.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για την οικονομία του χρόνου θα αναπτύξω μόνο το σκέλος της πρότασης του κόμματός μας που αφορά στην τροποποίηση-αναθεώρηση των άρθρων 62 και 86 του Συντάγματος. Άλλωστε, την αναθεώρηση των άρθρων αυτών εισηγήθηκα στην Επιτροπή Αναθεώρησης ως ειδικός εισηγητής του κόμματός μας.
Με τις προτεινόμενες δε τροποποιήσεις επιδιώκουμε την αποκατάσταση, αφενός της τρωθείσας τιμής του πολιτικού κόσμου ιδίως κατά την περίοδο της κρίσης και, αφετέρου, της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και την ίδια τη Δημοκρατία.
Πιστεύω δε απόλυτα ότι με όσα θα εκθέσω παρακάτω θα πειστείτε ότι είναι εφικτό να επιτευχθούν οι επιδιώξεις μας και η πρότασή μας θα ψηφιστεί με πλειοψηφία μεγαλύτερη των τριών πέμπτων. Άλλωστε, όπως έχει διαπιστωθεί κατά τη συζήτηση και ψηφοφορία της πρότασής μας στην Επιτροπή Αναθεώρησης, αυτή είναι η πλέον ώριμη για να γίνει δεκτή με την παραπάνω πλειοψηφία.
Πιο συγκεκριμένα ως προς το καθένα από τα δύο προαναφερθέντα άρθρα: Ως προς το άρθρο 62, η πρότασή μας για την αναθεώρηση του άρθρου αυτού σχετίζεται με τη βουλευτική ασυλία και συγκεκριμένα για το ακαταδίωκτο των Βουλευτών. Η βουλευτική ασυλία αποτελεί επέκταση της αρχής της ελεύθερης εντολής που θεσπίζεται με το άρθρο 60 παράγραφος 1 του Συντάγματος και έχει δύο σκέλη: το ανεύθυνο των Βουλευτών, που θεσπίζεται με το άρθρο 61 παράγραφος 1 του συντάγματος και το ακαταδίωκτό τους, που θεσπίζεται με το άρθρο 62.
Με την πρότασή μας το ακαταδίωκτο, δηλαδή η απαίτηση προηγούμενης άδειας της Βουλής για τη δίωξη, τη σύλληψη, τη φυλάκιση ή με άλλο τρόπο περιορισμό του Βουλευτή, περιορίζεται αποκλειστικά στα αδικήματα που σχετίζονται με τη βουλευτική ιδιότητα εντός ή εκτός Βουλής. Η προηγούμενη άδεια της Βουλής καταργείται για όλα τα υπόλοιπα αδικήματα, για τα οποία θα ισχύει για τους Βουλευτές ό,τι ακριβώς ισχύει για όλους τους πολίτες.
Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να επισημανθούν τα εξής: Η βουλευτική ασυλία, δηλαδή τόσο το ανεύθυνο όσο και το ακαταδίωκτο, συνιστούν κλασσικά παραδείγματα θεσμικών εγγυήσεων. Θεσπίζονται, δηλαδή, όχι υπέρ του Βουλευτή ως ατόμου, αλλά με σκοπό τη διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος διά της ανεμπόδιστης άσκησης των αρμοδιοτήτων του Βουλευτή. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε επιβάλλεται η βουλευτική ασυλία να περιορίζεται στο αναγκαίο μέτρο, πράγμα που επιτυγχάνεται με την πρότασή μας.
Τέλος, με την πρότασή μας η βουλευτική ασυλία εναρμονίζεται πλήρως με τη σχετική νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο κρίνοντας υποθέσεις αφορώσες στη βουλευτική ασυλία έκρινε σε σειρά αποφάσεων ότι αυτή πρέπει να παρέχεται μόνο για πράξεις που συνδέονται άμεσα με τα κοινοβουλευτικά καθήκοντα του Βουλευτή. Να σημειωθεί δε ότι μία από τις αποφάσεις του Δικαστηρίου αυτού και συγκεκριμένα η Απόφαση της 16/11/2006, υπόθεση Τσαλκιτζής κατά Ελλάδος, είναι ελληνικού ενδιαφέροντος και αφορά στο άρθρο 62 του Συντάγματος.
