Νομίζω θετική. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Τσίπρας επισκέπτεται την Ευρώπη. Άλλωστε, θα έλεγα, είμαστε οργανικό κομμάτι των ευρωπαϊκών αριστερών δυνάμεων. Ο κ. Τσίπρας είναι αντιπρόεδρος στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και δεν υπήρξε όλα τα τελευταία δύο – δυόμισι χρόνια, κάθε ένα – ενάμισι μήνα, που να μη συμμετείχε σε διάφορες συσκέψεις, συνέδρια που ως επί το πλείστον είχαν σας αντικείμενό τους τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης.

Αυτό καταγράφεται ως μια θετική, κατά τη γνώμη μου, εξέλιξη. Πρώτον, γιατί δείχνει και ότι οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι, αν και ο κ. Σουλτς δεν είναι εκπρόσωπος της Κομισιόν, μπορεί κανείς να δει διαφοροποιήσεις στη συμπεριφορά τους. Ο κ. Σουλτς δείχνει το αυτονόητο, που θα έπρεπε να είχε γίνει, δηλαδή ότι πρέπει η ευρωπαϊκή θεσμική διάρθρωση να συναντά όλους εκείνους που οι ίδιες οι κοινωνίες τους τους έχουν κατατάξει σε ένα συγκεκριμένο ρόλο και σκοπό. Νομίζω, θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες συναντήσεις.

Δεν ξέρω πως οι “δαιμόνιοι” ρεπόρτερ των Νέων το ανακάλυψαν. Ήταν ένα ταξίδι γνωστό από πριν. Την προηγούμενη εβδομάδα στην ΚΠΕ του ΣΥΝ που είχαμε, ήταν γνωστά αυτά. Δεν είχαμε τέτοιου είδους τριγμούς. Επαναλάβαμε αυτό το οποίο έχουμε πει όλα τα τελευταία χρόνια και θεωρώ ότι αναδεικνύεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Δηλαδή, ότι η Ευρώπη ή θα αναζητήσει μια άλλη στρατηγική απέναντι στην κρίση ή τελικώς θα έχει αυτή την αμηχανία, θα κινδυνεύει με έναν συνολικό εκτροχιασμό. Βλέπετε ότι κανείς σήμερα από τις κυρίαρχες δυνάμεις δεν μπορεί να ισχυριστεί πρώτα απʼ όλα ότι το πείραμα στην Ελλάδα πάει καλά. Όλοι ομολογούν ότι δεν βγαίνει το πρόγραμμα και δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το επόμενο τρίμηνο – τετράμηνο – πεντάμηνο θα είναι καλύτερα τα πράγματα συνολικά για την Ευρώπη. Αυτή, νομίζω, είναι η συνείδηση και ο κοινός τόπος για όλους πλέον.

Δεν συμφωνώ με αυτή την εκτίμηση. Σας θυμίζω ότι αυτή η συνάντηση έγινε με πρωτοβουλία της πλευράς Ράιχενμπαχ και ακριβώς αποσκοπούσε, απʼ όσο μπορούμε να καταλάβουμε, στο να σπάσει τον πάγο που είχε δημιουργηθεί με την άρνηση των ευρωπαίων αξιωματούχων να συναντηθούν με τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Συνεπώς, το θεωρώ θετικό. Από κει και πέρα, οι υπόλοιπες προεκτάσεις και ερμηνείες που δίνονται δεν με βρίσκουν σύμφωνο.

Δέχομαι ότι όσοι έχουν τέτοιους φόβους κινούνται καλοπροαίρετα και το θεωρώ φυσιολογικό να διατυπώνονται τέτοιοι προβληματισμοί. Αλλά, δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος είναι αντιμέτωπος, αν θέλετε, με την απρόσμενη και τη βίαιη ωρίμανσή του. Μια ολόκληρη κοινωνία νομίζω ότι σκέπτεται ανάλογα. Ο ιστορικός πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει πάρα πολύ. Αυτό δεν αποτυπώθηκε άλλωστε και στους συσχετισμούς στις τελευταίες εκλογές; Μια πλήρης ανατροπή παγιωμένων πολιτικών συσχετισμών εδώ και δεκαετίες; Βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή, όπου ο καθένας πια σε ατομικό επίπεδο τη βιώνει ανάλογα. Καταρρέουν, αν θέλετε, βεβαιότητες, ιδεολογικές και πολιτικές ταυτότητες. Το θέμα είναι να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ – αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση – να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη παράταξη της Αριστεράς, η οποία θα έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προέκυψαν ως ανάγκη μέσα στις συνθήκες της κρίσης. Δηλαδή, θα είναι ένας ΣΥΡΙΖΑ, πιο «ταξικά προσδιορισμένος». Θα είναι μια Αριστερά που, πέρα από την ανάγκη διατύπωσης συγκεκριμένων εναλλακτικών προτάσεων, θα έχει το στοιχείο του διαφορετικού οράματος για την ίδια την κοινωνία, του κοινωνικού μετασχηματισμού. Και, προφανώς, θα εξακολουθήσει να μιλάει για όλα όσα τόσα χρόνια μίλαγε το δικό μας ρεύμα της Αριστεράς για ένα σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Αυτός είναι ο στρατηγικός μας στόχος.

