Ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη συζήτηση και ψήφιση επί της αρχής, των άρθρων, των τροπολογιών και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Υγείας: «Κύρωση της πράξης ολοκλήρωσης της σύμβασης δωρεάς Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου και του Ν.Π.Δ.Δ. Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός - Οφθαλμιατρείο Αθηνών - Πολυκλινική»»

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι σε αυτό το νομοσχέδιο, προφανώς, έχουμε έναν βασικό κοινό τόπο κι αυτό είναι θετικό, αναμφίβολα. Νομίζω ότι στα ζητήματα της υγείας μπορούμε να βρούμε κι άλλους κοινούς τόπους, εάν μιλήσουμε με ειλικρίνεια, εάν μιλήσουμε πάνω στα προβλήματα, εάν μιλήσουμε με έναν, θα έλεγα, προσανατολισμό υπεράσπισης της δημόσιας υγείας.
Βεβαίως, δεν συμφωνώ με διάφορα πράγματα που ακούστηκαν σε αυτήν την Αίθουσα που είναι λίγο ιδεολογικά και πολιτικά, όπως για παράδειγμα ότι οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης συνέκλιναν στο κοινωνικό κράτος.
Θέλω εδώ να θυμίσω σε όσους αναφέρθηκαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στους υπερπλούσιους - θέλω κι αυτό να το σχολιάσω-, ότι από τη δεκαετία του ’90 και με τα σκληρά δόγματα του νεοφιλελευθερισμού, που εκφράστηκαν κυρίως με τις πολιτικές του Ρέιγκαν και της Θάτσερ –και κάποιοι έχουμε εμπειρία, και βιωματική εμπειρία, ειδικά από το εθνικό σύστημα υγείας της Βρετανίας-, η κατεύθυνση του νεοφιλελευθερισμού, στην οποία δυστυχώς μπήκε για μια μεγάλη εποχή και το σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα, ήταν αυτή που αποδιοργάνωσε τα εθνικά συστήματα υγείας, ιδιαίτερα το εθνικό σύστημα υγείας της Μεγάλης Βρετανίας. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που το εργατικό κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας υπό τον Κόρμπιν έβαλε, σαν ένα από τα πρώτα ζητήματα στο γενικό του σύνθημα «Για τους πολλούς κι όχι για τους λίγους», το θέμα του εθνικού συστήματος υγείας. Άρα, για να μην ξεχνιόμαστε, η σύγκρουση αυτή παραμένει.
Εγώ μίλησα για κοινούς τόπους που μπορούμε να βρούμε, αλλά ταυτόχρονα θέλω να μιλήσω και θέλω να επισημάνω ότι το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, κατά τη δική μας άποψη, κι έτσι όπως εκφράστηκε πρακτικά, ξαναλέω, και στις Ηνωμένες Πολιτείες και εκφράζεται σήμερα με την επιθετική στάση της νέας αμερικάνικης ηγεσίας απέναντι σε ό,τι προσπάθησε να χτίσει ο Μπαράκ Ομπάμα, είναι μια σύγκρουση ανάμεσα στις απόψεις -κι έρχομαι και σε αυτό με τον Μπιλ Γκέιτς- που πιστεύουν ότι το κοινωνικό αγαθό θα προκύπτει μόνο όταν υπερχειλίσουμε από πλούτο κι ότι κάποιοι υπερπλούσιοι θα σώσουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αυτό το κοινωνικό αγαθό. Είναι εντελώς διαφορετική, ριζικά διαφορετική, η άποψή μας. Είναι η άποψη ότι το κοινωνικό αγαθό της υγείας, όπως και τα κοινωνικά αγαθά που συμπεριλαμβάνονται στο κοινωνικό κράτος, είναι στοιχείο ανάπτυξης και αναδιανομής από την πρώτη στιγμή, και όχι αν περισσεύουν. Δεν περισσεύουν. Είναι ριζική διαφορά αυτό στην αντίληψη και στη λειτουργία μας.
Συνεπώς, θα έλεγα τούτων δοθέντων, συνεχίζουμε και πάντα είμαστε ανήσυχοι για τον χώρο της δημόσιας υγείας. Άρα, όποιες δυνατότητες έχουμε σε συνεργασίες, σε προγραμματικές συμφωνίες, οφείλουμε και πρέπει να τις «εκμεταλλευόμαστε», με την καλή έννοια του όρου, με όρους διαφάνειας, ορθής διαχείρισης, συνετής πολιτικής, έτσι ώστε να ενισχύσουμε ένα σύστημα το οποίο πράγματι, όταν το παραλάβαμε ως Κυβέρνηση, ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Τώρα, έχουμε σαφείς ενδείξεις -αποδείξεις θα έλεγα-, σταθεροποίησης και νέου ξεκινήματος. Και αυτό δεν μπορούμε να το υποτιμάμε καθόλου, αν πάρουμε και θυμηθούμε δύο κορυφαίες επιλογές που έκανε αυτή η Κυβέρνηση: Πρώτον με την καθολική κάλυψη όλων των ανασφαλίστων, όπου δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι έχουν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας και δεύτερον, τη μεγάλη θεσμική τομή που είναι σε εξέλιξη, της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Και πάρα πολλά ακόμη πράγματα, που θέλουμε μέρες να τα πούμε. Πολλά πράγματα, τα οποία είναι θεμελιακή συμβολή αυτής της Κυβέρνησης για τη σταθεροποίηση και το ξεκίνημα της δημόσιας υγείας και γενικότερα του κοινωνικού κράτους.
Θα ήθελα να αναφερθώ και στα ζητήματα της επικαιρότητας, κυρία Πρόεδρε, κύριοι Υπουργοί και κύριοι Βουλευτές, λέγοντας δυο-τρεις κουβέντες, αυτά τα οποία έχουν διαμειφθεί στη σημερινή συζήτηση. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ πια να παρακολουθήσω το σλάλομ της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για σλάλομ. Αν δει κανείς, τότε που ξεκίνησε η πρωτοβουλία αυτής της Κυβέρνησης -θυμίζω ότι το είχαμε ψηφίσει στις προγραμματικές μας θέσεις, την πρωτοβουλία αυτήν που πήραμε, την έχουμε ψηφίσει στις προγραμματικές μας θέσεις, δεν ήλθε ως κεραυνός εν αιθρία- όταν υπήρξε -και υπάρχει- ένα ευνοϊκό πεδίο, ένα παράθυρο ευκαιρίας, όπως λέγεται, ξεκινήσαμε αυτήν την πρωτοβουλία.
Αναρωτηθείτε, κυρία Πρόεδρε, και κύριοι συνάδελφοι, πώς ακριβώς έχει συμπεριφερθεί σε όλη αυτήν τη διαδρομή η Νέα Δημοκρατία: «Όχι δεν είναι κατάλληλη ώρα», «όχι θα πάμε ή δεν θα πάμε να ενημερωθούμε», «όχι» το ένα, «όχι» το άλλο. Γιατί; Γιατί φοβάται το εξής ολοφάνερο σε όλους: Ότι αν μπορέσουμε -και ελπίζω ότι θα το καταφέρουμε- να φέρουμε σε αυτήν την Αίθουσα μια λύση συνολική όπως λέμε, -θα πω και γι’ αυτό ορισμένα πράγματα-, τότε θα βρεθεί σε πάρα πολύ δύσκολη θέση. Διότι, μέσα στους κόλπους της, η ακροδεξιά της συνιστώσα, που δυστυχώς φαίνεται να έχει επικρατήσει σε αυτήν τη φάση, δεν θα ξέρει από πού να φύγει και τι να πει. Και θα βρεθεί σε πάρα πολύ δύσκολη θέση.
