Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικό να ρίξει το επόμενο διάστημα ιδιαίτερο βάρος σε μια κοινωνική κατηγορία, επαγγελματική κατηγορία που δέχεται άμεσα τις ραγδαίες συνέπειες μιας καταστροφικής για την οικονομία πολιτικής. Είναι ένας χώρος ο οποίος ξεριζώνεται. Αυτή είναι η διαφορά της κρίσης αυτής σε σχέση με άλλες κρίσεις. Και αυτή είναι η διαφορά του μνημονίου κι αυτής της πολιτικής. Δεν έχει επιπτώσεις μονάχα στον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Έχει τεράστιες, καταστροφικές επιπτώσεις σ΄ αυτό που ονομάζουμε μεσαία οικονομική διαστρωμάτωση. Αν οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις οι πολυεθνικές τα τελευταία χρόνια έχουν χορτάσει με δάνεια και εγγυήσεις και με δημόσιο χρήμα, οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες έχουν χορτάσει με υποσχέσεις, μόνο με  υποσχέσεις. Και ο χώρος ο δικός σας είναι αυτός που πλήρωσε μέχρι στιγμής όλες αυτές τις συνέπειες, όχι μονάχα του μνημονίου, εγώ θα σας πω και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια σ΄ αυτή τη χώρα. Οι μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις είναι σχεδόν η πλειονότητα των επιχειρήσεων στη χώρα. Και για να συνειδητοποιήσουμε τι μεγάλη σημασία έχει το ξερίζωμα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το 55% των θέσεων εργασίας στη χώρα μας έχει να κάνει με τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις..

Αυτή είναι μια σημαντική διαφορά της ελληνικής οικονομίας σε σχέση με, για παράδειγμα, τη γερμανική, με τη γαλλική, όπου κλείνουν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι ή περνάνε κρίση μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες και οδηγούνται σε μείωση του προσωπικού. Αυτές όμως έχουν τη δυνατότητα να ξαναστηθούν στα πόδια τους. Όταν κλείνει μια μικρομεσαία επιχείρηση η οποία απασχολεί 10, 15, 20, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξαναστηθεί στα πόδια της..

Άρα λοιπόν εδώ υπάρχει ένας κίνδυνος των 55% των θέσεων εργασίας στη χώρα μας , η συντριπτική τους πλειοψηφία εν πάση περιπτώσει, να χαθούν χωρίς να υπάρχει άμεση δυνατότητα σε ένα, δύο, τρία χρόνια να μπορέσουν αυτές οι θέσεις να αναδημιουργηθούν.

Όποιες λοιπόν εγκαταλείπει αυτό το χώρο των μικρομεσαίων βιοτεχνών και επαγγελματιών είναι σαν να εγκαταλείπει σε αργό θάνατο την ελληνική οικονομία.

Εδώ και 10 μήνες περίπου η χώρα μας βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο ενός μνημονίου που έχει δραματικές συνέπειες στην πραγματική οικονομία, ενός μνημονίου το οποίο υποτίθεται θα έσωζε τη χώρα από τη χρεοκοπία, αλλά είναι αυτό που την οδηγεί με ταχύτητα στη χρεοκοπία. Ενός μνημονίου που το μόνο μέλημά του, απʼ ότι φαίνεται, είναι να σώσει τις τράπεζες, ελληνικές και ξένες, και τα χρήματα των δανειστών.

