Ολόκληρη η ομιλία από τα πρακτικά της βουλής

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, άκουσα με πολλή προσοχή τον προηγούμενο ομιλητή τον κ. Κουτσούμπα να αναρωτιέται μεταξύ άλλων, όπως και οι προηγούμενοι ομιλητές, ποιος βιάζεται, ποιος έχει την πρεμούρα -είπε ένας από τους ομιλητές- να αλλάξει η σημερινή κατάσταση.
Χρειάζεται, λοιπόν, θα θυμόμαστε ότι η σημερινή κατάσταση ήταν αυτή με βάση την οποία εκατόν σαράντα εννέα χώρες στον κόσμο ονόμαζαν Μακεδονία την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και όπου πάρα πολλοί λαοί και πληθυσμοί και πολιτισμοί δεν ήξεραν καν ότι υπάρχει Μακεδονία η οποία δεν είναι σλαβική. Αυτό που σας λέω είναι εμπειρία μου.
Πριν από μία εικοσαετία περίπου φίλοι Μακεδόνες, οι οποίοι ζούσαν στην Αυστραλία, μού έλεγαν ότι δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι και Αγγλοσάξονες ακούνε για Μακεδονία και πιστεύουν ότι είμαστε Σλάβοι. Δεν έχουν ακούσει το ενδεχόμενο να υπάρχει μια Μακεδονία ελληνική.
Αυτό τελικά θέτει ένα γενικότερο πρόβλημα: Περισσότερη σημασία έχουν οι λέξεις ή τα πράγματα; Φιλοσοφικό είναι το ερώτημα, αλλά να πω ότι δεν μπαίνει ως διάζευξη, γιατί σημασία έχουν και οι λέξεις και τα πράγματα. Μπαίνει ως έμφαση.
Τι έχει περισσότερη σημασία για τον Έλληνα, για τον Μακεδόνα; Πώς σε γνωρίζω; Μήπως σε γνωρίζω από την όψη και από την κόψη και όχι από το όνομα;
Τι έχει περισσότερη σημασία το χώμα που φιλάει ο μετανάστης την ώρα της παλιννόστησης ή το όνομα της περιοχής ή του τόπου; Τι είναι αυτό τελικά που κάνει τον Έλληνα Έλληνα και τον Μακεδόνα Μακεδόνα, τον Πελοποννήσιο Πελοποννήσιο;
Η απάντηση για όλο τον κόσμο νομίζω ότι οδηγεί στη δημοκρατία. Οι περισσότεροι αναγνωρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό, αναγνωρίζουν την μοναδικότητα του Έλληνα και όσων κατοικούν σε αυτόν τον χώρο και των Μακεδόνων, χάρη στο γεγονός ότι αυτός ο τόπος είναι το λίκνο της δημοκρατίας και έδωσε στη γη τις αξίες της δημοκρατίας, όπως είναι και ο διάλογος.
Και το λέω αυτό και τονίζω τον διάλογο, γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικό σε αυτήν την Αίθουσα ότι κάποιοι σέβονται τις απόψεις και επιχειρηματολογούν για το σωστό ή για το λάθος. Κάποιοι άλλοι δεν το κάνουν και περιορίζονται στις εξυβριστικές εκφράσεις του τύπου «πουλημένοι, προδότες, κ.λπ.» και στον διχαστικό λόγο.
Θα μου πείτε ότι ο ελληνισμός και η Μακεδονία και όλοι οι άλλοι οι σημερινοί χώροι της πατρίδας μας συνδέονται με τη δημοκρατία στην αρχαιότητα. Τώρα υπάρχουν και άλλα πράγματα. Τώρα κάποια άλλα πράγματα κάνουν τον Μακεδόνα Μακεδόνα ή τον Έλληνα Έλληνα.
Ας δούμε, λοιπόν, και τα άλλα πράγματα. Προτείνω να πάμε λίγο σε μια συστατική στιγμή του νεότερου ελληνισμού, στο Σύνταγμα της Τροιζήνας. Θα μπορούσαμε να πάμε στο Σύνταγμα της Επιδαύρου ή θα μπορούσαμε να πάμε στο Σύνταγμα του Άστρους, αλλά το Σύνταγμα της Τροιζήνας είναι πιο επεξεργασμένο, έρχεται μετά και νομίζω ότι μπορούμε να το προσέξουμε.
