Η ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου στην Ολομέλεια

Ο σεβασμός στην ψήφο κατά συνείδηση του βουλευτή είναι απόλυτος. Δείχνει πίστη στη διάκριση των εξουσιών. Να σεβόμαστε και να τιμούμε αυτή την παράδοση και τη συνταγματική υποχρέωση, να ψηφίζουμε δηλαδή κατά συνείδηση σύμφωνα με τις αξίες μας και αυτό που επιτάσσει ο νους και η σκέψη μας, αποτελεί εκδήλωση πολιτικού πολιτισμού μεταξύ των βουλευτών όλων των παρατάξεων. Επιπλέον είναι και υποχρέωσή μας απέναντι στους ανθρώπους που μας έστειλαν στη Βουλή και προσδοκούν κάτι από μας.

Ο κ. Μανιάτης έθεσε ορισμένα ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με το γενικότερο πολιτικό κλίμα, ένα κλίμα που και εμείς το περιγράφουμε. Ένα κλίμα διχόνοιας, διχασμού, συγκρούσεων, έριδος. Επανειλημμένως και εγώ προσωπικά και άλλοι συνάδελφοι από το ΣΥΡΙΖΑ έχουμε δηλώσει ότι οι συγκρούσεις είναι απαραίτητες, αναγκαίες και γόνιμες για την παραγωγή πολιτικής στη Δημοκρατία. Μόνο δια των συγκρούσεων και των αντιθέτων θα παραχθεί το νέο αποτέλεσμα. Ασφαλώς όμως είναι τελείως άλλο η διχόνοια, ο διχασμός, η επιδίωξη ισοπέδωσης του αντιπάλου, η επιδίωξη ισοπέδωσης όχι του επιχειρήματος αλλά τις προσωπικότητες του αντιπάλου.

Ωστόσο όπως εμείς μετά από τρία χρόνια στην κυβέρνηση ήδη βρισκόμαστε στη φάση της αυτοκριτικής για όσα έχουμε πράξει και πράττουμε, θα περίμενα από τους πολιτικούς οι οποίοι κυβέρνησαν με τη μία ή την άλλη μορφή για κάποια περίοδο στα 40-45 χρόνια της Μεταπολίτευσης να υπάρχει μία πιο γνήσια αυτοκριτική εκ μέρους τους. Όχι μόνο η λυσσώδης μανία αυτοδικαίωσης: «Εμείς το είπαμε πρώτο. Εμείς το είχαμε πει τότε».

Όταν είμαστε ενεργοί και δρώντες μέσα σε ένα κοινοβούλιο, σε μία ιστορική περίοδο κατά την οποία διαδραματίζονται μεγάλες εξελίξεις, τίθενται μεγάλα ιστορικά ερωτήματα για την πολιτειακή συνοχή, για την εθνική ασφάλεια και για το μέλλον της χώρας και των νεότερων γενεών, όλη αυτή η η εμπρηστική αντιπαράθεση δεν οφείλεται πια μόνο στην κυβέρνηση. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος που ήταν πριν από δέκα ή πριν από οκτώ χρόνια. Έχουν αλλάξει οι ιστορικές συνθήκες, έχει αλλάξει η ιστορική εμπειρία, έχει σωρευθεί χρόνος, πείρα και γνώση.

Γι’ αυτό ήθελα να ρωτήσω τον κ. Μανιάτη: Οι «εμπρηστές» υπάρχουν στο ΣΥΡΙΖΑ; Βλέπει κανέναν να πηδάει πάνω στα έδρανα; Εγώ αντιθέτως που δεν είμαι στην τάξη των εμπρηστών αλλά στην τάξη των πελταστών ενίοτε ακούω από την αντιπολίτευση φρικτά πράγματα που με σοκάρουν, όντας τριάμισι χρόνια βουλευτής.

Απονομοθετήσεις

Θα ήθελα να έρθω σε κάτι άλλο το οποίο όλοι το αναγνωρίζουν. Πρέπει να υπάρχει συνέχεια κράτους. Επικαλεστήκατε συνέχεια κυβερνήσεων στην ενεργειακή πολιτική και είπατε ότι αυτά που έκανε η κυβέρνηση Παπανδρέου τα συνέχισε η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, μετά η κυβέρνηση Πικραμμένου των 20 ημερών και η κυβέρνηση Παπαδήμου που δεν ήταν βέβαια μία αμιγώς πολιτική κυβέρνηση καθότι για να υπάρξει εκείνη η κυβέρνηση χρειάστηκαν οι συναινέσεις του κ. Σαμαρά και του κ. Βενιζέλου.

Στην αμιγώς πολιτική κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, θα θυμάστε ασφαλώς ότι υπήρξε απονομοθέτηση ή απαξίωση νομοθετικών πρωτοβουλιών και μεταρρυθμίσεων που έκανε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Να σας θυμίσω το νόμο περί αξιολόγησης που εισήγαγε ο κ. Ραγκούσης και κατακρημνίσθηκε το καλοκαίρι του 2014 εν τη πράξει; Να σας θυμίσω υγειονομικές διατάξεις που είχε νομοθετήσει ο κ. Λοβέρδος, τις έκανε πιο ανθρώπινες η κ. Σκοπούλη και τις επανέφερε ο κ. Γεωργιάδης; Να σας θυμίσω πόσο ταλαιπωρήθηκε ο νόμος της ιθαγένειάς του κ. Ραγκούση; Και ότι ήρθε ως συνέχεια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να τον εδραιώσει, να τον πάει επί τα βελτίω και να τον καταστήσει λειτουργικό; Να σας θυμίσω πώς κινδύνεψε ο νόμος της διαύγειας από τον κ. Μητσοτάκη, υπουργό διοικητικής μεταρρύθμισης; Υπήρξαν λοιπόν και εκεί ασυνέχειες κυβερνητικές και θεσμικές επί μειζόνων μεταρρυθμίσεων και μάλιστα τη στιγμή που βουλευτές της πρώτης κυβερνήσεως ήταν βουλευτές και στη δεύτερη.

Για την επίθεση στη Φαβέλα

Ας τα ξεπεράσουμε λοιπόν αυτά και ας έρθουμε στο επισφράγισμα των όσων είπε και ο κ. Δένδιας εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας ο οποίος με ήρεμο τόνο και μάλλον με μία πολιτική ευπρέπεια έκανε κάποιες νύξεις σε ένα κύμα βίας. Το ξέρει και για αυτό ήταν μετρημένος. Επεσήμανε και προς τιμήν του και την επίθεση που έκαναν τα φασίζοντα στοιχεία στον κοινωνικό χώρο «Φαβέλα» στον Πειραιά. Όλες αυτές τις μέρες και στο λόγο του ο κ. Μητσοτάκης, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν ανέφερε τίποτε.

Ο κ. Δένδιας έμπειρος υπουργός που βρέθηκε αντιμέτωπος με τους φασίζοντες και τη Χρυσή Αυγή, την ανέφερε ως αυτό που ήταν, επίθεση. Ήταν μία φονική επίθεση. Βρέθηκε συνήγορος δικηγόρος με κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Σε ορισμένα όμως ΜΜΕ αναφερόταν η επίθεση «κάποια επεισόδια, κάποιοι αντιδικούσαν». Το μικρό ατόπημα ή και μεγάλο, αναλόγως πώς θα το ερμηνεύσουμε, του κ. Δένδια είναι ότι ναι μεν υπάρχουν κάποιες πράξεις πολιτικής βίας τον τελευταίο καιρό αλλά δεν μπορούμε να τις τσουβαλιάζουμε με πράξεις που είναι ξεκαθαρίσματα λογαριασμών. Είναι άλλο πράγμα τα τρικάκια και άλλο πράγμα οι λοστοί που πέφτουν επάνω σε κεφάλια ανθρώπων. Είναι άλλο πράγμα οι δολοφονίες στο δρόμο από συμμορίες και άλλο πράγμα η κατάληψη ενός χώρου.