Στη χώρα μας έχουμε πλέον μια ιδιότυπη στάση πληρωμών. Το ελληνικό δημόσιο δεν πληρώνει τους ελεύθερους επαγγελματίες, δεν πληρώνει τους συμβασιούχους και τους μισθούς τους, δεν πληρώνει ακόμα και δημόσιες υπηρεσίες. Νοσοκομεία, ΑΕΙ πλέον κινδυνεύουν με στάση χρηματοδότησης. Οι τράπεζες δεν ανοίγουν τις στρόφιγγες στην αγορά. Κανείς δεν πληρώνει, παρά μονάχα πληρώνονται οι πιστωτές. Στον μόνο τομέα που δεν έχει γίνει στάση πληρωμών είναι στην εξόφληση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, αλλά βεβαίως και στην εξόφληση των γραμματίων που έχουν οδηγήσει σε απόγνωση, σε καταστροφή χιλιάδες μικρούς και μεσαίους επαγγελματίες σʼ  αυτή τη χώρα. Τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, η αγορά στενάζει. Είναι ένα ερώτημα αυτό που μας βασανίζει. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Μοναδικό μέλημα της κυβέρνησης και της πολιτικής του μνημονίου είναι να σωθούν οι τράπεζες. Αυτό είναι το μοναδικό τους μέλημα. Κι όταν λέω να σωθούν οι τράπεζες, να είμαστε συγκεκριμένοι, οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών. Αυτοί οι οποίοι έχουν εφαρμόσει έναν ιδιότυπο σοσιαλισμό, τον σοσιαλισμό των πλουσίων. Δηλαδή οι ζημιές στην οικονομία, τα κέρδη στην τσέπη τους. Έχει εκταμιευτεί από τα δημόσια ταμεία σε ρευστό και σε εγγυήσεις τα τελευταία τρία χρόνια  από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. για τις τράπεζες ποσό αντίστοιχο των 110 δις που θα πάρουμε σε μάκρος τριών χρόνων από τη δανειακή σύμβαση με την τρόικα. Και ποιο κομμάτι απ΄ αυτά τα χρήματα πέρασε στην πραγματική οικονομία;

Εμείς ένα χρόνο τώρα προειδοποιούμε  και την ελληνική κοινωνία και την κυβέρνηση. Μας λένε τρομοκράτες, γιατί τρομοκρατούμε το λαό. Αλλά τρομοκρατία είναι τα λουκέτα, η ανεργία, είναι οι απολύσεις, δεν είναι όταν λες την αλήθεια. Εμείς ένα χρόνο τώρα προειδοποιούμε ότι το φάρμακο που επέλεξαν για να αντιμετωπίσουν την ασθένεια  είναι πολύ πιο επικίνδυνο και θανατηφόρο από την ίδια την ασθένεια.

Δεν μας ακούει κανείς. Δεν μας ακούει ή μήπως δεν θέλει να μας ακούσει; Δεν θέλουν να μας ακούσουν και να σας πω γιατί δεν θέλουν να μας ακούσουν. Γιατί δεν έχουμε όλοι την ίδια ασθένεια. Η κρίση δεν είναι το ίδιο για τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς, τους μικρομεσαίους και για το μεγάλο κεφάλαιο, τους μεγάλους, τις ανώνυμες επιχειρήσεις, τις πολυεθνικές, τους τραπεζίτες. Δεν είναι το ίδιο. Άλλη ασθένεια έχουν αυτοί, άλλο φάρμακο ενοχλεί αυτούς. Αυτό που εφαρμόζεται τώρα δεν τους πειράζει.

Πάρτε για παράδειγμα αυτή τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό για το θέμα το περιβόητο, το περίφημο της αναδιάρθρωσης του χρέους. Εμείς δέκα μήνες τώρα -δεν είμαστε προφήτες- βλέπουμε τα νούμερα. Ένα χρέος που πάει πάνω από τα 150% του ΑΕΠ δεν μπορείς να το εξυπηρετήσεις, με λογιστικούς όρους και ιδιαίτερα με μια πολιτική που σε βυθίζει στην ύφεση. Γιατί όσο μεγαλώνει η ύφεση, μεγαλώνει και το χρέος. Αυτά είναι μαθηματικά και οικονομική θεωρία για πρωτοετείς των οικονομικών σχολών.  Δεν θέλουν να το καταλάβουν. Δεν θέλουν να το καταλάβουν ή έχουν άλλο στόχο;

Η συζήτηση λοιπόν για την αναδιάρθρωση. Εμείς τους είπαμε, το ζήτημα δεν είναι να ξορκίζεις την αναδιάρθρωση, ιδίως όταν είναι αναπόφευκτο να γίνει κάποια στιγμή. Το ζήτημα είναι να προετοιμαστείς για τους όρους της αναδιάρθρωσης έτσι ώστε όταν αυτή θα έρθει, εσύ να έχεις μια  στρατηγική διαπραγμάτευσης ισχυρή ώστε να διεκδικήσεις μια τέτοια αναδιάρθρωση που δεν θα επιφέρει νέα μνημόνια, νέα βάρη μονόπλευρα στους εργαζόμενους.

Τι έχει κάνει η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα;  Ξορκίζει την αναδιάρθρωση, δίνει χρόνο στους πιστωτές για να ξεφορτωθούν τα τοξικά ομόλογα του ελληνικού δημόσιου κι όταν θα έρθει -που έρχεται τώρα μπροστά- αυτή η διαδικασία, θα είναι μια οδυνηρή διαδικασία, θα είναι μια διαδικασία χρεοκοπίας και την ευθύνη θα την έχει η ελληνική κυβέρνηση, μονίμως μια κυβέρνηση που καθορίζει τη γραμμή της επηρεαζόμενη πάντα και μόνο  από τα στενά επιτελεία των μεγάλων τραπεζικών ομίλων στη χώρα μας. Αυτοί που μας κυβερνάνε δυστυχώς είναι άνθρωποι των τεσσάρων, πέντε μεγάλων τραπεζών στη χώρα μας. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Γι αυτό και ακολουθούν μια πολιτική εξόντωσης των μικρομεσαίων, μια πολιτική εξόντωσης της πραγματικής οικονομίας, με μόνο μέλημα να σωθούν οι τράπεζες και η αναδιάρθρωση που θα γίνει να μην πειράξει τις τράπεζες.

Δεν θέλω να επεκταθώ περιγράφοντας την κατάσταση. Την ξέρετε καλύτερα από μάνα, την ζείτε καθημερινά, την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Θέλω να πω δύο ακόμα στοιχεία, πέρα από τη συνολικότερη στρατηγική της οικονομίας. Δυο στοιχεία τα οποία είναι εξίσου κρίσιμα, γιατί σ΄ ένα ποτήρι έτοιμο να ξεχειλίσει κάποιες σταγόνες είναι ίσως αυτές οι οποίες  το κινούν να ξεχειλίσει.

Το πρώτο που θέλω να πω είναι για το ζήτημα της απελευθέρωσης της αδειοδότησης και της χωροθέτησης στον εμπορικό χώρο. Εδώ πρόκειται για μια σκανδαλώδη επιλογή εξυπηρέτησης μεγάλων συμφερόντων.  Κι εμείς είμαστε ένας πολιτικός χώρος που είχαμε την τόλμη και το θάρρος να πάμε κόντρα στο ρεύμα και να συγκρουστούμε με τα μεγάλα συμφέροντα και να υποστούμε τεράστια επίθεση και συκοφαντία, γιατί είπαμε ότι ο αστικός ιστός του λεκανοπεδίου αλλά και ο εμπορικός κόσμος δεν μπορούν να αντέξουν κι άλλα μεγαθήρια, μεγάλα εμπορικά κέντρα τύπου Mall στην ευρύτερη αυτή περιοχή όπου, με πρόσχημα τη δικαιολογημένη επιθυμία των φίλων μιας μεγάλης ομάδας της Αθήνας να αποκτήσουν γήπεδο, κάποιοι -εμείς είπαμε τα ονοματεπώνυμά τους, δεν κρυβόμαστε- θέλησαν να φτιάξουν ένα ακόμα γιγαντιαίο εμπορικό κέντρο. Και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες της ευρύτερης περιοχής, όχι μόνο της Αθήνας, αλλά και στο Περιστέρι, στο Αιγάλεω, τι θα έπρεπε να κάνουν; Ότι κάνουν κι αυτοί στο Μαρούσι, να κλαίνε τη μοίρα τους. Κι επειδή τα ζητήματα αυτά πρέπει να ρυθμίζονται κεντρικά με τη νομοθεσία, εμείς προτείναμε να υπάρξει ρύθμιση ώστε να αρθεί αυτή η απελευθέρωση της εμπορικής χωροταξίας, να εφαρμοστεί αντίστοιχος νόμος που εφαρμόζεται για την περιφέρεια και για τα μεγάλα αστικά κέντρα. Και για το λεκανοπέδιο της Αθήνας και για τη Θεσσαλονίκη. Φυσικά ούτε το άκουσαν. Και οι επιπτώσεις στον εμπορικό κόσμο είναι εξαιρετικά οδυνηρές απ΄ αυτή την πολιτική. Μπορεί να μην υλοποιήθηκε το σχέδιο στο Βοτανικό, αλλά υλοποιούνται αλλού δεκάδες παράλληλα σχέδια  τα οποία έχουν στεγνώσει την αγορά και μετατρέπουν τους μικρομεσαίους επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες σε υπαλλήλους στα ίδια τα μαγαζιά τους. Αυτό συμβαίνει.

Το δεύτερο είναι το θέμα της απελευθέρωσης του ωραρίου, το πραξικόπημα της απελευθέρωσης του ωραρίου και των ημερών λειτουργίας. Όπου και εκεί κρατήσαμε μια σθεναρή στάση αντίστασης σε μια λογική που, στο όνομα του ανταγωνισμού, εξουθενώνει και τον εργαζόμενο, συνθλίβει όμως και τον μικρομεσαίο επιχειρηματία.

Και, τέλος, εμείς αναδείξαμε το προηγούμενο διάστημα  με ένταση και το μεγάλο ζήτημα που έχει να κάνει με τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια τους ο ασφαλιστικός σας οργανισμός, ο ΟΑΕΕ, να στηριχτεί από το κράτος, που έχει υποχρέωση να εγγυάται τις συντάξεις και να μην οδηγηθεί σε κατάρρευση.

Αν βγει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ και πει ότι το δημόσιο, το κράτος πρέπει να παρέμβει για να σταματήσει αυτή η ασυδοσία, αυτή η κατάρρευση, τότε βέβαια ξέρουμε για άλλη μια φορά ότι τόσο από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τους εισαγγελείς των δελτίων των «8», όσο βέβαια και από τους επιτελείς της κυβέρνησης θα υποστούμε τις ίδιες κατηγορίες. Θα μας πουν για άλλη μια φορά ότι είμαστε κρατιστές, θα μας πουν για άλλη μια φορά ότι είμαστε συντηρητικοί, ότι δεν μπορούμε να δούμε  τις νέες ανάγκες της εποχής, σκεπτόμαστε με τη λογική του χτες. Εμείς σ΄ όλους αυτούς θα απαντήσουμε. Μπορεί να είμαστε κρατιστές και συντηρητικοί. Αυτοί όμως είναι οικονομικοί δολοφόνοι. Δολοφονούν οικονομικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, την μικρομεσαία διαστρωμάτωση, τα λουκέτα μπαίνουν το ένα μετά το άλλο, είναι σε απόγνωση και σε απελπισία αυτός ο κόσμος και οι εργαζόμενοι που εργάζονται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις κι αυτό είναι ένα οικονομικό έγκλημα τέτοιου μεγέθους που δεν έχει ξαναδεί η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία στη σύγχρονη ιστορία της.

