Μιλώντας στο ρ/σ «Στο κόκκινο 105,5» (Α. Τσέκερης) ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

• Για τον ανασχηματισμό και τα περιθώρια αυτής της κυβέρνησης

Είναι μια κυβέρνηση περιορισμένου χρόνου κι ειδικού σκοπού: να ψηφίσει το μακροπρόθεσμο, τους εφαρμοστικούς νόμους και να «βγάλει» το καλοκαίρι. Με την σύμπραξη κορυφαίων του ΠΑΣΟΚ που αναλαμβάνουν θέσεις συνευθύνης, αυτή η κυβέρνηση παρότι το «λάδι στο καντήλι» της τελειώνει εξαιρετικά γρήγορα, στην κοινωνία και στις πλατείες, είναι πολύ πιθανό να πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης. Να περάσει και τους εφαρμοστικούς νόμους που έχουν ήδη ετοιμαστεί από το προηγούμενο επιτελείο, από την ηγεσία Παπακωνσταντίνου.

Το βέβαιο είναι όμως το εξής: Το χειροκρότημα χθες της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ και οι θεωρίες συνομωσίας που αναπτύχθηκαν με γελοίο τρόπο, δεν μπορούν να λύσουν το βασικό πρόβλημα που έχει η κυβέρνηση, ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ που είναι η σχέση του με την κοινωνία και η σχέση με τον κόσμο που τον εξέλεξε πριν 20 μήνες με 44%. Διότι αυτή η κυβέρνηση καλείται να υλοποιήσει με το μνημόνιο 2, πολιτική  που ήδη έχει «σπάσει την ραχοκοκαλιά» της ελληνικής κοινωνίας κι έχει αποδειχθεί από ταξική και άδικη μέχρι κραυγαλέα αναποτελεσματική, ακόμα κι αν εφαρμοστεί με απόλυτη συνέπεια και επιτυχία στόχων το μνημόνιο Νο 2, το χρέος στο τέλος του 2014 θα είναι 401 δις ευρώ, όταν τώρα είναι 450 και γύρω στο 160% του ΑΕΠ, όταν πριν μπούμε στο μνημόνιο ήταν στο 125 % του ΑΕΠ.

Μπορεί ο Παπανδρέου να παίρνει μια μικρή ανάσα ως «συμβασιούχος» Πρωθυπουργός ορισμένου χρόνου και ειδικού σκοπού αλλά η επιμονή του στην ίδια πολιτική και μάλιστα σε πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες δόσεις επιταχύνει μια πορεία συρρίκνωσης του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία. Όσο ταχύτερα μεταλλάσσεται το ΠΑΣΟΚ σε νεοφιλελεύθερο κόμμα, τόσο περισσότερο θα συρρικνώνεται εντός της κοινωνίας.

• Για την σύνθεση της νέας κυβέρνησης, την στάση Βενιζέλου και Φλωρίδη

Οι τεχνοκράτες, πιέστηκαν να μπουν στο κυβερνητικό σχήμα, ο κ. Παπαδήμας και ο κ. Στουρνάρας, υπήρξαν όμως απρόθυμοι να συμμετάσχουν σε μια κυβέρνηση με πολύ περιορισμένο βίο.

Ο Παπανδρέου δίνει στους κορυφαίους του ΠΑΣΟΚ, την κυβερνητική επιτροπή κι αυτό που αρνιόταν 20 μήνες και τους υπόσχεται συλλογικότητα και ενός είδους ελέγχου αυτού του πρωθυπουργικού ανεξέλεγκτου. Περιορίζει δηλαδή την «κηπουρική» με την κυβέρνηση. Οι κορυφαίοι επειδή δεν είχαν ούτε τον σκοπό, ούτε τη δυνατότητα να ανατρέψουν τον Πρωθυπουργό και να προκαλέσουν κρίση, οργανώνονται για την επόμενη μέρα. Στο ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνονται ότι γρήγορα θα πάμε σε εκλογές και ότι το ΠΑΣΟΚ θα υποστεί μεγάλη συρρίκνωση και ήττα. Ο μεν Παπανδρέου θέλει να χρεώσει στον εσωκομματικό του αντίπαλο του την συνευθύνη για την ήττα και οι υπόλοιποι περιμένουν την εξέλιξη που θα προκύψει μετά τις εκλογές και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν αλλάζουν ηγεσία ποτέ πριν να γίνουν εκλογές.

Ο Βενιζέλος προσπάθησε να το αποφύγει αλλά δεν ήταν κι εύκολο, όταν όλοι οι κορυφαίοι υπουργοί ήταν της άποψης ότι έπρεπε να στρατευτεί και να συνδράμει στο υπουργείο που «καίει».

