Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η σημερινή συζήτηση έρχεται μετά από μία έντονη διαδικασία επιβεβαίωσης της εμπιστοσύνης του Κοινοβουλίου προς την Κυβέρνηση.

Πριν απ’ αυτό μεσολάβησε η απεμπλοκή της χώρας μας από τα μνημόνια και η δυνατότητα να χαράξουμε τη δική μας πολιτική. Όμως και καθ’ όλη τη διάρκεια της οικονομικής επιτροπείας της χώρας μας αξίζει να θυμηθούμε ότι πάντοτε η Κυβέρνηση, ακόμα και όταν έφερνε δύσκολα νομοσχέδια -τα οποία επιβάλλονταν από τους Θεσμούς- έδινε μάχες και αγώνες για ανάλογα αντισταθμιστικά ή για να καταφέρει το καλύτερο δυνατό.

Μετά, λοιπόν, τους διορισμούς των απολυμένων σχολικών φυλάκων, καθαριστριών, δημοτικών αστυνομικών, μετά τις προσλήψεις στην υγεία, ήρθε η πολυπόθητη στιγμή για προσλήψεις στην παιδεία, με παράλληλη μείωση των μαθητών ανά τμήμα από 25 σε 22 μαθητές. Και λέω ότι είναι πολυπόθητη η στιγμή, διότι η παιδεία μαζί με την υγεία είναι οι κλάδοι που επλήγησαν περισσότερο. Επλήγησαν όχι μόνο σε θέματα σε στελέχωσης αλλά και ποιότητας της εκπαίδευσης, καθώς μέσα στον οικονομικό μαρασμό η εκπαίδευση -το σπουδαιότερο αγαθό που προσφέρει το κράτος στους πολίτες- υποβαθμίστηκε και περιορίστηκε με περικοπές, συγχωνεύσεις τμημάτων και σχολείων, ελλείψεις σχολικών εγχειριδίων, ακόμα και απολύσεων στον χώρο της τριτοβάθμιας.

Θα προτιμήσω, λοιπόν, να μην αναφερθώ στο σύνολο του νομοσχεδίου, με το οποίο συμφωνώ και θεωρώ ότι κινείται σε σωστή κατεύθυνση. Θέλω να αναφερθώ κυρίως στην τροπολογία του Υπουργείου Παιδείας, που αφορά στη θέσπιση ενός νέου συστήματος διορισμών και προσλήψεων εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Το προτεινόμενο σύστημα προβλέπει τη διαδικασία κατάταξης των υποψηφίων σε αξιολογικούς πίνακες και όχι με γραπτό διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ, όπως έγινε τελευταία φορά το 2008. Από το 2008 έως σήμερα έχουν μεσολαβήσει δέκα και παραπάνω χρόνια. Είναι δέκα ολόκληρα χρόνια αδιοριστίας, όπου οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί σχεδόν εξ ολοκλήρου στελέχωναν τα δημόσια σχολεία σε κάθε γωνιά της χώρας.

Οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί είναι οι αφανείς ήρωες, που γυρίζουν όλη τη χώρα για να μάθουν γράμματα στα παιδιά μας, αφήνοντας πίσω τους την οικογένεια και τη ζωή τους. Είναι οι εκπαιδευτικοί που κάθε Ιούνιο μένουν ξανά άνεργοι και είναι οι επίσημοι επισφαλώς εργαζόμενοι του κράτους. Σε αυτούς τους εκπαιδευτικούς που ασκούν το λειτούργημά τους τόσα χρόνια, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα τεράστιο συγνώμη που με ευθύνη κυρίως των προηγούμενων κυβερνήσεων οι εργασιακές συνθήκες και το καθεστώς των αναπληρωτών έγινε κανονικότητα. Για τον λόγο αυτό και μόνο δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι μετά από δέκα χρόνια γίνονται επιτέλους διορισμοί εκπαιδευτικών. Εάν δεν γίνουν τώρα, δεν θα γίνουν ποτέ. Γιατί αν ποτέ γίνει κυβέρνηση η σημερινή αντιπολίτευση -που δεν το θεωρώ πιθανό- θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι διορισμοί δεν είναι μέρος της πολιτικής τους. Δεν πρέπει κανείς να αυταπατάται. Μόνο απολύσεις ξέρουν να κάνουν και γνωρίζουν πολύ καλά πώς να υποβαθμίζουν τη δημόσια παιδεία και να ενισχύουν την ιδιωτική.

Εμείς, αντίθετα, σήμερα είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να ικανοποιούμε ένα πάγιο αίτημα των εκπαιδευτικών, προσδοκώντας στην αναβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και με την είσοδο νέων εκπαιδευτικών με όρεξη και προσόντα στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Η παρούσα τροπολογία έχει λάβει μεγάλη κριτική. Θα πρέπει, όμως, να θυμίσουμε ότι μέχρι το 2008 οι διορισμοί εκπαιδευτικών γίνονταν μέσω γραπτού διαγωνισμού ΑΣΕΠ. Η αλλαγή της διαδικασίας αυτής έχει πολύ μεγάλη σημασία, τόσο συμβολική για την Αριστερά όσο και πρακτική για τους εκπαιδευτικούς. Η Αριστερά αλλά και η πλειοψηφία της εκπαιδευτικής κοινότητας ανέκαθεν θεωρούσε ότι μία τέτοια διαδικασία μικρής χρονικής διάρκειας και με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής δεν μπορεί να κρίνει την επάρκεια ή μη των εκπαιδευτικών. Η πολιτική επιλογή, λοιπόν, πραγματοποίησης των διορισμών βάσει των αντικειμενικών κριτηρίων της προϋπηρεσίας και των ακαδημαϊκών προσόντων αποτελεί μία μεγάλη νίκη του εκπαιδευτικού κινήματος.

Μιλάμε, λοιπόν, για 15.000 διορισμούς σε βάθος τριετίας, σε όλες τις βαθμίδες και ειδικότητες της εκπαίδευσης, ξεκινώντας με την ειδική αγωγή, όπου δεν έχουν γίνει ποτέ μόνιμες προσλήψεις. Αλλά και για να δείξουμε την ιδιαίτερη σημασία που έχει για μας η ειδική εκπαίδευση μοριοδοτούμε -με όριο τα 120 μόρια- με προτεραιότητα την προϋπηρεσία των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, καθώς πιστεύουμε ότι χρειάζεται η εμπειρία τους για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Εγώ, λοιπόν, χαιρετίζω την πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας με την παράκληση στις προσλήψεις να συμπεριληφθεί και ένας αριθμός εκπαιδευτικών ΠΕ73 του μειονοτικού προγράμματος. Άλλωστε οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί ΠΕ73 είναι περίπου μόνο πενήντα, κύριε Υπουργέ.

Σε ένα λεπτό τελειώνω.

Και το ζητάω αυτό, γιατί δεν μπορούμε να αποστερούμε το δικαίωμα απ’ αυτούς τους εκπαιδευτικούς της μειονοτικής εκπαίδευσης να δουλέψουν υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, ούτε να παραβιάζουμε ανοιχτά το δικαίωμα της μειονότητας σε καλύτερη μειονοτική εκπαίδευση.

Ευχαριστώ πολύ.