Μετά το μυθώδες Success Story της Κυβέρνησης, πολύς λόγος γίνεται τελευταία από συγκεκριμένους κύκλους για το «τέλος της εποχής των μνημονίων», που φαίνεται να συνδέεται με έναν νέο «εθνικό στόχο», την έξοδο στις αγορές πάση θυσία.

Θα θέλαμε να τους θυμίσουμε την Ιρλανδία, που η κατασκευασμένη έξοδός της από το δικό της «πρόγραμμα διάσωσης» θα έρθει μαζί με ένα νέο γύρο περικοπών και αυξήσεων φόρων, ένα άτυπο μνημόνιο εξίσου σκληρό με το επίσημο των προηγούμενων χρόνων.

Τους θυμίζουμε την Πορτογαλία, όπου το πλησίασμα του τέλους του δικού της μνημονίου συνοδεύεται με τη λήψη νέων μέτρων λιτότητας, που ήδη πυροδότησαν έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια.

Τους θυμίζουμε την Πολωνία όπου, παρά τους επαίνους των «επενδυτών» για τις «φιλικές προς τις επιχειρήσεις» πολιτικές της, η ανεργία, η ανέχεια και τα κοινωνικά αδιέξοδα οδήγησαν σε μαζικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων κατά της «συνταγής της επιτυχίας», που περιλαμβάνει χαμηλούς μισθούς και ελαστικοποίηση της εργασίας.

Πάνω απʼ όλα τους θυμίζουμε τη Δημοσιονομική Ένωση του Six Pack, του Two Pack, της Συνθήκης για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση (Treaty on Stability, Coordination and Governance) και του Δημοσιονομικού Συμφώνου (Fiscal Compact), που όλα μαζί αποτελούν ένα διαρκές μνημόνιο σκληρής λιτότητας χωρίς τέλος για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Και μάλιστα υπό καθεστώς ενισχυμένης επιτήρησης, που δεν διαφέρει σε τίποτα ουσιώδες από τις αξιολογήσεις της Τρόικα.

Το μόνο νεοφιλελεύθερο Success Story είναι για την οικονομική ολιγαρχία των πτωχευμένων τραπεζιτών και των κυβερνήσεων, που τους υπηρετούν. Για τους εργαζόμενους, Success Story και «τέλος της εποχής των μνημονίων», όπως το εννοούν αυτοί που το ευαγγελίζονται, σημαίνει υψηλή ανεργία, χαμηλούς μισθούς και διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Σημαίνει εξουθενωτικούς φόρους για εισοδήματα που δεν υπάρχουν, τη στιγμή που από τη λίστα Λαγκάρντ δεν έχει εισπραχθεί ούτε ένα Ευρώ. Σημαίνει πλειστηριασμούς σπιτιών από τους ίδιους τραπεζίτες, που φόρτωσαν την πληττόμενη κοινωνία με ένα τεράστιο χρέος για τη διάσωση των χρεοκοπημένων τραπεζών τους.

«Τέλος της εποχής των μνημονίων» σημαίνει να μην υπάρχει δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τους αδύναμους. Σημαίνει να μην υπάρχει κοινωνικό κράτος για κανέναν. Σημαίνει κύριο εξαγωγικό προϊόν να είναι οι νέοι, που μόνη προοπτική τους είναι η μετανάστευση. Σημαίνει να εκκολάπτεται ο φασισμός στη νοοτροπία της κοινωνίας, καθώς οι κυβερνώντες φορτώνουν τις ευθύνες τους για την κοινωνική εξαθλίωση στον δημόσιο υπάλληλο, που είναι «κηφήνας» και «λαδώνεται», στον ιδιωτικό υπάλληλο και τον εργάτη, που έχουν «υψηλό» κατώτατο μισθό και εμποδίζουν την «ανάπτυξη», στον ελεύθερο επαγγελματία και τον μικροεπιχειρηματία, που είναι «μπαταχτσήδες» και «πάντα φοροδιαφεύγουν», στον Έλληνα, που δεν είναι «Γερμανός», στον μετανάστη, που «κλέβει τις δουλειές μας».

Μόνο η ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, μόνο η κατάργηση της λιτότητας και η αντικατάστασή της από την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την επαναθεμελίωση της Ευρώπης με τη στροφή στα ιδεώδη της πραγματικής δημοκρατίας και της αλληλεγγύης μεταξύ ισότιμων εταίρων μπορούν να οδηγήσουν στην πραγματική έξοδο από την πολύπλευρη κρίση προς όφελος της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Μόνο έτσι θα γίνουν τα κάθε είδους μνημόνια παρελθόν, περνώντας στις σελίδες της ιστορίας με τις πιο καταστροφικές για την κοινωνία πολιτικές της σύγχρονης εποχής, δίπλα στον «πρωτοπόρο» νεοφιλελευθερισμό της Χιλής του Πινοτσέτ και την απόλυτη φτωχοποίηση για την αποπληρωμή του χρέους της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου.