Πολύ θετική η εξαγγελία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου να διαθέσει τη γη που ανήκει στην εκκλησία σ΄ αυτούς που επιθυμούν να εργαστούν «συμβάλλοντας στη διατροφική επάρκεια της χώρας και στην ανάπτυξη σύγχρονων εξαγώγιμων προϊόντων καλλιέργειας και βοσκής». Ταυτόχρονα βέβαια κάλεσε την πολιτεία να άρει τα εμπόδια «ώστε αυτή η λίγη περιουσία που απέμεινε στην εκκλησία να της επιτραπεί να την αξιοποιήσει προς όφελος του λαού».

Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα: ποια εμπόδια εννοεί ο Αρχιεπίσκοπος;

Αν αφορούν τη χρήση της γης, τέτοια δεν υπάρχουν, αφού είτε αγροτική είναι, είτε δασική, η καλλιέργεια της πρώτης και η βόσκηση της δεύτερης δε θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα για να υπηρετηθούν.

Αν εννοεί το ιδιοκτησιακό, είναι άλλο ζήτημα που οπωσδήποτε δεν έχει σχέση με τη χρήση της παραχώρησης αλλά με τη κυριότητα, για την οποία έχει εκφράσει κι άλλες  φορές τις απόψεις του, τότε τα πράγματα αλλάζουν, γιατί αφορούν εκείνες τις εκτάσεις γης που το ελληνικό κράτος παρείχε στους διαχειριστές, στην προκειμένη περίπτωση στις μονές και στην εκκλησία, μόνο την επικαρπία, κρατώντας για λογαριασμό του την κυριότητα και ως τίτλους σ αυτή την καταγραφή η εκκλησία  επικαλείται τα βυζαντινά χρυσόβουλα και τα τουρκικά ταπία που κατέχει.

Μια τέτοια αναγνώριση όμως θα δημιουργήσει νέα δεδομένα για τη νομιμοποίηση διεκδικήσεων και άλλων εκατομμυρίων στρεμμάτων από φυσικά και νομικά πρόσωπα σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, και μάλιστα ενδέχεται να οδηγήσει και στην κατάργηση του τεκμηρίου κυριότητας του Δημοσίου.

Οπότε, αν τελικά εκποιηθεί η ακίνητη δημόσια περιουσία όπως με το μνημόνιο έχει συμφωνηθεί, χαριστεί η διακατεχόμενη γη όπως ζητά ο Αρχιεπίσκοπος  και αποδοθεί η καταπατημένη γη με την καταβολή τιμήματος, όπως σχεδιάζει το Υπουργείο Οικονομικών, τότε τι θα μείνει τελικά σ αυτή τη χώρα για να μπορέσει να σταθεί ξανά όρθια;