Η επιλογή της διαμόρφωσης ενός πλατιού προοδευτικού συνασπισμού είναι η στρατηγική επιλογή και του ΣΥΡΙΖΑ και του βασικού του πολιτικού προγόνου, του Συνασπισμού της Αριστεράς

Κάθε τι που ενισχύει τα ερείσματα υπέρ της χώρας, δεν πρέπει να το βλέπουμε με τα χρωματιστά γυαλιά της μικροκομματικής σκοπιμότητας

Σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Ραδιόφωνο 24/7» (Στ. Τζανάκη - Γ. Μελιγγώνη), ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, επεσήμανε τα ακόλουθα:

- Πώς είδατε όσα συνέβησαν στο «συνέδριο» του Κινήματος Αλλαγής;

Με βάση τα χαρακτηριστικά ενός συνεδρίου προοδευτικού κόμματος, δύσκολα το λες συνέδριο. Ήταν μια πανελλαδική συνάντηση, δεν εκλέχτηκε κανένα όργανο, όπως γίνεται πάντα στα συνέδρια, ούτε συγκροτήθηκε κόμμα.
Μια συνάντηση, με την οποία συγκροτήθηκε, με συμφωνίες κορυφής, μια πολιτική συμμαχία, η οποία έχει βάλει ως στόχο στον εαυτό της να γίνει κόμμα, χωρίς να προσδιοριστεί το πότε ακριβώς.
Υπάρχει μια κοινή δέσμευση όλων να κατέβουν μαζί στις εκλογές, αλλά θα σας έλεγα ότι και το στίγμα αυτού του φορέα παραμένει ασαφές, κυρίως σε ό,τι αφορά στην κεντρική επιλογή: Αν θα επιδιώξει προοδευτικές επιλογές ή αν θα παραμείνει στη λογική της σύμπραξης με τη ΝΔ, που καταβαράθρωσε αυτόν τον χώρο.
Αν ακούσει κανείς την ομιλία Βενιζέλου και την ομιλία Ραγκούση, θα δει ότι εκπροσωπούν μια εντελώς διαφορετική πολιτική κατεύθυνση.
Παρόλα αυτά, νομίζω ότι ο διάλογος ανάμεσα σε όλες τις κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις, όχι μόνο αυτές που αυτοτοποθετούνται στον χώρο του Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, είναι επιβεβλημένος για δυο λόγους:
Πρώτον, γιατί στα θέματα εξωτερικής πολιτικής αντιμετωπίζουμε μεγάλες προκλήσεις κι εκεί επιβάλλεται σοβαρότητα κι η μέγιστη δυνατή εθνική συνεννόηση κι ομοψυχία, και δεύτερον, γιατί καθώς πλησιάζουμε στο τέλος των μνημονίων χρειάζεται να ενταθεί ένας πολιτικός και κοινωνικός διάλογος για το πώς θέλουμε τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, αλλά και πώς τα παθήματα της χρεοκοπίας θα γίνουν μαθήματα, προκειμένου να προωθήσουμε τις αναγκαίες αλλαγές.

- Υποθέτω ότι παρακολουθήσατε και την τοποθέτηση του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Γιάννη Δραγασάκη, στο συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής. Έχω την εντύπωση ότι όσα είπε δεν έχουν ειπωθεί την τελευταία 10ετία από κανένα στέλεχος, είτε του Συνασπισμού, είτε του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Δραγασάκης είπε ότι είναι πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ η δημιουργία μιας μεγάλης προοδευτικής παράταξης. Νομίζω ότι έκανε αρκετά βήματα και λόγω αυτού καταχειροκροτήθηκε κιόλας.

Η επιλογή της διαμόρφωσης ενός πλατιού προοδευτικού συνασπισμού, πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, είναι η στρατηγική επιλογή και του ΣΥΡΙΖΑ και του βασικού του πολιτικού προγόνου, του Συνασπισμού της Αριστεράς.
Όσα είπε επ’ αυτού ο Γιάννης Δραγασάκης είναι σε αυτή την κατεύθυνση, την οποία υπηρετεί και το Προοδευτικό Φόρουμ που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις 16 και 17 Μαρτίου, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί -θα σας έλεγα- είναι ιστορική πρόκληση και μονόδρομος η διαμόρφωση μιας ευρύτερης προοδευτικής συμμαχίας στην Ευρώπη.
Νομίζω ότι και στην Ελλάδα, δεδομένου ότι ιστορικά η πλειοψηφία της κοινωνίας κινείται από το Κέντρο και αριστερότερα, ο διάλογος -έστω και με εντάσεις και διαφωνίες- γύρω από ιδέες και προτάσεις που μπορούν να διαμορφώσουν έναν τέτοιο συνασπισμό είναι χρήσιμος, γιατί κάπου θα υπάρξουν σημεία σύγκλισης, που μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε και να μετατρέψουμε σε πράξεις.

- Από την άλλη, με δεδομένο ότι η Κεντροαριστερά δεν έχει ακόμα διαμορφώσει το στίγμα της, δεν έχει καν αποφασίσει αν αυτό το στίγμα θα είναι προοδευτικό ή όχι, μήπως προς το παρόν είναι ανώριμες ακόμη οι συνθήκες γι’ αυτόν τον διάλογο;

Ο διάλογος πάντα χρειάζεται, ποτέ δεν είναι ανώριμος, ειδικά όταν υπάρχουν διαφορές. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να πυκνώσει τις πρωτοβουλίες πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου ακόμα και με τον βασικό μας πολιτικό αντίπαλο, που είναι η ΝΔ. Κι αυτό γιατί τον χρειάζεται η χώρα και ιδιαίτερα σε εθνικά θέματα ή στο ζήτημα της συνταγματικής αναθεώρησης ή της αντιμετώπισης της εγκληματικής δράσης της ακροδεξιάς.
Σε κάθε περίπτωση, το Κίνημα Αλλαγής θα πρέπει να αποφασίσει πρώτα απ’ όλα αν θέλει να είναι Κεντροαριστερά, διότι η επιλογή της Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να μεταφράζεται σε αντιαριστερή πολιτική.
Η άποψη Βενιζέλου «να συγκροτήσουμε δημοκρατικό μέτωπο εναντίον του καταστροφικού ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι Κεντροαριστερά, είναι σύμπραξη με Μητσοτάκη.

- Κάποιοι έσπευσαν να πουν μέχρι και ότι η εκδήλωση του Προοδευτικού Φόρουμ χρησιμοποιήθηκε ως αντιπερισπασμός, προκειμένου να μην «περάσει» επικοινωνιακά το συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής. Υποθέτω όμως ότι όλα είχαν οργανωθεί πολύ πριν τον προγραμματισμό του συνεδρίου, έτσι δεν είναι;

