ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

14/03/2018

Άρθρο του Δημ. Παπαδημούλη στο γαλλικό δίκτυο ενημέρωσης «Mediapart»

Άρθρο του Δημ. Παπαδημούλη στο γαλλικό δίκτυο ενημέρωσης «Mediapart»



Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις

Η Αριστερά πρέπει να διαμορφώσει συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης, που να απαντά στα μείζονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα

Άρθρο του Αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη,δημοσιεύει το γαλλικό δίκτυο ενημέρωσης«Mediapart», με θέμα το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία και τις προκλήσεις της επόμενης μέρας.
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης σημείωσε ότι «το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών θα πρέπει να μας προβληματίσει, καθώς, για ακόμη μια φορά τα τελευταία χρόνια στην ΕΕ, η απογοήτευση του εκλογικού σώματος για τις ασκούμενες πολιτικές βρίσκει καταφύγιο στον λαϊκισμό και στην ακροδεξιά, και όχι στις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις».

Ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τόνισε ότι «το Κίνημα των Πέντε Αστέρων είναι ο νικητής των εκλογών»,ωστόσο,όπως σημειώνει, «η εθνικιστική και αντιευρωπαϊκή Λέγκα του Βορρά είναι εκείνο το κόμμα που, μαζί με το συντηρητικό και ακροδεξιό ‘τόξο’, συγκεντρώνουν συνολικά το υψηλότερο ποσοστό». Για το Δημοκρατικό Κόμμα υπογράμμισε ότι «καταποντίστηκε, ακολουθώντας την πορεία άλλων Σοσιαλδημοκρατών κομμάτων στην ΕΕ», ενώ για την Αριστερά πρόσθεσε πως «η πολυδιάσπαση δεν της έδωσε τη δυνατότητα να διεκδικήσει υπολογίσιμο ρόλο».

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης σημείωσε πως υπάρχουν τρία βασικά συμπεράσματα, στα οποία θα πρέπει να εστιάσουμε, και αυτά είναι η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς, η αναδιάταξη του ευρύτερου χώρου της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, και το γεγονός ότιη Αριστερά δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια νικηφόρα στρατηγική και μια συγκεκριμένη πρόταση διακυβέρνησης.

Για την άνοδο της ακροδεξιάς, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε ότι «μπορεί να ερμηνευτεί ως κόπωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα, στις πολιτικές επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων και στην οικονομική λιτότητα, και συνολικά να λάβει χαρακτηριστικά μιας ‘αντι-συστημικής ψήφου’», σημειώνοντας ότι «ένα σημαντικό μέρος τους εκλογικού σώματος εγκλωβίστηκε στην αντιδραστική και μηδενιστική ρητορική της ακροδεξιάς, ελλείψει πειστικής εναλλακτικής από τις προοδευτικές δυνάμεις».

Για την αναδιάταξη του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, τόνισε ότι «το Κίνημα των Πέντε Αστέρωνλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος σε ποσοστό ψήφων από τη συγκεκριμένη δεξαμενή ψηφοφόρων», ωστόσο συμπλήρωσε πως «βασικά ζητήματα της πολιτικής φυσιογνωμίας του Κινήματος των Πέντε Αστέρων παραμένουν ακόμη άγνωστα, γεγονός που δυσκολεύει και τον διάλογο με άλλες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις».

Τέλος, για τη περιορισμένη εκλογική απόδοση της Αριστεράς υπογράμμισε ότι «δεν κατάφερε να απεγκλωβιστεί από εσωτερικές αγκυλώσεις, δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια νικηφόρα στρατηγική και μια συγκεκριμένη πρόταση διακυβέρνησης», προσθέτοντας ότι «ενόψει και των ευρωεκλογών του 2019, απαιτούνται συγκλίσεις και διαμόρφωση συγκεκριμένης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης που να απαντά στα μείζονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα».

Το link της δημοσίευσης

Ακολουθεί το άρθρο στα ελληνικά:

Βαθύς προβληματισμός για το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών

Το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών θα πρέπει να μας προβληματίσει. Τα μηνύματα της κάλπης δεν είναι θετικά, καθώς για ακόμη μια φορά τα τελευταία χρόνια στην ΕΕ, η απογοήτευση του εκλογικού σώματος για τις ασκούμενες πολιτικές βρίσκει καταφύγιο στο λαϊκισμό και στην ακροδεξιά, και όχι στις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις.

