόρο, τέλος ή εισφορά, δικαίωμα ή άλλη επιβάρυνση υπέρ του δημοσίου νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου δήμων και κοινοτήτων και κάθε δικαιοπραξία της εταιρείας ανάπτυξης επιχειρηματικού πάρκου που αφορά στην ίδρυση της εταιρείας, στην κτήση της κυριότητας των αναγκαίων για την ίδρυση του επιχειρηματικού πάρκου εδαφικών εκτάσεων και κτιρίων ή άλλου εμπράγματου δικαιώματος επʼ αυτών και στη μεταβίβαση των δικαιωμάτων αυτών από την ΕΕΤΤ ή τη ΔΕΠΑ προς τρίτους.

Προφανώς, πρέπει να υπάρχουν κίνητρα προς τις επιχειρήσεις για τη μετεγκατάσταση, γιατί υπάρχει ένα κόστος, αν και ένα σωστά οργανωμένο επιχειρηματικό πάρκο θα συνιστούσε στην πραγματικότητα το ίδιο κίνητρο για την εκεί μετεγκατάσταση. Ωστόσο, σʼ αυτήν τη γενίκευση της λογικής της φοροαπαλλαγής εμείς είμαστε κάθετα αντίθετοι.

Κύριοι συνάδελφοι, θέλω να πω ότι φαίνεται ως κάτι καλό η ίδρυση επιχειρηματικών πάρκων. Εάν, όμως, όλα όσα προανέφερα δεν ισχύσουν, εμείς δεν μπορούμε να στηρίξουμε ένα τέτοιο σχέδιο νόμου, που δεν βάζει πάνω από όλα την πραγματική ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας. Είναι θέματα κοινωνικά, εργασιακά, οικονομικά και περιβαλλοντικά και αυτά δεν διασφαλίζονται.

Ευχαριστώ.