Αυτή η διήμερη εκδήλωση είχε προγραμματιστεί εδώ και πολλούς μήνες και επελέγησαν ημερομηνίες που να διευκολύνουν τη συμμετοχή πολλών ξένων προσκεκλημένων. Νομίζω ότι αδικεί και το Προοδευτικό Φόρουμ, αλλά και το συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής το να προσεγγίζονται αυτά τα θέματα με τέτοιες μικροπολιτικές διαθέσεις.
Θεωρώ ότι ήταν πολύ θετικό ότι σημαντικές προσωπικότητες, που εκπροσωπούν τρεις πολιτικές οικογένειες - Αριστερά, Σοσιαλιστές, Πράσινους- συζήτησαν με ένα πνεύμα διάθεσης για σύγκλιση και κοινή δράση, πάνω σε μεγάλα ζητήματα που αφορούν και στην Ευρώπη και στην κάθε χώρα ξεχωριστά.
Μέσα από αυτή τη συζήτηση αναδείχθηκαν τα θετικά παραδείγματα της Πορτογαλίας, όπου έχουμε ένα σοσιαλιστικό κόμμα που συνεργάζεται με την Αριστερά και τα πηγαίνει καλά. Πιστεύω ότι θα υπάρξουν κι άλλες πρωτοβουλίες, που θα αναδεικνύουν τα κοινά σημεία μεταξύ της κυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα και Αντόνιο Κόστα.
Θεωρώ, επίσης, θετικό ότι ο διάλογος για μια προοδευτική συμμαχία και τις προοπτικές της «άνοιξε» και στην Ελλάδα, με τη συμμετοχή σημαντικών προσωπικοτήτων του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, όπως η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, η Λούκα Κατσέλη κ.ά.. Δεν επρόκειτο για μια συζήτηση μόνο μεταξύ πολιτικών, αλλά και με τη συμμετοχή και διανοουμένων και επιστημόνων.
Διαβάζω κι εγώ αυτά τα παραπολιτικά, που μου αποδίδουν τον ρόλο του «ενορχηστρωτή». Σας βεβαιώνω ότι ήταν μια συλλογική δουλειά, στην οποία συνέβαλα κι εγώ, αλλά εκ των πραγμάτων δεν ήταν εφικτό να οργανώσω κάτι τόσο μεγάλο μόνος μου. Επίσης, στο παρελθόν, μου έχουν αποδοθεί και «υπερφυσικές ιδιότητες», τύπου «ο Παπαδημούλης έχει κάνει τον Πιτέλα ΣΥΡΙΖΑ» ή «έχει στρέψει τον Σουλτς να υποστηρίζει τόσο πολύ τον Τσίπρα».
Δεν είναι κακό για τη χώρα μας Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινοι να στηρίζουν την προσπάθειά μας να βγούμε από τα μνημόνια. Ούτε επίσης είναι κακό αυτό που έχουμε πετύχει στη Σύνοδο Κορυφής του Νότου, όπου μαζεύονται οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών του Νότου και επιδιώκουν να έχουν συγκλίσεις κι ένα αντίβαρο στις χώρες του Βορρά.
Σε αυτά δεν πρέπει να υπάρχει μικροπολιτική αντιμετώπιση. Κάθε τι που ενισχύει τα ερείσματα υπέρ της χώρας, δεν πρέπει να το βλέπουμε με τα χρωματιστά γυαλιά της μικροκομματικής σκοπιμότητας.
Το γεγονός δηλαδή ότι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το μαύρο πρόβατο, αλλά παίρνει πρωτοβουλίες με τις οποίες δημιουργούνται ευρύτερες προοπτικές συμμαχιών για την κυβέρνηση και τη χώρα, δεν είναι καλό;

- Πριν λίγες ημέρες μάς είχατε πει την άποψή σας για το ονοματολογικό των Σκοπίων, μιλώντας υπέρ μιας διεθνούς συμφωνίας που θα υπερισχύει του Συντάγματος της γειτονικής χώρας, γεγονός που θα έδινε μια μεγάλη ώθηση προς την κατεύθυνση μιας συμφωνίας, μιας και γνωρίζουμε ότι αυτή τη στιγμή και να θέλει ο κ. Ζάεφ δεν μπορεί να αλλάξει το Σύνταγμά του. Ωστόσο, από την πλευρά του κόμματός σας είναι πολλοί εκείνοι που ζητούν πια πρώτα να γίνει η αλλαγή Συντάγματος και στη συνέχεια να συμφωνηθεί το όνομα και τα υπόλοιπα. Στην πραγματικότητα, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που το λένε αυτό δεν δηλώνουν με άλλα λόγια ότι δεν επιθυμούν μια λύση;

