ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

29/01/2016

Φ. Βάκη: Η μετάβαση από τον «πολίτη» στον «οπλίτη», δίκαιο σύστημα μεταθέσεων και συμφιλίωση της κοινωνίας με τους εξ ανάγκης ανυπότακτους και τους αντιρρησίες συνείδησης



Ομιλία της Κοινοβουλευτικής Εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ στο σ/ν «Ρύθμιση θεμάτων μεταθέσεων οπλιτών, μέριμνας προσωπικού και άλλες διατάξεις»

«Για πρώτη φορά θεσμοθετείται ένα δίκαιο σύστημα μεταθέσεων των οπλιτών, που διέπεται από διαφάνεια και θεμελιώνεται σε ένα σύστημα μοριοδότησης, το οποίο λαμβάνει υπόψη όχι μόνο τις γραμματικές γνώσεις, την επαγγελματική εμπειρία, τα προσόντα και τις ειδικές δεξιότητες αλλά και κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, όπως απώλεια συγγενούς πρώτου βαθμού, παθήσεις με ποσοστό αναπηρίας 67% των μελών της οικογένειας του οπλίτη, ύπαρξη τέκνου, οπλίτης τρίτεκνης ή πολύτεκνης οικογένειας», τόνισε χθες μεταξύ άλλων η Κοινοβουλευτική Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φωτεινή Βάκη κατά την ομιλία της στη Βουλή στη συζήτηση του σχεδίου νόμου  «Ρύθμιση θεμάτων μεταθέσεων οπλιτών, μέριμνας προσωπικού και άλλες διατάξεις».
Η κ. Βάκη υπογράμμισε πως «το παρόν νομοσχέδιο εμφορείται από τις αρχές της ισονομίας, της διαφάνειας, της αξιοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και αποπειράται να συμβάλει στον εκδημοκρατισμό και στον εκσυγχρονισμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αποσκοπεί στο να μπει ένα φρένο στο πελατειακό κράτος και στον στρατό ως προνομιακό πεδίο συναλλαγών και διαπλοκής».  
Αναφέρθηκε, επίσης, στους εξ ανάγκης ανυπότακτους και στους αντιρρησίες συνείδησης για τους οποίους προβλέπονται ευνοϊκότερες διατάξεις, συμφιλιώνοντας την κοινωνία με αυτές τις δύο φιγούρες και εμπεδώνοντας ένα δημοκρατικό έθος, που λαμβάνει υπόψη και τον ρόλο που παίζει η συνείδηση στην επίδειξη πράξεων πολιτικής ανυπακοής, μια σημαντική κατηγορία στη δυτική φιλοσοφική παράδοση.  Όπως σημείωσε χαρακτηριστικά η Κοινοβουλευτική Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ: «Υπάρχουν φιλελεύθεροι πολιτικοί φιλόσοφοι, όπως είναι ο Ρωλς και ο Ντουόρκιν, αλλά και το Ανώτατο Δικαστήριο της Αμερικής, που υποστηρίζουν ότι η πολιτική ανυπακοή όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά είναι και όρος ύπαρξης, ένα συστατικό στοιχείο που εμπλουτίζει μία δημοκρατική, ευτεταγμένη πολιτεία».

 Τέλος, η κ. Βάκη υποστήριξε πως πρόκειται για «ένα νομοσχέδιο που σέβεται εμπράκτως την έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ούτως ώστε ο οπλίτης να μπορεί να είναι και πολίτης και αυτή η μετάβαση να είναι ένα αδιόρατο ελαφρύ στραμπούληγμα της γλώσσας ή απλώς ένας αναγραμματισμός».