Εμείς λοιπόν προτείνουμε άμεσα τρεις άξονες. Πέρα από τη συνολική στρατηγική, την οποία καταθέτουμε και την ξέρετε:     Την απεμπλοκή δηλαδή από το μνημόνιο, μια ριζική φορολογική μεταρρύθμιση για αναδιανομή του πλούτου και αναδιαπραγμάτευση του χρέους άμεσα ώστε να υπάρξει ριζική διαγραφή μέρους του χωρίς νέα μνημόνια.

Εμείς για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις καταθέτουμε τρεις σημαντικούς άξονες: Πρώτον, δημόσια τράπεζα ειδικού σκοπού τώρα. Να σταματήσει αυτό το παραμύθι με το ΤΕΜΠΜΕ, το οποίο χρηματοδοτεί μονάχα τις εύρωστες επιχειρήσεις και έχει οδηγήσει στην απελπισία και στην απόγνωση χιλιάδες συναδέλφους σας και έχει κάνει τον Τειρεσία να ξεχειλίζει πια. Δημόσια τράπεζα ειδικού σκοπού που θα αποτελέσει τον φορέα υλοποίησης  της χρηματοπιστωτικής πολιτικής προς τις μικρές επιχειρήσεις και τους αυτοαπασχολούμενους, με ευνοϊκούς όρους χρηματοδότησης. Δεν είναι δυνατόν μόνη μέριμνα της κυβέρνησης να είναι να σώζονται οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και να βουλιάζουν οι μικρομεσαίοι. Με το ένα τέταρτο των χρημάτων που χαρίζει δεξιά και αριστερά και στις περαιώσεις που κάνει και στους μεγαλοοφειλέτες, τους οποίους διευκολύνει ο κ. Παπακωνσταντίνου, αλλά και σε όλους αυτούς που πλέον τα χρέη τους έχουν υπερβεί τα 24, 25 δις και δεν είναι και εισπράξιμα.

Δεύτερον. Εγγύηση και χρηματοδότηση του δημοσίου για τις συντάξεις του ΟΑΕΕ. Είναι συνταγματική επιταγή η εγγύηση των συντάξεων.

Και, τρίτον, να χαρακτηριστούν επιτέλους οι αγορές της Αττικής και της Θεσσαλονίκης κορεσμένες και να σταματήσει αυτή η υπερσυγκέντρωση σε λίγους επιχειρηματικούς ομίλους, τα νέα Mall που ετοιμάζουν ακόμα και μέσα στην κρίση, που σκοτώνουν τον μικρομεσαίο επαγγελματία.

Μ΄ αυτούς τους άξονες και αυτές τις πολιτικές διεκδικήσεις, όχι προτάσεις, διεκδικήσεις αγώνα και πάλης, εμείς θα επιχειρήσουμε το επόμενο διάστημα να εξαπλώσουμε την καμπάνια μας όχι μονάχα στον κόσμο της μισθωτής εργασίας, αλλά και στον μικρομεσαίο επιχειρηματία.  Τον θεωρούμε κοινωνικό σύμμαχο για να αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση με όρους ανατροπής της σημερινής πολιτικής, με όρους ριζοσπαστικούς. Χρειάζονται μεγάλες τομές στην ελληνική κοινωνία. Εμείς θεωρούμε ότι  αυτά τα στρώματα της κοινωνίας είναι σύμμαχα, κυρίως διότι δέχονται στο πετσί τους αυτή τη βάρβαρη επίθεση. Και πιστεύουμε ότι για να αποτρέψουμε την κοινωνική χρεοκοπία και να ανοίξουμε νέους εναλλακτικούς δρόμους για την κοινωνία, χρειάζεται να πορευθούμε μαζί. Χρειάζεται μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική συμμαχία που θα διεκδικήσει  την ανατροπή αυτής της πολιτικής, για να δοθεί ελπίδα και προοπτική σ΄ αυτόν τον τόπο.

Εύχομαι καλή επιτυχία στη σημερινή σας συνεδρίαση.