Δυο κόσμοι αντιπαρατέθηκαν χθες στη Βουλή μέσα από τις τοποθετήσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης, Σταύρου Κοντονή και της βουλεύτριας Δράμας του ΚΙΝ.ΑΛ, Χαράς Κεφαλίδου. Ο κόσμος που πιστεύει στη μεταμέλεια, στην επιείκεια, στην δεύτερη ευκαιρία που δικαιούται κάθε άνθρωπος και στην ελπίδα. Και ο κόσμος του φόβου, του στιγματισμού, της ισόβιας τιμωρίας, της υποκρισίας. 

Η ιστορία είναι απλή. Τέσσερα πέντε νέα παιδιά έχασαν το δρόμο τους. Δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε μικροποινές (ημέρες και μήνες και όλοι με αναστολή) για απόπειρες κλοπής και για κλοπές του δεκάρικου. Κανείς τους δεν έμεινε στην φυλακή.
Και, όμως, η ουσιαστική τους καταδίκη κρατάει δέκα και δεκαπέντε ακόμη χρόνια. Και ας σπούδασαν μετά. Και ας αγωνίστηκαν να ζήσουν τίμια. Και θα μπορούσε να κρατήσει ισόβια αν σε αυτούς τους «γαβριάδες», νέες γυναίκες και άνδρες τώρα, έφηβες και έφηβους όταν διέπραξαν τα αδικήματα, δεν απένειμε χάρη, και μπράβο του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Για να μπορέσουν να απαλλαγούν από τις κατά νόμο συνέπειες και να αναζητήσουν στον ήλιο μοίρα. Για να μπορέσουν να δουλέψουν, η μια ως καθαρίστρια, οι άλλοι ως εργάτες και να βοηθήσουν τις ευάλωτες πολυμελείς οικογένειές τους.
Τη θετική εισήγηση για την απονομή χάριτος, προσυπέγραψαν ομόφωνα όλοι όσοι υπεύθυνα γνωμοδότησαν, κυρίως δικαστές, ακόμα και οι εισαγγελείς που τους καταδίκασαν και τελευταίος ο αρμόδιος Υπουργός.
Ποιον, άραγε, τρόμαξε αυτή η εξέλιξη; Ποιος μικρόψυχα διέστρεψε και αυθαίρετα ερμήνευσε, κατά το δοκούν, το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Ποιος κινδυνολόγησε ασύστολα;
Η ακροδεξιάς κοπής ομιλία της βουλευτού του ΚΙΝ.ΑΛ κας Κεφαλίδου είναι πραγματικά σοκαριστική. Αποτελεί ντροπή γι αυτήν και το Κόμμα της. Αναρωτιόμαστε, όμως, μόνο, ποια ντροπή είναι η μεγαλύτερη: να τα πιστεύει αληθινά ή να προσφέρει κι αυτή την μικρή συμβολή της με μια γερή δόση υποκρισίας στο βαθειά συντηρητικό και συχνά φασίζον αντικυβερνητικό μέτωπο;