Είναι ευρύτερα γνωστό, πολλώ δε μάλλον στους αιρετούς των πρωτοβάθμιων Οργανισμών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ότι τα Μνημόνια και οι επιταγές που απορρέουν από αυτά, δεν είναι παρά η τελευταία πράξη του δράματος, ή μάλλον αυτό που κατάντησε τα τελευταία χρόνια φαρσοκωμωδία, της Αυτοδιοίκησης. 

Μετά τον αποτυχημένο Καποδίστρια και τον δις αποτυχημένο Καλλικράτη, η σημερινή εσωτερική τρόικα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) έρχεται να βάλει την ταφόπλακα σε όποια έννοια είχε απομείνει στην αυτοδιοίκηση, παρακρατώντας καταχρηστικά τους πόρους της, κατά παράβαση του νόμου που τους θεσμοθετεί. Οι νέες περικοπές ανέρχονται πλέον σε 29%, όταν τα τρία μνημονιακά χρόνια οι Κοινοί Αυτοτελείς Πόροι έχουν μειωθεί κατά 60% και η Συλλογική Απόφαση Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατά 50%.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει διάλυση του κοινωνικού κράτους των Δήμων, στην οποία διάλυση μέχρι σήμερα η Τοπική Αυτοδιοίκηση είχε αποτελέσει ανάχωμα, και κατάλυση του βασικού μοχλού κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής.

Ο κυβερνητικός ισχυρισμός “περισσότερο μνημόνιο για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία”, πέραν ότι είναι έωλος στην ουσία του, αντιστρέφεται στην περίπτωση του αποκεντρωμένου κράτους των δήμων. Η μνημονιακή πολιτική χρεοκοπεί τους δήμους και κατʼ επέκταση την κοινωνία: σχολεία, μεταφορές μαθητών, βρεφονηπιακοί σταθμοί, δημοτικά ιατρεία, ΚΑΠΗ, πρόγραμμα βοήθειας στο σπίτι, προνοιακές παροχές, καθαριότητα, δημοτικά έργα, περιβάλλον, πολιτισμός, αθλητισμός, καθώς και οι απολύτως αναγκαίοι σήμερα θεσμοί κοινωνικής αλληλεγγύης παύουν να λειτουργούν. Τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα Κέντρα Αλληλεγγύης για την ενίσχυση φτωχών, αστέγων, η παροχή συσσιτίων, ρούχων, φαρμάκων και άλλα είναι κάποιες από τις δομές που αναγκαστικά θα κλείσουν και κατ επέκταση θα λείψουν από τους συμπολίτες μας που τόσο έχουν ανάγκη με την εφαρμογή των νέων μέτρων.

Όλα τα παραπάνω, τα γνωρίζει πολύ καλά η σημερινή κυβέρνηση και έχει προχωρήσει στις τελευταίες τις αποφάσεις με απόλυτη νηφαλιότητα αλλά και σχέδιο, που έχει πλέον αποκαλυφθεί: αυτό δεν είναι άλλο από την ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών καθαριότητας, την εγκατάλειψη κάθε κοινωνικής πολιτικής από την Τ.Α., την πλήρης ανταποδοτικότητα των υπηρεσιών και δεν έχει τέλος ο κατάλογος των νεοφιλελεύθερων επιλογών που θα οριστικοποιήσουν τον θάνατο της αυτοδιοίκησης.

Αυτό που δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά είναι κατά πόσο, μεγάλη μερίδα των Δήμων, θα έχουν δίπλα τους τούς πολίτες σε αυτή την άνιση μάχη με την κυβέρνηση, κι αυτό διότι τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν δημοτικές αρχές που με τις επιλογές τους, αποξενώθηκαν τόσο από τους εργαζομένους στους ΟΤΑ, όσο και από την ίδια την κοινωνία.

Σήμερα, όμως, και σε κάθε περίπτωση, είναι η χρυσή ευκαιρία, η διαρρηγμένη αυτή σχέση, να αποκατασταθεί και θα πρέπει οι ίδιοι οι αιρετοί να κάνουν το πρώτο βήμα. Η αυτοδιοίκηση οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στην κοινωνία, αφού είναι η κοντινότερη στον πολίτη εξουσία. Να σταθεί δίπλα στην κοινωνία και τους πολίτες που την εξέλεξαν, ενάντια στις νεοφιλελεύθερες και μνημονιακές κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους. Σε αυτόν τον αγώνα ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια, που αντιμετωπίζουν τα πάντα ως υποψήφια προς πώληση -έναντι εξευτελιστικού τιμήματος-, θα πρέπει να ορθωθεί ένα ευρύ μέτωπο, αποτελούμενο από τους δημάρχους και τα δημοτικά συμβούλια, τους εργαζομένους στους ΟΤΑ καθώς και τους πολίτες.

Εμείς, ως ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, θα συνεχίσουμε, μαζί με την κοινωνία, τους εργαζομένους και τους αιρετούς, να παλεύουμε για μία αποκέντρωση του υπερσυγκεντρωτικού κράτους με αυτοδιοίκηση, επαρκώς χρηματοδοτούμενη, που θα δίνει τη δυνατότητα σε κοινωνικούς φορείς, κινήματα και πολίτες να συμβάλουν με τη συμμετοχή τους στη διατήρηση και ενίσχυση του κοινωνικού προσώπου της Τ.Α., δίπλα στους δημότες που έχουν ανάγκη.

Στόχος μας για την Αυτοδιοίκηση δεν είναι παρά η προώθηση της δημιουργίας ενός ουσιαστικού, δημοκρατικού, πλουραλιστικού και συμμετοχικά λειτουργικού θεσμού, που θα βρίσκεται στο πλευρό των πολιτών, εξασφαλίζοντάς τους τις απαραίτητες κοινωνικές παροχές, ειδικά στη σημερινή εποχή που οι πολίτες δε βάλλονται μόνο από την οικονομική κρίση αλλά πρωτίστως από τις κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις, που οδηγούνε στην κοινωνική εξαθλίωση.