«Επειδή το νερό είναι αναγκαιότητα για την ίδια τη ζωή πρέπει να αρνηθούμε σθεναρά στην μετατροπή του σε εμπόρευμα».
Πόσο  επίκαιρη αποδεικνύεται σήμερα, η παραπάνω τοποθέτηση του εκπροσώπου της Βενεζουέλας  στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ τον Ιούλιο του 2010, τότε που ο  ΟΗΕ  ανακήρυξε  την «πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο  νερό  σαν θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα».
Όμως, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη μας, καταδικασμένοι στη φτώχεια και την εξαθλίωση, στερούνται ακόμη και τα στοιχειώδη αυτά δικαιώματα. Εκατομμύρια παιδιά κινδυνεύουν καθημερινά, από ασθένειες που θα μπορούσαν να αποτραπούν, ενώ οι δρόμοι της προσφυγιάς επιτείνουν το πρόβλημα.
Η αλήθεια είναι ότι η παγκόσμια κατανάλωση νερού διπλασιάζεται κάθε 20 χρόνια, αναπτυσσόμενη με διπλάσιους ρυθμούς απ΄ ότι η αύξηση του πληθυσμού. Σε πολλές περιοχές του πλανήτη είναι αυξημένη η ζήτηση του νερού λόγω,  κλιματολογικών συνθηκών, ενώ ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως ραγδαίες βροχοπτώσεις, πλημμύρες και φαινόμενα ξηρασίας γίνονται ολοένα και πιο έντονα.
Το καθαρό νερό εξελίσσεται σε είδος πολυτελείας, ενώ αναμένεται να γίνει ακόμη σπανιότερο εξαιτίας και της κλιματικής αλλαγής. Παράλληλα, η κατασπατάληση του φυσικού αυτού πόρου, στην Ελλάδα κύρια στον τομέα της γεωργίας, είναι φαινόμενο, που με στοχευμένες πολιτικές πρέπει να αποτραπεί, ενώ παράλληλα απαιτείται να ενταθούν οι προσπάθειες για  προστασία των υγροτόπων της χώρας μας, των υπόγειων και επιφανειακών υδάτων της.
Η Κλιματική Αλλαγή, παράλληλα με την ανεξέλεγκτη ρύπανση  επιδρά τόσο στην ποσότητα, όσο και στην ποιότητα του νερού. Το νερό ως φυσικός πόρος και κοινωνικό αγαθό, οφείλει να υπάγεται σε κοινωνικό και δημόσιο έλεγχο. Είναι αναπτυξιακός πόρος απαραίτητος στην παραγωγική διαδικασία προς όφελος των ανθρώπινων αναγκών και της ίδιας της ζωής,  ενώ η ανάπτυξη   ενεργητικής   και  πολύπλευρης ΥΔΡΟΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ,  μπορεί να δώσει λύσεις και στα προβλήματα,  που αντιμετωπίζουμε με τα διακρατικά νερά.