Δεν έχω εισπράξει από πουθενά ενόχληση ή παρατήρηση ότι όσα λέω είναι εκτός γραμμής. Εγώ αυτό που εισπράττω είναι ότι όσα σας λέω εκφράζουν και τη συλλογική θέληση του κόμματός μου και κυρίως αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι και ο Τσίπρας και ο Κοτζιάς θέλουν λύση κι όχι να χρονίσει και να μπει στο ράφι το θέμα αυτό.
Οι εξελίξεις στη γειτονική χώρα, με τις κόντρες και την επίθεση Γκρουέφσκι, δείχνουν ότι αυτό το πολιτικό «παράθυρο ευκαιρίας» έχει και χρονικούς περιορισμούς. Κάθε πράγμα πρέπει να προωθείται στον καιρό του, γιατί αν «σαπίσει» γίνεται και δυσκολότερη η αντιμετώπισή του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού το Κυπριακό.

- Όλη αυτή η εμπλοκή που υπάρχει στην κυπριακή ΑΟΖ ενισχύει ή το ακριβώς αντίθετο, είναι κίνητρο ή αντικίνητρο στην επανεκκίνηση των συζητήσεων και στο να γίνει μια ειλικρινής προσπάθεια για λύση;

Τα κοιτάσματα στην κυπριακή ΑΟΖ ανήκουν σε όλους τους Κύπριους, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Κι απ’ αυτήν την άποψη, νομίζω ότι μπορούν να λειτουργήσουν κι ως ευκαιρία και κίνητρο προς όλες τις πλευρές για την επανεκκίνηση των συζητήσεων στο Κυπριακό, ώστε να υπάρξει επιτέλους μια λύση, γεγονός καλό και για τις δύο κοινότητες, και για τη σταθερότητα στην περιοχή, και για την ειρηνική αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου, που όλα δείχνουν ότι υπάρχει στα οικόπεδα της κυπριακής ΑΟΖ. Νομίζω ότι έτσι πρέπει να το δούμε.
Σε κάθε περίπτωση, Τσίπρας και Αναστασιάδης έχουν κάθε λόγο να χρησιμοποιήσουν αυτή τη μεγάλη ενεργειακή συμμαχία που έχει διαμορφωθεί, με τη συμμετοχή της Αιγύπτου, του Ισραήλ και εταιρειών από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και την Ιταλία, για να προωθηθεί όχι μόνο αυτή η μεγάλη ενεργειακή επένδυση με τον αγωγό EastMed για αξιοποίηση των κοιτασμάτων, αλλά και για να μπει πάλι σε τροχιά συνομιλιών για επίλυση το Κυπριακό.

- Είστε το μεγαλύτερο διάστημα στις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα της Ευρώπης. Υπάρχει το τελευταίο διάστημα μια εντεινόμενη αντιπαράθεση μεταξύ των μεγάλων χωρών της Δύσης και της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Πόσο σοβαρά θεωρείτε ότι είναι τα πράγματα σε αυτή την αντιπαράθεση, ανησυχείτε;

Υπάρχει μια ένταση, η οποία -για να είμαστε ειλικρινείς- τροφοδοτείται από ενέργειες και δηλώσεις κι από τις δύο πλευρές. Πιστεύω ότι το συμφέρον και της ΕΕ και της Ρωσίας είναι να αποφύγουμε την κλιμάκωση αυτής της έντασης και την επανεγκατάσταση ενός κλίματος ψυχρού πολέμου. 

Η ΕΕ και η Ρωσία έχουν δεσμούς αλληλεξάρτησης, με πρώτη την ενέργεια, και ανήκουν στην ίδια ευρύτερη γειτονιά του πλανήτη. Πρέπει πάντα, λοιπόν, η διπλωματία και το κοινό συμφέρον μιας ειρηνικής συνύπαρξης να κρατά ανοιχτά τα κανάλια του διαλόγου και τις βαλβίδες εκτόνωσης. Πόσο μάλλον όταν στις ΗΠΑ έχουμε τη διοίκηση Τραμπ, που είναι μάλλον ένας παράγοντας αστάθειας και αβεβαιότητας.