Φυσικά και καταδικάζουμε τη βία. Φυσικά και καταδικάζουμε κάθε παραβατική πράξη που θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα ή την περιουσία ενός απλού φιλήσυχου πολίτη. Αλλά δεν πρέπει να παραποιούμε την πραγματικότητα και να τρομοκρατούμε την κοινή γνώμη μεγεθύνοντας τεχνητά ή παραποιώντας πραγματικά γεγονότα για πολιτική εκμετάλλευση. Αυτό δεν βοηθά κανέναν.

Δεν έχουμε καμία παρόξυνση η διόγκωση των μεγεθών στα εγκλήματα. Πριν από δύο-τρεις μήνες με αφορμή την τραγική απώλεια του δικηγόρου Ζαφειρόπουλου εδώ σε αυτή την αίθουσα ένας συνάδελφος έδωσε αμέσως πολιτική χροιά λέγοντας ότι το χέρι των δολοφόνων το οπλίζουν οι φραστικές παροξύνσεις μέσα στη Βουλή. Του επισήμανα αμέσως εκείνη τη στιγμή ότι δεν ξέρουμε απολύτως τίποτε από τις Αρχές για το τι έχει συμβεί και ότι ο λόγος του ήταν παρόξυνση, ήταν λάθος.

Δεν πέρασε μία ώρα και απεδείχθη ότι τον διακεκριμένο αυτό δικηγόρο και διακεκριμένο στέλεχος της συντηρητικής παρατάξεως τον δολοφόνησε ένας κοινός ποινικός εγκληματίας αναμεμειγμένος σε τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο που πιθανόν να έχει και άλλες διαστάσεις, το σκάνδαλο της Energa. Σε ένα θύμα λοιπόν της μαφίας απεδόθη από βιασύνη πολιτικό κίνητρο. Από βιασύνη, το αναγνωρίζω αυτό, αλλά αυτή η βιασύνη μπορεί να μας βάλει σε περιπέτειες και να δίνουμε πολιτικό βάρος σε πράγματα που δεν έχουν καμία πολιτική αφετηρία.

Θα ζητούσα λοιπόν με αφορμή και τους ανεβασμένους τόνους της Νέας Δημοκρατίας περί βίας και ανομίας να ζητήσει τα στατιστικά από την Ελληνική Αστυνομία και το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως. Θα διαψευστεί, είναι διαφορετικά. Δεν υποστηρίζω ότι όταν λιγοστεύουν οι φόνοι λιγοστεύει η βία, αλλά είναι ένα ενδεικτικό στοιχείο και δεν θα ήταν σωστό να εμφυσούμε στους πολίτες αίσθηση διαρκούς κινδύνου και ότι «όταν έρθουμε εμείς θα καταργηθεί το έγκλημα». Είναι αφελές και είναι πολιτικά επιβλαβές και εγκληματικό.

Και ας μη βάζουμε στην ατζέντα της πολιτικής αντιπαράθεσης ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, ζητήματα εθνικά και ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας με τον τρόπο που αρχίζει και τα ξαναβάζει στην ατζέντα της η Νέα Δημοκρατία: με τον τρόπο μιας ακροδεξίζουσας υστερίας.

Ουδείς υποστηρίζει τη βία και την παραβίαση της συνταγματικής τάξης. Το εντελώς αντίθετο. Όλοι έχουν ορκιστεί στην τήρηση της συνταγματικής τάξης και της νομιμότητας. Οι μόνοι που αρνούνται τη συνταγματική τάξη και οι μόνοι που έχουν εργαλείο τη βία είναι υπόδικοι στα δικαστήρια ως αρνητές της Δημοκρατίας και ως καταχραστές βίας. Ας πέσουν λοιπόν οι τόνοι σε θέματα της εξωτερικής πολιτικής και σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας.