.

Η κριτική της Νέας Δημοκρατίας μου έχει δημιουργήσει μια ιδιόρρυθμη αίσθηση. Από τη μια μεριά υπάρχει η κριτική ότι η χώρα δοκιμάζεται, ότι θεσμοί, όπως η δημοκρατία, απομακρύνεται, αποστασιοποιείται από τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Από την άλλη μεριά, η Νέα Δημοκρατία έγινε κόμμα της αλλαγής. Υπόσχεται πλέον ότι θα έρθει και θα τα αλλάξει όλα.

Οπότε, αισθάνομαι τη διπλή ανάγκη να καταθέσω μερικές από τις αλλαγές, που κάνει η παρούσα Κυβέρνηση, διότι όταν και αν έρθει η Νέα Δημοκρατία, πρέπει τουλάχιστον να έχει καταγράψει πόσο έχει αλλάξει η χώρα το διάστημα αυτό, για να μπορεί να διευκολυνθεί ο τρόπος αλλαγών, όπως θα τις επιδιώξει. Και επειδή δεν μου αρέσει να μιλάω γενικά, αλλά μου αρέσει να μιλάω συγκεκριμένα, προκαλώ τη Νέα Δημοκρατία να μας πει ποιες από τις αλλαγές που θα αναφέρω θα πάρει πίσω.

Και ξεκινάω όχι από την ενέργεια, αλλά τη χωροταξία. Στη χωροταξία -που μάλλον ξέρετε την κατάσταση των τελευταίων σαράντα χρόνων- κάνουμε οκτώ αλλαγές τον περασμένο έναν-ενάμιση χρόνο. Αρχίζω:

Πρώτον, αναρτήσαμε τους δασικούς χάρτες με προοπτική άμεσης επικύρωσης. Παραλάβαμε δάση επικυρωμένα στο 1% της ελληνικής επικράτειας. Αναρτούμε τους δασικούς χάρτες, τους επικυρώνουμε -παρά τις κραυγές ότι θα διαλυθεί το σύμπαν, θα πέσει η Κυβέρνηση, θα ξεσηκωθούν οι αγρότες- και φιλοδοξούμε ότι μέχρι το 2019 θα έχουμε καλύψει το 70% των δασών της χώρας.

Δεύτερη μεταρρύθμιση: Μέχρι το τέλος του 2018 θα έχουμε οριοθετήσει τις ελληνικές παραλίες. Θα ξεφύγουμε από αυτό το καταπληκτικό φαινόμενο να προσπαθώ ως Υπουργός Χωροταξίας να βρω ποια είναι η οριοθέτηση στη Μύκονο και να βρίσκω τρεις γραμμές. Όχι μία ούτε δύο, αλλά τρεις γραμμές. Οριοθετούμε τις παραλίες, λοιπόν.

Κάνουμε αυτά τα δύο πράγματα για έναν και μοναδικό λόγο. Επειδή θέλουμε να αποκτήσει η χώρα κτηματολόγιο. Τα προηγούμενα δεκαπέντε χρόνια τα ξέρουμε. Φέρνουμε λοιπόν στη Βουλή -βγήκε στη διαβούλευση με τον κ. Κοντονή- κτηματολόγιο, ενιαίο φορέα κτηματολογίου. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ενοποιούμε το κτηματολόγιο και την υποθηκοφυλακεία σε ένα νομοσχέδιο-τομή, που φτιάχνει έναν ενιαίο φορέα-νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, που μαζί με τις τριάντα δύο μελέτες που έχουμε προκηρύξει, εκ των οποίων οι είκοσι οκτώ έχουν υπογραφεί, η Ελλάδα φιλοδοξεί να αποκτήσει πλήρες κτηματολόγιο για το 78% της ελληνικής επικράτειας το 2020.

Και αν το κτηματολόγιο δημιουργεί μια ασφάλεια δικαίου, μαζί με τα δάση, τις παραλίες και πολλά άλλα, τα προβλήματα παραμένουν. Οπότε κάναμε δύο ακόμα μεγάλες τομές: Πρώτον, ψηφίσαμε το νομοσχέδιο για τον πολεοδομικό σχεδιασμό της χώρας και είπαμε ότι από τούδε και εφεξής οι δήμοι -που καλύπτουν το 100% πλέον της επικράτειας-, καλούνται στα αμέσως επόμενα χρόνια -πολύ σύντομα θα βρούμε και χρηματοδότηση- να καταρτίσουν τοπικά χωρικά σχέδια που καλύπτουν πλέον το σύνολο της επικράτειας, γιατί οι δήμοι πια είναι και αστικοί και αγροτικοί μαζί.

Επιπρόσθετα, για να διευκολυνθεί το έργο τους ολοκληρώνεται και περνάει από το ΣτΕ το προεδρικό διάταγμα για τις χρήσεις γης που θέτει τους κανόνες για το πώς να καταρτίσουν αυτά τα σχέδια.

Η τρίτη μεγάλη παρέμβαση που κάναμε είναι ότι αλλάξαμε τον τρόπο με τον οποίον αδειοδοτείται και ελέγχεται ένα κτίσμα στην Ελλάδα. Ψηφίσαμε το νόμο για τα αυθαίρετα που παρέτεινε για τριάντα χρόνια με κοινωνικά κριτήρια πλέον τη χρήση των αυθαιρέτων. Ψηφίσαμε το νόμο για το πώς αδειοδοτούνται πλέον αυτά. Αδειοδοτείται από την Πολεοδομία, δεν ελέγχεται πλέον από την Πολεοδομία. Ελέγχεται κατά το στάδιο κατασκευής από ιδιώτες μηχανικούς που φέρουν την ευθύνη, αυτούς που φτιάχνουν το κτίσμα και από ιδιώτες μηχανικούς ελεγκτές του δομημένου περιβάλλοντος που ελέγχουν αν το κτίσμα γίνεται σύμφωνα με την άδεια που έχει. Μεταφέρουμε τον έλεγχο σε άλλη αρχή, στην περιφέρεια, στο Παρατηρητήριο, το οποίο αποκτά την αρμοδιότητα και να ελέγχει και να γκρεμίζει και να βάζει δρακόντεια πρόστιμα, προσπαθώντας να θεραπεύσουμε το πρόβλημα των αυθαιρέτων.

Σα να μην έφταναν αυτές οι έξι αλλαγές που κάναμε τον προηγούμενο χρόνο, φέρνουμε επιτέλους και τη θαλάσσια χωροταξία με καθυστέρηση και με την απειλή προστίμων πλέον από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η θαλάσσια χωροταξία ρυθμίζει και θα ρυθμίζει, όπως η χερσαία χωροταξία, τους κανόνες για τον θαλάσσιο χώρο και τους κανόνες με τους οποίους θα κινούνται οι δραστηριότητες στη θάλασσα.

Οκτώ μεταρρυθμίσεις απαρίθμησα. Θα ήμουν πανευτυχής να δω σε ποια απ’ αυτές θα ξεφύγετε στο μέλλον από το λατινοαμερικάνικο περιβάλλον που φτιάχνουμε και θα επαναφέρετε το ευρωπαϊκό, το οποίο κληρονομήσαμε από σας λίγο καιρό πριν.

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, επειδή είμαστε και κατά των επενδύσεων, ως γνωστό, και ο Τσακαλώτος πατάει τα κουμπιά στη Wall Street και ταυτόχρονα δεν ξέρω μέσα του τι κάνει -βράζει, υποθέτω- έχουμε εγκρίνει έξι προεδρικά διατάγματα επενδυτικών σχεδίων, δυστυχώς μόνο τουριστικών, από τις στρατηγικές επενδύσεις στην Κρήτη και στη Φωκίδα -τα πιο πολλά απ’ αυτά ήταν για αρκετά χρόνια στα συρτάρια- με τις αλλαγές που έπρεπε να γίνουν και τα στείλαμε και εγκρίθηκαν ως προεδρικά διατάγματα.
Ταυτόχρονα, έχουμε προχωρήσει και τους οικοδομικούς συνεταιρισμούς σε τέσσερις σημαντικές περιοχές κι έτσι προχωράνε και αυτά.