Σύνδεσμος βίντεο:  https://youtu.be/_1MihPucJxs





Παρατίθεται ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας:

«Σχετικά με το νομοσχέδιο, θα μου επιτρέψετε να τοποθετηθώ γενικά.  Θα ήθελα να μιλήσω εν τω συνόλω και ιδιαίτερα να τονίσω το σκεπτικό, τη φιλοσοφία –εάν θέλετε- αυτού του νομοσχεδίου.
Βεβαίως, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορώ να κρίνω εξ ιδίων την εν Ελλάδι στρατιωτική θητεία. Για τη στρατιωτική θητεία εν Ελλάδι γνωρίζω από προφορικές μαρτυρίες φίλων μου, οικείων, από την πάλαι ποτέ στήλη της «Ελευθεροτυπίας» με τίτλο «Φαντάρε πού πας;», που έδωσε σάρκα και οστά στο βιβλίο του Χριστόφορου Κάσδαγλη «Απολύομαι και τρελαίνομαι», από τα πασίγνωστα φανταρίστικα δίστιχα που μελοποίησε ο Λουκιανός Κηλαϊδόνης, μεταξύ άλλων.
Οι παραστάσεις και οι εικόνες διατρέχουν τον χρόνο αναλλοίωτες. Η μοναξιά της ακούσιας ξενιτιάς, η αγωνία του νεοσύλλεκτου, ο χαμένος χρόνος, που κανείς όμως δεν νοσταλγεί και δεν αναζητεί, ένα αναγκαίο κακό η στρατιωτική θητεία, που για πολλούς ισοδυναμεί με νεκρό χρόνο και βαθμό ζωής μηδέν.
Η μετάβαση, λοιπόν, από τον «πολίτη» στον «οπλίτη» είναι ένας ανεπαίσθητος αναγραμματισμός της γλώσσας, αλλά δυστυχώς γίνεται ενίοτε μια εγκάρσια τομή στην κανονικότητα του βίου, στη δημιουργικότητα και κάποιες φορές στην επαγγελματική και την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία.
Πασίγνωστες λέξεις και φράσεις της στρατιωτικής ιδιολέκτου, όπως «το βύσμα», «ο νέος», «ο παλιός» κ.ο.κ, μπορεί να γέννησαν ανέκδοτα και κινηματογραφικές κωμωδίες, αλλά ενίοτε έγιναν τα ψιμύθια που κάλυπταν το γερασμένο πρόσωπο ενός κράτους πελατειακού, κομματικού και προνεοτερικού, δηλαδή ενός κράτους όπου πρυτανεύει το προνόμιο πρόσβασης στον πολιτικό, στον Βουλευτή και όχι η καθολική εφαρμογή του νόμου.
Πίσω από χαριτωμένες και ευτράπελες αφηγήσεις της στρατιωτικής καθημερινότητας, κρύβεται η σκληρότητα διλημμάτων που διέπουν τον ελληνικό Στρατό, με κυρίαρχο το εξής: Για να επιβιώσεις ή θα αδικήσεις ή θα αδικηθείς!
Η εξάρτηση, ωστόσο, μιας ευμενούς μετάθεσης από την πρόσβαση σε πολιτικούς και κυβερνητικούς θώκους αποδεικνύει ότι ο Στρατός φέρει ανεξίτηλες τις παθογένειες του κράτους. Τα δύο προαιώνια αιτήματα, μια θέση στο Δημόσιο και μια καλή μετάθεση στον Στρατό, δημιουργούσαν πελατολόγια πολιτικών γραφείων και έκριναν και εκλογές βουλευτών.
Θεμέλιοι λίθοι του προς ψήφιση νομοσχεδίου με τίτλο «Ρύθμιση θεμάτων μεταθέσεων οπλιτών, μέριμνας προσωπικού και άλλες διατάξεις» είναι οι αρχές της ισονομίας και της διαφάνειας, δηλαδή το οξυγόνο της δημοκρατίας.
