ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

31/08/2016

Φ. Βάκη: «Υπηρέτες δύο αφεντάδων: καναλαρχών και σχολαρχών»

Φ. Βάκη: «Υπηρέτες δύο αφεντάδων: καναλαρχών και σχολαρχών»



«Υπηρέτες δύο αφεντάδων, και των καναλαρχών και των σχολαρχών», τόνισε χαρακτηριστικά η Κοινοβουλευτική Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Φωτεινή Βάκη, στρεφόμενη προς την αξιωματική αντιπολίτευση, κατά τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής του σ/ν του Υπουργείου Παιδείας «Ρυθμίσεις για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση, τη διαπολιτισμική εκπαίδευση και άλλες διατάξεις».
Πιο συγκεκριμένα, η Φωτεινή Βάκη, αναφερόμενη στη στάση της Νέας Δημοκρατίας σε ό,τι αφορά την αντίδραση στην εποπτεία της ιδιωτικής εκπαίδευσης από το Υπουργείο Παιδείας, σημείωσε πως για τη ΝΔ μετά την υποστήριξη των καναλαρχών, ήρθε η ώρα υποστήριξης των συμφερόντων των σχολαρχών. Η θέση του κ. Μητσοτάκη άλλωστε πως οι μαθητές είναι οι «πελάτες» της παιδείας,  «είναι πιστή αντιγραφή του θεμελιωτή του νεοφιλελευθερισμού, του Φρίντμαν».
Η Κοινοβουλευτική Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ υπενθύμισε την πολιτική στην παιδεία που εφάρμοσε η Νέα Δημοκρατία επί των ημερών της, χαρακτηρίζοντας την «άλωση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης δια της μεταφοράς κοινωνικών πόρων σε ιδιωτικές εκπαιδευτικές δομές», και σημείωσε πως  «εκτός από την κατεδάφιση της δημόσιας εκπαίδευσης μέσω συγχώνευσης σχολικών μονάδων, υποχρηματοδότησης, κατάργησης των δημοφιλέστερων ειδικοτήτων της τεχνικής εκπαίδευσης που ρίξατε βορά στα ιδιωτικά ΙΕΚ, ισοπεδώθηκε και όλο το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των ιδιωτικών».
 Υπογράμμισε πως το σημερινό νομοσχέδιο, «κατοχυρώνει το αυτονόητο και συνταγματικά θεμελιωμένο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους: την επαναφορά της ευθύνης λειτουργίας των ιδιωτικών σχολείων στην πολιτεία, την αποκατάσταση της στοιχειώδους κρατικής εποπτείας στην παροχή ενός δημόσιου αγαθού από ιδιωτικούς φορείς, την αιτιολόγηση των απολύσεων από θεσμοθετημένα όργανα, την καταγραφή των επιπρόσθετων δραστηριοτήτων στις οικείες διευθύνσεις, τουτέστιν τη θέσπιση ενός κανονιστικού πλαισίου εποπτείας της ιδιωτικής εκπαίδευσης - που θα εγγυάται τι; - τη λογοδοσία όσων επιχειρηματιών κερδοσκοπούν εις βάρος της και πλήττουν έτσι το εκπαιδευτικό αγαθό».
Τέλος, σε ό,τι αφορά άλλες ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, η Φ. Βάκη υποστήριξε μεταξύ άλλων τη μέριμνα για την εκπαίδευση των προσφύγων, λέγοντας ότι τα σχολεία «μπορούν να γίνουν διαπολιτισμικά, ήτοι εργαστήρια ηθικών και πολιτικών συναισθημάτων αλληλεγγύης και σεβασμού, πεδία άσκησης και εμπέδωσης του πρώτου άρθρου της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι».



Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας της Φ. Βάκη:

«Παρακάμπτοντας τις θλιβερές παραφωνίες και τις άναρθρες κραυγές που ακούστηκαν αυτές τις ημέρες και που βεβηλώνουν τον χώρο στον οποίο βρισκόμαστε, διαιρώντας τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες, τους ανθρώπους και τους υπανθρώπους, τους νόμιμους και τους «λαθραίους», τους υγιείς και τους «μολυσματικούς», θα ήθελα να ξεκινήσω από το τελευταίο άρθρο του νομοσχεδίου, αυτό το οποίο αφορά τις δομές υποδοχής για την εκπαίδευση των προσφύγων.
Η εποχή της παγκοσμιοποίησης άνοιξε διάπλατα δρόμους και λεωφόρους στην ελεύθερη και απρόσκοπτη διακίνηση κεφαλαίων, αλλά έκλεισε ερμητικά τα σύνορα σε ανθρώπους απελπισμένους, σε ανθρώπους ξεριζωμένους, σε πρόσφυγες και μετανάστες που η ίδια δημιούργησε αντιμετωπίζοντάς τους ως περιττούς και θυσιαστέους. Η κρίση άνοιξε το κουτί της Πανδώρας στην Ευρώπη και ξεπήδησαν νεοναζιστικά σκέλεθρα, ρατσισμός και ξενοφοβία. Ευτυχώς, ο ελληνικός λαός, μολονότι καθημαγμένος, δεν έκλεισε σύνορα, δεν έκαψε καταυλισμούς, φιλοξένησε και τάισε από το υστέρημά του, άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του, καθώς και πανό που έγραφαν «Καλώς τους».
Ας μην ανησυχούν οι σταυροφόροι του ρατσισμού, δεν κινδυνεύουμε ούτε από καμιά ελονοσία ούτε από κάποια μεταδοτική ασθένεια. Και αν θα αλλοιώσει κάτι, αλλοιώνει όχι την εθνική μας καθαρότητα, αλλά την καθαρότητα της συνείδησής μας και την αξιοπρέπειά μας, δεν είναι οι πρόσφυγες αλλά οι πολιτικές που γεννούν την προσφυγιά. Είναι ευτυχής, λοιπόν, η συγκυρία που η ψήφιση του παρόντος νομοσχεδίου σχεδόν συμπίπτει με το πρώτο κουδούνι του σχολείου που θα χτυπήσει αυτή τη φορά και για δεκαοχτώ χιλιάδες προσφυγόπουλα και το πρώτο τους μάθημα θα είναι το δικαίωμα να έχουμε δικαιώματα. Διότι, παιδεία δεν είναι μόνο μονόδρομος κοινωνικής ένταξης, είναι και αναφαίρετο δικαίωμα όλων. Και ακριβώς από αυτό το πνεύμα εμφορούνται και οι διατάξεις περί της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, κατά τις οποίες όλα τα σχολεία δυνάμει μπορούν να γίνουν διαπολιτισμικά, ήτοι εργαστήρια ηθικών και πολιτικών συναισθημάτων αλληλεγγύης και σεβασμού, πεδία άσκησης και εμπέδωσης του πρώτου άρθρου της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι.
Υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσαν, επιπλέον, να ερμηνευθούν και οι διατάξεις περί της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στο εξωτερικό μέσω της καθιέρωσης της δίγλωσσης εκπαίδευσης. Δυστυχώς, η μοίρα του μετανάστη ήταν η γκετοποίηση στη χώρα υποδοχής. Η γεωγραφική απόσταση που τον χώριζε από τη χώρα του ήταν εξίσου μεγάλη με την ιστορική, την κοινωνική, την πολιτιστική απόσταση από τη χώρα υποδοχής. Η δίγλωσση εκπαίδευση, επομένως, δεν συμβάλλει μόνο στην εξοικείωση και ώσμωση, στην ιστορική μνήμη και την παιδεία της πατρίδας του αλλά γίνεται και ένα εφαλτήριο μετάβασης και ένταξης, ανοίγει μια δυναμική προοπτικής στη χώρα υποδοχής.
Και ερχόμαστε τώρα στην επίμαχη διάταξη που έγινε πεδίον δόξης λαμπρόν της αντιπολιτευτικής κορόνας περί της φερώνυμης αριστείας: αυτή που αφορά την ιδιωτική εκπαίδευση. Σε τούτο τον τόπο όλα τα κινήματα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ήταν και είναι συνώνυμα της μάχης για τη δημοκρατία. Οι αγώνες για την παιδεία ταυτίστηκαν με τους αγώνες για τη δημοκρατία. Κραδαίνετε το σπαθί της αριστείας, λοιδορήσατε από την πρώτη στιγμή αυτή την κυβέρνηση για τον «Μπαλτά στην παιδεία», ταυτίσατε τη ρύθμιση μια ασύδοτης αγοράς, οποιαδήποτε κανονιστικό πλαίσιο οφείλει να τη διέπει, ακόμη και συνταγματικές επιταγές, με «μπολσεβικισμό», με «καθεστώς Βόρειας Κορέας», κοκ.
 Και αφού υπηρετήσατε με απαράμιλλο ζήλο τους καναλάρχες που επιβίωναν με δανεικά και αγύριστα που εξασφάλιζαν με πολιτικά στηρίγματα και επικοινωνιακά ανταλλάγματα στις πλάτες όχι μόνο του ελληνικού λαού, αλλά και των εργαζόμενών τους, για τους οποίους θρηνείτε τώρα, τους οποίους είχαν καταδικάσει εδώ και χρόνια στη μαύρη, κατάμαυρη εργασία, τώρα ήρθε η ώρα των σχολαρχών. Υπηρέτες δύο αφεντάδων, και των καναλαρχών και των σχολαρχών. Και επειδή η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα καλά κρατούν, η παρούσα διάταξη –θα το πούμε νιοστή φορά- δεν καταργεί τα ιδιωτικά σχολεία, δεν απαγορεύει τις απολύσεις εκπαιδευτικών, πολλώ δε μάλλον δεν καταργεί τις επιπρόσθετες δραστηριότητες του ιδιωτικού σχολείου. Εκείνο που κατοχυρώνει είναι το αυτονόητο και συνταγματικά θεμελιωμένο από την ίδρυση του ελληνικού κράτους: την επαναφορά της ευθύνης λειτουργίας των ιδιωτικών σχολείων στην πολιτεία, την αποκατάσταση της στοιχειώδους κρατικής εποπτείας στην παροχή ενός δημόσιου αγαθού από ιδιωτικούς φορείς, την αιτιολόγηση των απολύσεων από θεσμοθετημένα όργανα, την καταγραφή των επιπρόσθετων δραστηριοτήτων στις οικείες διευθύνσεις, τουτέστιν τη θέσπιση ενός κανονιστικού πλαισίου εποπτείας της ιδιωτικής εκπαίδευσης - που θα εγγυάται τι; - τη λογοδοσία όσων επιχειρηματιών κερδοσκοπούν εις βάρος της και πλήττουν έτσι το εκπαιδευτικό αγαθό.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο εκπαιδευτικό σύστημα των Μπολσεβίκων, αρκεί να ρίξετε μια ματιά ακόμα και στο άρθρο 11 του Συντάγματος του 1844, από τότε επιτρεπόταν η λειτουργία ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, κατά τον οποίο «έκαστος έχει το δικαίωμα να συσταίνει εκπαιδευτικά καταστήματα συμμορφούμενος με τους νόμους του Κράτους».  
Αρκεί να ανατρέξει κανείς και στον ν. 682/77 κατά τον οποίο το Υπουργείο Παιδείας καθορίζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο η πολιτεία θα ασκεί «εποπτεία στα ιδιωτικά σχολεία», ρυθμίζει τα «της υπηρεσιακής κατάστασης του διδακτικού προσωπικού» και θεωρεί ότι «η κείμενη νομοθεσία επιβάλλει από πολλά χρόνια όπως τα ιδιωτικά σχολεία ακολουθούν τους κανόνες λειτουργίας των δημοσίων». Κυβέρνηση Μπολσεβίκων; Όχι, κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή, με υπουργό Παιδείας τον Γεώργιο Ράλλη.  
 Δυστυχώς, όμως, η αριστεία που επικαλείσθε και είναι η μεγάλη του Φρίντμαν σχολή που εφαρμόστηκε με ζήλο και από τον Πινοτσέτ, επιτάσσει το καθολικό πλαίσιο άλωσης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης δια της μεταφοράς κοινωνικών πόρων σε ιδιωτικές εκπαιδευτικές δομές που τα τελευταία χρόνια –και λόγω της κρίσης- εμφανίζουν διαρροή μαθητών. Η αριστεία που επικαλείσθε είναι η οικονομική ενίσχυση των γονέων από το κράτος,  που επιλέγουν την ιδιωτική εκπαίδευση μέσω του «κουπονιού» (voucher) ή της φοροαπαλλαγής. Άλλωστε οι μαθητές είναι οι «πραγματικοί πελάτες της παιδείας» όπως τόνισε και ο κ. Μητσοτάκης στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας και αυτό βεβαίως είναι πιστή αντιγραφή του θεμελιωτή του νεοφιλελευθερισμού, του Φρίντμαν, ο οποίος έγραψε κάποτε ότι «το εκπαιδευτικό κουπόνι είναι ένα μέσο για να επιτευχθεί η μετάβαση από ένα κρατικό σύστημα σε ένα σύστημα αγοράς».
Τι έγινε, όμως, το 2014 επί των ημερών σας (της συγκυβέρνησης); Εκτός από την κατεδάφιση της δημόσιας εκπαίδευσης μέσω συγχώνευσης σχολικών μονάδων, υποχρηματοδότησης, κατάργησης των δημοφιλέστερων ειδικοτήτων της τεχνικής εκπαίδευσης που ρίξατε βορά στα ιδιωτικά ΙΕΚ, ισοπεδώθηκε και όλο το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας των ιδιωτικών. Παραβιάσατε κατάφωρα το Σύνταγμα επισείοντας τότε τη δαμόκλειο σπάθη του ξένου παράγοντα και της τρόικας αλλά κατ’ ουσίαν για να εξυπηρετηθούν οι ημέτεροι σχολάρχες. Ο ν. 4254/2014 του κ. Αρβανιτόπουλου απορρύθμισε πλήρως το πλαίσιο λειτουργίας των «μη κρατικών εκπαιδευτηρίων», καθιστώντας τα κοινές κερδοσκοπικές επιχειρήσεις με τα συμπαρομαρτούντα, δηλαδή καταστρατήγηση της ανεξαρτησίας των εκπαιδευτικών, της αξιοπιστίας των χορηγούμενων τίτλων και απελευθέρωση των απολύσεων οι οποίες γίνονταν χωρίς καμία αιτιολόγηση. Το επιστέγασμα αυτής της πορείας ήταν η μεταφορά της εποπτείας των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων από το Υπουργείο Παιδείας στο Υπουργείο Εργασίας. Και τι σηματοδότησε η απουσία εποπτείας από το Υπουργείο Παιδείας; Ο έλεγχος του ΕΟΠΠΕΠ που άρχισε από πέρυσι την άνοιξη έδειξε τα εξής: Το ένα τρίτο των σχολείων κατέθεσαν ελλειμματικούς φακέλους σε ό,τι αφορά την πυροπροστασία και την αρχική οικοδομική άδεια. Πάνω από το 80% των σχολείων βρέθηκαν με σοβαρές κτιριακές παραβάσεις. Για να μην αναφερθούμε στα άλλα: δεκάδες σχολεία αλλάζουν όνομα και δήθεν μεταβιβάζουν την άδειά τους για να μηδενίσουν τα χρέη τους προς τα δημόσια ταμεία και στους εργαζόμενους, βαθμολογίες πλαστογραφούνται και τίτλοι σπουδών εκδίδονται με αδιαφανείς διαδικασίες, σχολεία λειτουργούν χωρίς άδεια.
Αυτή είναι η αριστεία που επικαλείσθε; Αυτή είναι η αριστεία της ασυδοσίας και της παρανομίας.
Δεν μηδενίζει κανείς και δεν ισοπεδώνει τον ρόλο που επετέλεσαν πεφωτισμένοι σχολάρχες-δάσκαλοι που δημιούργησαν αξιόλογα εκπαιδευτήρια, φυτώρια παιδείας στα οποία κατέφυγαν εκπαιδευτικοί που εκδιώχθησαν από το μετεμφυλιακό κράτος από την δημόσια εκπαίδευση. Ούτε θέλει κανείς να καταργήσει τα μη κρατικά εκπαιδευτήρια. Αυτό που αξιώνει είναι τα νομίμως λειτουργούντα ιδιωτικά σχολεία.
Κι επειδή επικαλείσθε αδιαλείπτως την Ευρώπη, ο ευρωπαϊσμός δεν είναι à la carte. Ας μην είμαστε Ευρωπαϊστές στη λιτότητα και τη φτώχεια του νεοφιλελευθερισμού αλλά μη Ευρωπαϊστές στη νόμιμη λειτουργία των δομών της εκπαίδευσης. Το ίδιο το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ τον Ιούνιο του 2015 υπογράμμισε ότι η εκπαίδευση είναι δημόσιο αγαθό, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου στη ραγδαία εμπορευματοποίησή της.
 Όπως, επίσης, ο καλώς εννοούμενος ευρωπαϊσμός δεν συνάδει με τη διανομή των βιβλίων σε φωτοτυπίες, Δεκέμβρη μήνα, επί υπουργίας της κ. Διαμαντοπούλου. Φέτος, είναι η πρώτη χρονιά που 24 εκατομμύρια βιβλία έχουν διανεμηθεί από τα μέσα Αυγούστου και τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά και χωρίς προβλήματα.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι κάτι που δεν υπόκειται σε κανένα νόμο της αγοράς και καμία τιμή: είναι η αξιοπρέπεια του εκπαιδευτικού που θα εργάζεται επιτέλους σε ένα προστατευμένο θεσμικά περιβάλλον και δεν θα εκβιάζεται. Εκπαιδευτικός που εκβιάζεται είναι έγκλημα καθοσιώσεως στο χώρο της παιδείας. Και η αξιοπρέπεια δεν έχει τιμή. Είναι αξία καθαυτή αλλά και το μόνο που προσδίδει προστιθέμενη αξία στην παιδεία».  



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