Εν κατακλείδι, κατά σύμπτωση έχω και το προεδρικό διάταγμα για το Ελληνικό με τις τελευταίες «πινελιές» στο Υπουργείο για να δημοσιευτεί. Έχετε χύσει πολλά κροκοδείλια δάκρυα γύρω απ’ αυτό. Αυτό έγινε με κάποιον τρόπο απόλυτα νόμιμο, απ’ ό,τι ξέρω. Πέρασε και από ΚΑΣ, πέρασε και από δω, πέρασε και από κει, πέρασε απ’ όλους τους θεσμούς, όπως προβλέπει ο νόμος, έγιναν όλες οι διαδικασίες και καταλήγει επιτυχώς.

Και κάτι τελευταίο: Έχουμε κάνει ρεκόρ παραχώρησης δημόσιων χώρων στους δήμους, ρεκόρ παραχώρησης σ’ όλη την Ελλάδα δημόσιων χώρων στους δήμους.
Δεύτερη ερώτηση: Τι απ’ αυτά θα ανακαλέσετε και ποια είναι η μεγάλη πολιτική με την οποία θα πορευτείτε;

Τούτων δοθέντων, μπορώ να μπω στο κατεξοχήν αγαπημένο μου θέμα, την ενέργεια. Η ενέργεια αντιμετωπίζει μπροστά της έναν μεγάλο μετασχηματισμό. Τον ξέρουμε όλοι. Η χώρα μας ψήφισε το Παρίσι, υποστηρίζει το 2030, τους πιο φιλόδοξους στόχους για την Ευρώπη. Θέλουμε να είναι δεσμευτικοί αυτοί οι στόχοι και αυτό συνεπάγεται δύο πράγματα:

Πρώτον, ότι θα πάμε σ’ ένα ενεργειακό μείγμα με ΑΠΕ γύρω στο 50%, φυσικό αέριο και διατήρηση του λιγνίτη με νέα εργοστάσια, στα οποία το περιβαλλοντικό αποτύπωμα είναι μικρότερο, άρα συμβατό με τους περιβαλλοντικούς στόχους του 2030.

Δεύτερον, ισχυρή εξοικονόμηση ενέργειας 1,5% ετησίως, το οποίο σημαίνει τεράστια επένδυση στα κτήρια, στις μεταφορές και έναν πάρα πολύ δύσκολο στόχο, που είναι οι δεσμεύσεις τις οποίες έχουμε αναλάβει ως χώρα και είμαστε έτοιμοι να υπηρετήσουμε.

Τι κάνουμε για να πετύχουμε αυτούς τους στόχους; Τρία πράγματα. Πρώτον, προωθούμε τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Οι ΑΠΕ, όπως ξέρετε, έχουν κλείσει έναν κύκλο. Τα αιολικά έδωσαν τις τελευταίες άδειες με εγγυημένες τιμές και για τα φωτοβολταϊκά έχει κλείσει ο κύκλος των εγγυημένων τιμών. Άρα, από τούδε και εφεξής θα μπούμε σε διαγωνιστικές διαδικασίες, προσδοκώντας οι ΑΠΕ πλέον να αποκτούν τιμές πολύ κοντά -και γίνεται- στο φυσικό αέριο ή σε άλλες μορφές, ώστε και οικονομικά να μπορέσουν να προωθηθούν.

Ταυτόχρονα, καταθέσαμε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που συζητιέται αυτές τις μέρες για τις ενεργειακές κοινότητες. Είναι ένα νομοσχέδιο τομή, που θα επιτρέψει στους καταναλωτές κάθε μορφής και είδους -ιδιώτες, αγρότες, δήμους, ξενοδοχεία, βιοτεχνίες κ.ο.κ.- να παράγουν τη δική τους ενέργεια, αυτή που χρειάζονται να καταναλώσουν, ανοίγοντας έτσι την κοινωνική οικονομία και τη δυνατότητα παραγωγής ενέργειας, που θα δώσει μια τεράστια ώθηση στις ΑΠΕ με βάση τους στόχους αυτούς.

