.

Ολόκληρη η ομιλία από τα πρακτικά της βουλής

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο εθνικισμός είναι σαν τον καρκίνο. Ξεκινάει σαν ένα σημάδι, σαν ένα στίγμα πάνω στο δέρμα ή πάνω στο συκώτι και σιγά-σιγά μεγαλώνει, μαυρίζει το πρόσωπο, μαυρίζει το συκώτι και μετά πεθαίνεις.
Πεθαίνει και ο άνθρωπος με τον καρκίνο και οι κοινότητες και οι συλλογικότητες όταν τις κτυπάει ο εθνικισμός. Γιατί βρισκόμαστε σήμερα σε αυτή τη συζήτηση και έχουμε αυτό το πρόβλημα για τριάντα χρόνια, όπως έχουμε και τον εθνικισμό επάνω. Εκείνους που έβαζαν τα αγάλματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Φιλίππου, του Ιουστινιανού και μας λέγανε ότι κατάγονταν από την αρχαία Ελλάδα, ποιος τους πίστευε; Κανένας στον κόσμο.
Όμως, υπήρχε και ο δικός μας εθνικισμός, ο οποίος φοβάμαι ότι χθες πιθανόν στο επίπεδο του στίγματος, στο επίπεδο μιας μικρής μελανιάς, δυστυχώς εκφράστηκε και από συναδέλφους της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.
Είπε χθες ο ταλαντούχος κ. Κουμουτσάκος -με τον οποίον έχω ταξιδέψει επανειλημμένα και τον έχω ακούσει επανειλημμένα να αλλάζει την άποψή του μέσα σε ενάμισι μήνα- ότι η γλώσσα των γειτόνων είναι τεχνητή, δεν είναι ουσιαστική. Οι άνθρωποι είναι άφωνοι, είναι μουγγοί, δεν έχουν γλώσσα. Διότι –λέει- τεχνητώς μόνο αναγνωρίστηκε η γλώσσα αυτών των ανθρώπων, που δεν έχουν γλώσσα, το 1977. Μας είπε ότι οι διπλωμάτες έπαιρναν εντολές από τους πολιτικούς τους Αρχηγούς, από τους Υπουργούς να κάνουν ενστάσεις αν ακουστεί η λέξη «Μακεδονικός» ή «Μακεδονία».
Να σας πω εγώ τη δική μου εμπειρία. Επί πολλά χρόνια πήγαινα σε συνέδρια. Έχω πάει πιθανόν σε εκατοντάδες συνέδρια. Το 1993 λέει η πρεσβεία του Λονδίνου ότι όταν ακούγεται η λέξη «Μακεδονία» ή «Μακεδονικός», πρέπει να κάνετε ένσταση, αυτό που είπε και ο κ. Κουμουτσάκος για τους διπλωμάτες.
Και λέγαμε αστειευόμενοι στο Λονδίνο και οι άλλοι συνάδελφοι οι πανεπιστημιακοί ότι θα αγοράσουμε ένα Macedonian radar, έναν ανιχνευτή της αναφοράς της λέξεως «Μακεδονία» και μόνο όταν ακουγόταν η λέξη «Μακεδονία» θα τρέχαμε και θα λέγαμε «δεν μπορείς να λες ότι είσαι Δημοκρατία της Μακεδονίας; Είσαι FYROM –αργότερα- ή τέλος πάντων δεν είσαι αυτό το πράγμα».
Πολύ γρήγορα καταλάβαμε ότι όχι μόνον τα εκατόν σαράντα κράτη που τα έχουμε ακούσει επανειλημμένως, τους ονόμαζαν «Δημοκρατία της Μακεδονίας», αλλά όλος ο κόσμος, όλοι οι πανεπιστημιακοί, οι εφημερίδες, όλοι οι δημιουργοί της διεθνούς κοινής γνώμης.
Επομένως, τι κάναμε; Παίζαμε τη στρουθοκάμηλο. Μας λέγανε όλοι ότι αυτό δεν είναι το όνομά τους και εμείς λέγαμε «Όχι, αυτό είναι το όνομά τους, είναι διαφορετικό». Και έτσι λοιπόν φθάσαμε στην κατάσταση που είμαστε τώρα. Και χθες, δυστυχώς, ακούσαμε και από τον ταλαντούχο κ. Κουμουτσάκο μία αναφορά στο συναίσθημα και στο αίσθημα.
Και εγώ το παραδέχομαι και σέβομαι τον κόσμο, εκτός από τους φασίστες, που θα έλθουν να κάνουν συλλαλητήριο, διότι πάντα το έθνος ως φαντασιακή κοινότητα, όπως λέει ο Μπένετ Άντερσον, είναι κάτι που μιλάει στην καρδιά σου και στην ψυχή σου.
Εδώ, όμως, έχουμε και επιχειρήματα, έχουμε και ορθό λόγο. Ας δούμε, λοιπόν, δυο-τρία από τα επιχειρήματα γιατί έπρεπε να γίνει η συμφωνία. Πρώτον, γιατί ίσως να μην το ξέρει ο κόσμος, η Ελλάδα είναι με μεγάλη απόσταση η πιο ισχυρή δύναμη στα Βαλκάνια. Το ΑΕΠ το δικό μας είναι υπερδιπλάσιο όλων των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων και ίσο με όλα τα Βαλκάνια. Επομένως, εάν λυθεί αυτό το πρόβλημα, η Ελλάδα και η Θεσσαλονίκη θα γίνουν το εμπορικό κέντρο των Βαλκανίων και η δίοδος από την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη προς το Βορρά για επικοινωνίες, για εμπόριο, για logistics. Αυτό είναι το πρώτο επιχείρημα.
Και βέβαια σε αυτό συνδυάζεται ότι δεν υπάρχει καμμία απειλή. Ποιος να σε απειλήσει και γιατί να σε απειλήσει; Θα γίνουμε ηγετική δύναμη, αλλά για εμάς υπάρχει και κάτι άλλο και αυτό είναι οι αξίες μας.
Εμείς πιστεύουμε στην ειρήνη, πιστεύουμε στη φιλία, στη συνύπαρξη και τα έχουμε πει εδώ και τριάντα χρόνια. Δεν αλλάξαμε τίποτα, ούτε μια γραμμή από αυτά τα οποία πιστεύαμε.
Να γυρίσουμε, όμως, και σε ορισμένα νομικά επιχειρήματα. Το μόνο που ακούσαμε χθες είναι: «ναι, όχι, ναι, όχι, ναι, όχι, πού θα κάτσει η μπάλα». Δεν ακουστήκαν επιχειρήματα, τα νομικά επιχειρήματα. Δεν έχει, λέει, νομιμοποίηση ο Πρωθυπουργός να υπογράψει αυτήν τη συμφωνία.
Με συγχωρείτε, η νομιμοποίηση σύμφωνα με το πολιτικό και πολιτειακό μας σύστημα από ποιόν δίνεται; Δίνεται από τον ελληνικό λαό, δηλαδή στις εκλογές. Δεν έχει νομιμοποίηση να υπογράψει, λοιπόν; Όταν θα χάσει τη δεδηλωμένη, όπως έγινε στην Ισπανία και πέσει, τότε να πούμε να πάμε σε εκλογές.
Όταν ζητάτε από τον κ. Παυλόπουλο να γίνει Ματαρέλα, δηλαδή να πάει εναντίον της δημοκρατικής απόφασης του ελληνικού λαού, πηγαίνετε σε ατόπημα και πολιτειακό και συνταγματικό, αλλά βαθύτατα δημοκρατικό.
