Για  τη   χειροτέρευση  της ζωής  των  αναπήρων στην Ελλάδα η  Κομισιόν έχει  τεράστιες ευθύνες.

Ως  μέλος  της  τρόικας,  εισηγήθηκε   περικοπές  που τσάκισαν  βασικά  δικαιώματα  των αναπήρων. Άνθρωποι  έχασαν  την πρόσβαση  στο  σύστημα υγείας. Αποκλείστηκαν  από την αγορά εργασίας. Στα άτομα με αναπηρίες, η ανεργία  φτάνει ακόμη και το 90%.

Στην Ελλάδα, εδώ και ένα χρόνο, ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά που έχουν βαριές αναπηρίες απειλούνται  με  κλείσιμο γιατί  δεν  υπάρχουν χρήματα  να  πληρώσουν το  προσωπικό  τους.

Τι σημαίνει, λοιπόν, η πραγματική  εφαρμογή της Σύμβασης του ΟΗΕ, 5  χρόνια μετά  την  υιοθέτηση της;  Σημαίνει,  ανάμεσα στα άλλα, ότι  η  Κομισιόν,  το Συμβούλιο,  και κάθε κράτος- μέλος που εισηγείται προγράμματα λιτότητας, δεν μπορεί να αγνοεί την επίπτωση  στους ανάπηρους πολίτες. Οι  ανάπηροι δεν χρειάζονται ευχές και συμπάθεια, αλλά πολιτικές που να αναπληρώνουν την ελευθερία που τους στέρησε η φύση ή η κακή τύχη.

Αν δείξουμε στους ανθρώπους με αναπηρία έστω και το ένα εκατοστό από την υποστήριξη που παρέχουν τα θεσμικά όργανα της ΕΕ στις τράπεζες και τις πολυεθνικές, τότε θα έχουμε κάνει ένα βήμα για να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής τους.

Γι αυτό το λόγο  χρειαζόμαστε  ένα μηχανισμό για την  καταγραφή  της αναπηρίας  και  την παρακολούθηση  του πώς εφαρμόζεται η Σύμβαση του ΟΗΕ σε κάθε χώρα.

Διότι, αν δεν βάλουμε δεσμευτικούς κανόνες συμμόρφωσης κάθε κράτους και κάθε ευρωπαϊκού οργάνου της Ε.Ε. στη Σύμβαση αυτή, ούτε τους ανάπηρους σεβόμαστε, ούτε τους  εαυτούς μας.