Είναι, όμως, ένα θέμα -και εδώ κάνω την έκκληση-, το οποίο δεν πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως ελληνικό πολιτικό σύστημα ούτε ευκαιριακά, ούτε χωρίς σύνεση, ούτε χωρίς ψυχραιμία. Και κυρίως, να το χρησιμοποιήσουμε ως μοχλό για πολιτικές εξελίξεις που φαντασιωνόμαστε, δηλαδή την πτώση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ξεχάστε το αυτό. Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο. Ξεχάστε οποιοδήποτε σχεδιασμό, στον οποίον να χρησιμοποιείτε ως μοχλό αυτό το κρίσιμο θέμα για να ρίξετε την Κυβέρνηση. Ξεχάστε το.
Αν κάνετε αυτήν την παραδοχή και το ξεχάσετε, έχω την εντύπωση ότι πολλές δυνάμεις μέσα στη Νέα Δημοκρατία –και έγινε φανερό αυτό στη διαδρομή αυτών των ημερών- μπορούν πράγματι να σκεφτούν ψύχραιμα, συνετά και με βάση τη σταθερότητα και την ειρήνη στην περιοχή και το εθνικό συμφέρον και να προχωρήσουμε σε αυτό το οποίο μπορεί πράγματι το πολιτικό σύστημα να συμφωνήσει.
Εγώ νομίζω ότι εάν ξεφύγουμε από αυτό, έχουμε αυτήν τη δυνατότητα, να συμφωνήσουμε επιτέλους σε μία λύση σε αυτό το πρόβλημα που έχει κακοφορμίσει πάνω από είκοσι πέντε χρόνια.
Δηλαδή, τι θέλουμε; Θέλουμε να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι και να μην βλέπουμε ότι εκατόν τριάντα ή εκατόν σαράντα χώρες σήμερα, που αναγνωρίζουν τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα -ανάμεσα σε αυτές και τέσσερα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, Ηνωμένες Πολιτείες, Κίνα, Ρωσία- δεν θα γίνουν σε λίγο χρονικό διάστημα εκατόν πενήντα, εκατόν εξήντα ή εκατόν εβδομήντα; Δεν το καταλαβαίνουμε αυτό; Δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι προς το συμφέρον της χώρας και για πάρα πολλούς ακόμη λόγους να μπορέσουμε αυτήν τη στιγμή, που έχουμε μια μετριοπαθή κυβέρνηση, που συζητάει, που θα προχωρήσει αύριο μεθαύριο στην αλλαγή του βασικού άξονα και στην αλλαγή του ονόματος του αεροδρομίου; Είναι συμβολικές κινήσεις, ναι, αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι σε αυτήν τη γραμμή πρέπει να πάμε και όχι στις ακρότητες και τον επιχειρούμενο εναγκαλισμό, με ό,τι πιο ακροδεξιό, απωθητικό και ακραία εθνικιστικό, το οποίο έχει κοστίσει στην ιστορία και στη διαδρομή της χώρας μας και στον εναγκαλισμό με αυτήν την άποψη;
Συνεπώς, νομίζω ότι είναι μια στιγμή που πρέπει να σκεφτούμε ψύχραιμα, νηφάλια. Νομίζω ότι έχουμε περιθώρια να προχωρήσουμε με έναν συνετό τρόπο στη λύση αυτού του προβλήματος. Ξαναλέω ότι θα είναι προς το συμφέρον του ελληνικού λαού, θα είναι προς το συμφέρον της ειρήνης και της σταθερότητας της περιοχής.
Αλλιώς, σε μια άλλη λογική, διαφορετική, που πάει να την εκφράσει το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής μέσα σε αυτήν την Αίθουσα, θα οδηγηθούμε σε περιπέτειες. Αυτό να το καταλάβουμε, αυτό να το έχουμε υπόψιν μας. Νομίζω ότι είναι στιγμές που πρέπει να λειτουργήσουμε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα.
Ευχαριστώ πολύ.