Δεν υπάρχει στην Ευρώπη (και βεβαίως στον κόσμο), αυτή την περίοδο, Κοινωνικό Κράτος που να έχει υποστεί τέτοιον βομβαρδισμό, τέτοια καταιγιστική επίθεση ολοσχερούς κατεδάφισης του ανολοκλήρωτου Κοινωνικού Κεκτημένου. Η πυκνότητα του απορρυθμιστικού χρόνου έχει προσλάβει πρωτόγνωρες διαστάσεις. Και ασφαλώς δεν υπάρχει οικονομική ή πολιτική συνεργασία κρατών ή Περιφερειακή Ολοκλήρωση, που να έχει επιδείξει τέτοια σφοδρότητα εναντίον κάθε θεσμού που στηρίζει την Κοινωνία, τη συνοχή της, τον συλλογικό πολιτισμό και το Εργατικό Κίνημα.

Κι όλα αυτά, παρά τις αντίθετες διακηρύξεις που έχουν διατυπωθεί στα κείμενα του πρωτογενούς της Δικαίου, όπως εν προκειμένω της ΕΕ. Δεν μιλάμε πλέον για απουσία αλληλεγγύης και στήριξης, αλλά ουσιαστικά για συμπεριφορά αντιπάλου που αντιμετωπίζεται εχθρικά και με πνεύμα αποκλεισμού να συμφιλιωθεί κάποτε στο μέλλον μʼαυτόν. Είναι σαν να δημιουργείται πλέον μια περιθωριοποίηση, μια απαγορευμένη περιοχή για τα κύρια προτάγματα του συλλογικού πολιτισμού.

Και ασφαλώς, κύριοι βουλευτές, δεν απαντάται πουθενά ένα δικαιϊκό σύστημα που να έχει τόσο εύκολα και γρήγορα αλλοιωθεί και αφυδατωθεί. Πρόκειται για μια αντεπανάσταση προδημοκρατικής εποχής, που καταλύει και, μαζί με τις ατέλειες, αποσαρθρώνει και τις κατακτήσεις-πυλώνες ενός ανώτερου συστήματος οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων.

Και ασφαλώς ο ιστορικός του μέλλοντος θα απορήσει πώς μπόρεσε να συντελεστεί κάτι τέτοιο σε έναν λαό που, παρά τις αλλοιώσεις που φέρνει στη συνείδησή του η ροή του χρόνου και ο συσχετισμός των δυνάμεων, εν τούτοις ακόμη διαθέτει την πνευματική υποδομή για να διακρίνει την πορεία του πλήρους αναχρονισμού που του επιβλήθηκε.

Μετά από αυτό που συντελείται και παρά τις διακηρύξεις όλων μας, η επαναθέσμιση και η βελτίωση όλου του απαλλοτριωμένου κοινωνικού-νομικού πλέγματος σχέσεων, θα είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Πολύ περισσότερο που με τη νέα ασφυκτική «ζώνη αγνότητας» που μας φόρεσαν «εν μια νυκτί» οι «νέοι σταυροφόροι» του αντι-αναπτυξιακού και αντι-κοινωνικού νεοφιλελεύθερου μονεταρισμού, δηλαδή το νέο αυστηροποιημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, που οι δυνάμεις της συγκυβέρνησης Παπαδήμου ψήφισαν ασυζητητί «εν μια νυκτί», δεν αρκεί πλέον η ακύρωση των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων για να επανέλθει η χώρα σε μια φυσιολογική πορεία.

Όσο αλυσοδένεται ο θεωρούμενος ως απείθαρχος Νότος με το νέο υπερ-εθνικό πλαίσιο τραπεζικών, δημοσιονομικών και χρηματοοικονομικών ρυθμίσεων, τόσο θα καταστρέφεται ο προαιώνιος τρόπος ζωής των κατοίκων του και όλο και περισσότερο θα καθίσταται αδύνατη η ανατροπή του ασφυκτικού πλέγματος, χωρίς καθολική, εθνική αλλά και ευρωπαϊκή, αντίδραση.

Και για έναν επιπλέον λόγο, όσο: οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις και η ευρύτερη Αριστερά «διυλίζουν τον κώνωπα», τόσο το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας θα χαλκεύει νέα βαρύτερα δεσμά στους λαούς, επιρρίπτοντας τις αποτυχίες του συστήματος στις δυνάμεις της Εργασίας και στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της τοπικής οικονομίας. Τα όρια στο μέλλον θα είναι δύσκολα υπερβάσιμα και ανατρέψιμα.

Εξάλλου, με την αποτελεσματική μνημονιακή επικοινωνιακή επιχείρηση κινδυνεύει να θεωρηθεί ως δευτερεύον ζήτημα το επίπεδο των μισθών και των ημερομισθίων όλων των κλάδων της Οικονομίας. Παρότι η διαρκής μείωσή τους συνιστά τον πυρήνα της παντελώς λανθασμένης θεωρίας περί ανταγωνιστικότητας που οι Διεθνείς Οργανισμοί και η ΕΕ προωθούν, η Κοινωνία και οι πολίτες, κατακερματισμένοι και αμήχανοι, προσπαθούν να ισορροπήσουν σε έναν άλλο τρόπο άνεργης ζωής και ίσως, στο απώτερο μέλλον, ανεργιογόνας ανάπτυξης.

Αλλά αυτή είναι η συνταγή της καταστροφής. Γιατί μια μικρή σχετικά χώρα, με πολλές όμως δυνατότητες, δεν μπορεί παρά να θεωρήσει ως πρώτιστο αναπτυξιακό όρο το υψηλό πνευματικό και τεχνικό επίπεδο του εργατικού δυναμικού της.

Όλοι αναγνωρίζουν ότι το επίπεδο των νέων ανθρώπων είναι υψηλότερο από όλες τις άλλες χώρες της ΕΕ. Παρά ταύτα η εκτεταμένη ανεργία που μας επιβλήθηκε μέσω της αναγκαστικής ύφεσης, η υποαπασχόληση, η ετεροαπασχόληση και κυρίως η εσπευσμένη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων σπουδαγμένων νέων μας, καταδικάζουν τη χώρα σε πορεία διαρκούς υποβάθμισης στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας. Με ποιον αξιοβίωτο μισθό, με ποιο επαρκές για την κάλυψη των στοιχειωδών βιοτικών αναγκών ημερομίσθιο, είναι δυνατόν να δελεαστούν και να επιστρέψουν πάλι στη πατρώα γη όλοι αυτοί οι προσοντούχοι νέοι μας που αποτελούν τον ανθό της νιότης του έθνους;

Γιʼαυτό, κυρίες και κύριοι βουλευτές, η επαναφορά του κατώτατου εισαγωγικού μισθού έχει μεγαλύτερη συμβολική σημασία για το μέλλον του κοινωνικού μας σχηματισμού απʼότι η πρακτική της συνέπεια.

Πρέπει, τώρα που η ταχύτητα πτώσης στον ατέρμονα γκρεμό πολλαπλασιάζεται, να επιδείξουμε ένα αίσθημα εθνικής και κοινωνικής αυτοσυντήρησης.

Δεν μπορούμε να ανεχθούμε την αποπομπή μας από ένα μισθολογικό σύστημα των σοβαρών-υγιών οικονομικών χωρών.

Πρέπει να σταματήσουμε τον κατήφορο, στον οποίο μας εξωθεί η ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων και μαζί με εμάς και ολόκληρη την ευρωπαϊκή εργατική τάξη.

Είναι όρος επιβίωσης, όχι μόνο της χώρας μας, αλλά και της ΕΕ, ως περιφερειακής ολοκλήρωσης.

Τώρα, που η δημιουργία ομόκεντρων περιφερειακών κύκλων με διαφορετικά νομικά, εργασιακά και οικονομικά καθεστώτα στις χώρες της ΕΕ, τίθεται σε εφαρμογή, εμείς πρέπει να επαναφέρουμε -έστω και συμβολικά- κάποιους εργασιακούς θεσμούς για να καταδείξουμε ότι οι δομικές αυτές επιλογές του προγράμματος των δανειστών, ήδη από το Αʼ Μνημόνιο, δεν καταστρέφουν μόνο την κοινωνική συνοχή, τον συλλογικό πολιτισμό και τις προοπτικές της αξιοπρεπούς διαβίωσης των κατοίκων της χώρας, αλλά αποσταθεροποιούν ένα εργασιακό και οικονομικό σύστημα, που, παρά τις αστοχίες του, είχε ισορροπήσει αποτελεσματικά, τουλάχιστον στα ζητήματα διατίμησης της εργατικής δύναμης.

Επομένως, κυρίες και κύριοι βουλευτές, η πρόταση νόμου που σήμερα συζητούμε, μπορεί να αποτελέσει την απαρχή της αναστροφής μιας καθοδικής πορείας.

Η επαναφορά των μισθών στα προ της ΠΥΣ 6/28-2-2012 επίπεδα, η επανασυγκρότηση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που είχε γίνει αποδεκτός από το σύνολο σχεδόν των εργοδοτικών μερίδων και συνέβαλε πολύ στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η επαναρτίωση του ΟΜΕΔ που απολάμβανε του σεβασμού όλων των ταξικών αντιπάλων, η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων στους ευαίσθητους τομείς των ΔΕΚΟ και των Τραπεζών, είναι απαραίτητα για να ξαναλειτουργήσει η ελληνική κοινωνία και οικονομία.

Όσο παραμένουν σε ισχύ οι θεσμοί της αντι-μεταρρύθμισης, τόσο μεγαλύτερες βλάβες θα επιφέρονται στο κοινωνικό σώμα και τόσο μεγαλύτερα ρήγματα θα δημιουργούνται στην κοινωνική συνοχή.

Εξάλλου, η επαναλειτουργία των καταξιωμένων θεσμών του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας και του Οργανισμού Εργατικής Εστίας, που αύξησαν την προστιθέμενη αξία της εργασίας και προσέφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στην ανανέωση της εργατικής δύναμης, πρέπει να συμπληρώσουν την πρώτη αυτή απόπειρα κατάργησης των μνημονιακών αποδομήσεων.

Οι κοινωνικές ανάγκες που εξυπηρετούσαν οι δύο αυτοί Οργανισμοί δεν είναι καθόλου μικρής προτεραιότητας, όπως δυστυχώς αναφέρει η σχετική μνημονιακή παράγραφος που ψήφισε η τότε Βουλή, αλλά απεναντίας είναι σοβαρότατες, κατεπείγουσες και συντηρητικές του κοινωνικού ιστού που δοκιμάζεται. Η αποκατάσταση αυτών των θεσμών θα ανοίξει μια χαραμάδα ελπίδας για το μέλλον της κοινωνίας μας και θα αρχίσει να αποκαθιστά μιαν ανεκτή ισορροπία μεταξύ της Κοινωνίας των Πολιτών και των Θεσμών.

Ελπίζουμε ότι όλοι οι βουλευτές θα στέρξουν στην αποκατάσταση αυτών των εργασιακών θεσμών, πολύ περισσότερο που σήμερα εξέλιπε κάθε ευπιστία, καλή πίστη ή προσδοκία αποτελεσματικότητας των ακολουθούμενων μνημονιακών πολιτικών.-