Προκαλεί αγανάκτηση και μόνο η ένταξη στην ατζέντα –όπως και η  αποδοχή  της κυβέρνησης να  τα συζητήσει με την τρόικα -θεμάτων που αφορούν την εσωτερική λειτουργία των συνδικάτων,την οικονομική τους  αυτοτέλεια,την προστασία της συνδικαλιστικής δράσης ,τον τρόπο λήψης των αποφάσεων.

Με ποιό δικαίωμα η τρόικα θα  αλλάζει  κατά το δοκούν  τα καταστατικά των συνδικάτων και τον νόμο 1264/82. Τί σχέση έχει ο συνδικαλιστικός νόμος με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας και μπαίνει ως προαπαιτούμενο;

Είναι σαφές  ότι αυτοί πού διάλυσαν  τα εργατικά δικαιώματα , που αφαίρεσαν κατακτήσεις δεκαετιών,που έκοψαν στο μισό τους εργατικούς μισθούς,που   έκαναν κουρελόχαρτα τις συλλογικές συμβάσεις  και αποδυνάμωσαν πλήρως την διαπραγματευτική δύναμη των συνδικάτων ,θέλουν τώρα να δώσουν την χαριστική βολή στο συνδικαλιστικό κίνημα,να καταργήσουν  και τυπικά το δικαίωμα της απεργίας μετατρέποντάς τα συνδικάτα  σε εξωραϊστικούς συλλόγους.

Όμως πέραν όλων των άλλων , συνιστά  απύθμενο θράσος και γελοιότητα  για αυτούς  που κυβερνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ερήμην της βουλής ,που έχουν παραβιάσει το σύνταγμα  επανειλλημένα ,που έχουν κάνει τη δημοκρατία αδειανό πουκάμισο , να  απαιτούν και να καθορίζουν  ότι οι αποφάσεις για τις απεργίες  πρέπει να λαμβάνονται με ψηφοφορίες από το 50+1 των μελών των συνδικάτων .

Η τρόικα και η κυβέρνηση δεν έχουν δικαίωμα να αλλάξουν ούτε ένα «και» στον συνδικαλιστικό νόμο .Αποτελεί στοιχειώδη δημοκρατική απαίτηση .

Ανεξάρτητα από τα πολλά στραβά που υπάρχουν μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα-τα οποία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να αλλάξουν- πρέπει να ορθωθεί ένα πλατύ μέτωπο προστασίας του θεσμού του συνδικαλιστικού κινήματος.

Είναι απορίας άξιον γιατί  σιωπά ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνης  που  ως υπουργός εργασίας το 1982  επεξεργάστηκε  και κατέθεσε τον Ν.1264  ο οποίος ψηφίστηκε από τη βουλή και λειτούργησε  θετικά επί δεκαετίες.