Η πρότασή μας για αναθεώρηση του άρθρου 86 του Συντάγματος που ρυθμίζει τα της ποινικής ευθύνης Υπουργών και Υφυπουργών, εν ενεργεία και πρώην, για αδικήματα που διέπραξαν κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους συνίσταται: Πρώτον, στην κατάργηση του εδαφίου 2 της παραγράφου 3 του άρθρου, που θεσπίστηκε για πρώτη φορά –το τονίζω- με την αναθεώρησή του ισχύοντος Συντάγματος που έλαβε χώρα το έτος 2001, και ορίζει ότι η Βουλή -που κατά την παράγραφο 1 του ίδιου άρθρου έχει αποκλειστική αρμοδιότητα για άσκηση ποινικής δίωξης κατά Υπουργών για αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους- μπορεί να ασκήσει την παραπάνω αρμοδιότητά της μέχρι το πέρας της δεύτερης συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος. Δεύτερον, στην κατάργηση του εδαφίου 3 της ίδιας παραγράφου του ίδιου άρθρου που ορίζει ότι η Βουλή έχει δικαίωμα είτε να ανακαλεί την απόφασή της για ποινική δίωξη Υπουργών είτε να αναστέλλει τόσο την προδικασία όσο και την κύρια διαδικασία. Τρίτον, στην προσθήκη ερμηνευτικής δήλωσης στην οποία ορίζεται ότι στα αδικήματα της παραγράφου 1 του ίδιου άρθρου, δηλαδή τα τελούμενα κατά την άσκηση των υπουργικών καθηκόντων, δεν περιλαμβάνονται όσα τελέστηκαν απλώς επ’ ευκαιρία της άσκησης των υπουργικών καθηκόντων.
Οι λόγοι που κατά το κόμμα μας όχι απλώς δικαιολογούν, αλλά καθιστούν επιτακτικά αναγκαία την πρότασή μας με το παραπάνω περιεχόμενο είναι οι εξής:
Πρώτον, η αναφερόμενη προθεσμία του εδαφίου 2 της παραγράφου 3 μέσα στην οποία η Βουλή μπορεί να ασκήσει την παραπάνω αρμοδιότητά της, είναι αποσβεστική προθεσμία και η άπρακτη πάροδός της στερεί τη Βουλή από τη σχετική αρμοδιότητα, η οποία είναι αποκλειστική. Απαγορεύεται, δηλαδή, σε άλλα όργανα του κράτους, ήτοι τον εισαγγελέα, τον ανακριτή ή το Δικαστικό Συμβούλιο να εισέλθουν αμέσως ή εμμέσως στο πεδίο αυτής της κοινοβουλευτικής αρμοδιότητας.
Η πάροδος συνεπώς άπρακτης της παραπάνω αποσβεστικής προθεσμίας έχει ως συνέπεια την εξάλειψη του αξιοποίνου, που ουσιαστικά έχει τα ίδια αποτελέσματα με αυτά της παραγραφής.
Η παραπάνω διάταξη με την ελαχιστότατη αποσβεστική προθεσμία που θεσπίζει, οδηγεί ουσιαστικά στην ατιμωρησία των Υπουργών για αδικήματα που τελούν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και που λόγω της φύσης τους έχουν τεράστια ηθική απαξία και τις περισσότερες φορές προκαλούν τεράστια ζημιά στο ελληνικό δημόσιο.
Η δυνατότητα της Βουλής να ανακαλεί την απόφασή της για ποινική δίωξη προκαλεί έντονες ανησυχίες για την λειτουργική αυτονομία των εισαγγελιών και την ανεξαρτησία και αμεροληψία των διαδικασιών.

Είναι δε ολοφάνερο ότι οι δύο παραπάνω διατάξεις παραβιάζουν βάναυσα την αρχή της ισονομίας και δικαίως προκαλούν την έντονη και σκληρή κριτική ολόκληρου του νομικού κόσμου και την οργή των πολιτών. Κλονίζουν δε και υπονομεύουν την εμπιστοσύνη τους όχι μόνο ως προς τους κυβερνητικούς και αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και πολιτικούς φορείς, αλλά προς ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και την ίδια τη δημοκρατία.
Με την πρότασή μας, λοιπόν, καταργούνται οι μη τιμητικές για το πολιτικό σύστημα διατάξεις και θα μπορεί η ποινική δίωξη κατά Υπουργού να ασκηθεί οποτεδήποτε εντός του κατά το κοινό δίκαιο χρόνου της παραγραφής του αδικήματος, χωρίς να υπάρχει πλέον η δυνατότητα της Βουλής είτε να ανακαλεί την απόφασή της για δίωξη είτε να αναστέλλει την τελευταία. Θα ισχύει, δηλαδή, για τους Υπουργούς ό,τι ισχύει όλους τους πολίτες.
Ταυτόχρονα όμως -και θα πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα η παράγραφος αυτή- θα αποκατασταθεί το αίσθημα δικαιοσύνης και ισότητας μεταξύ των πολιτών και θα δημιουργηθούν ικανές και αναγκαίες συνθήκες για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης τους προς το κοινοβουλευτικό και πολιτικό σύστημα και προς την ίδια τη Δημοκρατία.
Ευχαριστώ.