Μετά μας είπε ο κ. Βορίδης, άλλος ένας πολύ ταλαντούχος και τσεκουράτος άνθρωπος, ότι όταν υπογράψει ο κ. Κοτζιάς, τότε θα υπάρχουν αμέσως κάποιες νομικές συνέπειες και κάποια διεθνής ευθύνη. Είναι καλός νομικός, αλλά διάβασε ένα άρθρο από κάποιον δευτερεύοντα νομικό σε κάποια εφημερίδα και το αντέγραψε, απλώς το μετέφερε, διότι η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική.
Σύμφωνα και με το συμβατικό διεθνές δίκαιο, αλλά σύμφωνα και με τη σύμβαση της Βιέννης για τις συμβάσεις, για τις συνθήκες του 1969, άρθρο 14 και 24, μια διεθνής σύμβαση που προβλέπει κύρωση γίνεται δεσμευτική από τη στιγμή της κυρώσεώς της, εφόσον υπογραφεί μετά την κύρωση που θα γίνει στη Βουλή, πρωτόκολλο κύρωσης και αποσταλεί στους ανάλογους διεθνείς οργανισμούς. Αυτή είναι η κατάσταση.
Εφόσον η συμφωνία προβλέπει και μια σειρά από βήματα, από ρήτρες δεσμευτικές και αυτές οι ρήτρες δεν έχουν υλοποιηθεί, είναι προφανές ότι δεν ισχύει. Αυτή είναι η νομική κατάσταση και ακούσαμε πάλι διάφορα ψεύδη γύρω από αυτήν την ιστορία.
Θα ολοκληρώσω, λοιπόν, με το εξής.
Να σας πω, κύριε Κουμουτσάκο, ταλαντούχε, ότι δεν είναι δυνατόν να συγκριθείτε με τον κ. Κοτζιά. Εγώ ήμουν κοντά λόγω της θέσης μου στις δημοσιεύσεις και είδα τον κ. Κοτζιά και την ομάδα του, το team των νομικών, το team των διπλωματών που έκαναν μια τρομερή δουλειά και πρέπει να αναγνωριστεί από την ελληνική Βουλή είτε συμφωνείτε είτε όχι.
Είδα, επίσης, τον κ. Τσίπρα, ο οποίος από ένας Πρωθυπουργός και ηγέτης έγινε αυτό που λέμε στα αγγλικά -τα καταλαβαίνετε- από leader stageman, έγινε ένας μεγάλος διεθνής ηγέτης.
Δυστυχώς -και εδώ τελειώνω- και αυτό το λέω με κάποια λύπη, η απόφαση του ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας να υιοθετήσει εχθές τη στάση που υιοθέτησε, σημαίνει ένα καταρχάς διαζύγιο μεταξύ ενός σημαντικού και ιστορικού κόμματος –και συμφωνώ με αυτά που είπε ο κ. Χατζηδάκης- και της ευρωπαϊκής κατεύθυνσης και του ορίζοντα της χώρας.
Μπορεί να μας βάλατε στην Ευρώπη, αλλά τι γράφουν σήμερα όλοι; Τι έγραφαν χθες οι εφημερίδες; Τι έγραφαν οι διεθνείς εφημερίδες και οι ελληνικές; Γράφουν ότι ο κ. Μητσοτάκης γυρίζει στην παλιά Ελλάδα, στην παλιά Ελλάδα την οποία τελείωσε ο κ. Τσίπρας. Εδώ γράφτηκε από έναν διαπρεπή συνάδελφο ότι δεν πρέπει ο κ. Μητσοτάκης να μην γίνει ακροδεξιός.
Νομίζω, λοιπόν, ότι οι συνεπείς, οι ορθοφρονούντες, οι δημοκρατικοί αναμεσά σας -και είναι πάρα πολλοί, κύριε Χατζηδάκη και είστε και εσείς ένας από αυτούς- θα πρέπει να βάλετε τέρμα, διότι διαφορετικά δυστυχώς, για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση, το κόμμα σας επισήμως θα έχει μπει, έστω με ένα μικρό στίγμα, σε αυτόν το καρκίνο του εθνικισμού και αυτό πρέπει να το σταματήσουμε.
Σας ευχαριστώ.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ)