Εξαγγελίες για ανάπτυξη και ευημερία δεν μπορούν να γίνονται μέσα από τα μνημονιακά ερείπια. Ο πρωθυπουργός και  η κυβέρνηση, αφού πρώτα έπαιξαν το γνωστό τους θέατρο περί δήθεν διαπραγμάτευσης και κόκκινων γραμμών με την τρόικα, στη συνέχεια επέστρεψαν ως μνημονιακοί εκτελεστές στον γνώριμο τόπο των μέτρων εξαθλίωσης.  Το θράσος τους ξεπερνά κάθε όριο.

Πόσες ενέσεις «αισιοδοξίας» μπορεί να αντέξει μια χώρα όπου οι άνεργοι έχουν φτάσει το 1,5 εκατομμύριο και οι νέοι μεταναστεύουν σε άλλες χώρες για να βρουν καλύτερη τύχη; Όπου τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις ασφυκτιούν από τα χρέη και εμπαίζονται με ρυθμίσεις υπέρ των τραπεζών;  Ως πότε θα θεωρείται εθνικός μονόδρομος μια πολιτική οδοστρωτήρας που στο όνομα της μείωσης του δημόσιου χρέους, που ποτέ δεν είδαμε , διαλύει τα δικαιώματα των εργαζομένων, ξεπουλά τα δημόσια αγαθά, διαλύει τις κοινωνικές δομές πρόνοιας και τα ασφαλιστικά ταμεία, καταστρέφει το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων;

Δεν υπάρχει καμία προοπτική ανάκαμψης όσο συνεχίζεται η ίδια μνημονιακή συνταγή της λιτότητας και της χρεοκοπίας. Η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής και η χάραξη μιας νέας στρατηγικής στη βάση της στήριξης της εργασίας και του κοινωνικού κράτους, της αναδιανομής του πλούτου, του δημόσιου ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, αποτελούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για μια ρεαλιστική και κοινωνικά δίκαιη έξοδο από την κρίση.