Και τούτο, διότι με το πρώτο μέρος τους παρόντος νομοσχεδίου θεσμοθετείται για πρώτη φορά ένα δίκαιο σύστημα μεταθέσεων των οπλιτών, που διέπεται από διαφάνεια και θεμελιώνεται σε ένα σύστημα μοριοδότησης, το οποίο λαμβάνει υπόψη όχι μόνο τις γραμματικές γνώσεις, την επαγγελματική εμπειρία, τα προσόντα και τις ειδικές δεξιότητες αλλά και κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια, όπως απώλεια συγγενούς πρώτου βαθμού, παθήσεις με ποσοστό αναπηρίας 67% των μελών της οικογένειας του οπλίτη, ύπαρξη τέκνου, οπλίτης τρίτεκνης ή πολύτεκνης οικογένειας, ενώ η εξαίρεση από τη διαδικασία μεταθέσεων κοινωνικά ευάλωτων ομάδων απηχεί μια πολιτική με γνώμονα την ανακούφιση συμπολιτών που ζουν στα όρια και δεν διασφαλίζουν ούτε καν τα βασικά μέσα διαβίωσης.
Λαμβάνει, όμως, υπόψη και αντικειμενικά κριτήρια, που καθορίζονται από παράγοντες που επηρεάζουν τις συνθήκες διαβίωσης των πολιτών και κατηγοριοποιούν τις μονάδες ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας, ενώ δίδεται για πρώτη φορά στον οπλίτη η δυνατότητα να δηλώσει τον τόπο προτίμησής του.
Ο πυλώνας του δεύτερου μέρους του νομοσχεδίου είναι η άρση της διαχωριστικής τομής μεταξύ δημιουργικού, επαγγελματικού, εκπαιδευτικού χρόνου από τη μια και στρατιωτικού από την άλλη. Σκοπός είναι ο χρόνος της θητείας να μην εξισώνεται με νεκρό χρόνο και να καταστεί δημιουργικός. Να μην αποκόπτει τον οπλίτη από την επαγγελματική του δραστηριότητα.
Τούτο πραγματοποιείται μέσω των άρθρων που δίνουν τη δυνατότητα στους οπλίτες γιατρούς που υπηρετούν τη θητεία τους να υπηρετήσουν σε άγονες, δυσπρόσιτες, νησιωτικές περιοχές, σε αγροτικά περιφερειακά ιατρεία, κέντρα υγείας, νοσοκομεία νησιωτικών περιοχών κ.o.κ., αλλά και στους αποφοίτους νομικών σχολών να εκπληρώσουν τον χρόνο άσκησης που προβλέπεται για την απόκτηση άδειας ασκήσεως επαγγέλματος στα νομικά γραφεία στρατιωτικών συμβούλων.
Οι παραπάνω διατάξεις δεν υπαγορεύονται μόνο από τη βούληση αλλαγής της φυσιογνωμίας της θητείας ως «νεκρού χρόνου», ενός πρόσκαιρου πλην βίαιου τέλους στη θεραπεία γνωστικών αντικειμένων και στην άσκηση επαγγέλματος, αλλά συγχρόνως ανακουφίζει. Ανακουφίζει απομακρυσμένες ακριτικές περιοχές που πάσχουν σήμερα από έλλειψη γιατρού και επουλώνει πρόσκαιρα και την πληγή της μετανάστευσης νέων επιστημόνων γιατρών στο εξωτερικό.
Στους παροικούντες, τώρα, την ακαδημαϊκή Ιερουσαλήμ, Έλληνας ανυπότακτος στο εξωτερικό ισοδυναμούσε, σχεδόν πάντοτε, με υποψήφιο διδάκτορα ή με έναν επαγγελματία καριέρας, το νήμα της οποίας θα διέκοπτε βίαια η υποχρέωση προς τη μητέρα πατρίδα. Ακόμα, στη φιγούρα του ανυπότακτου, που πληρώνει βαρύ αντίτιμο για ένα καλό βιογραφικό σημείωμα, υπήρχε και μια άλλη φιγούρα-όχληση στο αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, αυτή του αντιρρησία συνείδησης. Το παρόν νομοσχέδιο προβλέπει τόσο για τον εξ ανάγκης ανυπότακτο όσο και για τον αντιρρησία συνείδησης ευνοϊκότερες διατάξεις, συμφιλιώνοντας την κοινωνία με αυτές τις δύο φιγούρες και εμπεδώνοντας, αν θέλετε, και ένα δημοκρατικό έθος, που λαμβάνει υπόψη και τον ρόλο που παίζει η συνείδηση, μια πολύ σημαντική κατηγορία στη δυτική φιλοσοφική παράδοση, στην επίδειξη πράξεων πολιτικής ανυπακοής.
Από τον Θορώ, που αρνείται να πληρώσει τον κεφαλικό φόρο μέχρι την Αφρικανή Ρόζα Παρκς, που το 1955 αρνήθηκε να σηκωθεί από τη θέση της στο λεωφορείο, και από τους αντιρρησίες συνείδησης μέχρι το φοιτητικό κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, η έννοια της πολιτικής ανυπακοής αποτέλεσε και ένα δυσεπίλυτο γρίφο στον δημόσιο διάλογο μεταξύ πολιτικών φιλοσόφων, του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Αμερική και πολιτικών.
Υπάρχουν, μάλιστα και φιλελεύθεροι πολιτικοί φιλόσοφοι, όπως είναι ο Ρωλς και ο Ντουόρκιν, αλλά και το Ανώτατο Δικαστήριο της Αμερικής, που υποστηρίζουν ότι η πολιτική ανυπακοή όχι μόνο επιτρέπεται, αλλά είναι και όρος ύπαρξης, ένα συστατικό στοιχείο που εμπλουτίζει μία δημοκρατική, ευτεταγμένη πολιτεία.
Αδήριτη, μάλιστα, προϋπόθεση της πολιτικής ανυπακοής είναι και ένα κράτος δικαίου άξιο υπακοής. Με άλλα λόγια, ο αντιρρησίας συνείδησης εκφράζει μη βίαια και δημόσια τη διαφωνία του σε έναν νόμο, εντός των ορίων του νόμου ή στις παρυφές της πίστης του στον νόμο, με σκοπό την αλλαγή ενός νόμου επί τα βελτίω ή της κυβερνητικής πολιτικής.           
Το παρόν νομοσχέδιο εμφορείται από τις αρχές της ισονομίας, της διαφάνειας, της αξιοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και αποπειράται να συμβάλει στον εκδημοκρατισμό και στον εκσυγχρονισμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αποσκοπεί στο να μπει ένα φρένο στο πελατειακό κράτος και στον στρατό ως προνομιακό πεδίο συναλλαγών και διαπλοκής.
Φυσικά, καλές Ένοπλες Δυνάμεις μέσα σε ένα κακό, βαθύ, πελατειακό κράτος δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Λειτουργούν μόνο ως μία νησίδα ή μία όαση και μάλιστα συνιστούν ένα οξύμωρο.
Το νομοσχέδιο, λοιπόν, αυτό -μαζί με ένα άλλο, το οποίο συνιστά θεσμική τομή στη δημόσια διοίκηση- είναι ένα ακόμα βήμα στον εκδημοκρατισμό και στις θεσμικές τομές που επιχείρησε αυτή η Κυβέρνηση, ένα ακόμη βήμα μετά από μία σειρά νομοθετημάτων, όπως –να θυμίσω- η απόδοση της ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών, το σύμφωνο συμβίωσης, και το νομοσχέδιο το οποίο μεταξύ άλλων εξανθρώπιζε το σωφρονιστικό σύστημα.
Και τέλος, είναι και ένα νομοσχέδιο που σέβεται εμπράκτως την έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ούτως ώστε ο οπλίτης να μπορεί να είναι και πολίτης και αυτή η μετάβαση να είναι ένα αδιόρατο ελαφρύ στραμπούληγμα της γλώσσας ή απλώς ένας αναγραμματισμός».



 



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