Ο Φλωρίδης καταγγέλλει τον Παπανδρέου και δευτερευόντως τον Σαμαρά ότι υπονόμευσαν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και καταγγέλλει τον Παπανδρέου ότι δεν εφάρμοσε με συνέπεια τις δεσμεύσεις που ανέλαβε το μνημόνιο. Ο τρόπος με τον οποίο παραιτήθηκε είναι απολύτως συνεπής και έντιμος.  Έχω την αίσθηση ότι δεν το κάνει για να αποσυρθεί από την πολιτική αλλά προσβλέπει  και προβλέπει αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και στο πολιτικό χάρτη και παίρνει από τώρα θέση.

Όταν η συγχώνευση δυο μεγάλων εταιριών αποτυγχάνει γιατί  η ανάλυση κόστους-οφέλους δεν τους βγήκε, όπως αυτό που το τραγελαφικό που έγινε προχθές με την αποτυχημένη απόπειρα κυβέρνησης εθνικής ενότητας με κάποιον τρίτο Πρωθυπουργό, τότε ενδεχομένως κάποιοι σκέφτονται ότι μπορεί να προχωρήσει η σύμπραξη «κομματιών» των δυο κομμάτων. Να περιμένουμε εξελίξεις και στην άλλη πλευρά του φάσματος, στη ΝΔ.

• Για την απλή αναλογική και τη στάση του ΣΥΝ

Ο κόσμος στις πλατείες ζητά σαρωτικές αλλαγές και στην ασκούμενη πολιτική και στο πολιτικό σκηνικό. Η πάγια θέση του ΣΥΝ για απλή αναλογική έρχεται με ένταση στην ατζέντα και πρέπει να την τοποθετήσουμε στην  κορυφή της δικής μας ατζέντας.

Το πιο έντιμο και το πιο δημοκρατικό, εφόσον το μονοκομματικό σύστημα διακυβέρνησης και ο δικομματισμός καταρρέει, είναι αλλαγή του εκλογικού νόμου. Ο πολίτης να αξιολογήσει προγράμματα, στάσεις, συμμαχίες και με την ψήφο του να διαμορφώσει τους νέους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς.

Αποδεικνύεται καθημερινά και στα μάτια των δανειστών μας ότι η κυβέρνηση φθείρεται ταχύτατα, πάσχει από στοιχειώδη επάρκεια και αποτελεσματικότητα. Βλέπουν ένα Σαμαρά που ουσιαστικά υιοθετεί το μνημόνιο αλλά τρέμει στην ιδέα να κυβερνήσει. Αναζητούν τρόπο κι εγγυητές να εξασφαλίσουν τα δανεικά τους με τους όρους που αυτοί επιθυμούν. Άρα παρʼ ότι εφθάρησαν πολύ οι μνημονιακές δυνάμεις παίζοντας τις «κουμπάρες» και τώρα το «γύρω-γύρω» όλοι, η προσπάθεια για μια ανασυγκρότηση του πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ, που θα εφαρμόσει την γραμμή του μνημονίου σε μια πιο σκληρή γραμμή τα επόμενα χρόνια παραμένει ψηλά στην ατζέντα.

 Ακόμα και να περάσει το μεσοπρόθεσμο και οι εφαρμοστικοί νόμοι, η κυβέρνηση αυτή είναι αδύνατον να την υλοποιήσει. Η προσπάθεια να περάσει αυτή η πολιτική θα προκαλέσει ευρύτερες κοινωνικές αντιδράσεις και αναταραχές.

Είναι η ώρα και η δική μας αριστερά να εντείνει την δράση της, και τις πρωτοβουλίες για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της κοινωνίας που αναζητά ολοένα και πιο επιτακτικά αριστερές λύσεις  και παρεμβάσεις αλλά με όρους κοινωνίας.

To πιθανότερο είναι να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης αυτή η κυβέρνηση, να περάσει το μεσοπρόθεσμο και οι εφαρμοστικοί νόμοι αλλά εκεί που θα “σπάσει τα μούτρα της” είναι στην εφαρμογή του και στην σχέση του ΠΑΣΟΚ με την κοινωνία.

Παλαιότερα η συσπείρωση των κομμάτων σε περίοδο κρίσης λειτουργούσε κατευναστικά γιατί και η θέση των κομμάτων στην κοινωνία ήταν κραταιά. Σήμερα, που τα κόμματα εξουσίας αποσαθρώνονται στην ικανότητά τους να εκπροσωπούν τον κόσμο, η συσπείρωση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ , τα χειροκροτήματα και οι συμφωνίες μεταξύ των κορυφαίων δεν είναι ικανά να λύσουν το βασικό πρόβλημα  της κυβέρνησης Παπανδρέου, της νέας και της παλιάς, που είναι η εφαρμογή μιας πολιτικής που είναι άκρως αντίθετη όχι μόνο αυτά που έλεγαν για να εκλεγούν αλλά κι αντίθετη με τις κοινωνικές πλειοψηφίες των ανθρώπων που τους έστειλαν στην κυβέρνηση.