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών του εκλογικού αποτελέσματος, καθώς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το Κίνημα των Πέντε Αστέρων είναι ο νικητής των εκλογών, όμωςη εθνικιστική και αντιευρωπαϊκή Λέγκα του Βορρά όμως είναι εκείνο το κόμμα που, μαζί με το συντηρητικό και ακροδεξιό «τόξο», συγκεντρώνουν συνολικά το υψηλότερο ποσοστό. Το Δημοκρατικό Κόμμα καταποντίστηκε, ακολουθώντας την πορεία άλλων σοσιαλδημοκρατών κομμάτων στην ΕΕ (όπως στη Γαλλία και στη Γερμανία), ενώ η πολυδιάσπαση στην αριστερά δεν της έδωσε τη δυνατότητα να διεκδικήσει υπολογίσιμο ρόλο.

Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα, πολύ μικρό προς το παρόν, «παράθυρο ελπίδας» για σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, του Δημοκρατικού Κόμματος και ενδεχομένως του κόμματος των Ελεύθερων και Ίσων. Βασική προϋπόθεση για μια τέτοια εξέλιξη είναι για το μεν Κίνημα να διαμορφώσει την ιδεολογική του ταυτότητα και την πολιτική του ατζέντα, και από την άλλη το Δημοκρατικό Κόμμα να αποδεσμευθεί από τα «βαρίδια» του παρελθόντος, τόσο σε επίπεδο ρητορικής, όσο και σε επίπεδο προσώπων. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να θέσει τις βάσεις για προγραμματικό διάλογο και για μια κυβέρνηση που θα μπαίνει ως «ανάχωμα» στον ακραία εθνικιστικό και υπερσυντηρητικό, αντίπαλο συνασπισμό κομμάτων.

Πέρα από ποια τελικά θα είναι και πότε θα σχηματιστεί η επόμενη κυβέρνηση στην Ιταλία, τρία είναι τα βασικά συμπεράσματα που πρέπει να μας προβληματίσουν ιδιαίτερα.

Το πρώτο είναι η ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς, που μπορεί να ερμηνευτεί ως κόπωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα, στις πολιτικές επιλογές των προηγούμενων κυβερνήσεων και στην οικονομική λιτότητα, και συνολικά να λάβει χαρακτηριστικά μιας «αντι-συστημικής ψήφου». Επί της ουσίας δεν πρόκειται για αντι-συστημική ψήφο, αλλά για πολιτικό «εγκλωβισμό» ενός σημαντικού μέρος τους εκλογικού σώματος στην αντιδραστική και μηδενιστική ρητορική της ακροδεξιάς, ελλείψει πειστικής εναλλακτικής από τις προοδευτικές δυνάμεις.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι η αναδιάταξη του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων να λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος σε ποσοστό ψήφων από τη συγκεκριμένη δεξαμενή ψηφοφόρων. Το Κίνημα ξεκίνησε ως κινηματικό, χωρίς διακριτή ιδεολογική αναφορά, με λαϊκιστική ρητορική και θολό πολιτικό λόγο, και σταδιακά κινήθηκε προς την αριστερά και το κέντρο, εγκαταλείποντας πλήρως την πρόταση για δημοψήφισμα για έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ. Ωστόσο, βασικά ζητήματα της πολιτικής του φυσιογνωμίας παραμένουν ακόμη άγνωστα, γεγονός που δυσκολεύει και το διάλογο με άλλες προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως η αριστερά, για ακόμη μια φορά στην Ιταλία, δεν κατάφερε να απεγκλωβιστεί από εσωτερικές αγκυλώσεις, δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια νικηφόρα στρατηγική και μια συγκεκριμένη πρόταση διακυβέρνησης. Παρέμεινε διεσπαρμένη, με μικρή τελικά κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Η εκλογική απόδοση της Αριστεράς στην Ιταλία πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά, ως ευρωπαϊκή Αριστερά, για τα επόμενα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε με ορίζοντα τις ευρωεκλογές του 2019. Το «μάθημα» από την Ιταλία είναι σαφές και ξεκάθαρο: Απαιτούνται συγκλίσεις και διαμόρφωση συγκεκριμένης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης που να απαντά στα μείζονα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Χρειάζεται ενότητα, και όχι φτηνές εσωκομματικές έριδες και παλινωδίες. Χρειάζονται συναινέσεις και όραμα, όχι αρχηγικές τάσεις που δεν αφορούν καθόλου την κοινωνία.

Όλα τα παραπάνω ζητήματα πρέπει τα τύχουν σοβαρής επεξεργασίας, γιατί η ΕΕ βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων διλημμάτων. Η Αριστερά οφείλει να αφουγκράζεται τις ανησυχίες της κοινωνίας, να μετατρέπει αυτές τις ανησυχίες σε συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις, να διαμορφώνει συμμαχίες και να διεκδικεί την ψήφο της κοινωνίας με συγκεκριμένη, ρεαλιστική ατζέντα.



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