Αξίζει λίγο να θυμηθούμε τη σειρά των γεγονότων. Πριν από λίγους μήνες βγαίνει ο κ. Σκορδάς και θέτει, ως προσωπική του άποψη, το θέμα του ξεπαγώματος των πλειστηριασμών. Υπάρχει ανακατωσούρα, μαζεύεται προσωρινά.

Αμέσως μετά οι επόμενες ειδήσεις αναφέρουν ότι η κυβέρνηση σε συμφωνία με την τρόικα έχει βάλει ως όριο τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους για την προώθηση του ξεπαγώματος των πλειστηριασμών.  Η κυβέρνηση, λοιπόν, κινείται  σε αυτήν την κατεύθυνση, αλλά κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή και θέλοντας να κερδίσει αναδιπλώνεται φοβούμενη την πτώση της.

Ουσιαστικά αναδιπλώνεται, ακριβώς για να υιοθετήσει αύριο – μεθαύριο μια άλλη εκδοχή  άρσης των πλειστηριασμών γιατί αυτό εντάσσεται στο συνολικό σχέδιο εσωτερικής υποτίμησης, όπως προβλέπεται από το μνημόνιο. Έφτασε η ώρα των ακινήτων. Αυτός είναι ο σχεδιασμός. Δεν υπάρχει, λοιπόν, εκ μέρους της κυβέρνησης άλλη προσέγγιση.

Έχω βαρεθεί να ακούω το παράδειγμα του ανθρώπου που έχει τις 300 χιλιάδες σε λογαριασμούς καταθέσεις, έχει πάρει 100 ή 200 χιλιάδες και δεν το πληρώνει. Πόσοι  είναι αυτοί; Και γιατί αυτό παρουσιάζεται ως το κυρίαρχο παράδειγμα, το βασικό παράδειγμα; δεν είναι έτσι. Ούτε αφορά η συζήτηση αυτούς. Αφορά, κυρίως, τους δανειολήπτες  πρώτης κατοικίας, αλλά όχι μόνον αυτούς.

Ένας μικροεπιχειρηματίας ο οποίος έχει ένα σπίτι, μια πρώτη κατοικία και το έχει ξοφλήσει, αλλά κάποια στιγμή πριν από δύο χρόνια αναγκάστηκε για να χρηματοδοτήσει την επιχείρησή του, η οποία λόγω της υφεσιακής πολιτικής που εφαρμόζει  η κυβέρνηση πάει για κλείσιμο, για να μην απολύσει τους υπαλλήλους του, για να αγοράσει εμπόρευμα, να υποθηκεύσει το ακίνητό του. Αυτό, δηλαδή, είναι μια δίκαιη αντιμετώπιση, να μην έχει αυτός προστασία;

Άρα,  λοιπόν, το θέμα είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε να κινούμαστε στη λογική του κοινωνικού αυτοματισμού. Να βάζουμε τη μια κατηγορία έναντι της άλλης, όπως ουσιαστικά και έμμεσα μας προτείνει ο κ. Ρήγας. Εδώ χρειάζεται μια καθολική λύση. Δεν είναι λύση το να παρατείνουμε το χρόνο. Δηλαδή, να έχουμε στη λαιμητόμο τα κεφάλια των δανειοληπτών και να είναι ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος από πάνω για να λύσουν κάποια στιγμή το σχοινί και να κόψει το κεφάλι αυτών των ανθρώπων.

Η λύση είναι μια καθολική παρέμβαση που θα πρέπει να προβλέπει από την ολική διαγραφή σε κάποιες περιπτώσεις με κοινωνική κριτήρια, την μερική διαγραφή σε κάποιες άλλες, ευνοϊκές ρυθμίσεις, μειώσεις επιτοκίων. Έτσι κι αλλιώς, από την πλευρά των τραπεζών έχει ενσωματωθεί μια τέτοια προοπτική μέσα από τη διαδικασία της ανακεφαλαιοποίησης. Δεν πρέπει να πάμε, λοιπόν, σε πλειστηριασμούς που -όπως σωστά αναφέρατε και στην ερώτησή σας -  κρύβουν τον κίνδυνο να τιτλοποιηθούν όλα αυτά τα δάνεια, να δοθούν στα λεγόμενα κοράκια και να έχουμε πια απρόβλεπτες κοινωνικές καταστάσεις. Αυτό που λέμε είναι ότι από την πλευρά μας θα κάνουμε τα πάντα για να μη γίνει πράξη μια τέτοιου είδους προοπτική.

Όσο βέβαια συνεχίζεται η παρούσα πολιτική το πρόβλημα θα μεγεθύνεται, θα προστίθενται κι άλλοι άνεργοι, θα κλείνουν κι άλλες επιχειρήσεις, θα μειώνονται κι άλλο τα εισοδήματα. Με λίγα λόγια, ολοένα και περισσότεροι δεν θα μπορούν να εξυπηρετήσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις.