Ομιλία της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη συζήτηση και ψήφιση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού «Τροποποιήσεις του ν.2725/1999 (Ά 121) και άλλες διατάξεις»

Για μας δεν είναι «σκουπίδια» οι άνθρωποι που μαζεύουν τα σκουπίδια. Ο αγώνας και η αγωνία τους μας αφορά όλους. Ο αγώνας της κυβέρνησης, η μάχη της, δεν στρέφεται κατά των εργαζόμενων. Είναι ένας αγώνας αποδόμησης ενός πελατειακού κράτους που υποσχόταν τα πάντα χωρίς να δίνει τίποτα, που μετέφραζε ανθρώπινες ζωές για δεκαετίες σε ψήφους και αντιμετώπιζε τους εργαζόμενους ως θυσιαστέους σε εργολαβικά συμφέροντα. Είναι, αν θέλετε, εν τέλει ένας αγώνας προάσπισης μέχρι τελευταίας ρανίδας μιας έννοιας που τραυματίστηκε όσο καμία άλλη: του δημοσίου συμφέροντος.      

Ολόκληρη η ομιλία:

Επιτρέψτε μου κι εμένα δύο λόγια καταρχάς για ένα σημαντικό νομοσχέδιο που δυστυχώς το αδίκησαν τα επείγοντα και φλέγοντα θέματα της καθημερινότητας, στα οποία θα αναφερθώ κι εγώ εν συνεχεία. Και επιτρέψτε μου δύο λόγια όσον αφορά το πνεύμα του νομοσχεδίου. Νομίζω ότι ούτως ή άλλως έχει αναλυθεί ενδελεχώς και από τον κ. Υπουργό και από τους εισηγητές βεβαίως των κομμάτων.

Το παρόν σχέδιο νόμου απαρτίζεται από άρθρα που έχουν πολλαπλή στόχευση. Αφενός να θωρακίσουν θεσμικά την εύρυθμη λειτουργία και διοίκηση της ΕΠΟ, με σεβασμό στο αυτοδιοίκητο ρόλο της -που δυστυχώς πλείστες όσες φορές έγινε φύλλο συκής του κακοδιοίκητου- αφετέρου να άρει αποκλεισμούς και να κατοχυρώσει εν τοις πράγμασι την ισοτιμία συμπολιτών μας, που μέχρι πρότινος στην αθλητική –και όχι μόνο- επικράτεια αντιμετωπίζονταν ως «παιδιά ενός κατώτερου θεού». Επιπλέον, αποπειράται να συνεχίσει και να ολοκληρώσει μία προσπάθεια που ξεκίνησε η κυβέρνηση από το 2015 για να καταπολεμήσει τη μεγάλη μάστιγα, μια προσπάθεια που ευελπιστούμε να τύχει συναίνεσης από τη μείζονα και από την ελάσσονα αντιπολίτευση: τη βία στα γήπεδα.

«Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει» και στα γήπεδα αίρεται ο νόμος, το δίκαιο και εξισώνεται με το δίκιο της παράγκας. Της παράγκας που επωάζει το αυγό του φιδιού και εκκολάπτονται τα τέρατα της βίας και του φασισμού. Της παράγκας που συμπυκνώνει και εγκολπώνει μαύρο χρήμα, παραοικονομία, δίκτυα εκβιασμών και εξαπάτησης. Άρθρα και διατάξεις συνεπώς που αποσκοπούν –έστω και με λάθη και με αστοχίες, δεν υπάρχουν τέλεια νομοθετήματα- να εξαλείψουν τη βία, ας γίνονται αντικείμενα ευρείας διαβούλευσης με διάθεση συναινετική και καλόπιστη. Ας γίνουν και κάποια εξ αυτών εφαλτήρια υπέρβασης μικροπολιτικής εκμετάλλευσης και σκοπιμοτήτων.