Γιατί χρειάζεται να το προσέξουμε; Γιατί στο Σύνταγμα αυτό αναφέρεται ποιοι είναι Έλληνες και μεταξύ άλλων ορίζεται: «Όσοι από τους υπό τον οθωμανικόν ζυγόν πιστεύοντες εις Χριστόν ήλθαν και θα έλθουν εις την ελληνική επικράτεια διά να συναγωνισθώσιν ή να κατοικήσωσιν εις αυτήν».
Δεν ενδιαφέρει η καταγωγή, δεν ενδιαφέρουν τα ονόματα, δεν ενδιαφέρουν οι ετικέτες, οι ταμπέλες. Ενδιαφέρει ότι ο άλλος ήρθε σε αυτόν τον τόπο και ήρθε να πολεμήσει γι’ αυτόν τον τόπο. Αυτός είναι ο Έλληνας.
Και παρακάτω: Έλληνες είναι -αυτή είναι η προμετωπίδα- «όσοι αυτόχθονες και μη -και πάλι δεν είναι η καταγωγή αυτή που ενδιαφέρει- και οι τούτων απόγονοι πολιτογραφηθέντες εις ξένας επικρατείας προ της δημοσιεύσεως του παρόντος Συντάγματος έλθωσιν εις την ελληνικήν επικράτειαν και ορκισθώσι τον ελληνικόν όρκον. Όσοι ξένοι έλθωσι και πολιτογραφηθώσιν». Και ξένοι ακόμα! Αυτοί είναι Έλληνες.
Και δεν είναι μόνο τα Συντάγματα της επαναστατικής περιόδου που εκφράζουν τον ελληνισμό. Εμείς εντάσσουμε στον ελληνικό πολιτισμό, στην ελληνική παράδοση και τον Ρήγα, που ενδιαφερόταν για τα ονόματα. Βεβαίως ο Ρήγας πάνω από όλα, όμως, έβλεπε μια ουσία, έβλεπε την ανάγκη να υπάρξει στα Βαλκάνια μια συνομοσπονδία από λαούς οι οποίοι έχουν ένα φρόνημα δημοκρατικό, ένα φρόνημα ελευθεριών.
Μετά από όλα αυτά φτάσαμε σήμερα κυριολεκτικά στην παραμονή -είμαστε στην προηγούμενη μέρα- μιας συμφωνίας η οποία φαίνεται ότι θα έχει μεγάλη σημασία για το όνομα «Μακεδονία».
Αυτή η συμφωνία προσθέτει δύναμη στους Μακεδόνες ή αφαιρεί; Μα, ας θυμηθούμε ότι έτσι μας ονόμαζε όλη η γη προηγουμένως. Ας προσέξουμε ότι για πρώτη φορά τώρα οι γείτονές μας υποχρεώνονται πια να αναγνωρίζουν ότι δεν είναι αυτοί οι Μακεδόνες, αλλά είναι μόνο οι Βόρειοι Μακεδόνες, υποχρεώνονται να αναγνωρίζουν ότι η Πέλλα είναι ελληνική, ότι ο Αλέξανδρος στην Πέλλα γεννιέται, ότι το σήμα της Βεργίνας δεν έχει καμμία σχέση με τους Σλάβους.
Όλα αυτά από εκείνους δεν ήταν μέχρι σήμερα αναγνωρισμένα. Για πρώτη φορά με τη σύμβαση αυτή υποχρεώνονται να αναγνωρίσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας και να πουν «και εμείς είμαστε κάποιοι άλλοι λίγο παραπάνω, είμαστε βόρειοι» και να αναγνωρίσουν και τις ιδιαιτερότητες ακόμη της δικής τους γλώσσας σε σχέση με αυτήν την οποία διεκδικούσαν ως δική τους.
Άκουσα με σεβασμό τον συνάδελφο που μιλούσε για την Πέλλα, γιατί είναι από εκεί και για την αγάπη του γι’ αυτήν. Μα, χάρη στη Συμφωνία αυτή αναγνωρίζεται πια ότι η Πέλλα ανήκει στον ελληνικό πολιτισμό ακραιφνώς.
Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, πιστεύω ότι με τη Συμφωνία αυτή ξεκινά μια πολύ καλύτερη μέρα, όπου η χώρα μας θα είναι πολύ ισχυρότερη σε ό,τι αφορά τα βόρεια σύνορά της, αλλά επιπλέον θα έχει κι έναν πολιτισμό και ονόματα τα οποία θα σέβεται όλη η οικουμένη.
Σας ευχαριστώ.