Καμία προσπάθεια δεν μπορεί να είναι ανέφελη. Αλλά νομίζω ότι είναι προβλήματα ανάπτυξης και όχι προβλήματα συρρίκνωσης ή γκρίνιας. Αλίμονο, αν στην αρχή της κοσμογονίας την οποία ζούμε δεν υπάρχουν διαφορετικοί προβληματισμοί ή κινηθούμε κατά τα πρότυπα άλλων κομμάτων στις προηγούμενες δεκαετίες, για παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ όπου θυμόσαστε στα πρώτα βήματα ο τότε αρχηγός του οποιαδήποτε άλλη φωνή την «καθάριζε». Μιλάω για τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Εμείς, λοιπόν, θέλουμε να είμαστε μια πλουραλιστική Αριστερά.

Δεν θα διαφωνήσω,  αν το δει κανείς ιστορικά. Αλλά αν έρθει – και νομίζω ότι ενδεχομένως να βρισκόμαστε μπροστά σε αυτή τη στιγμή, και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – η ώρα της Αριστεράς, αυτό σημαίνει ότι θα έρθει η ώρα της σύνθεσης. Το θέμα της συνοχής, της πολιτικής συνοχής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι καθοριστικό ζήτημα για το αν θα υπάρχει βιώσιμη λύση για την Ελλάδα. Και αυτό το έχουμε συνείδηση όλοι όσοι σήμερα ασχολούμαστε και λειτουργούμε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα πράγματα νομίζω ότι είναι αρκετά σοβαρά. Πρώτα απ΄ όλα όλοι οι τότε… (πολιτικοί) προϊστάμενοι βγήκαν και διέψευσαν. Θυμάστε ότι οι εκκαθαρίσεις που έγιναν τότε, έγιναν σύμφωνα με τις διαρροές, γιατί δεν είναι καινούργιες, για να απαντήσουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.  Τα ίδια όμως πρόσωπα, τα οποία ήταν τότε στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων κατέλαβαν αμέσως μετά κρίσιμες πολιτικές θέσεις. Άρα εδώ γεννιέται ένα μεγάλο ζήτημα και για την κυβέρνηση Παπαδήμου…

-    Ομολογώ ότι αυτές τις διαρροές δεν τις θυμάμαι.. διαρροές ότι έγιναν οι κρίσεις για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο… Υπήρξαν κάποια δημοσιεύματα τότε…

…. Ευρείας τάξεως αποστρατείες που είχαν υπάρξει τότε για το ενδεχόμενο να υπάρξει πραξικόπημα; Ένα χρόνο πριν…

-    Δεν ήταν έκτακτες κρίσεις.. Ήταν κρίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει και ένα-δυο μήνες πριν κιόλας…

.. Εν πάση περιπτώσει είχε προσδοθεί τότε μια ιδιαίτερη έκταση στα θέματα αυτά.
Εάν τελικά αληθεύουν αυτές οι ειδήσεις, αυτές οι κινήσεις είναι αληθείς, τότε υπάρχει ένα θέμα μη εφησυχασμού. Εάν δεν αληθεύουν υπάρχει και η δικαιοσύνη η οποία πρέπει να διερευνήσει. Νομίζω όμως ότι αποσκοπούν ως ένα μεγάλο βαθμό στο να δημιουργήσουν ένα κλίμα Σαμαράς ή τανκς, μνημόνιο ή παρεκτροπή.

Νομίζω ότι ο βασικός χαρακτήρας των μέτρων έχει κλειδώσει. Φάνηκε και από τη χθεσινή συνέντευξη του πρωθυπουργού στο ΒΗΜΑ και από τα όσα έχουν πει οι άλλοι δύο συναρχηγοί της μνημονιακής κυβέρνησης. Μιλάμε για ένα βάρβαρο, αναποτελεσματικό πακέτο μέτρων το οποίο οδηγεί στον όλεθρο και την καταστροφή  Μικρή σημασία τελικά έχουν αυτές οι τελευταίες συναντήσεις.

.. Έχει κλειδώσει, έχει προσδιοριστεί το ύψος, ο χαρακτήρας των μέτρων. Και μιλάμε τώρα για κινήσεις οι οποίες αφήνουν απαράλλαχτο ακριβώς τον βασικό προσανατολισμό, τα χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής, δεν την επηρεάζουν.

Το πρόγραμμα αυτό, εάν εφαρμοστεί, κινδυνεύει να οδηγήσει στον πλήρη ενταφιασμό την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Κινδυνεύει να καταρρεύσει εσωτερικά πια εκ των πραγμάτων, λόγω της αποτυχίας του. Δεν βγάζει το ΄13 αυτό το πρόγραμμα…

Το δεύτερο κούρεμα θα πρέπει να συνδυαστεί με την εγκατάλειψη των μνημονιακών πολιτικών και των ακραίων πολιτικών λιτότητας. Να επανέλθει στην ημερήσια διάταξη, μέσα από συγκεκριμένα προγράμματα και προτάσεις, το θέμα της ανάπτυξης, της προστασίας της εργασίας, της αποκατάστασης του κοινωνικού κράτους. Αν δεν γίνουν αυτά, το θέμα του κουρέματος από μόνο του δεν φτάνει. Άλλωστε έγινε ήδη ένα κούρεμα και είδατε ότι οδήγησε στην εκτίναξη του χρέους, ακριβώς λόγω της υφεσιακής πολιτικής π[ου ακολουθείτο παράλληλα

1/10/2012                                ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