.

Από τα πρακτικά της Βούλης

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, δεν θα ήθελα να ξεκινήσω έτσι. Όμως, νομίζω ότι αν κάποιος θα μπορούσε με τρεις λέξεις να χαρακτηρίσει τη στάση της Αντιπολίτευσης από το πρωί μέχρι αυτήν τη στιγμή στη συζήτηση, νομίζω ότι θα ήταν ενόχληση, εκνευρισμός και αμηχανία.
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΜΑΡΚΟΥ: Το νομοσχέδιο το ψηφίζουμε και μας λέτε αυτά;
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (Υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης): Φαίνονται και τα τρία από τις τοποθετήσεις που γίνονται εδώ. Φαίνονται και τα τρία από τη στάση της συνολικά, πώς συμμετέχει. Κατά τη γνώμη μου, δεν συμμετέχει στη σημερινή συζήτηση.
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΜΑΡΚΟΥ: Έχουν μιλήσει δέκα και μας λέτε ότι δεν έχει μιλήσει κανείς;
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (Υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης): Ίσως το πιο χαρακτηριστικό φάνηκε από τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο, που μίλησε πριν από λίγο, που η τοποθέτηση του είναι 80% γενική πολιτική τοποθέτηση και 20% για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, ακριβώς γιατί έπρεπε να κρύψει αυτήν την αμηχανία.
Και πού εδράζεται αυτή η αμηχανία, πέρα από όλα τα άλλα; Ότι η πρώτη επιτυχία του συγκεκριμένου νομοσχεδίου είναι το ζήτημα του χρόνου, ότι ένα ζήτημα, το οποίο για τόσα χρόνια ήθελε έξι, πέντε, εφτά, οχτώ χρόνια για να προχωρήσει μια αναδοχή και μια υιοθεσία, με αυτό το νομοσχέδιο πλέον αυτό το θέμα λύνεται.
Και εδώ μπαίνει ένα βασικό ερώτημα: Πώς έγινε αυτό; Πώς κατάφερε αυτή η Κυβέρνηση, δηλαδή, να δημιουργήσει ένα πλαίσιο που θέτει τέλος σε μια βαριά, ανορθολογική, γραφειοκρατική διαδικασία; Έγινε μήπως γιατί είναι απλά ένα ζήτημα τεχνοκρατικής επάρκειας;
Όχι, δεν είναι ένα ζήτημα τεχνοκρατικής επάρκειας. Είναι ένα ζήτημα πολιτικό, είναι ένα ζήτημα πολιτικής αφετηρίας, γιατί η πολιτική αφετηρία αυτού του νομοσχεδίου είναι οι κοινωνικές ανάγκες. Το ζήτημα των χρόνων, τα ζητήματα της διαδικασίας πάντα ήταν και παραμένουν βαθιά πολιτικά, γιατί μέχρι σήμερα ένα νέο ζευγάρι, ένας άνθρωπος που ήθελε να μπει στη διαδικασία της αναδοχής και της υιοθεσίας αντιμετώπιζε έναν λαβύρινθο και αυτός ο λαβύρινθος δεν ήταν ένα ζήτημα λάθους, δεν ήταν ένα ζήτημα κάποιας τεχνοκρατικής ανεπάρκειας. Ήταν ένα συνειδητό κομμάτι ενός παλιού συστήματος εξουσίας, ενός συστήματος εξουσίας που είχε διαφορετικές προτεραιότητες, ενός συστήματος εξουσίας που ζούσε και συντηρούσε αυτόν τον λαβύρινθο, ενός συστήματος εξουσίας που σχεδίαζε με αφετηρία τα ιδρύματα και όχι τις ανάγκες των παιδιών.
Και εδώ νομίζω ότι βρίσκεται η βασική διαχωριστική γραμμή που εξηγεί γιατί αυτή η Κυβέρνηση μπορεί να κάνει αυτήν την τομή σε αντιπαράθεση με το παλιό πολιτικό σύστημα, η βασική διαχωριστική γραμμή ότι κανένα παιδί δεν πρέπει να μένει σε ίδρυμα. Και, άρα, σχεδιάζουμε ένα σύστημα, σχεδιάζουμε μια διαδικασία με αφετηρία τις ανάγκες του παιδιού ή σχεδιάζουμε μια διαδικασία και ένα σύστημα με τις ανάγκες πώς διατηρούμε την παλιά κατάσταση με τα ιδρύματα;
Υπάρχουν κριτήρια; Ναι, προφανώς και υπάρχουν και τα έχει εξηγήσει η Υπουργός πάρα πολύ αναλυτικά. Να το δούμε ξεκάθαρα, όμως. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ένα από αυτά τα κριτήρια. Δεν μπορεί και δεν πρέπει για λόγους επιστημονικούς που έχουν τεκμηριωθεί. Κατανοώ απολύτως ότι για αρκετές πτέρυγες της Βουλής το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου κυμαίνεται στο επίπεδο του διαλόγου ανάμεσα στην Ιερά Εξέταση και στον Γαλιλαίο. Ευτυχώς για εμάς, οι κοινωνίες προχωράνε και θα συνεχίσουν να προχωράνε. Όμως, πέρα από αυτά, υπάρχει και ένα αυτονόητο, που θα το καταλάβαινε νομίζω πολύ εύκολα και η πλειοψηφία του κόσμου, όπου πολύ εύκολα κάποιοι πιστεύουν ότι αυθεντικά εκφράζουν. Αυτό είναι ότι η αγάπη και η θέληση να μεγαλώσει κάποιος ένα παιδί είναι το βασικό κριτήριο και όχι ο σεξουαλικός προσανατολισμός.
Και εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο κομμάτι που ακούμε συνεχώς και συνεχώς: «Δεν είναι έτοιμη η κοινωνία». Να υπενθυμίσω ότι πολλές φορές αυτοί οι οποίοι υπερασπίζονται το επιχείρημα ότι δεν είναι έτοιμη η κοινωνία, στην πραγματικότητα προσπαθούν να μεταθέσουν μια δικιά τους ευθύνη, προσπαθούν να μεταθέσουν μια δικιά τους μη ετοιμότητα. Και ας θυμηθούμε ότι αυτή η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ψηφίζουν οι γυναίκες, αυτή η κοινωνία μπορεί να μην ήταν έτοιμη να έχουν οι γυναίκες το δικαίωμα να ορίζουν το σώμα τους και να έχουν το δικαίωμα στην έκτρωση, αυτή η κοινωνία μπορεί να μην ήταν έτοιμη για πάρα μα πάρα πολλά πράγματα.
Όμως, να το πούμε και πολύ απλά. Μια κοινωνία που νοιώθει ασφάλεια με παιδιά σε ιδρύματα, αλλά δεν νοιώθει ασφάλεια αν ένα παιδί βρεθεί σε ένα σπίτι που μπορεί ο σεξουαλικός προσανατολισμός να μην ορίζεται από τα κυρίαρχα πρότυπα και από αυτό που κάποιοι που πιστεύουν ότι αυθεντικά εκφράζουν την κοινωνία θεωρούν κυρίαρχο και φυσιολογικό, αυτή η κοινωνία πρέπει να αλλάξει.

Εάν μπορούσε να γλιτώσει έστω και ένα παιδί με αυτό το νομοσχέδιο, και πάλι θα άξιζε τον κόπο και τη διαδικασία.