Το δεύτερο πράγμα που κάνουμε είναι ότι δημιουργούμε πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Ανοίγουμε τις αγορές ενέργειας σε όλα τα επίπεδα. Το Χρηματιστήριο Ενέργειας θα ψηφιστεί τον Ιανουάριο. Ανοίγει η αγορά του φυσικού αερίου από την 1.1.2018.

Ταυτόχρονα, προωθούμε αλλαγές, οι οποίες θα διαμορφώσουν ένα πλαίσιο, που μαζί με το άνοιγμα των αγορών, θα επιτρέψει στις ενεργειακές κοινότητες μια πολύ ισχυρή τοπική και αποκεντρωμένη παραγωγή.

Το τρίτο και το τελευταίο που κάνουμε σε σχέση με όλα αυτά είναι ότι δίνουμε ισχυρούς κανόνες κοινωνικής πολιτικής στον ενεργειακό τομέα. Να υπενθυμίσω ότι, πρώτον, αλλάζουμε τα ΥΚΩ και τον τρόπο υπολογισμού τους, ούτως ώστε να μην έχουμε τις απότομες αυξήσεις στα νοικοκυριά από ένα σημείο κατανάλωσης και πάνω.

Δεύτερον, αλλάζουμε το κοινωνικό τιμολόγιο και το στοχεύουμε, με μεγάλες εκπτώσεις 70%, στα πιο φτωχά νοικοκυριά. Και τρίτον, για τα πολύ ευάλωτα νοικοκυριά που έχουν χάσει και το κοινωνικό τιμολόγιο ιδρύουμε ταμείο, στο οποίο θα προσφεύγουν, προκειμένου να αποκτούν την αρωγή για να ξανασυνδεθούν στο κοινωνικό τιμολόγιο.
Επιπρόσθετα σε αυτό, οι ενεργειακές κοινότητες αποτελούν ένα εργαλείο, ώστε οι δήμοι να μπορούν να συνδέσουν τα ρολόγια των ευάλωτων νοικοκυριών και να παράγει ενέργεια ο δήμος, που να συμψηφίζει με τα ευάλωτα νοικοκυριά.

Θέτω ξανά το ερώτημα. Ποια από αυτές τις αλλαγές θεωρείτε ότι θα πρέπει να αλλάξουμε, για να δημιουργήσουμε ένα κλίμα αλλαγής μέσα στην αλλαγή; Πάντως, έτσι όπως ήταν τα πράγματα δεν θα τα ξαναβρείτε. Αυτό είναι σίγουρο!

Κλείνω με δύο ακόμα σημεία. Το ένα έχει να κάνει με τα ορυχεία. Φέρνουμε για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’70 ένα νέο λατομικό νόμο, πολύ σύγχρονο και ικανό, που ανταποκρίνεται στις ιδιαιτερότητες της εξορυκτικής μας δραστηριότητας, μαζί με σημαντικές αλλαγές στον Μεταλλευτικό Κώδικα. Ήταν ένα αίτημα μιας πολύς μεγάλης περιόδου, που θα διαμορφώσει ένα πολύ διαφορετικό, σταθερό και περιβαλλοντικά πολύ πιο ισορροπημένο πλαίσιο για τη λειτουργία της εξορυκτικής διαδικασίας.

Δεύτερον, στο επίμαχο θέμα της El Dorado Gold, το οποίο αποτέλεσε επίσης ένα σημείο αιχμής, τελικά τα πράγματα έχουν πάει στη διαιτησία, ακριβώς με τα επίμαχα ερωτήματα τα οποία είχαν αποτελέσει και το θέμα των συζητήσεών μας, δηλαδή εάν μπορούν να εκπληρωθούν οι δύο βασικοί στόχοι που είχαμε θέσει από την πλευρά του δημοσίου, δηλαδή, πρώτον, εάν είναι τεχνικά εφικτή η λύση της πλήρους καθετοποίησης και δεύτερον, εάν είναι περιβαλλοντικά ασφαλής.