Στην αρχαία Ελλάδα όταν οι ολυμπιονίκες έμπαιναν στην πόλη τους, γκρεμιζόταν ένα κομμάτι από τα τείχη, εφόσον πόλη που γέννησε ολυμπιονίκη δεν είχε ανάγκη από τείχη. Η σύγχρονη Ελλάδα γέννησε κι αυτή τους Ολυμπιονίκες της. Ας τους προσφέρουμε λοιπόν τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν όσο μπορούν στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και κυρίως σε προγράμματα που μεταλαμπαδεύουν το ολυμπιακό ιδεώδες, τις ολυμπιακές αξίες, τον Ολυμπισμό.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι «αφανείς ήρωες» πίσω από όσους η πόλη υποδέχεται με επευφημίες και πανηγυρισμούς. Όσους δεν θα φωτίσουν οι προβολείς της δόξας μολονότι της έστρωσαν τον δρόμο. Όσοοι υπήρξαν οι αφανείς συντελεστές της, μολονότι αυτή δεν τους καταδέχτηκε. Και αναφέρομαι βεβαίως στους προπονητές των αθλητών που κατέκτησαν μετάλλιο στους Ολυμπιακούς ή Παραολυμπιακούς αγώνες και δεν διαθέτουν την άδεια άσκησης επαγγέλματος προπονητή. Η πολιτεία με το άρθρο 13 του παρόντος νομοσχεδίου αναγνωρίζει την προσφορά τους. Και αν οι αρχαία πόλις γκρέμιζε τα τείχη για να υποδεχτεί τον δαφνοστεφή ολυμπιονίκη της, η σύγχρονη πολιτεία που θέλει να αποκαλεί εαυτήν δημοκρατική και ευτεταγμένη, ας γκρεμίσει κάποια άλλα τείχη για κάποιους ήρωες που περπατούν στα σκοτεινά και αντιμετωπίζονταν δυστυχώς ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας: τους ανθρώπους με αναπηρία, τους νεφροπαθείς και μεταμοσχευμένους, για τους οποίους με το παρόν νομοσχέδιο προβλέπεται η χορήγηση αθλητικής αναγνώρισης στην αθλητική ομοσπονδία. Και σε αυτό το πλαίσιο, εξομοιώνεται το μη κερδοσκοπικό κοινωφελές σωματείο με την επωνυμία «Special Olympics Hellas», μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας «Special Olympics International», με τα αναγνωρισμένα από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού αθλητικά σωματεία. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικές αυτές οι διατάξεις.

Δεν σκόπευα, είναι αλήθεια, να αναφερθώ στην επικαιρότητα αλλά ο παροξυσμός της αντιπολίτευσης ελλείψει στρατηγικής, οράματος και σχεδίου τώρα που τελείωσε η αξιολόγηση και θυμίζει παραφράζοντας τον ποιητή «και τώρα τι θα απογίνομεν χωρίς εκκρεμή αξιολόγηση; Ήταν κι αυτή μια κάποια λύσις», με υποχρεώνει να θίξω κάποια φλέγοντα θέματα που, ει μη τι άλλο, είναι και φλέγοντα θέματα για την κοινωνία. Δυσοσμία λοιπόν από τα σκουπίδια. Ναι είναι μεγάλη η δυσοσμία από τα σκουπίδια και αφόρητη και μας αφορά όλους. Εντονότερη, όμως, δυσοσμία αναδίδουν όχι τα σκουπίδια αλλά μια μεγάλη και αμαρτωλή ιστορία που τα περιβάλλει.

 Ας κάνουμε λοιπόν μια σύντομη ανασκόπηση. Για δεκαετίες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση χιλιάδες εργαζόμενοι δούλευαν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, η ανανέωση των οποίων ήταν το προϊόν μιας άρρητης –ενίοτε και ρητής- και ανίερης συναλλαγής, μιας υπόσχεσης μονιμοποίησης για να χειραφετηθούν από τον ζυγό της ομηρίας, με αντάλλαγμα μια ψήφο που θα διευκόλυνε την άνοδο στο θώκο της εξουσίας. Το 2001 ήρθε η συνταγματική αναθεώρηση που απαγόρευε τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Οι χιλιάδες συμβασιούχοι όμως εξακολουθούσαν να υπάρχουν, η ανάγκη προσωπικού στον νευραλγικό τομέα της καθαριότητας εξακολουθούσε να υπάρχει. Και μαζί με αυτές εξακολουθούσε να υπάρχει η ελπίδα αυτών των ανθρώπων για σταθερή εργασία. Στη θέση της συνταγματικής πλέον απαγόρευσης της μετατροπής των συμβάσεων μπήκε μια ακόμη αθετημένη υπόσχεση, η μοριοδότηση αυτών των εργαζόμενων όταν και όποτε θα γινόταν διαγωνισμός μέσω ΑΣΕΠ. Και ύστερα ήρθε η κρίση και τα μνημόνια και η μοριοδότηση έμοιαζε ευσεβής πόθος που χάιδευε αυτιά ενώ άνοιγε μια άλλη κερκόπορτα, της αμαχητί παράδοσης της καθαριότητας στους ιδιώτες.

Οι πολιτικές σας πολλών δεκαετιών, που αντιμετώπιζαν τους ανθρώπους οι οποίοι μαζεύουν τα σκουπίδια σαν σκουπίδια, οι πολιτικές σας που έριξαν στα σκουπίδια το ιερό δικαίωμα μιας αξιοπρεπούς και σταθερής εργασίας είναι που γέμιζαν και γεμίζουν τους δρόμους σκουπίδια. Και είναι πρόδηλο τι εξυπηρετούσε αυτή η πολιτική, εκτός από τον ρόλο που της επιφυλάσσατε του εργαλείου ψηφοθηρίας τις προηγούμενες δεκαετίες, την εκχώρηση των σύγχρονων ομήρων της καθαριότητας στα σκλαβοπάζαρα των εργολαβικών εταιρειών και του ιδιωτικού συμφέροντος. Την ομηρεία τους στις εργασιακές σχέσεις «γαλέρας» και στη μισή ζωή της ημιαπασχόλησης. Άλλωστε, εξ όσων θυμάμαι αντισταθήκατε σθεναρά στην τροπολογία τον Σεπτέμβριο του 2016, με την οποία καταργήσαμε το καθεστώς των εργολαβικών εταιρειών στη δημόσια διοίκηση και το κράτος. Η ανάθεση όμως της καθαριότητας των Δήμων σε εργολαβικές εταιρείες δεν είναι μόνο μια στυγνά αντεργατική και ταξική πολιτική αλλά και προδήλως αντισυνταγματική. Διότι η καθαριότητα συνιστά κύριο και όχι συμπληρωματικό έργο της αυτοδιοίκησης για το οποίο απολαμβάνει άλλωστε και  ανταποδοτικά τέλη.

Η νομοθετική ρύθμιση που κατέθεσε το Υπουργείο Εσωτερικών συνιστά λύση και διέξοδο, υιοθετώντας μεταξύ άλλων και το σκεπτικό του Ελεγκτικού Συνεδρίου που αναφέρεται σε πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Συγκεκριμένα, δημιουργούνται νέες συμβάσεις εργασίες για όσους εργάστηκαν μέχρι τις 7/6/2017 επί τη βάσει επειγουσών και έκτακτων αναγκών. Προκηρύσσει άμεσα με βάση τις ανάγκες των Δήμων μέσω ΑΣΕΠ διαδικασία πρόσληψης τακτικού προσωπικού των Δήμων, ήτοι θέσεις μόνιμης και πλήρους απασχόλησης. Και οι «παρατασιούχοι», αυτή η ιδιότυπη κατηγορία που προστέθηκε στο οργουελικό ιδίωμα των εργασιακών σχέσεων των τελευταίων δεκαετιών μαζί με τους απασχολήσιμους, ευέλικτους, ημιαπασχολημένους και εν τέλει αναλώσιμους, θα έχουν ειδική μοριοδότηση προϋπηρεσίας. 

Γιατί για μας δεν είναι «σκουπίδια» οι άνθρωποι που μαζεύουν τα σκουπίδια. Και ο αγώνας και η αγωνία τους μας αφορά όλους. Και ο αγώνας όμως της κυβέρνησης, η μάχη της δεν στρέφεται κατά των εργαζόμενων. Είναι ένας αγώνας αποδόμησης ενός πελατειακού κράτους που υποσχόταν τα πάντα χωρίς να δίνει τίποτα, που μετέφραζε ανθρώπινες ζωές για δεκαετίες σε ψήφους και αντιμετώπιζε τους εργαζόμενους ως θυσιαστέους σε εργολαβικά συμφέροντα. Είναι, αν θέλετε, εν τέλει ένας αγώνας προάσπισης μέχρι τελευταίας ρανίδας μιας έννοιας που τραυματίστηκε όσο καμία άλλη: του δημοσίου συμφέροντος.