Το καλοκαίρι του 2013 η κυβέρνηση Ερντογάν προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή, απαγορεύοντας την πρόσβαση στο twitter, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει την εξέγερση της τουρκικής νεολαίας στο πάρκο Γκεζί. Το φθινόπωρο του 2014, η κυβέρνηση Σαμαρά επιχειρεί να αντιμετωπίσει το κύμα των μαθητικών καταλήψεων με προσαγωγές σιδηροδέσμιων μαθητών γυμνασίου, ξύλο, απειλές για συλλήψεις, αλλά και το κατέβασμα μαθητικής σελίδας στο facebook που υποκινούσε, υποτίθεται, τις κινητοποιήσεις. Δεν πρόκειται για “παράπλευρη απώλεια” των ημερών, αλλά για κίνηση που ισοδυναμεί με το κλείσιμο μιας εφημερίδας με το σκεπτικό ότι μερίδα του Τύπου “υποκινεί” ή υποστηρίζει μια απεργία με την οποία η κυβέρνηση είναι αντίθετη.

Οι ενέργειες αυτές παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν πρόκειται, δηλαδή, απλώς για αντιπερισπασμό των κυβερνώντων, μπροστά στη φανερή αποτυχία τους να πείσουν ότι οι μέρες των μνημονίων τελείωσαν. Αντίθετα, πρόκειται για την άλλη όψη της διάλυσης του δημόσιου σχολείου, που πρώτα αφυδατώθηκε από τις αξίες της αλληλεγγύης και της συνεργασίας προς όφελος του αχαλίνωτου ανταγωνισμού, έπειτα αφέθηκε χωρίς εκπαιδευτικούς, υλικοτεχνικές υποδομές και πετρέλαιο για το χειμώνα, και τώρα μεταμορφώνεται χωρίς προσχήματα σε εξεταστικό κέντρο με απλήρωτους εκπαιδευτικούς και μαθητές φοβισμένους και εξοντωμένους.

Η απονομιμοποίηση μιας ακόμα πτυχής της κυβερνητικής πολιτικής, αντί να σημάνει αλλαγή πολιτικής, οδηγεί την κυβέρνηση σε ακόμα πιο επικίνδυνη αντιδημοκρατική στροφή. Απέναντι στη στροφή αυτή, η αλληλεγγύη στα “θρασίμια” που στοχοποιεί η κυβέρνηση των Λοβέρδου-Στύλιου αποτελεί πράξη στοιχειώδους δημοκρατικής εγρήγορσης.

Το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