Κλείνοντας, θα θίξω ένα τελευταίο θέμα, το οποίο αποτελεί το πεδίο δραστηριοποίησης της Νέας Δημοκρατίας. Ο Προϋπολογισμός, από ό,τι φαίνεται, δεν θα καταρρεύσει. Η οικονομία, επίσης, μπορεί να μην αναπτύσσεται όπως θα αναπτυσσόταν, αν είχε μείνει η Νέα Δημοκρατία για άλλα είκοσι χρόνια, αλλά κι αυτή κάτι κάνει. Άρα, δεν κινδυνεύουν με κατάρρευση ούτε η οικονομία ούτε ο Προϋπολογισμός. Σίγουρα πάντως, με βάση την κριτική που μας ασκεί η Νέα Δημοκρατία, κινδυνεύει με κατάρρευση η ΔΕΗ.

Και εκεί επιτρέψτε μου να σταθώ μισό λεπτό, διότι θα πρέπει να απαντήσουμε σε αυτήν την κριτική της κατάρρευσης της ΔΕΗ.

Η ΔΕΗ φέτος πήρε τα ακόλουθα ποσά. Πήρε όλα τα ΥΚΩ της περιόδου 2012-2015. Θυμίστε μου ποιος κυβερνούσε εκείνη την περίοδο και δεν πλήρωνε τα ΥΚΩ; Κάποιοι κυβερνούσαν τότε! Πληρώσαμε, λοιπόν, όλα τα ΥΚΩ από το κοινωνικό πλεόνασμα, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να κάνουμε αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ. Άρα, είναι καθαρό κοινωνικό μέρισμα και είναι 350 εκατομμύρια.

Δεύτερον, πήρε άλλα 340 από την πώληση του ΑΔΜΗΕ, δηλαδή 670. Πήρε και άλλα 430 από το Δημόσιο, από την εξόφληση των χρεών του Δημοσίου και από τις προκαταβολές για τη σύμβαση που υπέγραψε ο κ. Χουλιαράκης με τη ΔΕΗ. Είναι 1,2 δισεκατομμύρια. Λέτε να καταρρεύσει χρηματοοικονομικά; Δύσκολο μου ακούγεται!
Η ΔΕΗ, λοιπόν, δεν θα καταρρεύσει χρηματοοικονομικά τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια, αν κρίνει κάποιος που ξέρει και έχει εξοικειωθεί με τις χρηματοδοτικές ανάγκες της ΔΕΗ, τα χρέη, τα δάνεια και το πότε λήγουν. Άρα, στο χρηματοοικονομικό κομμάτι νομίζω ότι μάλλον πρέπει να αποσυρθεί η ιδέα της άμεσης κατάρρευσης.

Την άκουσα πρώτη φορά τον Ιούνιο. Τον Ιούνιο δεν κατέρρευσε. Ακολούθησε ο Σεπτέμβριος που ήταν σίγουρο ότι θα καταρρεύσει, δεν κατέρρευσε πάλι. Ήταν να άρουν οι τράπεζες την εμπιστοσύνη τους και δεν το έκαναν. Φτάσαμε στον μαγικό Δεκέμβρη που ο απολογισμός φέτος είναι 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ εισροή χρημάτων στη ΔΕΗ από όλες αυτές τις πηγές.

Πάμε στο δεύτερο θέμα της ΔΕΗ. Αφού δεν κατέρρευσε χρηματοοικονομικά, κινδυνεύει από τη συμφωνία που κάναμε με την DG Comp -και όχι με τους θεσμούς- για το επίμαχο θέμα της πώλησης των λιγνιτικών μονάδων. Υπενθυμίζω πάλι, για πολλοστή φορά, ότι εμείς κληρονομήσαμε μια κατάσταση στην οποία σερνόταν η χώρα επί χρόνια -πριν κυβερνήσουμε εμείς τη χώρα- στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια για το θέμα του μονοπωλίου που είχε η ΔΕΗ στον λιγνίτη.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, οριστικά και αμετάκλητα, μετά από επτά χρόνια, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απεφάνθη ότι πρέπει να αρθεί το μονοπώλιο που έχει η ΔΕΗ στην πρόσβαση που έχει στον λιγνίτη για την παραγωγή ενέργειας. Υπόψιν ότι λίγο πριν, όταν ήρθαμε εμείς στα πράγματα, είχαμε ακυρώσει τη συμφωνία που είχε κάνει η προηγούμενη κυβέρνηση στη «μικρή ΔΕΗ».

Να σας θυμίσω τι έλεγε η συμφωνία της «μικρής ΔΕΗ», ότι πουλούσαμε οριζόντια το 22% έως 25% από λιγνίτη, υδροηλεκτρικά και φυσικό αέριο, τις τρεις πηγές που παράγουν ενέργεια. Ακούω κριτική από τη Νέα Δημοκρατία ότι έχουμε μια συμφωνία για μείωση του μεριδίου της λιανικής, δηλαδή και μείωση μέσω των ΝΟΜΕ στο μερίδιο της λιανικής, άρα, 22% με 25% της παραγωγής και ταυτόχρονα ΝΟΜΕ για να μειωθεί το μερίδιό της στη λιανική. Αυτή ήταν η «μικρή ΔΕΗ» που καταργήσαμε.

Με βάση την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και μετά από συζήτηση με τους θεσμούς καταλήξαμε στη συμφωνία ότι: Πρώτον, δεν συζητάμε για τα υδροηλεκτρικά ή τις άλλες δραστηριότητες της ΔΕΗ και έχουμε μια συμφωνία η οποία λέει ότι θα εφαρμόσουμε την απόφαση για τους λιγνίτες, μέσα στις διαπραγματεύσεις με τη DG Comp και καταλήξαμε. Αυτό είναι περίπου το 9% του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ, το οποίο είναι περίπου το 40% της λιγνιτικής παραγωγής της, που αντιπροσωπεύει το 9,1% του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ.

Ταυτόχρονα, συναποφασίσαμε ότι τα ΝΟΜΕ τα οποία χρησιμοποιήσαμε ως εργαλείο και χρησιμοποιούμε ως εργαλείο για να μειωθεί το μερίδιο της ΔΕΗ στη λιανική, θα απομειωθούν κατά αναλογία της πώλησης των μονάδων όταν αυτή ολοκληρωθεί.

Συνεπώς, έχουμε μια ισορροπημένη συμφωνία -πολύ διαφορετική από αυτή την οποίαν κληρονομήσαμε και καλώς ακυρώσαμε- την οποίαν προχωράμε βήμα προς βήμα και ισχυροποιείται το επιχείρημα που λέμε από την αρχή, ότι μέσα από όλες αυτές τις αλλαγές στον τομέα της ενέργειας, η ΔΕΗ θα παραμείνει ο πυλώνας του ενεργειακού μας συστήματος.

Σήμερα παράγει το 50% και έχει το 80% της αγοράς. Μέσα από όλες αυτές τις αλλαγές θα παραμείνει ο βασικός πυλώνας, θα συνεχίσει να παράγει κοντά στο 50%, θα αναπτύξει και τις ΑΠΕ, θα κάνει και άλλες δραστηριότητες και θα έχουμε ένα ενεργειακό σύστημα σταθερό, απελευθερωμένο, με άλλους φυσικά παίκτες στην αγορά, αλλά ταυτόχρονα σταθερό, σίγουρο και θα αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της μετάβασης με ένα συγκεκριμένο και συγκροτημένο τρόπο.

Και απέναντι σε αυτές τις αλλαγές θα ήθελα πραγματικά να δω ποιες θα πάρετε πίσω για να μας θυμίσετε ότι υπάρχει και μια άλλη Ευρώπη, την οποία δεν έχουμε ανακαλύψει.

Σας ευχαριστώ.