1. Έγινε μεγάλη επικοινωνιακή προσπάθεια να αποσιωπηθεί το νομοσχέδιο, όμως 4500 κρατούμενοι σε όλη την Ελλάδα κατέβηκαν σε απεργία πείνας από τις 23 Ιουνίου και κατάφεραν να σπάσουν τη σιωπή των ΜΜΕ, που ευνοεί τη δικομματική συγκυβέρνηση. Κατάφεραν επίσης να κερδίσουν την αλληλεγγύη ευρύτερων κομματιών της κοινωνίας, όπως δείχνει η ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ, που μεταξύ άλλων ζητά από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους να διευκολύνουν τον αγώνα των κρατουμένων αλλά και γιατρών που επισκέφτηκαν τις φυλακές σε κάποιες περιοχές με τους τοπικούς Ιατρικούς συλλόγους.

2. Τα αιτήματα: Οι κρατούμενοι ζητούν τη συμπαράστασή μας, ώστε να μην έχουμε στην Ελλάδα "φυλακές χωρίς άδειες, χωρίς επισκεπτήρια και χωρίς αύριο", όπως λένε. Και προειδοιούν ότι το νομοσχέδιο δεν αφορά μόνο τους κρατούμενους για συγκεκριμένα εγκλήματα. Συνιστά μια απειλή, αρχικά απέναντι στο σύνολο των δικαιωμάτων των φυλακισμένων -αφού το κριτήριο μεταφοράς ενός κατηγορουμένου σε αυτές θα είναι η επικινδυνότητά του, όρος αρκετά ευρύς ώστε να χωρέσει τα πάντα. Προφανώς η κυβέρνηση αποσκοπεί στην πειθάρχηση ολόκληρης της φυλακής, ώστε να αποτραπεί στο μέλλον κάθε αντίδραση στην αυθαιρεσία και την εξευτελιστική μεταχείριση, που αποτελεί καθημερινότητα. Η θεσμοθέτηση φυλακών υψηλής ασφάλειας ή "υψίστης απελπισίας", όπως τις χαρακτηρίζουν οι κρατούμενοι, σημαίνει περισσότερη και χειρότερη φυλακή, περισσότερη και χειρότερη απανθρωπιά, πλέον και διά νόμου. Δεν σημαίνει περισσότερη ασφάλεια για τους κρατούμενους, για το προσωπικό ή για την κοινωνία.

3. Η κατεύθυνση προς την οποία νομοθετεί η κυβέρνηση: Είναι γνωστό σε όλους όσοι ασχολούνται στοιχειωδώς με το θέμα, και βέβαια και στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, ότι το βασικό πρόβλημα των φυλακών είναι η απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στα (κατ'ευφημισμόν) σωφρονιστικά καταστήματα και νοσοκομεία, λόγω των εξοντωτικών ποινών και του υπερπληθυσμού. Η Ελλάδα έχει 1058 ισοβίτες, ενώ η Ολλανδία 27. Στην Ελλάδα κρατούνται πάνω από 13.000 άνθρωποι, το 60% τουλάχιστον των οποίων είναι άποροι, ενώ οι φυλακές χωράνε 9.886. Και δύο χρόνια τώρα, παραμένουν ανεφάρμοστες οι ευνοϊκές διατάξεις του νόμου περί εξαρτησιογόνων. Η απάνθρωπη μεταχείριση κρατουμένων συνεχίζεται, τα δικαιώματά τους, που ο ανθρωπισμός επέβαλλε, ελαστικοποιούνται έως καταργούνται. Η λογική της εκδίκησης, αντί του σωφρονισμού, και των δύο μέτρων και δύο σταθμών, θριαμβεύει. Από αυτά θα έπρεπε να ξεκινά μια δραστική μεταρρύθμιση. Η κυβέρνηση κινείται ακριβώς στον αντίποδα: περισσότερη και χειρότερη φυλακή, φυλακή βασανιστήριο, περιφρόνηση του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

4. Ο αυταρχισμός: Οι προτάσεις της αρμόδιας διακομματικής Επιτροπής της Βουλής αγνοούνται, η κατάσταση, που είναι σε γνώση του υπουργού και απαιτεί μέτρα σε άλλη κατεύθυνση, αγνοείται, οι φορείς που έρχονται σε ακρόαση στη Βουλή για το επίμαχο νομοσχέδιο αγνοούνται επίσης: το νομοσχέδιο σηματοδοτεί μια δεύτερη μετάβαση: μετά την πρώτη, από το σωφρονισμό στην εκδίκηση, το νομοσχέδιο μας πηγαίνει από την εκδίκηση στην εξόντωση. Στο όνομα της ασφάλειας, κατοχυρώνεται η ασφάλεια των φυλακών, όχι των κρατουμένων, και φυσικά όχι της κοινωνίας. Με το νομοσχέδιο παύει να υφίσταται και ως πρόσχημα πλέον ο σωφρονισμός: Η φυλακή γίνεται σκοπός για τον εαυτό της.

5. Το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί, όχι μόνο γιατί θεσπίζει μια φυλακή μέσα στην ήδη άθλια φυλακή, αλλά και γιατί συμβάλλει σε μια τάση κρατικού αυταρχισμού που αφορά κάθε έκφανση της κοινωνίας, και μας γυρνά πίσω σε σκοτεινά χρόνια. Η επιστράτευση απεργών, ο όλο και συχνότερος περιορισμός των διαδηλώσεων, η περιφρόνηση της ίδιας της αστικής νομιμότητας (π.χ στην περίπτωση των καθαριστριών), η ποινικοποίηση της μετανάστευσης και της φτώχειας φτιάχνουν μια κοινωνία που μοιάζει με φυλακή. Προϊόν αυτής της κοινωνίας είναι και μια φυλακή που για τους κρατούντες πρέπει να μοιάζει όλο και περισσότερο με βασανιστήριο.

6. Βασικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ: Η κυβέρνηση φτιάχνει πιο αυταρχικές φυλακές για να κατοχυρώσει, υποτίθεται, την ασφάλεια της κοινωνίας. Εμείς θέλουμε μια δίκαιη κοινωνία, που είναι όρος για την ασφάλεια - για να μη χρειαζόμαστε, δηλαδή, φυλακές που μοιάζουν όλο και περισσότερο σε αποθήκες ψυχών. Ζητάμε την απόσυρση του νομοσχεδίου. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι μια δραστική μεταρρύθμιση, με άξονα α) τη δραστική αποσυμφόρηση τη μείωση των ποινών, β) την προστασία των πιο ευάλωτων ομάδων κρατουμένων (ανήλικοι, ηλικιωμένοι, μωρομάνες, χρήστες ναρκωτικών), γ) τη θέσπιση εναλλακτικών ως προς την κράτηση ποινών και εφαρμογή των ήδη υφιστάμενων στον σωφρονιστικό κώδικα, και δ) την χρησιμοποίηση των ποινών ως σωφρονισμό και όχι ως εκδίκηση.